Arauleńskie Rycerstwo

Głównym zadaniem rycerzy było strzec ziem swoich władcy oraz lokalnej ludności. Ich prestiżowy status i wierność hrabiemu lub królowi nadawały im wyjątkowe przywileje. Niestety, nie brakowało nadużyć, a niektóre rycerskie drużyny zachowywały się jak bandyckie szajki, forsując własne interesy nad obowiązkami wobec władcy.

W kwestii praw rycerskich, arauleńskie przepisy były bardziej przychylne niż te w Hintervoldzie. W Araulenie kobieta również mogła stać się rycerzem, a osoba przyjmująca ten zaszczyt nie traciła swego majątku ani prawa do dziedziczenia. Nawet mogła przejąć przywództwo nad rodem, choć to często rodzi konflikt interesów. Jednak jedyna rzecz, która uwalniała rycerza od składanej przysięgi, była śmierć.

Mimo że pojedynczy arauleńscy rycerze byli słabsi niż ich odpowiednicy z Hintervoldu, to właśnie spośród nich wyłaniali się najwybitniejsi generałowie i przywódcy armii, gotowi bronić swojej krainy za wszelką cenę.

W trakcie wojny rycerze i ich drużyny uznawane są za chorążych lordów, którym są zaprzysiężeni. Oznacza to, że muszę odpowiadać na ich wyzwania i walczyć w wojnach swoich seniorów. Drużyny rycerskie zazwyczaj stanowią elitę w wojsku lordów - jako oddział są zabójczy, lecz nierzadko poszczególni rycerze otrzymują zaszczytne zadanie przewodzenia wojsk swojego lorda.

Każdy młodzieniec marzący o zostaniu rycerzem musiał najpierw zostać giermkiem, a później zgromadzić drużynę, która po uroczystym pasowaniu stawała się jego lojalną świtą, a zarazem nową rodziną. Spośród tej drużyny, rycerz wybiera swojego giermka, przy czym ten zaszczyt mógł przypaść jedynie osobie o szlachetnym pochodzeniu.

Podczas uroczystego ślubowania, rycerz składał przysięgę lojalności wobec hrabiów, co oznaczało, że władcy niższego szczebla nie mieli własnych rycerzy. Rycerz ślubował także chronić swoją drużynę i królestwo, kierując swe słowa ku Aglosowi, bogu, który stał w centrum rycerskiej wiary. Niektórzy lordowie dopuszczają również składanie przysięgi wobec Barahira, głównie w Księstwie Kirlańskim oraz na Wyspach Południowych, gdzie bóg równowagi jest bardzo popularny. W przypadku elfów przysięga może być składana wobec Pramatki Ashy przy Drzewie Dziedzictwa. Ciekawostką było to, że król nie posiadał własnych rycerzy, ale jego osobisty oddział, Gwardia Królewska, przypominała ich w wielu aspektach i mogła brać udział w turniejach.

Pod względem zarobkowania, rycerze mieli wiele opcji. Każdy z nich otrzymywał pensję, którą ustalał ich hrabia. Rycerze często służą lokalnym władców i kupcom za wynagrodzenie. Branie udziału w pokazach na bankietach oraz turniejach było także sposobem na zdobycie zasobów. W Araulenie, bowiem turnieje były uważane za wyznacznik prestiżu i szlachetności.

Rycerz, zanim nim zostanie musi przejść szkolenie jako giermek w drużynie drugiego rycerza. Giermkiem może zostać każda osoba pochodzenia szlacheckiego - najczęściej jest wysyłana na taką służbę przez głowę swojej rodziny na dwór seniora. Szkolenie giermka obejmuje kształcenie z szerokiego zakresu rycerskiego rzemiosła, w tym: taktyka, jazda konna, walka bronią białą, walka bronią dystansową oraz dworskiej etykiety. To szkolący rycerz uznaje kiedy jego giermek staje się gotowy - wtedy uczeń wybiera lorda, któremu chce służyć. Zazwyczaj giermkowie wybierają służbę u tego samego lorda, co ich mistrz lub wpływ na tę decyzję ma rodzina młodziana.

Giermek udaje się na dwór swojego przyszłego lorda - tam musi zebrać swoją własną drużynę, a następnie wykonać zadanie otrzymanego od lorda. Zazwyczaj zadania te są bardzo niebezpieczne i większość giermków nie przeżywa swojej próby. W przypadku powodzenia lord przygotowuje uroczystość, podczas której świeżo upieczony rycerz wybiera swój herb, barwy, składa przesięgę oraz otrzymuje swoje rycerskie insygnia.

Rycerskie insygnia składają się z dwóch elementów - pierwszy jest broń, która zgodnie z tradycją musi być wykonana przez mistrza giermka, jako znak wypuszczenia go w świat oraz prezent za jego wierną służbę. Drugą insygnią jest płaszcz, za którego uszycie odpowiedzialny jest lord młodego rycerza. Płaszcz zgodnie z tradycją zawiera herb rodu lorda, któremu rycerz służy - nałożenie mu tego płaszczu podczas ślubowania posiada też własną symbolikę. Oznacza to, że lord przyjmuje rycerza na służbę swojej rodzinie, gdzie zawsze będzie mile widziany.

Zgodnie z arauleńskim prawem rycerz nie może pełnić służby bez giermka dłużej niż pół roku - ma to na celu ciągły napływ wyszkolonych rycerzy. Niestety nierzadko z tego powodu rycerze przedłużają okres szkolenia swoich giermków, jako, że nie jest łatwo znaleźć odpowiedniego kandydata na nowego ucznia.

Skład drużyny rycerskiej jest bardzo indywidualny i zależy tylko i wyłącznie od rycerza, lecz na przestrzeni wielu lat utarło się wiele powtarzalnych schematów, a rycerza zamiast wymyślać koło na nowo organizują swoje drużyny na wzór swoich poprzedników. Co warto tutaj odnotować, że bardzo rzadkim przypadkiem jest sytuacja, w której któryś z członków drużyny rycerskiej nie potrafi walczyć lub walczy bardzo słabo. Opłacanie żołdu swojej drużynie zajmuje się rycerz.

Szerzej opisany powyżej.

Ważnym elementem każdej drużyny rycerskiej jest delegat. To zaufany dyplomata rycerza, którego zadaniem jest reprezentowanie jego interesów przez szlachtą oraz lordami. Zajmuje się również pocztą rycerza oraz pisze listy w jego imieniu. Wyjątkiem jest lord, u którego rycerz służy - w tym wypadku komunikacja poprzez delegata uchodzi za lekceważące i nieeleganckie. Posiadanie swojego delegata jest swego rodzajem symbolem statusu - takie stanowisko w drużynie może pełnić tylko i wyłącznie osoba wyedukowana oraz elokwentna. Niewielu rycerzy stać na to, aby opłacać kogoś takiego w swojej drużynie, nie mówiąc o tym, że taka posada ma sens tylko i wyłącznie w przypadku rycerza, który dużo podróżuje i jest popularny wsród szlachty.

Jedna z najczęściej spotykanych ról w drużynach rycerskich. Skarbnik odpowiedzialny jest za finanse rycerza oraz jego drużyny. Pełni również rolę kwatermistrza, krótko mówiąc dba o to, aby drużynie niczego nie zabrakło. W przypadku wyedukowanych skarbników zajmują się również negocjowaniem cen z kupcami oraz lordami.

Niezbędnym elementem każdej rycerskiej drużyny jest kuk, lub prościej kucharz. Rycerz i jego drużyna nie mogą służyć będąc głodni. Kuk odpowiedzialny jest za składanie zamówień na jedzenie oraz gotowanie, zarówno podczas pobytu w jakiejś osadzie i w podróży. Odpowiednio wykształcony kuk jest wsród rycerzy symbolem statusu oraz bogactwa. Swego czasu bardzo popularne było sprowadzanie do swoich drużyn kuków z Nebrazzy.

Konsyliarz to bardzo ważna rola w drużynie rycerskiej, która bardzo często jest pomijana lub traktowana po macoszemu. Konsyliarz to lekarz drużyny, który odpowiedzialny jest za leczenie chorób oraz ran po bitwach. Czasami są to ludzie wyedukowani w dziedzinach medycznych lub magowie życia. W drużynach biedniejszych rycerzy najczęściej jest to po prostu członek drużyny, który zna się na pierwszej pomocy i potrafi leczyć podstawowe choroby.

Członek drużyn rycerzy, którzy są bardzo popularni albo lubią się "pokazywać". Rycerze często przygotowują sztandary z herbem swoim oraz swojego lorda. Sztandarowy to członek drużyny, którego zadaniem jest trzymanie sztandaru oraz opiekowaniem się nim. W czasach pokoju taki sztandar swoje się znakiem rozpoznawczym rycerza, a w czasach wojny oznacza przynależność do strony konfliktu. W trakcie bitwy sztandary pozwalają zlokalizować drużynę rycerza oraz podnosi morale, w zależności od statusu rycerza i jego drużyny.

Poniżej znajduje się lista rycerzy służących lub pochodzących z Araulenu:

• Eardwulf var Bardsleye
• Mapunteon
• Sir Dudley var Dral
• Sir Rawdon Benkrik
• Sir Winthrop var Arwen
• Sir Wulfrith var Blackborne