Armekt

Prowincja Armekt ma długą i bogatą historię, sięgającą czasów królestwa Eldëvir, kiedy to tereny te znane były pod elficką nazwą Armeíl Aíanor, oznaczającą "Zieloną Łąkę".

Po upadku Eldëvir, Armekt stał się jednym z sześciu księstw tworzących Heptarchię Arauleńską. Jako Księstwo Armekckie szybko zyskało przewagę nad pozostałymi księstwami, głównie dzięki doskonałej kawalerii i strategicznemu położeniu. Ród Pathissów, który przejął władzę w regionie, umocnił swoją pozycję poprzez sojusze małżeńskie i rozwój hodowli koni, czyniąc z Armektu militarne i gospodarcze centrum Heptarchii.

Podczas I Wojny Arauleńskiej Armekt odegrał kluczową rolę w obronie przed najazdami Hazardu. Książę Henry var Ect z Księstwa Whisperhout, późniejszy Henry Założyciel, wykorzystał siłę armekckiej kawalerii w decydującej Bitwie na Polach Kahledzkich, co ostatecznie doprowadziło do zjednoczenia Heptarchii w Królestwo Araulenu. W nowym państwie Armekt zachował znaczną autonomię, pozostając pod rządami Pathissów, lecz z części jego terenów utworzono nową prowincję - Ziemie Korony, do której wcielono dotychczasową stolicę księstwa Armekckiego - Stary Armekt. Po tych wydarzeniach nową stolicę Armektu ustanowiono w Nowym Armekcie.

Za panowania Ealhmunda Wielkiego, za sprawą Marigold var Paytone, część z niezagospodarowanych ziem na zachodzie Armektu utworzono nową prowincję - Dolny Silmaaroon.

W czasie Arauleńskiej Wojny Domowej ród Pathissów opowiedział się po stronie prawowitego, panującego króla. Ich lennicy, ród Everhart, zdradzili ich i przeszli na stronę uzurpatora Roberta Walecznego. Po jego zwycięstwie Robert ukarał Pathissów, odbierając im kontrolę nad Czarnym Lasem i przekazując te tereny zdradzieckim Everhartom. W ten sposób powstała nowa prowincja: Blackwood.

Prawdziwym ciosem dla regionu okazały się Wojny Drakarańskie. Stary Armekt, dotychczasowa stolica prowincji, została całkowicie zniszczona przez magiczną katastrofę. Ród Pathissów, który rządził regionem od wieków, został zdziesiątkowany przez ich chorążych - ród Paytone, który współpracował z najeźdźcami. Okupacja pozostawiła trwałe ślady w gospodarce i społeczeństwie Armektu.

Po III Wojnie Amarantu i odzyskaniu niepodległości przez Araulen, Armekt stopniowo odbudowywał swoją pozycję. Obecnie, pod rządami hrabiego Leofsige var Paytone, Armekt pozostaje ważnym ośrodkiem hodowli koni i handlu, choć jego mieszkańcy wciąż pamiętają czasy, gdy ich prowincja była prawdziwą potęgą królestwa.

Gospodarka Armektu opiera się na trzech głównych filarach: hodowli koni, handlu oraz rolnictwie. Region słynie przede wszystkim z wyjątkowych armekckich koni bojowych, uznawanych za najlepsze w całym królestwie. Hodowla tych zwierząt to nie tylko źródło dochodu, ale także istotny element tożsamości prowincji. Miejscowi jeźdźcy cieszą się opinią niezrównanych, a tradycje jeździeckie są przekazywane z pokolenia na pokolenie. Żyzne równiny sprzyjają również rolnictwu, zapewniając samowystarczalność żywnościową, choć zniszczenia wojenne pozostawiły trwały ślad na zamożności regionu.

Handel odgrywa kluczową rolę dzięki strategicznemu położeniu nad Morzem Południowym i przy ważnych szlakach komunikacyjnych. Mimo że sami mieszkańcy rzadko zajmują się żeglugą, ich gościnność wobec kupców jest powszechnie znana. Porty i ośrodki handlowe tętnią życiem, przyciągając kupców z całego królestwa. Bliskość stolicy, Starego Armektu, dodatkowo wzmacnia znaczenie gospodarcze prowincji, choć jednocześnie stwarza pewne napięcia i konkurencję.

Przemysł skupia się głównie na rzemiośle związanym z końmi, takim jak produkcja siodeł i uprzęży, a także na wydobyciu i obróbce bursztynu, który stanowi cenny towar eksportowy. Mniejsze warsztaty zajmują się wytwarzaniem przedmiotów codziennego użytku i narzędzi rolniczych. Choć te gałęzie gospodarki nie dorównują znaczeniem hodowli koni czy handlowi, są istotnym elementem lokalnego rynku pracy.

Mimo że Armekt nie odzyskał jeszcze pełni dawnej świetności sprzed wojen, jego gospodarka stopniowo się odradza. Eksport koni, bursztynu i produktów rolnych utrzymuje stabilne wpływy, a strategiczne położenie zapewnia ciągły rozwój. Tradycje jeździeckie i duma mieszkańców pozostają niewzruszone, stanowiąc fundament tożsamości regionu i jego pozycji w królestwie.

Armekt zamieszkują głównie ludzie, stanowiący większość populacji, ale region jest także domem dla mniejszości takich jak Leśne Elfy, Powierzchniowcy oraz nieliczni Orkowie. Mieszkańcy prowincji są dumni ze swojej historii i tradycji, szczególnie związanych z hodowlą koni i rycerskimi wartościami. Mentalność Armektanów kształtowana jest przez poczucie wyższości wobec innych prowincji, co wynika z ich strategicznego położenia i bliskości stolicy.

Stroje mieszkańców są praktyczne, ale eleganckie – zwłaszcza wśród szlachty, która lubuje się w bogato zdobionych kaftanach i pelerynach. Wśród niższych warstw dominują proste, lniane koszule i skórzane spodnie, idealne do pracy przy hodowli czy handlu.

Zwyczaje Armektan są ściśle związane z końmi – od świąt ku czci najlepszych ogierów po tradycyjne gonitwy, które przyciągają tłumy. Ważnym elementem kultury są też rycerskie turnieje, organizowane głównie w Królewskim Lesie, gdzie młodzi adepci sztuki wojennej mogą się wykazać. Mieszkańcy są gościnni, ale nieufni wobec obcych, szczególnie tych, którzy nie szanują ich tradycji.

Sztuka w Armekcie skupia się na rzeźbie i tkactwie, z wyraźnymi wpływami elfickimi w ornamentyce. W Nowym Armekcie działa kilka cechów artystycznych, które specjalizują się w produkcji ozdobnych siodeł i uprzęży. Muzyka jest żywiołowa, z dominacją bębnów i dud, idealnych do tańców podczas wiejskich festynów.

Stereotypowo Armektanie postrzegani są jako zarozumiali i uparci, ale także jako ludzie honorowi, którzy dotrzymują słowa. Ich przywiązanie do koni bywa przedmiotem żartów w innych prowincjach, ale sami mieszkańcy traktują to z dumą, uważając, że tylko oni potrafią docenić prawdziwą wartość tych zwierząt.

Armekt, jako jedna z kluczowych prowincji Królestwa Araulenu, posiada dobrze ugruntowaną strukturę feudalną, opartą na hierarchii władzy od hrabiego poprzez baronów aż do lokalnych lordów. Obecnym władcą prowincji jest Hrabia Leofsige var Paytone, który pełni również funkcję Wicekróla Wysokiej Rady Króla Edgara var Langvera, co świadczy o znaczeniu Armektu w polityce królestwa. Leofsige var Paytone sprawuje władzę z Nowego Armektu, będącego zarówno stolicą prowincji, jak i centrum handlowym oraz militarnym regionu.

Prowincja podzielona jest na trzy główne baronaty, z których każdy zarządzany jest przez wpływowe rody szlacheckie. Baronat Nowy Armekt pozostaje pod bezpośrednią kontrolą rodu Paytone, podczas gdy Armekt Wschodni podlega baronowi Cenricowi var Wickhame, a Pola Królewskie – baronowi Clive’owi var Elwyne. Każdy z baronów zarządza swoimi domenami poprzez sieć podległych lordów i lady, którzy odpowiadają za lokalny porządek i gospodarkę.

Struktura władzy w Armekcie jest tradycyjna, choć nie pozbawiona napięć. Ród Paytone, który przejął kontrolę nad prowincją po upadku Pathissów podczas Wojen Drakarańskich, musi balansować między lojalnością wobec korony a utrzymaniem wpływów wśród lokalnej szlachty. Szczególnie widoczne są napięcia między rodem Paytone a Wickhame’ami, którzy uważają się za bardziej zasłużonych dla prowincji. Mimo to, system feudalny funkcjonuje sprawnie, a poszczególne rody współpracują na rzecz utrzymania prestiżu i bogactwa Armektu.

Armekt to południowa prowincja Królestwa Araulenu, charakteryzująca się rozległymi równinami i łagodnym, umiarkowanym klimatem, sprzyjającym hodowli zwierząt i uprawom rolnym. Region graniczy na północy z Moorhaven i Blackwood, na wschodzie z Haltal, a na zachodzie z Dolnym Silmaaroonem. Południową granicę prowincji stanowi Morze Południowe, zapewniające dostęp do szlaków handlowych i możliwość rozwoju portów.

Przez terytorium Armektu przepływają dwie główne rzeki: Sundrel i Askren, które krzyżują się w północnej części prowincji, tworząc doliny i naturalne szlaki komunikacyjne. Rzeki te odgrywają kluczową rolę w gospodarce regionu, umożliwiając transport towarów. Wzdłuż ich brzegów rozwinęły się ważne ośrodki handlowe i osady.

Prowincję porastają tylko dwa większe kompleksy leśne: Las Królewski, o średniej wielkości, pełniący funkcje reprezentacyjne i łowieckie, oraz znacznie mniejszy Las Gildyjny, związany z działalnością cechów rzemieślniczych. Brak gęstych lasów sprawił, że większość terenu Armektu przeznaczono pod pastwiska i pola uprawne, co z kolei ukształtowało charakter lokalnej gospodarki.

Stolicą prowincji jest Nowy Armekt, położony w strategicznym miejscu na skrzyżowaniu szlaków handlowych między Starym Armektem a Silmaaroonem. Inne ważne miasta to Athelstat, znane z wydobycia bursztynu i szkutnictwa, oraz Doncaster, ośrodek rolniczy we wschodniej części prowincji. Blackwich, stolica Pól Królewskich, słynie z organizacji festynów i turniejów rycerskich, przyciągających elitę z całego królestwa.

Armekt, choć bogaty i znaczący, boryka się z wieloma wyzwaniami, które mogą zagrozić jego stabilności. Jednym z największych problemów jest ciągłe napięcie między rodem Paytone a dawnymi zwolennikami upadłego rodu Pathiss. Choć Paytonowie umocnili swoją pozycję, wciąż istnieją frakcje, które pamiętają zdradę podczas Wojen Drakarańskich i marzą o przywróceniu dawnych władców. To rodzi nieufność i wewnętrzne konflikty, szczególnie wśród starszych rodów rycerskich, takich jak Elwyne, które były lojalne wobec Pathissów.

Kolejnym wyzwaniem jest postępująca bieda w niektórych regionach, szczególnie w Armekcie Wschodnim, gdzie wyludniające się wioski i brak inwestycji prowadzą do stagnacji gospodarczej. Mieszkańcy Eastburn i okolic coraz częściej emigrują do bogatszych części prowincji lub nawet poza jej granice, szukając lepszego życia. To osłabia lokalną gospodarkę i zmniejsza wpływy podatkowe, co z kolei utrudnia baronowi Wickhame utrzymanie porządku i rozwoju regionu.

Bliskość stolicy królestwa, Starego Armektu, to zarówno błogosławieństwo, jak i przekleństwo. Z jednej strony zapewnia dostęp do rynków zbytu i królewskiej protekcji, z drugiej – prowincja musi konkurować z bogactwem i wpływami Ziem Korony. Mieszkańcy Armektu często czują się pomijani w królewskich decyzjach, a ich dumę obraża fakt, że ich dawna stolica została wcielona do Ziem Korony, tracąc historyczne powiązania z regionem.

Nie bez znaczenia są też napięcia z sąsiadami. Z kolei Blackwood, choć formalnie sojusznik, budzi nieufność ze względu na swoją przeszłość i izolacjonistyczną politykę. Nawet handel z Dolnym Silmaaroonem bywa źródłem konfliktów, szczególnie gdy chodzi o konkurencję między portami obu prowincji.

Wreszcie, sama natura Armektu jako centrum hodowli koni i rycerstwa stwarza problemy. Rosnące koszty utrzymania elitarnych oddziałów kawalerii obciążają budżet prowincji, a presja, by utrzymać wysokie standardy szkolenia, prowadzi do napięć między rodami rycerskimi a administracją hrabiego. Dodatkowo, coraz częstsze najazdy bandytów i korsarzy na szlaki handlowe zmuszają lokalnych władców do inwestycji w obronę, co jeszcze bardziej nadwyręża finanse regionu.