Arthur var Pyke

Arthur var Pyke od młodości był osobą ambitną, butną i pełną energii, choć przez większość życia czuł się niedoceniany. Dorastał w cieniu dwóch niezwykle uzdolnionych braci – Alfreda, który od dzieciństwa był przeznaczony do wielkości jako dziedzic rodu, oraz Alcreda, który od urodzenia wyróżniał się wyjątkowym talentem magicznym. Arthur nie miał ani Alfredowej charyzmy i siły, ani geniuszu Alcreda, co sprawiało, że często próbował udowodnić swoją wartość, prowokując kłótnie z braćmi i wykazując się impulsywnymi zachowaniami.

Jego podejście zmieniło się wraz z wiekiem i doświadczeniem. Dojrzałość przyszła w chwili, gdy został ojcem po burzliwym związku z Eadwynn var Halgver – dopiero wtedy nauczył się, że jego czyny mają realne konsekwencje. Stał się bardziej odpowiedzialny, zwłaszcza po tym, jak przyjął swojego bękarciego syna Baldrica pod swoją opiekę. Pobyt u Błękitnych Kapłanów wpłynął na niego duchowo – stał się bardziej refleksyjny i religijny.

Po śmierci Alfreda i objęciu tytułu dziedzica Wysp Południowych Arthur musiał stawić czoła nie tylko własnym wewnętrznym demonom, ale także chorążym rodu Pyke, którzy nie ufali jego zdolnościom tak, jak ufali Alfredowi. Był zmuszony udowodnić swoją wartość jako przyszły władca, co wymagało od niego większej stanowczości, umiejętności dyplomatycznych i strategicznego myślenia. Jego relacja z Nimuë, wcześniej napięta, uległa poprawie – zaczął ją bardziej szanować, zwłaszcza widząc jej więź z jego synem i żoną.

Mimo trudnego startu Arthur wyrósł na zdolnego lidera, który ciężką pracą i determinacją umacnia swoją pozycję oraz odbudowuje Wyspy Południowe po wojnie.

Jako Południowiec od młodości wychowywał się na morzu, a jego edukacja obejmowała żeglugę i taktykę morską. Uczył się na Uniwersytecie Torragburh i później brał udział w rajdach łupieżczych Alfreda, gdzie dowodził jako pierwszy oficer.

Początkowo niedoceniany w tej dziedzinie, z czasem nauczył się zręczności dyplomatycznej i skutecznego administrowania Wyspami Południowymi. Obecnie skupia się na umacnianiu pozycji rodu Pyke.

Wykształcenie zdobyte na Uniwersytecie Torragburh dało mu solidne podstawy w handlu i ekonomii, które wykorzystuje do odbudowy Wysp Południowych.

Choć nigdy nie dorównał Alfredowi pod względem siły i brutalnej skuteczności, Arthur jest dobrze wyszkolonym wojownikiem i doświadczonym w boju żołnierzem.

Pobyt wśród Błękitnych Kapłanów miał duży wpływ na jego duchowość i postrzeganie świata.

Arthur var Pyke urodził się jako drugi syn hrabiego Alrysa var Pyke i Alveny var Pyke z domu Pontfield. Od samego początku dorastał w cieniu swoich braci – Alfreda, który był wyznaczonym dziedzicem i oczkiem w głowie ojca, oraz Alcreda, który od urodzenia wykazywał niezwykły talent magiczny, co sprawiło, że ich matka miała do niego szczególny sentyment. Arthur, choć kochany przez rodziców, często czuł, że nie wyróżnia się niczym szczególnym.

Już jako dziecko starał się znaleźć swoje miejsce w rodzinie, ale jego metody często opierały się na rywalizacji. Próbował udowodnić swoją wartość poprzez częste prowokowanie konfliktów z braćmi, szczególnie z Alfredem. Z Alcredem kłócił się rzadziej, choć z powodu ich zupełnie różnych zainteresowań ich relacja była raczej zdystansowana. Natomiast w Alfredzie widział zarówno największego rywala, jak i wzór do naśladowania.

Jego relacja z przyrodnią siostrą, Nimuë, od początku była napięta. Arthur postrzegał ją jako bękarta, który nie miał prawa do pozycji w rodzinie. Jego matka, Alvena, nigdy nie darzyła Nimuë sympatią, co dodatkowo wpłynęło na negatywne nastawienie Arthura. Czuł, że obecność syreny jest czymś niewłaściwym, a jej dobre stosunki z ojcem i braćmi tylko pogłębiały jego niechęć.

Ponieważ Arthur sprawiał coraz więcej problemów, rodzice zdecydowali się wysłać go na Uniwersytet Torragburh na Wyspach Kirlańskich. Tam miał zdobyć solidne wykształcenie w zakresie ekonomii i żeglarstwa, a także, według zamysłu ojca, nauczyć się odpowiedzialności.

Na Uniwersytecie Torragburh Arthur szybko odnalazł się w nowym środowisku. Cenił wolność, jaką dawało życie studenckie, i korzystał z niej w pełni. Tam poznał Eadwynn var Halgver, córkę barona Emersona var Halgvera. Ich znajomość szybko przerodziła się w romans, pełen namiętności i szaleństwa.

Spędzili wspólnie lato, które zakończyło się niespodziewanie – Eadwynn zaszła w ciążę. Po narodzinach ich syna, bękarta Baldrica Seasmoke, sytuacja uległa zmianie. Ich relacja zaczęła się psuć, a Arthur, choć nigdy nie był złym ojcem, nie czuł się gotowy na tę odpowiedzialność.

Hrabia Alrys var Pyke i baron Emerson var Halgver spotkali się, aby omówić przyszłość dziecka. Zgodnie z kirlańską tradycją bękart został oddany na wychowanie Błękitnym Kapłanom. Było to dla Arthura przełomowe doświadczenie – po raz pierwszy naprawdę zrozumiał konsekwencje swoich działań. Stał się bardziej dojrzały i odpowiedzialny.

Chociaż z Eadwynn nie udało mu się utrzymać relacji, nawiązał bliską przyjaźń z jej młodszą siostrą, Wyneue. Ich przyjaźń z czasem przerodziła się w romans, a Arthur tym razem podchodził do sprawy ostrożniej, nie chcąc powtórzyć poprzednich błędów.

Kiedy Arthur ukończył studia, postanowił ubiegać się o rękę Wyneue. Za zgodą ojca udał się do rodowej twierdzy Halgverów w Henchester, gdzie przez kilka miesięcy gościł u barona Emersona var Halgvera. Początkowo przyszły teść nie miał o nim najlepszej opinii, zwłaszcza po skandalu z jego starszą córką, ale po długim czasie spędzonym razem przekonał się, że Arthur naprawdę kocha Wyneue i jest gotów na małżeństwo.

Ustalono, że ślub odbędzie się po zakończeniu studiów Wyneue. W czasie, gdy czekał na ukochaną, Arthur spędził wiele czasu wśród Błękitnych Kapłanów, odwiedzając swojego bękarciego syna. Jego pobyt w świątyni miał na niego duży wpływ – stał się bardziej duchowy i zainteresował się religią.

Po roku Arthur wrócił na Wyspy Południowe z narzeczoną i bękartem. Wkrótce odbył się ślub, a Wyneue urodziła mu dwie córki – Raylę i Aelfgyth.

Arthur dołączył do floty Alfreda jako pierwszy oficer jego statku. Choć wciąż pozostawał w cieniu starszego brata, zaakceptował swoją rolę i stał się jego lojalnym towarzyszem.

Kiedy wybuchła III Wojna Amarantu, Arthur wraz z Alfredem i ojcem wyruszyli na front. Ich flota siała postrach wśród drakarańskich okrętów, a Alfred jako główny dowódca armii Południowców prowadził ich od zwycięstwa do zwycięstwa. Alcred chciał dołączyć do nich w walce, ale ojciec powierzył mu inną misję – miał pomóc Radzie Wojennej w odbudowie Kapituły.

Arthur walczył u boku Alfreda i Carmaga var Black, gromiąc wrogów na morzu. Jednak gdy na Wyspy Południowe przybyła generał Smoczego Korpusu, Heledd Nest, sytuacja się skomplikowała.

Podczas jednej z bitew generał Nest zwabiła siły Alfreda w pułapkę i zmusiła ich do walki na lądzie. Wojska Południowców zostały rozbite, a Alfred wzięty do niewoli. Arthur próbował go ratować, ale sam ledwo uszedł z życiem.

Alfred został zmuszony do walki na arenie, gdzie w wyniku brutalnych tortur i nierównych pojedynków zginął.

Arthur poprzysiągł zemstę. Gdy siły Południowców odzyskały kontrolę nad Wyspami, Arthur wziął udział w schwytaniu Heledd Nest. Przedstawił ją ojcu, a Alrys skazał ją na brutalną śmierć – została przykuta łańcuchami do kamienia na wybrzeżu, gdzie powoli umierała, pożerana przez ptaki.

Podczas bitwy o Dragmaaroon ojciec Arthura został ciężko ranny. Arthur własnoręcznie zaniósł go do medyków, ale Alrys nigdy już nie wrócił do pełni zdrowia.

Po zakończeniu III Wojny Amarantu Arthur var Pyke został ogłoszony oficjalnym dziedzicem Wysp Południowych. Jednak w odróżnieniu od swojego starszego brata, Alfreda, nie został natychmiastowo zaakceptowany przez chorążych i możnych Południowców. Alfred był wojownikiem, zdobywcą, postrachem mórz, a jego śmierć pozostawiła pustkę, której nikt nie mógł łatwo wypełnić.

Arthur, choć waleczny i lojalny, nie był przywódcą charyzmatycznym w taki sposób, jak jego brat. Miał umysł analityka, zdolności dyplomatyczne i doświadczenie w zarządzaniu, ale jego pozycja od początku była kwestionowana.

Jednym z pierwszych, którzy otwarcie podważali jego autorytet, był Carmag var Black, dawny towarzysz Alfreda i współdowódca Floty Dwóch Admirałów. Carmag nie krył swojego żalu po śmierci Alfreda i początkowo nie chciał zaakceptować Arthura jako nowego dziedzica.

Jego krytyka nie wynikała z nienawiści do Arthura, a raczej z bólu i poczucia niesprawiedliwości – stracił swojego najlepszego przyjaciela i nie widział w Arthurze godnego następcy. Przez pierwsze miesiące po wojnie Carmag działał bardziej jako niezależny watażka niż jako lojalny chorąży Pyków, a jego niechęć do nowego dziedzica stawała się coraz bardziej widoczna.

Arthur jednak nie próbował narzucać swojej władzy siłą – zamiast tego postawił na rozmowę i współpracę. Po serii spotkań i narad udało mu się zyskać szacunek Carmaga, który w końcu zrozumiał, że jego gniew i żal nie mogą definiować przyszłości Wysp Południowych. Ostatecznie, zaakceptował Arthura jako dziedzica, choć ich relacja już nigdy nie była tak silna, jak jego przyjaźń z Alfredem.

Krótko po wojnie Arthur zawiązał polityczny sojusz z baronessą Mildrith var Pontfield, swoją kuzynką i jednocześnie jedną z najpotężniejszych chorążych rodu Pyke, głową rodu Pontfield. Mildrith była inteligentną, wpływową i ambitną kobietą, która od lat odgrywała ważną rolę w polityce Wysp Południowych.

Ich współpraca była strategicznie doskonałym posunięciem – Mildrith zapewniała Arthurowi wsparcie możnych, a on pomagał jej w umocnieniu własnej pozycji w regionie. Razem prowadzili politykę mającą na celu odbudowę Wysp Południowych po wojnie i wzmocnienie gospodarki morskiej.

Jednak ich bliska współpraca zaczęła budzić podejrzenia i plotki. Spędzali ze sobą bardzo dużo czasu, co nie umknęło uwadze lokalnej szlachty. Wśród chorążych zaczęły krążyć spekulacje, że romans między nimi jest tylko kwestią czasu, a część możnych otwarcie sugerowała, że ślub Arthura z Mildrith byłby o wiele lepszym rozwiązaniem politycznym dla Wysp niż jego obecne małżeństwo z Wyneue.

Pogłoski te dotarły do samej Wyneue, która była coraz bardziej zazdrosna i niepokoiła się o przyszłość swojego związku. Ich relacja zaczęła się pogarszać, a między małżonkami narastało napięcie. Wyneue, choć z natury wyważona i opanowana, nie mogła znieść świadomości, że jej mąż i Mildrith spędzają ze sobą więcej czasu niż ona z Arthurem.

Arthur, widząc, że jego małżeństwo jest zagrożone, podjął świadome kroki, by naprawić sytuację. Zmniejszył liczbę spotkań z Mildrith i zaczął poświęcać więcej czasu Wyneue i rodzinie. Jego żona, choć długo niechętna angażowaniu się w politykę, postanowiła stanąć u jego boku i wspierać go aktywnie w zarządzaniu Wyspami Południowymi.

Z czasem stała się prawdziwym partnerem politycznym Arthura, co miało ogromny wpływ na jego pozycję. Wyneue zdobyła sympatię chorążych, którzy zaczęli ją traktować jako przyszłą hrabinę i cenić jej zdanie. Nie była już tylko żoną Arthura – stała się kluczowym elementem jego rządów.

Mimo że sytuacja między Arthurem a Mildrith została zażegnana, Wyneue nigdy w pełni nie pozbyła się niechęci do kuzynki męża. Relacja między nimi pozostała chłodna, a choć Arthurowi udało się pogodzić obie strony na polu politycznym, osobiście jego żona i kuzynka nigdy się nie polubiły.

Po wojnie Arthur zaczął stopniowo odbudowywać swoją relację z Alcredem. W młodości ich stosunki były skomplikowane – Arthur często rywalizował z braćmi i prowokował kłótnie, szczególnie z Alfredem, a Alcred wydawał mu się oderwany od rzeczywistości.

Jednak z biegiem lat zaczął dostrzegać, że młodszy brat nie jest tylko teoretykiem i uczonym. Jego wpływ na politykę Amarantu oraz odbudowa Kapituły Amarantu sprawiły, że Arthur nabrał do niego większego szacunku.

Po śmierci Alfreda i pogorszeniu się stanu zdrowia ojca, Alcred stał się jednym z nielicznych członków rodziny, z którymi Arthur mógł otwarcie rozmawiać. Mimo, że Alcred miał sporo obowiązków jako Przewodniczący Kapituły, wspólnie omawiali przyszłość Wysp Południowych oraz sposób, w jaki ród Pyke powinien odbudować swoją pozycję.

Choć nadal byli różni – Arthur myślał jak wojownik i polityk, a Alcred jako strateg i mag – zaczęli dostrzegać, że mogą się nawzajem uzupełniać.

Kiedyś Arthur traktował Nimuë z niechęcią, postrzegając ją jako bękarta i niechcianą pamiątkę po dawnym romansie ojca. Jego awersja wynikała również z faktu, że Nimuë miała napięte relacje z jego matką, co sprawiało, że Arthur nie mógł jej w pełni zaakceptować jako część rodziny.

Po wojnie ich stosunki zaczęły się zmieniać. Arthur zauważył, że Nimuë odegrała ważną rolę w odbudowie Wysp Południowych i świetnie dogadywała się z jego żoną oraz bękartem, Baldriciem. Było to dla niego zaskoczenie – nie spodziewał się, że jego siostra znajdzie wspólny język z jego rodziną.

Dzięki temu jego podejście do Nimuë zaczęło ewoluować. Nie byli może bliskimi przyjaciółmi, ale przestali traktować się jak obcy. Arthur zaczął bardziej ją szanować, a ona wspierała go w trudnych momentach jako przyszłego władcę Wysp Południowych.

Ich relacja pozostawała pełna dystansu, lecz wzajemny szacunek i troska o dobro rodziny sprawiły, że po raz pierwszy w życiu naprawdę zaczęli się rozumieć.