Rycerstwo Amarantu

Hintervoldzkie Rycerstwo, założone w 2:204 roku kalendarza arauleńskiego przez króla Bastiena de Volaille, to elitarna organizacja wojskowa, której celem jest wzmocnienie obronności kraju oraz odzwierciedlenie hintervoldzkich tradycji i cnót. Rycerze nie tylko służą w armii, ale również dbają o bezpieczeństwo na terenie królestwa, będąc symbolem honoru, odwagi i poświęcenia.

Rycerze przechodzą czteroletni trening, ucząc się walki, taktyki wojskowej i etykiety, po czym zdają egzaminy i składają śluby wierności. Służą swojemu panu, reprezentując go na turniejach i pełniąc funkcje doradcze. Rycerstwo Hintervoldzkie jest szanowaną klasą społeczną, której członkowie są zapraszani na bankiety i bale, ciesząc się prestiżem i uznaniem w królestwie.

Rycerze Hintervoldzcy składają Śluby Ośmiu Cnót: wierności, honoru, odwagi, dworności, miłosierdzia, uczciwości, sprawiedliwości i mądrości. Każdy rycerz, niezależnie od swojego statusu, jest zobowiązany do przestrzegania tych ślubów, które stanowią fundament ich moralności i obowiązków.

Arauleńskie Rycerstwo ma swoje korzenie w czasach, gdy Araulen był podzielony na liczne księstwa. Najwybitniejsi wojownicy tworzyli drużyny, by chronić swoje ziemie i ludność. Po powstaniu zjednoczonego Araulenu rycerstwo stało się oficjalnie uznane, różniąc się od Hintervoldu większym naciskiem na wspólnotę. W czasach pokoju rycerze strzegą ziem swoich władców i lokalnej ludności, ciesząc się prestiżem i wiernością wobec hrabiego lub króla.

Rycerze Arauleńscy, mimo że indywidualnie słabsi od swoich hintervoldzkich odpowiedników, wyróżniają się jako najwybitniejsi generałowie i przywódcy armii. Służba rycerza jest związana z tworzeniem drużyn, które wspierają go w walce i codziennych obowiązkach. Każdy rycerz musi przejść szkolenie jako giermek, zgromadzić drużynę, a po pasowaniu złożyć przysięgę lojalności wobec hrabiego i korony. Dzięki różnorodnym opcjom zarobkowania, rycerze mogą prowadzić wygodne życie, jednocześnie spełniając swoje obowiązki wobec królestwa.

Ciekawostką jest, że król Arauleński nie posiada własnych rycerzy, ale jego osobisty oddział, Gwardia Królewska, przypominała ich w wielu aspektach i mogła brać udział w turniejach.

Rycerstwo birchtońskie oraz kirlańskie klasyfikowane jest jako arauleńskie. Najlepszym rycerzem w Araulenie jest Sir Wulfrith var Blackborne.

Rycerstwo Nebrazzy jest głęboko zakorzenione w religii, wyróżniając się na tle reszty Amarantu silnym powiązaniem z Kościołem Goddejki. Organizacja rycerstwa składa się z elitarnych grup zwanych Kompagnia dei Cavalieri, na czele których stoi Sir Capo, dowódca wybrany spośród rycerzy. Białe Panie Kościoła Goddejki mają kluczową rolę w wyborze rycerzy, którzy przysięgają lojalność Goddejce, swojemu dowódcy oraz władcy w Wielkiej Katedrze Convocazione Divina. W Nebrazzie rycerzami mogą zostać wyłącznie mężczyźni ludzkiej rasy.

Rycerze Nebrazzy, wyłącznie mężczyźni ludzkiej rasy, przechodzą intensywne szkolenia obejmujące sztuki walki, taktykę oraz etykietę. Codziennie angażują się w ochronę miast i wsi, reprezentują swoich władców w misjach dyplomatycznych oraz uczestniczą w ceremoniach religijnych, często organizowanych przez Kościół. Rozkazy mogą wydawać zarówno władca, Sir Capo, jak i Białe Panie, co podkreśla znaczący wpływ Kościoła na ich działania. Kultura Nebrazzy postrzega rycerzy jako moralne wzorce i bohaterów gotowych poświęcić życie dla dobra innych, często romantyzując ich zakazane miłości i poczucie obowiązku.

Rycerstwo Casterville, wzorowane na hintervoldzkim, ma unikalne cechy, takie jak przysięga wobec dowolnego boga i możliwość przyjęcia rycerzy spoza szlachty. Rycerze, zwani Rycerzami Kwiatów lub Rycerzami Księżnej, służą wyłącznie księżnej, choć w praktyce są delegowani do pomocy rodom. Ich zadania obejmują ochronę i patrolowanie folwarków, a także organizację lokalnych turniejów rycerskich.

Rycerze Casterville używają tylko miecza i tarczy, uważając inne bronie za barbarzyńskie. Wyróżniają się wieńcami z kwiatów na hełmach, co nadaje im charakterystyczny wygląd. Mimo że ich rycerstwo jest niewielkie, osiągają znakomite wyniki w międzynarodowych turniejach, ciesząc się szacunkiem w kraju i za granicą.

Silmaaroońska Szkoła Rycerska w Łabędziej Przystani to unikalna instytucja szkoleniowa, która umożliwia każdemu obywatelowi, niezależnie od stanu, rasy, wyznania czy płci, zdobycie rycerskiego treningu. Założona przez Wielką Czwórkę, szkoła oferuje kompleksowe szkolenie w zakresie walki, taktyki i jazdy konnej. Rycerze uczą się również podstaw etykiety, choć największy nacisk kładzie się na umiejętności pojedynkowe i udział w turniejach.

Rycerze Silmaaroońscy, mimo braku szlacheckiego rodowodu, zdobywają uznanie dzięki swoim umiejętnościom i sukcesom w turniejach. Członkowie szkoły przechodzą przez różne stopnie wtajemniczenia, a wyższe rangi często wiążą się z przeniesieniem do Stanu Wojowników. Choć szkoła jest krytykowana za brak tradycyjnych wartości rycerskich, daje ona szansę na rycerską karierę osobom, które w innych królestwach nie miałyby takiej możliwości. Dzięki temu Silmaaroońska Szkoła Rycerska odgrywa ważną rolę w kształtowaniu nowych talentów i promowaniu równości w dostępie do rycerskiego rzemiosła.

Poziom rycerstwa w Amarancie znacznie zmalał po krwawej III Wojnie Amarantu, w której zginęło wielu rycerzy i zdolnych wojowników. Doprowadziło to do dużego rozwarstwienia umiejętności – obecnie jest więcej rycerzy słabych, którzy dopiero się uczą, oraz wybitnych, którzy przeżyli wojnę. Mała liczba doświadczonych rycerzy, zdolnych do szkolenia nowych pokoleń, jest niepokojąca. Największym beneficjentem obecnej sytuacji jest Nebrazza, która miała najmniejszy udział w wojnie.

Pierwszym dużym turniejem po wojnie był Turniej Imienia Earline var Wyndhame, który wygrał Sir Wulfrith var Blackborne, pokonując w finale Sir Damiano de Vittocce, który był faworytem. Obaj są uważani za jednych z najlepszych rycerzy kontynentu, choć wielu uważa, że Sir Damiano miał gorszy dzień.

Hintervoldzkie Rycerstwo wypadło najlepiej, z rycerzami z Nebrazzy dorównującymi im poziomem. Arauleńskie Rycerstwo zajęło niższą pozycję, a najgorzej wypadli rycerze z Silmaaroońskiej Szkoły Rycerskiej. Turniej pokazał, że po wojnie ogólny poziom rycerstwa na kontynencie spadł.

Rycerstwo Casterville ze względu na panująca u nich wojnę domową nie brało udziału w turnieju.