Polityka Araulenu

Władzę w królestwie Araulenu sprawuje monarcha pochodzący z obecnie rządzącej dynastii. Rządy są dziedziczne, lecz w przeciwieństwie do innych królestw, w Araulenie władzę dziedziczy wybrany potomek, ogłoszony jeszcze za życia władcy jako jego następca, niezależnie od płci. Rodziny, które posiadają na własność ziemię, a więc rodziny lordów, baronów, hrabiów oraz królów, nazywane są Wielkimi Rodami. Głównym zadaniem władcy jest nadzorowanie pracy Hrabiów, którzy składają mu hołd oraz przysięgę lojalności. Król pełni funkcję lidera i mediatora pomiędzy hrabiami, którzy realnie sprawują władzę w swoich prowincjach. W ten sposób monarcha reprezentuje państwo, wyznacza jego kierunek oraz nadzoruje działania podlegających mu władców.

Podlegają mu również książęta, rządzący arauleńskimi księstwami, które różnią się znacznie od prowincji. Księstwa mają swoje własne systemy władzy, prawo oraz niezależne sądownictwo, jednakże podlegają jurysdykcji arauleńskiej władzy, co czyni je prowincjami na zasadach bardziej autonomii, zależnych od lojalności wobec władcy Araulenu i jego wojskowych wezwań.

Największymi jednostkami administracyjnymi w Araulenie są prowincje, nazywane także hrabstwami. Każda prowincja jest zarządzana przez Hrabiego lub Hrabinę. Większość prowincji wywodzi się z dawnych księstw, z których powstało królestwo. Hrabstwa mają wiele wspólnych cech, takich jak etniczność i większość wyznaje tę samą religię. Posiadają również wspólne elementy kulturowe. Niemniej jednak istnieją między nimi różnice, takie jak system prawny, który musi być zgodny z prawem królewskim, własne struktury organizacyjne, różnice w gospodarce, wojsku oraz kulturowe odrębności. Hrabowie pełnią również funkcję najwyższych sędziów w swoich hrabstwach. To właśnie w prowincjach można znaleźć największe zróżnicowanie w całym królestwie Araulen.

Każde hrabstwo, zwane także prowincją, jest podzielone na kilka baronatów, którymi rządzą Baronowie. Ich głównym zadaniem jest nadzorowanie pracy podlegających im lordów, tak aby była zgodna z wizją ich Hrabiego. Baronowie zazwyczaj są najbardziej wpływowymi lordami, cieszącymi się największym szacunkiem wśród pozostałych. Zwykle zarządzają rozległymi obszarami, stanowiącymi konkretne geograficzne krainy. Funkcja barona obejmuje również rolę sędziego, który może wydawać wyroki w imieniu swojego seniora, czyli Hrabiego. Jednak w przeciwieństwie do Hrabiego, baronowie nie mogą narzucać swojego prawa swoim lordom.

Warto zauważyć, że Hrabia może także pełnić funkcję Barona dla lordów zarządzających ich rodzinnym regionem.

Najmniejszą jednostką podziału Królestwa Araulenu są Domeny, którymi zarządzają Lordowie. Każdy Baronat składa się z kilku Domen, które najczęściej obejmują duże miasta oraz ich przyległe włości wiejskie. Lordowie są właścicielami tych ziem, na których ustanawiają prawo, zgodnie z obowiązującym prawem hrabstwa i królestwa, oraz kierują swoimi posiadłościami według własnego uznania, o ile jest to zgodne z wizją Hrabiego.

Rola Lordów w ich domenach jest wieloaspektowa. Oprócz zarządzania gospodarką i sprawami administracyjnymi, Lordowie często pełnią rolę sędziów, rozstrzygając spory oraz wydając wyroki w ramach swojego obszaru jurysdykcji. Ich decyzje muszą być zgodne z ogólnymi zasadami prawa obowiązującego w hrabstwie i królestwie, a także z polityką ustaloną przez Hrabiego.

Dodatkowo, Lordowie są również odpowiedzialni za utrzymywanie porządku publicznego i bezpieczeństwa w swoich domenach, co często wymaga posiadania własnych sił zbrojnych. Armia Lorda służy nie tylko do obrony terytorium przed zagrożeniami zewnętrznymi, ale także do egzekwowania prawa i utrzymywania porządku wewnątrz jego włości.

Tak więc, Domeny oraz Lordowie stanowią istotny element struktury władzy w Królestwie Araulenu, zapewniając zarządzanie na lokalnym poziomie, zgodnie z ogólnymi wytycznymi i nadzorem Hrabiego.

Wysoka Rada, jako centralny organ doradczy w królestwie, skupia się na wspieraniu króla w podejmowaniu decyzji dotyczących państwa oraz sprawowania rządów. Zgromadzenie to składa się z wybranych przez monarchę ekspertów, doradców, arystokratów oraz wysokich urzędników, którzy służą radą i doświadczeniem w sprawach administracyjnych, politycznych oraz wojskowych. Rada nie posiada bezpośredniej władzy nad hrabiami oraz książętami, choć posiadają oni władzę nadaną przez króla.

Spotkania Wysokiej Rady odbywają się codziennie, co wymusza na jej członkach konieczność mieszkania w stolicy królestwa. Kluczowym elementem funkcjonowania Rady są edykty członków, które zawsze muszą mieć podpis króla lub wicekróla, aby mogły wejść w życie. Rada spotyka się regularnie, aby omawiać bieżące wyzwania królestwa oraz planować jego przyszłość. Jej celem jest nie tylko dostarczanie różnorodnych perspektyw na dane problemy, ale także budowanie konsensusu i współpracy pomiędzy różnymi frakcjami i regionami królestwa. Wicekról pełni rolę przewodniczącego obrad w nieobecność króla oraz jest najwyższym sędzią, rozstrzygającym spory w imieniu władcy, co dodaje Radzie prestiżu i stabilności.

Rada Hrabiów to zgromadzenie, w skład którego wchodzą wszyscy Hrabiowie oraz Książęta, z wyjątkiem władców Birchton. Spotykają się pod koniec każdego roku w stolicy, aby wspólnie z Królem oraz jego doradcami debatować na temat planów na przyszły rok. Ma to za zadanie wzmacniać jedność królestwa oraz współpracę pomiędzy regionami. Dodatkowo znacznie ułatwia Królowi nadzorowanie pracy hrabiów. W wyjątkowych sytuacjach Król może wezwać Radę Hrabiów w dowolnym momencie. Niestawienie się na Radę Hrabiów jest symbolem nieposłuszeństwa wobec Króla - z obecności na obradach może zwolnić jedynie sam Król. Członkowie rady mogą zapraszać na obrady swoich baronów, doradców oraz lordów, jeśli uznają taką potrzebę. Król podczas obrad może zarządzić głosowanie, jeśli uzna to za dobre rozwiązanie - głos w takim głosowaniu mają jedynie on oraz członkowie rady, wykluczając ich gości oraz doradców. Wynik głosowania nie jest dla króla wiążący, choć sprzeciw wobec wyniku głosowania, które Król sam ogłosił jest uznawane za zniewagę dla autorytetu oraz czasu Hrabiów.

W stan Rady Hrabiów, sprzed wybuchu Wojny Dwóch Koron, wchodzą:

• Wicekról Leofsige var Paytone

• Hrabia Madulf var Paytone

• Hrabia Dean var Broadway

• Haltalska Rada Baronów, w przypadku głosowań muszą przedstawić wspólne stanowisko, które będzie traktowane jako jeden głos

• Hrabina Allana var Morberg

• Namiestnik Wilfred var Radclyffee

• Hrabia Benton var Cuber

• Hrabia Taron var Wyndhame

• Hrabia Alrys var Pyke

• Księżna Shirley var Lynnford

• Książę Carl Cooke

• Księżna Norien Värn’afaínsan

• Książę Victor III var Langver

• Wysoka Rada, reprezentowana przez Wicekrólową Alodie var Chestere

• Wielebna Matka Victoria, reprezentująca Kościół Arauleński

Ziemia Korony to mała prowincja obejmująca miasto Stary Armekt - stolicę królestwa. Kiedyś miasto było częścią prowincji Armekt, ale obecnie jest osobnym terenem, który podlega wyłącznie panującemu królowi Araulenu, Edgarowi var Langverowi. Przed powstaniem Drakarii miasto zostało zniszczone przez magiczną śnieżycę, którą wywołał Jimmy Cenwulf lub poprzednia Kapituła - do dzisiaj nie wiadomo kto tak naprawdę stoi za tą tragedią. Pod koniec panowania Drakarii śniegi w Starym Armekcie stopniały, co umożliwiło arauleńczykom odbudowę miasta po III Wojnie Amarantu.

Stary Armekt, zlokalizowany na południu królestwa, przed zniszczeniem był największym miastem w królestwie i drugim największym na kontynencie. Był też największym portem morskim w królestwie i trzecim na całym kontynencie. Obecnie miasto odbiega od reszty miast i trudno dokładnie określić jego wielkość, ponieważ proces odbudowy jeszcze trwa. Niemniej całe królestwo dokłada się, aby wspólnie odbudować dumę Araulenu. Już teraz do Starego Armektu wracają osadnicy oraz gildie, lecz wiele z nich przeniosło się do Whisperhout, który na stałe zyskał na tej sytuacji. Część z nich na pewno już nigdy nie wróci do stolicy.

Armekt to prowincja utworzona z Księstwa Armektu, włączona do państwa Araulen. Znajduje się na południu kraju. Prowincją rządzi Hrabia Leofsige var Paytone z Nowego Armektu, wspierany przez baronów Cenrica var Wickhame i Clive’a var Elwyne. Prowincja składa się głównie z rozległych łąk, na których hoduje się zwierzęta, zwłaszcza konie, cenione przez mieszkańców Armektu. Mówi się, że armektanie urodzili się w siodle, co czyni ich najlepszymi jeźdźcami w Araulenie.

Część łąk przekształcono w pola uprawne, a dostęp do morza czyni Armekt ważnym punktem handlu morskiego i rzecznego. Choć armektanie żyją blisko morza, nie uważają się za dobrych żeglarzy, woląc gościć żeglarzy niż sami wyruszać w podróże. Prowincja jest zamożna, głównie dzięki bliskości stolicy, Starego Armektu, który pierwotnie był częścią Księstwa Armektu.

Jeszcze przed wojną tereny Blackwood wchodziły w skład prowincji Armekt, a wcześniej Księstwa Armekciego. Zmieniło się to za czasów Drakarii, kiedy Najwyższy Król Jimmy Cenwulf wydzielił z tych terenów nową prowincję, przekazując ją rodowi Broadway, który od lat faktycznie nimi rządził. Po III Wojnie Amarantu król Edgar var Langver postanowił utrzymać ten stan, a hrabia Dean var Broadway ustanowił stolicę hrabstwa w Josaborough i powołał Warwicka var Dyere na barona. Prowincja obejmuje największy las w Araulenie, zwany Czarnym Lasem, który mimo zdjęcia ciążacej na nim lata temu, klątwy pozostał niebezpieczny i dziki. Drewno z tego lasu jest wyjątkowo twarde i trwałe. Blackwood słynie również z miasta Riverdale, jedynego w pełni zarządzanego przez Powierzchniowców.

Mieszkańcy Blackwood są znani ze swojej pracowitości i są najlepszymi rzemieślnikami w królestwie. To tutaj powstał słynny arauleński trebusz. Blackwoodanie są jednak bardzo zamknięci i niechętnie przyjmują obcych, co przypisuje się złej aurze Czarnego Lasu. Znalezienie pracy niezwiązanej z drewnem lub rzemiosłem jest trudne, dlatego wielu mieszkańców zostaje najemnikami lub przeprowadza się do innych regionów Araulenu. O rodach Broadway i Dyere krążą niepokojące plotki o klątwach i mrocznych rytuałach, choć nigdy ich nie udowodniono.

Haltal, podobnie jak Armekt, wywodzi się z księstwa, które współtworzyło Araulen – dokładniej z Księstwa Haltalskiego. Jego sytuacja polityczna jest skomplikowana, ponieważ podczas wojen drakarańskich stolica, Haltal, została zrównana z ziemią i posypana solą przez Jimmiego Cenwulfa, a kwestia dziedziczenia tronu hrabiowskiego jest niejasna. O swoje prawa ubiega się Hector var Lustinn, syn poprzedniego hrabiego. Ze względu na jego bliskie relacje z królową Hintervoldu, z którym Araulen jest w stanie Szeptanej Wojny, król Edgar var Langver, za namową doradców i hrabiów, utworzył w Haltal Radę Baronów, która pełni obowiązki hrabiego. W skład Rady wchodzą baronowie: Eanswida var Gladwyne, Stuart var Farnhame, Radcliff var Hortone i Harlow var Crawforde. Po zakończeniu III Wojny Amarantu Rada zdecydowała o wybudowaniu nowej stolicy, która nazwana została Dunmere.

Haltal zawsze było kluczową prowincją, słynącą z najlepszych kowali i wielkich hut, produkujących uzbrojenie dla całego królestwa. Bliskość Morbergu, skąd sprowadzana jest stal, oraz stolicy dodatkowo wzmacnia ten atut. Przed Drakarią w Haltal znajdowała się także mennica. Bliskość odwiecznego wroga Araulenu, Hazardu, sprawiła, że haltalczycy to waleczni ludzie, a sama prowincja jest dobrze zmilitaryzowana. Choć obecnie prowincja jest w złym stanie po rządach Drakarii, powoli odzyskuje dawną świetność dzięki pomocy królestwa i zarządzaniu przez Rady Baronów.

Moorhaven zostało podbite przez Króla Ecberta Zdobywcę podczas II Wojny Arauleńskiej. Na tych terenach mieszkali arauleńscy osadnicy oraz plemię Kamiennych Ludzi, które stawiało opór. Po podboju król przekazał władzę rodowi Cuber, ustanawiając głowę rodu hrabią. Kamienni Ludzie musieli uznać władzę króla i zmienić religię lub zostać wygnanymi.

Moorhaven było kluczową prowincją obronną przeciwko Zakonowi Gregoriańskiemu, ale po jego upadku prowincja zaczęła ubożeć. Po III Wojnie Amarantu przyłączono do niej Fort Azgan, ustanawiając go nową stolicą. Obecnie prowincja boryka się z biedą, mało żyzną glebą i emigracją mieszkańców. Wielu moorhaveńczyków przeniosło się do Starego Armektu, wykorzystując swoje umiejętności budowlane.

Przez nieudaną grę polityczną Króla Edgara var Langvera, prowincją rządzi dwóch władców: Namiestnik Wilfred var Radclyffee w Forcie Azgan oraz Hrabia Benton var Cuber w Gorlamdar, co doprowadziło do konfliktu zwanego Derbami Serca Góry, który eskalował do Wojny Dwóch Koron. Mieszkańcy Moorhaven, w większości Kamienni Ludzie, są pracowici i świetnymi budowniczymi, ale czują się odrębnym narodem w ramach Araulenu. Pozostali w prowincji często parają się najemnictwem.

Morberg wywodzi się z Księstwa Morberskiego, które zostało podbite przez Araulen podczas I Wojny Arauleńskiej. Jest to jedna z najważniejszych, najbardziej nietypowych i problematycznych prowincji. Prowincja zajmuje południową część Gór Kamiennych, bogatych w surowce takie jak stale, miedź, siarka i węgiel. Z tego powodu nazywana jest kopalnią Araulenu, co wielu morberczyków uważa za obrazę. Prowincją rządzi hrabina Allana var Morberg w stołecznym mieście Morberg, wspierany przez baronów: Deorwinę var Wilmere, Denę var Fultone, Colby'ego var Wrighta i Swithina var Miltone.

Morberczycy są mieszanką dwóch grup etnicznych – Amarantian i Velizarów, co przez lata prowadziło do potyczek z państwami vuldarskimi o wschodnie Góry Kamienne. Mieszkańcy są pracowici, brutalni, niegościnni i zazdrośni o inne krainy. W ciągu pierwszych stu lat istnienia królestwa wielokrotnie wzniecali bunty, dążąc do niepodległości, lecz bezskutecznie. Do dziś czują się odrębni kulturowo, wyznają własną religię - Bogów Gór, których wyznawcy Aglosa próbowali dosłownie wypalić, lecz bezskutecznie. Obecnie prowincja boryka się z klątwą i smokiem na swoich włościach, ale nadal pozostaje względnie stabilną i ważną częścią Araulenu.

Najbardziej nietypowa prowincja Araulenu, Nowy Silmaaroon, to tak naprawdę Górny Silmaaroon - pozostałość po czasach, gdy Araulen obejmował Łabędzią Przystań, Silmaaroon. Kiedy władca Araulenu musiał uznać niepodległość Silmaaroonu, zażądał wschodnich ziem przystani. Wielka Czwórka zgodziła się oddać te terytoria, uznając je za mało obfite. Chociaż ziemie te sprzedano Silmaaroonowi za czasów Rady Regencyjnej, po III Wojnie Amarantu, negocjacje przywróciły je Araulenowi, który chciał tych ziem w zamian za wyzwolenie Silmaaroonu.

Prowincją rządzi Hrabia Madulf var Paytone, rezydujący w Nowym Armekcie zamiast w stolicy prowincji, Angrealu, z powodu niskiego zaludnienia. Prowincja składa się głównie z dwóch miast i licznych pól uprawnych, służąc jako magazyn i składowisko towarów transportowanych do i z Silmaaroonu. Nowy Silmaaroon jest najbiedniejszą prowincją Araulenu, co dobrze ilustruje stare przysłowie:

W Górnym Silmaaroonie pracujesz na polu, w magazynie albo kradniesz... o ile jest co"

Whisperhout to prowincja wywodząca się z Księstwa Whisperhout, jednego z współtworzących Araulen. Książę Whisperhout za czasów I Wojny Arauleńskiej, Henry var Ect, znany potem jako Król Henry Założyciel, stworzył ideę połączenia kilku księstw w jedno państwo, co pozwoliło mu zostać pierwszym arauleńskim królem. Whisperhout, zlokalizowane w środkowo-wschodniej części królestwa, jest w centrum kontynentu. Geografia regionu sprawia, że jest idealnie połączony z całym królestwem, stanowiąc ważny ośrodek handlowy dla całego kontynentu. Stolica, Miasto Studenckie Whisperhout, jest drugim największym miastem Araulenu i posiada największy port rzeczny w Amarancie. Przed wybuchem Wojny Dwóch Koron prowincją rządził Hrabia Taron var Wyndhame, który po koronowaniu siebie na nowego króla Araulenu, ustanowił swojego przyjaciela Haywooda var Sabelrota jako nowego hrabiego.

Region utrzymuje się głównie z handlu i nauki, ale mieszkańcy zajmują się także najemnictwem, rolnictwem i rzemiosłem. Znajduje się tu renomowany Uniwersytet Whisperhout, gdzie kształci się większość arauleńskiej szlachty oraz zagraniczni studenci. Uniwersytet ma w swoich murach szkołę oficerską, szkołę kapłańską oraz szkołę magiczną należącą do Kapituły. Mimo zniszczeń wojennych, stolica wciąż uchodzi za najpiękniejsze miasto Araulenu. Whisperhout jest najbogatszym regionem w królestwie, a jego mieszkańcy są znani z lekkiego podejścia do życia, otwartości, oczytania i gościnności.

Wyspy Południowe to prowincja podbita przez Króla Ecberta Zdobywcę podczas II Wojny Arauleńskiej. Znajdują się na Morzu Południowym, między Araulenem a Hazardem. Prowincja obejmuje pięć z jedenastu wysp, reszta pozostaje pod jurysdykcją Hazardu, gdzie od setek lat toczą się walki o kontrolę.

Prowincją rządzi Hrabia Alrys var Pyke, rezydujący w Pykeport, wspierany przez baronów: Mildrith var Pontfield, Brodericka var Maldwyna i Slade’a var Blacka. Mieszkańcy wysp zajmują się głównie żeglarstwem, połowami i korsarstwem, a także słyną z doskonałego cydru, zwłaszcza jabłkowego z Wyspy Ullos. Są gościnni, choć nieufni, i bardzo cenią swoją niezależność. Czują się częścią królestwa, ale wyspiarską tożsamość Południowców stawiają na pierwszym miejscu i nie lubią ingerencji króla w swoje sprawy.

Księstwo Birchton dobrowolnie złożyło hołd lenny królowi Ecbertowi Zdobywcy podczas II Wojny Arauleńskiej. Spośród wszystkich księstw Arauleńskich, Birchton utrzymuje zdecydowanie najluźniejsze relacje zależności z Araulenem. Ich wasalstwo opiera się głównie na współpracy gospodarczej i militarnej, jednak na terenie księstwa może obowiązywać zupełnie inne prawo niż w Araulenie.

Na arenie politycznej, księstwo Birchton funkcjonuje jako niezależne państwo z własną polityką, co skutkuje brakiem udziału w Radzie Hrabiów. W praktyce oznacza to, że Araulen ma ograniczone możliwości ingerowania w sprawy Birchton, a Birchton w Araulenie. W Birchton nie ma baronów ani lordów - książę Hildred var Fyre rządzi swoimi włościami samodzielnie, a do zarządzania większymi miastami wyznacza Lordów-Protektorów.

Księstwo Birchton odgrywa kluczową rolę w handlu między zachodem a wschodem Amarantu oraz stanowi okno Araulenu na Morze Zgody. Mieszkańcy trudnią się handlem, uprawą, żeglugą oraz szkutnictwem. Słyną ze swojej gościnności oraz wyjątkowo przytulnych zajazdów dla przyjezdnych. Księstwo jest również znane z doskonałej kuchni, opartej głównie na rybach.

Księstwo Casteville, zwane arauleńskim spichlerzem, znajduje się na północnym wschodzie Araulenu, obejmując Zieloną Dolinę. Jest to jedno z najstarszych państw Amarantu, słynące z żyznych czarnoziemów, idealnych do upraw. Mieszkańcy Casteville od wieków zajmują się rolnictwem, hodowlą i handlem.

Księżna Lynn Harper, wybierając na męża Byrnwolda var Kylehithe, rozwścieczyła hintervoldzkiego króla Bastiena de Volaille’a, który niemal wywołał wojnę. Lynn decyduje się zostać wasalem Araulenu, zyskując miejsce w Radzie Hrabiów, sojusz gospodarczo-militarny, wolność wyznania i dostęp do arauleńskiego rynku. Jej następca przyjmuje wiarę w Aglosa i zmienia nazwisko na Lynnford i wywołuje wojnę z rodem Flagelanów, zwaną Wojną Dwóch Róż. Konflikt kończy się ślubem Daxtona var Lynnforda i Rosalin var Flagelan, tworzących nowy ród Maravel, który rządzi księstwem.

Casteville było miejscem zderzenia kultur arauleńskiej (wierzącej w Aglosa) i hintervoldzkiej (wierzącej w Goddejkę). Maravelowie łagodzili te spory. Podczas podboju przez Drakarię, przeżywa tylko Royce var Maravel, wcielony do Smoczego Korpusu, a jego prawa do tronu zostają odebrane i przekazane drakarańskiemu szlachcicowi.

W III Wojnie Amarantu Royce ginie, walcząc za Drakarię pod Caldwell, co tworzy problem sukcesji. Król Edgar var Langver wykorzystuje swoje prawo, jako seniora księstwa, do rozwiązanie tego problemu i koronuje Shirley var Lynnford na księżną. Leah var Flagelan, wspierana przez królową Hintervoldu, Renée Clagon, najeżdża Casteville i koronuje się na księżną.

Arauleńczycy nie uznają nowej władczyni, co prowadzi do wojny domowej między rodami Lynnfordów i Flagelanów oraz Szeptanej Wojny między Araulenem i Hintervoldem. Spór pozostaje nierozstrzygnięty, a księstwo jest ogarnięte konfliktem.

Księstwo Egaras, dawne tereny południowego i centralnego Devronu, zostało zaanektowane przez Arauleńczyków podczas II Wojny Amarantu po upadku Zakonu Gregoriańskiego. Proces degregorianizacji doprowadził region do ubóstwa, a tereny przekształcono w prowincję Langcaster. Po III Wojnie Amarantu, na Pierwszym Szczycie Amarantu, mieszkańcy dawnego Devronu, w tym Egaras, dążyli do niezależności. Arauleńczycy rozpoczęli negocjacje z Carlem Cooke’em, spokrewnionym z dawnymi królami Devronu.

W wyniku rozmów z królem Edgarem var Langverem, utworzono Księstwo Egaras jako wasala Araulenu. Księstwo zyskało autonomię w zarządzaniu swoimi terenami oraz wolność wyznania, w zamian za sojusz militarny i gospodarczy. Araulen zobowiązał się do pomocy w odbudowie, a Egaras do tępienia religii gregoriańskiej. Król Araulenu ma prawo wystawić swojego Namiestnika w księstwie, który będzie reprezentował interesy Araulenu w księstwie oraz stanowił głównego doradcę księcia.

Książę Carl Cooke podzielił księstwo na cztery baronaty pomiędzy: Kendalla Sende, Wystana Goodmane, Deorwinę Westleye oraz Aelfsige var Lee. Mieszkańcy Egaras, zajmujący się głównie rolnictwem i rzemiosłem, są pracowici, lecz nieufni, zmagając się z brakiem tożsamości kulturowej.

Ze względu na napięcia z Wielkim Księstwem Aermaghu, na północy Egaras wybudowano forty, gdzie stacjonuje arauleńskie wojsko, strzegące granic wasala.

W czasach II Wojny Arauleńskiej, król Ecbert Zdobywca potrzebował sojusznika do walki z Hazardem. Zaproponował leśnym elfom, wywodzącym się od elfów Eldëvir, wsparcie militarne w zamian za specjalne prawa. Po wygranej wojnie, król Ecbert i przedstawiciel elfów, Alagnir Värn’afaínsan, podpisali dekret ustanawiający Księstwo Leśnych Elfów w Araulenie, czyniąc Alagnira pierwszym elfickim księciem w państwie.

Elfickie księstwo nie jest ograniczone terytorialnie, lecz odnosi się do ludu - elfy otrzymały wyłączne dzielnice w każdym dużym mieście Araulenu, które mogą zarządzać wedle uznania. Mogą ustanawiać własne prawo na zarządzanych przez siebie terenach, zgodne z prawem lokalnego hrabiego. Traktat gwarantuje im wolność wyznania oraz prawo do sądzenia własnych obywateli, nawet za przestępstwa popełnione poza elfickimi terenami. Książę elfów zasiada również w Radzie Hrabiów. W ramach traktatu elfy są zobowiązane do posłuszeństwa królowi, odpowiadania na wezwania wojskowe oraz płacenia podatków. Elfy zawsze odpowiadały na wezwania króla, z wyjątkiem wojen domowych, a królowie rzadko ingerowali w ich wewnętrzne sprawy. Warto odnotować, że poza elfickimi dzielnicami w miastach, w całym Araulenie znajdują się rozproszone elfickie klany.

Elfy w Araulenie zajmują się myślistwem, rzemieślnictwem oraz produkcją wina. Są uważane za miłych, gościnnych i bezkonfliktowych. Obecnie Księstwem Elfów rządzi Księżna Norien Värn’afaínsan.

Wyspy Kirlańskie stały się częścią Araulenu po II Wojnie Arauleńskiej. Choć początkowo kirlańczycy sprzeciwiali się zależności od króla, zaakceptowali sytuację po Wojnie Dwóch Langverów. Zrozumieli że przynależność do większego królestwa otwiera nowe możliwości. Kirlan od zawsze był ważną prowincją Araulenu; nawet obecny król pochodzi z dynastii wywodzącej się z rządzących Kirlan Langverów.

Po III Wojnie Amarantu hrabiemu Victorowi III var Langverowi obiecano uczynienie Księstwa Riggë prowincją pod jego rządami. Wyjawienie tego planu książętom przez Króla Edgara var Langvera doprowadziło do secesji księstwa podczas Pierwszego Szczytu Amarantu. Oburzony hrabia Victor przestał wspierać króla Edgara, który obawiał się kolejnej secesji. Aby zapobiec utracie Kirlan, król Edgar zaproponował uczynienie z Kirlan księstwa na korzystnych warunkach. Hrabia zgodził się, zostając księciem.

Kirlan jako księstwo jest w ścisłym sojuszu gospodarczym i militarnym z Araulenem, z możliwością rezygnacji z wzajemnego wzywania się do stawiennictwa w wojnach. Księstwo ma własną politykę, a książę zasiada w Radzie Hrabiów. Prawo kirlańskie musi być zgodne z arauleńskim, a książę zobowiązany jest do posłuszeństwa nieingerujących w niezależność Kirlan.

Księstwem rządzą baronowie: Elya var Halgver, Lorna var Balen, Sigeweard var Alkon i Hamilton var Sages. Podział baronatów i domen pozostał bez zmian. Kirlańczycy, ceniący niezależność, są dobrymi żeglarzami, inteligentni i przedsiębiorczy. Zajmują się wieloma dziedzinami; Kirlan jest jedynym samowystarczalnym regionem Araulenu.