Armia Araulenu

Mimo że Armia Arauleńska składa się z oddziałów prowincjonalnych i lokalnych, jej struktura jest jednolita na całym terytorium królestwa. Standardy organizacyjne, szkoleniowe i taktyczne są narzucane przez królewskie dowództwo, co pozwala na efektywne działanie armii jako jednej, spójnej siły.

Unikalnym elementem arauleńskiego wojska jest podział na jednostki aktywne i uśpione. Większość żołnierzy to wojownicy, którzy na co dzień zajmują się pracą w gospodarce, ale pozostają gotowi do wezwania w razie potrzeby. Dzięki temu Araulen nie musi utrzymywać ogromnej armii na stałe, a jednocześnie może szybko zwiększyć liczebność wojsk w sytuacji kryzysowej.

W przeciwieństwie do wielu innych państw, armia Araulenu jest częściowo finansowana przez gildie rzemieślnicze i kupieckie, które utrzymują własne chorągwie lub wspierają feudałów w wyposażaniu wojsk. To sprawia, że wielu rzemieślników i kupców jest jednocześnie przeszkolonymi wojownikami, co podnosi poziom bezpieczeństwa miast i osad.

Wojskowi Araulenu są znani z dbałości o broń i pancerz, które często stają się rodzinnymi pamiątkami przekazywanymi z pokolenia na pokolenie. Wielu żołnierzy nadaje imiona swoim mieczom, łukom czy pancerzom, co podkreśla ich przywiązanie do wojskowej tradycji.

Dzięki zdecentralizowanej strukturze, armia może szybko dostosowywać się do nowych warunków, a lokalni dowódcy mają dużą swobodę w zakresie taktyki i organizacji jednostek. To sprawia, że Arauleńczycy są niezwykle skuteczni zarówno w wojnie konwencjonalnej, jak i w konfliktach partyzanckich czy obronnych.

Bycie żołnierzem Araulenu to nie tylko służba, ale również prestiż i zaszczyt. W królestwie funkcjonuje silna kultura wojskowa, a służba w armii jest często postrzegana jako ścieżka do awansu społecznego.

Armia Arauleńska jest ściśle powiązana z feudalnym ustrojem królestwa, co oznacza, że jej organizacja odzwierciedla podział administracyjny i zależności wasalne w Araulenie. Każda prowincja, zarządzana przez hrabiego, jest zobowiązana do wystawienia własnych sił wojskowych, podzielonych na mniejsze jednostki baronialne i lordowskie.

Struktura wojskowa i feudalna zależność:

• Król – najwyższy zwierzchnik armii, określa politykę wojskową i zapotrzebowanie na żołnierzy.

• Hrabia – zarządza całością sił wojskowych prowincji (Pułk), odpowiadając przed królem.

• Baronowie – wystawiają regimenty, składające się z jednostek lordowskich i własnych oddziałów.

• Lordowie – organizują chorągwie, które są najmniejszą, ale fundamentalną jednostką wojskową.

Każdy feudał jest zobowiązany do utrzymania odpowiedniej liczby żołnierzy, zgodnie z królewskimi wytycznymi. Jednak wielu z nich posiada dodatkowe oddziały, co zwiększa ich siłę militarną i wpływy polityczne.

Ważnym elementem systemu jest fakt, że hrabia jest jednocześnie baronem swojej bezpośredniej domeny i lordem własnych ziem, co oznacza, że w hierarchii wojskowej pełni różne funkcje, zależnie od szczebla dowodzenia.

Armia Arauleńska posiada wielopoziomowy system dowodzenia, który odzwierciedla feudalną strukturę królestwa. Choć wojska są organizowane i utrzymywane przez lokalnych feudałów, ich działania podlegają scentralizowanemu dowództwu, które odpowiada za strategię, mobilizację oraz prowadzenie wojen na poziomie całego królestwa.

Król Araulenu jest najwyższym zwierzchnikiem wojskowym, co oznacza, że to on podejmuje ostateczne decyzje dotyczące wojen, obrony oraz ekspansji terytorialnej. Choć w praktyce bezpośrednie dowodzenie operacyjne spoczywa na Marszałku Polnym i generałach, król pozostaje głównym autorytetem strategicznym i decyzyjnym.

Kompetencje wojskowe króla:

• Ogłaszanie wojen i traktatów pokojowych – król decyduje o rozpoczęciu i zakończeniu konfliktów.

• Zarządzanie Królewskim Planem Wojskowym – określa zapotrzebowanie na wojska zawodowe oraz liczbę żołnierzy, jaką każda prowincja musi wystawić.

• Zatwierdzanie nominacji na najwyższe stanowiska wojskowe – mianuje Marszałka Polnego oraz zatwierdza wybór generałów.

• Kontrola strategicznych armii centralnych – król utrzymuje osobiste oddziały królewskie i gwardię, niezależne od wojsk feudałów.

• Zatwierdzanie działań obronnych i ekspedycji wojennych – żaden większy konflikt nie może zostać rozpoczęty bez jego zgody.

Król Araulenu rzadko bierze bezpośredni udział w bitwach, ale zdarzały się wyjątki – niektórzy królowie osobiście dowodzili swoimi wojskami w najważniejszych starciach.

Marszałek Polny to najwyższy stopniem dowódca wojskowy Araulenu, podlegający bezpośrednio królowi. Jest odpowiedzialny za całą armię i jej operacje, zarówno w czasie pokoju, jak i wojny. Jest też częścią Wysokiej Rady.

Obowiązki Marszałka Polnego:

• Dowodzenie całością sił zbrojnych – odpowiada za ogólną strategię militarną.

• Koordynacja działań wojennych – planuje kampanie, rozdziela siły na teatry działań wojennych i wydaje rozkazy generałom.

• Utrzymywanie gotowości bojowej – zarządza szkoleniem wojsk oraz ich mobilizacją.

• Nadzór nad fortyfikacjami i obroną królestwa – kontroluje stan twierdz oraz system obrony granic.

• Doradztwo królewskie – jest głównym wojskowym doradcą monarchy w sprawach militarnych.

Marszałek Polny rezyduje w Starym Armekcie, gdzie znajduje się główny sztab armii królewskiej. To tam planowane są kampanie wojenne i podejmowane kluczowe decyzje strategiczne. Podlega mu sieć generałów i sztabów regionalnych.

Generałowie są odpowiedzialni za prowadzenie dużych kampanii wojennych i dowodzenie znacznymi siłami wojskowymi. W czasie pokoju zajmują się organizacją manewrów wojskowych, szkoleniem żołnierzy oraz nadzorowaniem umocnień obronnych.

Każdy generał ma przypisany konkretny teatr działań, czyli określony region lub obszar strategiczny, w którym prowadzi operacje wojenne. W czasie inwazji generałom przydzielane są konkretne pułki.

Obowiązki generałów:

• Dowodzenie kilkoma Pułkami podczas dużych kampanii – w razie wojny to generałowie organizują siły ofensywne i defensywne.

• Koordynacja działań z Marszałkiem Polnym – muszą dostosowywać się do strategii centralnego dowództwa.

• Utrzymywanie gotowości wojskowej w swoim regionie – sprawują pieczę nad szkoleniem i przygotowaniem wojsk do działań bojowych.

• Utrzymywanie sztabów i doradców wojennych – każdy generał ma pod sobą oficerów i dowódców taktycznych.

Generałowie nie zawsze są arystokratami – niektórzy pochodzą z rodzin wojskowych lub zdobywają stopień dzięki wybitnym zasługom na polu bitwy.

Każdy szczebel dowodzenia w Armii Arauleńskiej wspiera sieć sztabów i doradców wojskowych. Ci specjaliści pomagają w planowaniu bitew, zarządzaniu logistyką oraz analizowaniu sytuacji na polu walki.

Królewski Sztab Wojenny:

• Nadzoruje całość operacji wojennych królestwa.

• Planuje kampanie militarne i organizuje obronę strategicznych punktów.

• Składa się z Marszałka Polnego, generałów oraz królewskich doradców wojskowych.

Regionalne Sztaby Wojskowe:

• Znajdują się w największych miastach oraz strategicznych twierdzach.

• Każdy generał posiada swój sztab, który analizuje sytuację i wydaje rozkazy lokalnym dowódcom.

• Składają się z oficerów, kartografów, doradców logistycznych oraz medyków wojskowych.

Doradcy wojskowi:

• Doradcy taktyczni – specjalizują się w planowaniu bitew i analizie sił wroga.

• Doradcy logistyczni – odpowiadają za dostawy, aprowizację i transport wojsk.

• Doradcy wywiadowczy – zbierają informacje o ruchach przeciwnika i możliwych zagrożeniach.

• Kapitanowie Hufców – dowodzą elitarnymi jednostkami wyspecjalizowanymi w operacjach specjalnych.

Podana liczebność przedstawia stan sprzed wybuchu Wojny Dwóch Koron oraz Wojny Domowej w Casterville. Nie zostały też uwzględnione wojska najemne.

Armia Arauleńska jest organizowana w oparciu o feudalny system królestwa, co oznacza, że poszczególne jednostki wojskowe odpowiadają podziałowi administracyjnemu Araulenu. Każda prowincja wystawia własne siły wojskowe, jednak obowiązują jednolite standardy organizacyjne. Dzięki temu królestwo może szybko mobilizować armię i dostosowywać jej liczebność do potrzeb militarnych.

Pułk to największa jednostka wojskowa w systemie feudalnym Araulenu. Jest organizowany przez hrabiego danej prowincji i składa się z kilku batalionów. Pułk odpowiada za obronę terytorium prowincji oraz bierze udział w kampaniach wojennych prowadzonych przez króla. Na jego czele stoi pułkownik, mianowany przez hrabiego, który zarządza całością sił wojskowych danej prowincji. Liczebność pułku jest zmienna i zależy od zaludnienia prowincji oraz jej strategicznego znaczenia. Liczba batalionów w danym pułku zależy od wielkości prowincji i jej możliwości rekrutacyjnych.

Batalion stanowi jednostkę organizacyjną wystawianą przez hrabiego i składa się z kilku regimentów baronialnych oraz oddziałów rezerwowych. Na czele batalionu stoi rotmistrz, który jest odpowiedzialny za jego koordynację i dowodzenie. Jego głównym zadaniem jest utrzymanie stabilności w regionie oraz gotowość do wojny. Standardowy batalion liczy około 960 ludzi, podzielonych na cztery regimenty.

Bataliony odgrywają kluczową rolę w dużych kampaniach wojennych, zapewniając skuteczne wsparcie mniejszym jednostkom operacyjnym i ułatwiając logistykę na poziomie prowincji.

Regimenty są podstawowymi jednostkami operacyjnymi armii Araulenu, wystawianymi przez baronów. Każdy regiment składa się z kilku chorągwi, które pochodzą z poszczególnych domen lordowskich. Na jego czele stoi porucznik, mianowany przez barona, który odpowiada za organizację i skuteczność bojową jednostki. Standardowy regiment liczy około 240 ludzi, podzielonych na sześć chorągwi.

Hrabiowie również organizują własne regimenty składające się z ich własnych chorągwi oraz chorągwi lordów, którymi zarządzają bezpośrednio. Regimenty te są często lepiej wyposażone i bardziej doświadczone niż standardowe oddziały baronialne, co sprawia, że odgrywają kluczową rolę w bitwach o dużym znaczeniu strategicznym.

Chorągiew to najmniejsza podstawowa jednostka organizacyjna w armii Araulenu, wystawiana przez lordów. Hrabiowie oraz baronowie również utrzymują swoje chorągwie, które rekrutowane są z bezpośrednio zarządzanych przez nich terenów. Chorągiew składa się z około 40 ludzi i stanowi fundament struktury wojskowej królestwa. Na jej czele stoi oficer, mianowany przez lorda, który odpowiada za szkolenie i dyscyplinę żołnierzy.

Chorągwie mogą działać niezależnie lub być częścią większych regimentów i batalionów. Ich skład może być bardzo różnorodny – od lekkiej piechoty po ciężkozbrojnych wojowników.

Hufce to elitarne jednostki wojskowe, tworzone z najbardziej doświadczonych i wyszkolonych żołnierzy, przeznaczone do wykonywania specjalistycznych zadań. Wyróżniają się lepszym uzbrojeniem, taktyką oraz organizacją niż standardowe jednostki armii Araulenu. Ich liczebność może się znacznie różnić – od kilkudziesięciu do nawet kilkuset żołnierzy, w zależności od przeznaczenia i charakteru danej jednostki. Każdy hufiec posiada swojego kapitana, który zazwyczaj odpowiada bezpośrednio przed wysokimi rangą dowódcami.

Hufce mogą tworzyć własne chorągwie, stanowić niezależne jednostki w ramach regimentów lub batalionów. Ich zadania obejmują zwiad, walkę w trudnym terenie, ochronę kluczowych osób, działania dywersyjne oraz ataki na strategiczne cele wroga.

W ramach hufców funkcjonują także specjalne formacje wojskowe, które posiadają unikalne tradycje, wyszkolenie i taktykę walki. Do najbardziej znanych należą na przykład:

• Łucznicy z Kirlan

• Morberska Piechota Pancerna

• Gwardia Królewska

Każdy hufiec oraz specjalna formacja posiada własną historię, taktykę walki i unikalne cechy, co czyni armię Araulenu bardziej elastyczną i skuteczną w różnorodnych warunkach bojowych. Ich obecność na polu bitwy często decyduje o przebiegu starcia, a ich członkowie są uważani za elitę wojska.

Rycerstwo Arauleńskie to elitarna kasta wojowników, których zadaniem jest nie tylko walka, ale także dowodzenie i podtrzymywanie tradycji militarnej królestwa. W odróżnieniu od Hintervoldu, gdzie rycerstwo koncentruje się na indywidualnych osiągnięciach, Arauleńczycy kładą nacisk na lojalność wobec seniorów i współpracę w ramach większych struktur armii. Każdy rycerz dowodzi własną drużyną, składającą się z lojalnych wojowników, giermka i pomocników, co czyni go nie tylko jednostką bojową, ale także mobilnym centrum dowodzenia.

Podczas wojny rycerze pełnią funkcję dowódców w armii Arauleńskiej. Najczęściej przewodzą chorągwiom lub regimentom, a najbardziej doświadczeni zostają rotmistrzami batalionów lub nawet generałami. Dzięki swojemu elitarnemu wyszkoleniu i doświadczeniu bojowemu często otrzymują kluczowe zadania, jak osłona królewskich sił, prowadzenie szarż kawalerii czy walka w pierwszej linii. Wiele arystokratycznych rodów wojskowych wykształciło wśród rycerzy wybitnych dowódców, którzy kierują całymi kampaniami wojennymi.

Drużyny rycerskie to niezależne formacje, które mogą funkcjonować jako samodzielne oddziały lub jako część większej struktury wojskowej. Każdy rycerz sam organizuje swoją grupę, która zazwyczaj składa się z giermka, kilku wojowników oraz specjalistów, takich jak skarbnik, kucharz czy medyk. Choć formalnie są częścią sił swojego seniora, ich samodzielność i elitarność pozwala im działać w sposób bardziej elastyczny niż typowe oddziały piechoty czy kawalerii.

Ścieżka zostania rycerzem jest długa i wymagająca – zaczyna się od roli giermka, a kończy na pasowaniu i stworzeniu własnej drużyny. Każdy rycerz musi przysiąc lojalność hrabiemu lub królowi, a jego obowiązki nie kończą się po zakończeniu wojny. W czasach pokoju pilnują ziem swojego seniora, a także często angażują się w politykę, dyplomację i turnieje, które są nie tylko areną rywalizacji, ale także sposobem na podnoszenie prestiżu i zdobywanie funduszy na utrzymanie drużyny.

Dzięki swojej pozycji rycerze mają ogromny wpływ na strukturę armii Arauleńskiej, stanowiąc jej elitę zarówno pod względem umiejętności, jak i statusu. Ich lojalność wobec hrabiów oraz króla sprawia, że są jednocześnie filarem władzy i jedną z najważniejszych jednostek bojowych w całym królestwie.

System mobilizacji armii Arauleńskiej opiera się na feudalnym modelu obowiązkowej służby wojskowej, który zapewnia królestwu zdolność do szybkiego powiększenia swoich sił w przypadku zagrożenia. Armia składa się z jednostek stale utrzymywanych oraz formacji rezerwowych, które mogą zostać powołane w razie wojny. Kluczowe znaczenie ma hierarchia feudalna – król określa potrzeby militarne, a hrabiowie, baronowie i lordowie odpowiadają za organizację i mobilizację wojsk w swoich domenach.

Taki system sprawia, że Araulen może w krótkim czasie wystawić potężną armię, jednocześnie unikając konieczności utrzymywania ogromnych sił w czasie pokoju. Dzięki temu królestwo jest elastyczne i gotowe na wszelkie zagrożenia, niezależnie od ich pochodzenia.

Królewski Plan Wojskowy to dokument określający minimalną liczbę żołnierzy, jaką każda prowincja musi utrzymywać w gotowości. Król, we współpracy z Marszałkiem Polnym i Wysoką Radą, ustala podział sił w zależności od sytuacji politycznej i zagrożeń na granicach. Hrabia prowincji odpowiada za realizację tego planu, delegując obowiązki baronom, a ci z kolei przekazują je lordom. Choć każda domena musi wystawić określoną liczbę żołnierzy, nic nie stoi na przeszkodzie, by feudałowie utrzymywali większe siły, zwiększając swoją wartość militarną.

Armia Arauleńska dzieli się na jednostki aktywne i uśpione, co pozwala na utrzymanie gotowości wojskowej przy jednoczesnym ograniczeniu kosztów. Oddziały aktywne to żołnierze zawodowi, stale szkoleni i gotowi do walki. Oddziały uśpione składają się z obywateli zdolnych do służby, którzy na co dzień zajmują się rzemiosłem, handlem lub rolnictwem, lecz w każdej chwili mogą zostać powołani do służby. Lordowie mają obowiązek prowadzenia ewidencji uśpionych żołnierzy i regularnie organizować ich ćwiczenia, by zachować wysoki poziom wyszkolenia.

W przypadku ogłoszenia mobilizacji proces powoływania żołnierzy przebiega w kilku etapach. Najpierw powołuje się oddziały aktywne, które są natychmiast wysyłane na front lub do kluczowych twierdz obronnych. Następnie seniorowie wydają rozkazy mobilizacji swoim chorążym. Żołnierze uśpieni otrzymują wezwania i muszą w ciągu określonego czasu stawić się w garnizonach swoich prowincji. Mobilizacja obejmuje także transport broni i zaopatrzenia oraz organizację szlaków logistycznych, by zapewnić sprawne przemieszczanie wojsk.

W celu utrzymania wysokiej gotowości bojowej armia Araulenu opiera się na szerokiej sieci rezerwistów. Każdy żołnierz, który ukończył służbę, jest rejestrowany w lokalnych spisach wojskowych i może zostać wezwany w przypadku zagrożenia. System ten obejmuje zarówno rycerzy, jak i zwykłych wojowników, co pozwala na szybkie uzupełnianie strat w jednostkach liniowych. Dodatkowo wielu weteranów zasila gwardie miejskie i straże kupieckie, co zapewnia królestwu stałą bazę doświadczonych żołnierzy.

Każdy feudał odpowiada za organizację regularnych ćwiczeń wojskowych, podczas których uśpieni żołnierze są szkoleni w formacjach bojowych, taktyce i obsłudze broni. Najbardziej prestiżowe garnizony prowadzą także szkolenia dla młodych szlachciców, którzy przygotowują się do służby jako oficerowie. Szczególnie ważną rolę odgrywają turnieje rycerskie, które nie tylko podnoszą prestiż wojowników, ale także stanowią formę realnych ćwiczeń bitewnych.

Służba w armii Araulenu to zaszczyt, ale także zobowiązanie. Żołnierze aktywni otrzymują wynagrodzenie, a po zakończeniu służby mogą liczyć na ziemię lub inne formy gratyfikacji. Weterani często obejmują stanowiska w straży miejskiej lub zostają gwardzistami lokalnych władców. Jednocześnie każdy, kto został powołany do służby, ma obowiązek dbać o swój ekwipunek i stawiać się na wezwanie swojego seniora. Brak posłuszeństwa wobec mobilizacji traktowany jest jako zdrada i może prowadzić do konfiskaty majątku lub kary śmierci w czasie wojny.

Utrzymanie armii Araulenu opiera się na feudalnym systemie odpowiedzialności za wojsko, w którym to lokalni władcy, gildie cechowe oraz sam król ponoszą koszty związane z utrzymaniem żołnierzy. System ten pozwala na efektywne finansowanie wojsk, jednocześnie minimalizując obciążenie królewskiego skarbca. Choć armia nie jest w pełni zawodowa, Araulen utrzymuje zarówno stałe oddziały, jak i rezerwowe formacje, które mogą zostać zmobilizowane w razie wojny.

Każdy feudał w Araulenie jest zobowiązany do finansowania i utrzymywania określonej liczby żołnierzy, zgodnie z Królewskim Planem Wojskowym. Król określa wymagania wobec poszczególnych prowincji, a hrabiowie rozdzielają te obowiązki na baronów, którzy z kolei delegują je lordom. Każdy lord jest odpowiedzialny za utrzymanie własnej chorągwi, a w zamian otrzymuje wsparcie od swojego seniora w postaci funduszy, uzbrojenia lub zapasów. Feudałowie mogą także zwiększać liczebność swoich sił ponad królewski limit, co często podnosi ich znaczenie w hierarchii wojskowej i politycznej.

Główne koszty utrzymania armii ponoszą feudałowie, ale podział tych wydatków jest złożony. Lordowie finansują szkolenie i wyposażenie swoich żołnierzy (chorągwi), baronowie utrzymują regimenty, a hrabiowie organizują większe formacje, takie jak bataliony i pułki. Żołnierze zawodowi otrzymują stały żołd, podczas gdy jednostki uśpione nie otrzymują wynagrodzenia, ale mają zapewnione regularne szkolenia i ekwipunek. W czasie wojny zwiększone wydatki pokrywane są głównie z podatków wojennych oraz dodatkowych zobowiązań nałożonych na szlachtę i kupiectwo.

Gildie cechowe odgrywają istotną rolę w finansowaniu i utrzymaniu armii Araulenu. W ramach systemu feudalnego często mają one obowiązek utrzymywania określonej liczby żołnierzy, dostarczania ekwipunku wojskowego oraz wspierania lokalnych oddziałów. Przenosi to część ciężaru finansowego z lordów na organizacje kupieckie i rzemieślnicze, które w zamian otrzymują liczne przywileje, takie jak ulgi podatkowe czy dostęp do królewskich kontraktów. Dzięki temu systemowi armia Araulenu może liczyć na stałe źródło finansowania, a lokalne gildie umacniają swoją pozycję w królestwie.

Korzyści płynące z tego układu są obustronne. Lordowie, obciążeni kosztami utrzymania chorągwi, mogą delegować część swoich zobowiązań na gildie, które dostarczają nie tylko fundusze, ale także sprzęt i wykwalifikowanych ludzi. Dla cechów wojskowa współpraca z feudałami oznacza stabilność finansową oraz pewność zamówień. Zamawiane przez wojsko umundurowanie i uzbrojenie produkowane przez gildie jest tańsze niż standardowy asortyment rynkowy, co obniża koszty operacyjne armii i przynosi korzyści obu stronom.

Dodatkowo, żołnierze finansowani przez gildie bardzo często mają obowiązek pracy na ich rzecz w czasie pokoju, co pozwala organizacjom cechowym czerpać dodatkowe dochody z wykwalifikowanej siły roboczej. Wielu wojowników, którzy na co dzień są rzemieślnikami lub kupcami, może być błyskawicznie powołanych do służby w razie wojny. Taki system zapewnia Araulenowi elastyczność i zdolność do szybkiej mobilizacji, a także zwiększa bezpieczeństwo miast i osad, w których duża część populacji posiada przeszkolenie wojskowe.

Chociaż większość armii utrzymują feudałowie i gildie, królewskie fundusze odgrywają istotną rolę w finansowaniu strategicznych formacji wojskowych, takich jak Gwardia Królewska, oddziały obrony granic i twierdze warowne. Król dysponuje także specjalnym funduszem wojennym, który może zostać wykorzystany w sytuacji zagrożenia. Środki te pochodzą z podatków królewskich, opłat celnych oraz dochodów z królewskich ziem. W wyjątkowych przypadkach monarcha może nałożyć dodatkowe podatki wojenne na szlachtę i kupców, by pokryć koszty dużych kampanii militarnych.

Utrzymanie armii wiąże się z ogromnymi kosztami związanymi z zaopatrzeniem, transportem oraz magazynowaniem broni i żywności. Każdy pułk ma wyznaczone magazyny i dostawców, którzy odpowiadają za regularne uzupełnianie zapasów. Podczas kampanii wojennych wojska korzystają z sieci obozów i szlaków zaopatrzeniowych, które pozwalają na sprawną dystrybucję żywności i ekwipunku. Kluczową rolę odgrywają tutaj gwardie miejskie oraz konwoje handlowe, które zabezpieczają transporty przed rabunkami i wrogimi atakami.

Utrzymanie silnej armii ma ogromny wpływ na gospodarkę Araulenu. Z jednej strony wojskowe kontrakty i zamówienia pobudzają rozwój przemysłu zbrojeniowego, rzemiosła i handlu. Z drugiej jednak strony, długotrwałe kampanie wojenne mogą prowadzić do wzrostu podatków i obciążeń dla ludności, co może osłabić handel i rolnictwo. W czasie pokoju, wielu żołnierzy uśpionych znajduje zatrudnienie w gildiach i rzemiośle, co pozwala na lepszą integrację armii z gospodarką cywilną. Dzięki temu system wojskowy Araulenu pozostaje nie tylko skuteczny, ale także stabilny finansowo.

Arauleńska armia, choć utrzymywana w ramach feudalnego systemu, stosuje jednolite standardy uzbrojenia i umundurowania, aby zapewnić wysoką jakość wyposażenia dla wszystkich żołnierzy. Wyposażenie wojskowe jest produkowane głównie w warsztatach cechowych i hutach wojskowych, które działają na potrzeby armii. Standardizacja sprzętu pozwala na lepszą organizację i efektywniejsze zaopatrzenie wojsk, choć lokalni lordowie mogą wprowadzać pewne modyfikacje, zwłaszcza w oddziałach elitarnych.

Królestwo Araulenu wprowadziło ścisłe regulacje dotyczące uzbrojenia i wyposażenia wojskowego, aby zapewnić jednolity poziom gotowości bojowej w całej armii. Podstawowe wyposażenie obejmuje broń białą, broń dystansową oraz standardowe elementy pancerza. W zależności od przynależności do danej jednostki, żołnierze mogą być uzbrojeni w tarcze lub korzystać z dodatkowych elementów ochronnych, takich jak naramienniki czy nagolenniki. Uzbrojenie produkowane jest w wyznaczonych hutach wojskowych, a jego jakość jest ściśle kontrolowana przez inspektorów królewskich.

Wszystkie jednostki w armii Araulenu podlegają systemowi jednolitych mundurów wojskowych, dostosowanych do roli żołnierza na polu walki.

Lekka Wersja

Lekka wersja umundurowania przeznaczona jest dla jednostek, które wymagają większej mobilności. Stosuje się ją wśród zwiadowców, łuczników, lekkozbrojnej piechoty i niektórych oddziałów pomocniczych. Składa się głównie z przeszywanic, skórzanych pancerzy oraz elementów kolczugi, które zapewniają ochronę bez nadmiernego obciążenia żołnierza. Często towarzyszą jej lekkie hełmy, płaszcze maskujące oraz wygodne buty przystosowane do długich marszów.

Ciężka Wersja

Ciężka wersja zbroi wykorzystywana jest przez piechotę liniową, kawalerię oraz formacje elitarne. Składa się z pełnych napierśników, naramienników, nagolenników i hełmów zamkniętych, często uzupełnianych o kolczugę pod spodem. Kawaleria korzysta z dodatkowych wzmocnień dla koni oraz ochrony ramion i nóg, co zwiększa ich odporność na uderzenia bronią drzewcową. Elitarne jednostki, takie jak rycerstwo czy straż przyboczna hrabiów, mogą posiadać dodatkowe zdobienia oraz specjalne warianty pancerza dostosowane do indywidualnych preferencji.

Choć armia Araulenu stosuje oficjalne wzory uzbrojenia, lordowie i dowódcy mogą wprowadzać ulepszenia w swoich oddziałach. Niektóre chorągwie oraz elitarne hufce słyną z własnych wariantów uzbrojenia. Dowódcy mogą także zamawiać ulepszone ostrza, hartowane w specjalnych piecach lub z wykorztaniem lepszej stali.

W armii Araulenu każdy żołnierz jest odpowiedzialny za konserwację i utrzymanie swojego uzbrojenia oraz ekwipunku. Jest to nie tylko wymóg regulaminowy, ale także element wojskowej etyki i osobistego honoru. Żołnierze muszą regularnie dbać o swoje miecze, pancerze, tarcze i broń dystansową, ponieważ ich stan techniczny bezpośrednio wpływa na skuteczność na polu bitwy. Zaniedbanie konserwacji uznawane jest za oznakę niedbalstwa i może prowadzić do poważnych konsekwencji, łącznie z surowymi karami od przełożonych.

Naprawy oraz podstawowa konserwacja ekwipunku odbywają się w ramach codziennej rutyny wojskowej. Żołnierze ostrzą swoje miecze, czyszczą i oliwią elementy zbroi, a także naprawiają drobne uszkodzenia. W przypadku poważniejszych awarii, uszkodzoną broń i zbroje oddaje się do warsztatów wojskowych lub pod opiekę rzemieślników z gildii cechowych, które mają obowiązek zapewniania wsparcia technicznego dla armii.

Wielu wojowników traktuje swoje uzbrojenie jak osobistą pamiątkę i element tożsamości, co sprawia, że niektórzy samodzielnie podejmują się zdobienia i ulepszania sprzętu. Popularnym zwyczajem wśród doświadczonych żołnierzy jest samodzielne hartowanie ostrzy lub nanoszenie wzmocnień na elementy pancerza. Praktyka ta, choć nieoficjalnie tolerowana, pozwala na lepsze dostosowanie uzbrojenia do indywidualnych potrzeb i preferencji żołnierza.

Dbałość o ekwipunek jest również elementem szkolenia wojskowego. Każdy rekrut już na etapie podstawowej nauki wojennej uczy się prawidłowej konserwacji swojej broni i pancerza. Dowódcy często przeprowadzają inspekcje, sprawdzając stan uzbrojenia swoich podwładnych, co nie tylko utrzymuje wysoką jakość wyposażenia, ale także wzmacnia dyscyplinę w oddziałach.

W Araulenie ekwipunek wojskowy jest często przekazywany z pokolenia na pokolenie, zwłaszcza wśród rycerstwa i rodzin o silnych tradycjach wojskowych. Miecze, tarcze, a nawet zbroje mogą stawać się dziedziczną pamiątką, przechodzącą na kolejnych potomków. Niektóre rodziny posiadają zbroje wykonane przed wiekami, wzbogacone inskrypcjami i zdobieniami, które podkreślają ich rodową historię. Dziedziczenie sprzętu jest także oznaką prestiżu i stanowi ważny element tradycji wojskowych królestwa.

Żołnierze Araulenu często nadają swojej broni i pancerzom osobiste oznaczenia. Popularnym zwyczajem jest rytualne grawerowanie imienia właściciela na ostrzu miecza lub rękojeści, co ma symbolizować jego więź ze swoim orężem. Niektórzy wojownicy dodają także krótkie inskrypcje, sentencje lub symbole, które mają im przynosić szczęście w walce. Oficjalnie dowództwo nie wspiera takich praktyk, jednak większość oficerów przymyka na nie oko, traktując je jako część wojskowej tradycji.

Dzięki tym zwyczajom uzbrojenie w Araulenie nabiera osobistego charakteru, a żołnierze czują silniejsze związki ze swoją bronią i pancerzem. Wielu z nich uważa swoje wyposażenie za coś więcej niż narzędzie wojenne – traktują je jak część siebie, co zwiększa ich morale i gotowość do walki.

Armia Araulenu nie tylko zapewnia obronę królestwa, ale także oferuje szeroki wachlarz korzyści dla swoich żołnierzy, co czyni służbę wojskową atrakcyjną i prestiżową. Wysoki żołd, możliwość udziału w łupach wojennych oraz liczne przywileje społeczne sprawiają, że wielu obywateli, zarówno szlachciców, jak i zwykłych chłopów, chętnie wstępuje do armii. Dzięki dobrze przemyślanemu systemowi wynagrodzeń i nagród, lojalność oraz morale żołnierzy pozostają na wysokim poziomie.

Żołnierze armii Araulenu dzielą się na dwie kategorie: czynnych i uśpionych. Czynni żołnierze, którzy na stałe pozostają w służbie wojskowej, otrzymują regularny żołd wypłacany przez ich bezpośredniego zwierzchnika – lorda, barona lub hrabiego, w zależności od przynależności do jednostki. Wynagrodzenie jest uzależnione od rangi, a najlepiej opłacani są oficerowie i rycerze dowodzący oddziałami. Uśpieni żołnierze, którzy na co dzień zajmują się innymi zawodami, nie otrzymują regularnej pensji, lecz mają zapewnione szkolenie, wyposażenie i możliwość szybkiego powołania do wojska w razie potrzeby.

Oprócz żołdu, żołnierze mają zagwarantowane dodatkowe świadczenia, takie jak dostęp do królewskich spichlerzy i magazynów, darmowe leczenie w lazaretach wojskowych oraz pierwszeństwo w nabywaniu gruntów należących do korony. Czynni wojownicy mogą również liczyć na zakwaterowanie w garnizonach lub na ziemiach, które przyznaje im ich senior. Po zakończeniu służby wielu żołnierzy otrzymuje zapasy żywności, ubrania oraz narzędzia umożliwiające im rozpoczęcie nowego życia w cywilu.

W armii Araulenu obowiązuje prawo podziału łupów wojennych, które motywuje żołnierzy do zaangażowania w walkę. Po zakończeniu bitwy zdobyte bogactwa, broń i inne dobra są dzielone zgodnie z ustaloną hierarchią – część trafia do króla i arystokracji, a reszta zostaje rozdysponowana pomiędzy zwykłych żołnierzy. Łupy wojenne stanowią istotne źródło dochodu dla wielu wojowników, a w przypadku długich kampanii mogą zapewnić im stabilizację finansową nawet po opuszczeniu służby.

W ramach polityki nagradzania weteranów, Araulen często pozwala zasłużonym żołnierzom na osiedlanie się na podbitych terytoriach oraz liczne ulgi podatkowe. Nowo zdobyte ziemie są podzielone pomiędzy lordów, którzy mogą przyznawać działki swoim najwierniejszym wojownikom. W ten sposób wielu byłych żołnierzy staje się ziemianami i może rozpocząć nowe życie jako rolnicy, rzemieślnicy lub strażnicy granic. Osadnictwo wojskowe nie tylko wzmacnia kontrolę nad podbitymi ziemiami, ale także buduje lojalność wobec królestwa.

Żołnierze Araulenu cieszą się wysokim szacunkiem społecznym, szczególnie ci, którzy służyli w elitarnej piechocie, kawalerii lub jednostkach rycerskich. Wojskowi, zarówno czynni, jak i weterani, są często zapraszani na uroczystości i uczty organizowane przez szlachtę, a ich odwaga bywa upamiętniana w balladach i kronikach. Rycerze i oficerowie mogą także liczyć na przywileje sądowe, takie jak łagodniejsze traktowanie w przypadku sporów prawnych czy możliwość apelowania bezpośrednio do lokalnych władców.

Po zakończeniu służby wojskowej żołnierze często podejmują pracę w straży miejskiej, straży kupieckiej lub prywatnych gwardiach lordów. Wielu z nich wykorzystuje swoje umiejętności bojowe, by założyć własne kompanie najemnicze lub stać się mistrzami fechtunku, ucząc młodych szlachciców sztuki walki. Szkolenia wojskowe pozwalają również na awans społeczny – byli wojownicy mogą ubiegać się o nadania ziemskie, stanowiska w administracji królewskiej lub miejsca w radach lokalnych władz.

Araulen prowadzi system wynagrodzeń dla weteranów, którzy służyli przez określoną liczbę lat lub odnieśli rany na polu walki. Emerytowani żołnierze mogą otrzymywać stałą pensję lub jednorazową rekompensatę, zależnie od rangi i zasług. System ten zapewnia, że wojownicy, którzy oddali lata swojego życia służbie królestwu, nie pozostają bez środków do życia po odejściu z armii.

W społeczeństwie Araulenu istnieje głęboki szacunek dla weteranów, którzy poświęcili swoje życie obronie królestwa. Starsi wojownicy często stają się mentorami dla młodych rekrutów, dzieląc się swoim doświadczeniem i wiedzą. W wielu miastach organizowane są specjalne święta, podczas których byli żołnierze mogą opowiadać o swoich dokonaniach, a niektórzy otrzymują nawet honorowe odznaczenia lub tytuły. Dzięki temu kult weteranów wzmacnia poczucie tożsamości narodowej i lojalności wobec korony.

Armia Araulenu to nie tylko siła militarna, ale także nośnik głęboko zakorzenionych tradycji, etosu rycerskiego i wojskowej dumy. W ciągu wieków kształtowały się w niej unikalne wartości, ceremonie i symbole, które definiują życie każdego żołnierza. Kultura wojskowa Araulenu opiera się na honorze, lojalności i poczuciu wspólnoty, a jej tradycje są pielęgnowane zarówno przez czynnych wojowników, jak i przez weteranów oraz młode pokolenia aspirujących rekrutów.

Wojskowy kodeks honorowy jest fundamentem, na którym opiera się cała struktura armii Araulenu. Żołnierze są zobowiązani do przestrzegania zasad uczciwości, lojalności wobec seniora oraz ochrony słabszych. Odejście od tych norm, jak dezercja czy zdrada, jest surowo karane i prowadzi do hańby nie tylko dla jednostki, ale także dla całego jej rodu. Szczególny nacisk kładzie się na obowiązek wierności – zarówno wobec króla, jak i wobec dowódców, którzy prowadzą żołnierzy do bitwy.

W armii Araulenu istnieje szereg ceremonii i świąt upamiętniających zwycięstwa, kluczowe bitwy oraz zasłużonych wojowników. Przykładem jest Dzień Bohaterów, obchodzony co roku, podczas którego wspomina się poległych żołnierzy i składa hołd weteranom. Inicjacja nowych rekrutów również ma uroczysty charakter – po zakończeniu szkolenia młody wojownik składa przysięgę na sztandar swojego seniora, co symbolizuje jego pełnoprawne wejście do armii.

Tradycje wojskowe w Araulenie są przekazywane z pokolenia na pokolenie, zwłaszcza w rodzinach o długiej historii służby wojskowej. Wiele rodów ma w swoich archiwach spisane kroniki bitewne, a niektóre linie szlacheckie wręcz szczycą się nieprzerwaną służbą wojskową od pokoleń. Młodzi adepci uczą się wojennego rzemiosła od ojców i dziadów, przejmując ich broń, zbroję i wojskowe wartości. Niektóre oddziały mają własne rytuały związane z nadaniem nowego miecza lub przekazaniem pancerza, który przetrwał wiele bitew.

Muzyka i opowieści wojenne odgrywają istotną rolę w kształtowaniu tożsamości armii. W obozach wojskowych często śpiewane są tradycyjne pieśni, które podnoszą morale i przypominają o chwalebnych czynach przodków. Legendy o wielkich generałach i heroicznych poświęceniach są przekazywane ustnie przez bardów, a wśród żołnierzy krążą historie o duchach poległych wojowników, które strzegą Araulenu przed wrogami.

Braterstwo broni jest jedną z kluczowych wartości armii arauleńskiej. Żołnierze, którzy walczą ramię w ramię, budują między sobą nierozerwalne więzi, które często przetrwają długie lata po zakończeniu służby. Wielu weteranów pozostaje w kontaktach ze swoimi towarzyszami broni i wspólnie uczestniczy w świętach wojskowych. Lojalność wobec kompanów w bitwie jest uważana za najważniejszą cechę dobrego żołnierza, a zdrada braci broni jest postrzegana jako największa hańba.

Każde księstwo wasalne Araulenu posiada własne siły zbrojne, organizowane niezależnie od głównej armii królestwa. Chociaż niektóre księstwa, jak Birchton czy Kirlan, stosują się do arauleńskiego systemu wojskowego i struktury organizacyjnej, inne zachowują własne tradycje militarne, dostosowane do lokalnych warunków, historii oraz strategicznych potrzeb regionu.

Każde księstwo ma obowiązek wystawienia Pułku Książęcego, który może być organizowany według własnych zasad. W niektórych przypadkach, jak w Birchtonie, armia księstwa jest niemal w pełni zintegrowana z Arauleńskim systemem wojskowym, podczas gdy inne, jak np. Casterville, utrzymują własne formacje i struktury dowodzenia, które odbiegają od królewskich standardów. Książęta mają pełną swobodę w szkoleniu, wyposażaniu i mobilizacji swoich wojsk, choć w czasie wojny ich pułki są zobowiązane do podporządkowania się królewskim dowódcom.

Wyjątkiem od tej zasady jest Księstwo Leśnych Elfów, którego wojska nie są organizowane w oddzielny pułk. Zamiast tego, elfy zasilają lokalne chorągwie i regimenty, dostarczając doskonale wyszkolonych łuczników, zwiadowców oraz specjalistów od walki leśnej. Ich siły nie działają jako jednolita armia, lecz są rozproszone w ramach istniejących struktur wojskowych, co pozwala na lepszą integrację z arauleńską machiną wojenną i zwiększa ich skuteczność w bitwach.

Mimo różnic organizacyjnych, armie księstw pełnią kluczową rolę w obronie Araulenu. Są to siły dobrze przygotowane do działań w terenie, który najlepiej znają, a w czasie wojen ekspansyjnych często odgrywają rolę oddziałów szturmowych lub sił wsparcia, uzupełniających regularną armię królewską.

• Aegenwulf var Wyndhame
• Aiken Torug
• Dominic Kieran
• Kyree de Byrd
• Lancel II var Langver
• Meredith II var Langver
• Rayla var Crawforde
• Rayla Zwycięska
• Ryder var Langver

• Arauleńska Gwardia Królewska
• Arauleńskie Rycerstwo
• Gwardia Uniwersytecka
• Łucznicy z Kirlan
• Morberska Piechota Pancerna

• Eardwulf var Bardsleye
• Mapunteon
• Sir Dudley var Dral
• Sir Rawdon Benkrik
• Sir Winthrop var Arwen
• Sir Wulfrith var Blackborne

• Aegenwulf var Wyndhame
• Aiken Torug
• Aratz Frontiera
• Dominic Kieran
• Kyree de Byrd
• Lancel II var Langver
• Rayla var Crawforde
• Rayla Zwycięska
• Ryder var Langver
• Will var Lynnford

• Aneksja Moorhaven
• Arauleńska Wojna Domowa
• Czarna Jesień
• Derby Serca Góry
• Droga Słońca na Alaspar
• Druga Inwazja na Srebrne Marchie
• I Wojna Amarantu
• I Wojna Arauleńska
• II Wojna Amarantu
• II Wojna Arauleńska
• III Wojna Amarantu
• III Wojna Arauleńska
• Wielka Bitwa o Silmaaroon
• Wielka Inwazja Hazardzka
• Wojna Czarnego Lasu
• Wojna Czterech Sztandarów
• Wojna Domowa Casterville
• Wojna Dwóch Koron
• Wojna Ognia i Stali
• Wojna Srebrnomarchijsko-Morberska
• Wojny Drakarańskie

• Arauleński Wojskowy Kodeks Honorowy