Nebrazza

Nebrazza posiada dokładnie taki sam ustrój, jaki panował w Kedronie. Na czele państwa stoi król lub królowa, obecnie Emiliano de Vittocce - państwo stanowi prywatną jego własność - uważany jest za właściciela wszystkich ziem, zasobów naturalnych, pana swych poddanych oraz najwyższego sędziego.

Państwo podzielone jest na kilka prefektur, którymi rządzą pefektowie - szlachcicowie, którym zostały nadane prawa do rządzenia tymi ziemiami w imię władcy. Obecnie Nebrazza podzielona jest na kilka prefektur:

• Prefektura Rivenny, którą rządzi Prefekt Nicomedo de Capuano

• Prefektura Segevonny, którą rządzi Prefekt Celso de Mancini

• Prefektura Amolvy, którą rządzi Prefekt Elario de Udinesi

• Prefektura Bodine, którą rządzi Prefektka Tecla de Dellucci

• Prefektura Ovierii, którą rządzi Prefekt Bertrando de Albano

• Prefektura Edesii, którą rządzi Prefektka Caterina de Calabresi

W ramach swoich prefektur prefektowie zarządzają majątkiem swoim oraz króla, są najwyższymi sędziami oraz zarządcami (poza królem) na swoich ziemiach. Korona, tak jak tytuł prefekta są dziedziczne, lecz w przypadku problemów w kwestii dziedziczenia kwestia rozwiązywana jest przez prefektów.

Nebrazza to państwo wyznaniowe - jego oficjalną religią jest Goddejka, co teoretycznie oznacza, że władcy oraz prefekci sprawują swoją władzę z jej nadania boskiego. Każdy władca musi otrzymać błogosławieństwo Revedissimy z Avenzio. W praktyce jest to dużo bardziej pogmatwane, bowiem nierzadko władza świecka oraz kościół mają odmienne cele. Kapłanki Goddejki mają bezpośredni wpływ na politykę państwa - zgodnie z rozporządzeniem Revedissimy król, każdy prefekt oraz namiestnik miasta musi mieć obok siebie kapłankę, która będzie jego doradcą.

Każde skupisko ludzkie może być skategoryzowane jako miasto lub wieś. Miastami rządzą wybrani przez prefekta lub króla namiestnicy, aby sprawować władzę w imieniu władzy wyższej. Każda wieś w Nebrazzie podlega pod najbliższe miasto, rządzą nimi Zarządcy, którzy w teorii powinni być wybierani przez prefekta lub króla, lecz ten obowiązek często oddawany jest w ręce Namiestnika miasta, pod którego dana osada podlega.

Historia regionu jest ściśle powiązana z historią królestwa Kedronu do czasu upadku dynasatii Magdalennów. W tych czasach region podporządkowany był władzy królewskiej ze stolicy Kedronu w Czarnym Nurcie.

Po upadku dynastii Magdalennów władzę przejmują elekcyjni królewscy namiestnicy. Nebrazza jako region zaczęła swoje stopniowe uniezależnianie - każdy królewski namiestnik był prefektem jednego z regionów królestwa. Przez ciągłą wojnę z Imperium Kalladańskim każdy kolejny władca podnosił podatki i zwiększał pobór do wojska, co nie służyło handlowi oraz rozwojowi nauki. Kedron ubożał i coraz bardziej stawał się zależny od sojuszniczego Zakonu Gregoriańskiego, który zawsze odpowiadał na wezwanie do wojny. Choć Zakon był lojalnym przyjacielem często wykorzystywali swoją silniejszą pozycję do organizowania nieleglanych polowań na magów oraz inne rasy na terenie Kedronu. Władcy musieli przymykać na to oko - bez pomocy Zakonu, Kedron był skazany na porażkę.

Kiedy wybucha II Wojna Amarantu, Kedron oraz Nebrazza zostają podbite przez Imperium, a później odbita i zwasalizowana przez Araulen. Upada Zakon Gregoriański, a później powstaje Drakaria, która zajmuje te ziemie. Niemniej od czasu wyrwania Nebrazzy z rąk kalladańczyków, każda kolejna władza była bardzo przychylna dla rządzących Nebrazzą - rodowi de Vittocce, któremu władza nad tym kawałkiem ziemii została przekazana jeszcze za czasów Magdalennów.

Region został zrujnowany przez Imperium, lecz lokalni mieszkańcy oraz rody nie chciałby się poddawać - od zakończenia II Wojny Amarantu nie opuszczają swojej krainy ciągle ją odbudowując. Cały czas poczuwają się kedrończykami i chcą pielęgnować swoją kulturę.

Kiedy wybucha III Wojna Amarantu nebrazzanie chwytają za broń i pozbywają się drakarańczyków - następnie przyłączają się do arauleńczyków w pochodzie na południe. Prowadzone są pierwsze rozmowy z arauleńską Radą Wojenną o uznaniu Nebrazzy niepodległym państwem - rada nie zgadza się na te warunki i powstaje wiele spięć, przez co wielu nebraskich wojowników wraca do domu. Sytuacja zmienia się, kiedy Edgar var Langver zostaje koronowany na króla - tygodnie rozmów przynoszą rezultat, a nowy król obiecuje nebrazzom ich własne państwo. Był to ruch czysto polityczny - dzięki ich zgodzie arauleńczycy uzupełnili swoje szeregi, a podczas Szczytu w Silmaaroonie, większość państw i tak by poparła ich dążenia do niezależności.

Kiedy Generał Dominic Kieran nielegalnie przejmuje władzę w Czarnym Nurcie, nebrazzowie chcę iść na wojnę - poza arauleńczykami również roszczą sobie prawa do miasta. Wojna się kończy, a państwa Amarantu zostają zmuszone przez Imperium Kalladańskie do uznania niepodległości Czarnego Nurtu.

Po zakończeniu wojny Nebrazza zostaje uznane jako niezależne państwo. Król Emiliano de Vittocce szykuje się do wojny o Czarny Nurt z Lordem-Zarządcą Dominiciem Kieranem. Przyłącza się do niego Kyree Byrd - główny dowódca sił arauleńskich, który po wojnie miał zostać przez Króla Edgara mianowany księciem Czarnego Nurtu. Generał Byrd zrywa swoje stosunki z Araulenem, a następnie zbiera swoich oddanych żołnierzy, aby przyłączyć się do Nebrazzy jako najemnicy.

Nebrazza całościowo skupia się na szykowaniu się do wojny z Imperium Kalladańskim - mieszkańcy królestwa nie wierzą w zapewnienia Imperatora o pokoju. Starają się pozostawać w dobrych relacjach ze wszystkimi państwami Amarantu, jednocześnie pozostając neutralnym w ich sporach, dla Nebrazzy liczy się tylko Czarny Nurt, który jest ich dziedzictwem oraz Kalladan, który jest ich arcywrogiem.

Początkowo Nebrazza była przeciwna utworzeniu Kapituły Amarantu - po setkach lat walki z magokratycznym Kalladanem, mieszkańcy Nebrazzy nie ufają magom. Kyree Byrd przekonuje Króla de Vittocce, że po upadku Zakonu Gregoriańskiego potrzebna jest siła, która będzie potrafiła przeciwstawić się magii Imperium. Ostatecznie Nebrazza zgadza się i Kapituła Amarantu powstaje. Niemniej nebraski poseł w Kapitule wielokrotnie próbuje blokować rozwój organizacji, bowiem przemawia przez niego niechęć do magów. Za kulisami powstaje nawet prześmiewcze określenie "incydent nebraski", który podsumowuje wszystkie sytuacje, kiedy poseł Nebrazzy korzysta z prawa sprzeciwu, a później zostaje przekonany do cofnięcia swojej decyzji. Niemniej władze Nebrazzy powoli nabierają zaufania do Kapituły Amarantu.

Społeczeństwo Nebrazzy reprezentuje amarantian z naleciałościami kultury kalladańskiej - w dawnych dziejach oba kraje wywierały na sobie ogromny wpływ kulturowy. Ludność nebraska (a wcześniej kedrońska) znana była ze swojej otwartości oraz smykałki na handlu oraz nauki. Jako pierwsi utworzyli w pełni funkcjonujące ludzkie królestwo w tej części świata, skutecznie przecierając szlaki. Najważniejsze dla nich jest struktura oraz cywilizacja. Mimo, że byli otwarci na inne kultury oraz rasy, przez ich położenie między Kalladanem oraz Zakonem Gregoriańskim w czasach wojen z Imperium Kalladańskim tereny te nie były pierwszorzędnym wyborem dla ras innych niż ludzie, co doprowadzało do licznych migracji innych ras na południe do Araulenu lub na wschód do Hintervoldu. Niemniej doprowadziło to do ujednolicenia ludności lokalnej.

Ze względu na wpływy Zakonu Gregoriańskiego oraz liczne wojny z magokratycznym Imperium Kalladańskim, jedyna grupa społeczna, do której mieszkańcy do dzisiaj nie mają zaufania to magowie. Choć zarówno Kedron oraz Nebrazza posiadała swoich magów, władcy tego regionu wierzyli, że magów należy "trzymać na krótkiej smyczy" - wzięło się to z licznych zdrad na rzecz zbrodniczego Imperium. Magowie nie mogą dziedziczyć, posiadać ziemi oraz sprzedawać towarów. Jedyna praca, jaką mogą podejmować magowie to służba u Namiestników, Prefektów oraz Króla.

Taki stan rzeczy bardzo powoli się zmieniał, kiedy tymi terenami rządził Araulen - Arauleńska Kapituła dokładała wszelkich starań, aby przekonać lokalsów, że magia sama w sobie nie jest zła, a jedynie jej posiadacz. Chociaż magowie w Nebrazzie mają dużo więcej swobody niż w Kedronie, nadal nie są darzeni zaufaniem. Widać to po sceptyczności Nebraskiego posła podczas obrad Kapituły Amarantu.

Nebrazzanie cieszą się powszechnie dobrą opinią - uchodzą za bardzo otwartych, szczerych, ale przede wszystkim światowych i wyedukowanych. Zajmują wysokie posady na różnorakich uniwersytetach oraz w gildiach handlowych. Biedniejsza część społeczeństwa trudni się wydobyciem, rzemieślnictwem, rolnictwem lub rybołówstwem.

Społeczeństwo Nebrazzy jest podzielone na cztery stany społeczne, z czego każdy posiada odrębny status prawny, czyli własne prawa, przywileje oraz obowiązki.

Odrębną grupą społeczną jest duchowieństwo. Należą do niej głównie kapłanki Goddejki, które otrzymują od władcy godności kościelne wraz z przypisanymi do nich majątkami, a ceremoniał nadania tych godności.

Rycerstwo to społeczna grupa ludzi, których głównym zajęciem było pełnienie służby wojskowej. Wykształcenie się stanu rycerskiego następowało stopniowo, gdy władcy zaczęli przyznawać ziemię wraz z chłopami jako rekompensatę za udział w armii. W czasach wojen z Imperium Kalladańskim wykształcił się rycerski etos, czyli sposób życia oparty na konkretnym zestawie wartości:

• honor

• wierność władcy

• obowiązek ochrony swojej wiary (głównie Goddejki)

• obowiązek pomocy słabszym

• ochrona wolności

W systemie Nebrazzy mieszczanie stanowią klasę społeczną zazwyczaj zamieszkującą miasta. Nie posiadają ziemi jak chłopi ani rycerze, lecz są zazwyczaj zajęci handlem, rzemiosłem lub usługami. Ich pozycja społeczna jest związana z aktywnościami gospodarczymi, a nie z dziedziczeniem ziemi. Mieszczanie są często objęci prawami miejskimi, co daje im pewne przywileje w obrębie swojego miasta, ale ich sytuacja zależy od lokalnych warunków i ustaleń z lokalnymi władcami.

Na najniższym szczeblu drabiny nebraskiego społeczeństwo znajdują się chłopi, którzy zajmują się uprawą ziemi w ramach włości swojego władcy. W zamian za użytkowanie gruntów, byli zobowiązani płacić daninę, która przybiera różne formy, takie jak danina naturalna, odrobkowa i pieniężna. Danina naturalna oznacza, że chłopi przekazywali panu część plonów. Danina odrobkowa polegała na świadczeniu pracy na roli, znanej jako pańszczyzna. Danina pieniężna to czyli płatność pieniężna za korzystanie z ziemi, nazywana również czynszem.

Gospodarka Nebrazzy opiera się głównie na eksporcie wydobywanych towarów oraz wyrobów. Zajmują się tym kupcy, którzy skupiają się wokół Hanz - organizacji skupiających kupców. Każde większe miasto posiada swoją Hanzę, której zadaniem jest koordynowanie działań kupieckich w taki sposób, aby wszyscy zrzeszeni w niej kupcy zyskiwali oraz mogli wygryzać zagranicznych kupców. Niemniej takie organizacje nierzadko współpracują z przestępcami, głównie przemytnikami, którzy mają pomagać kupcom omijać cła oraz podatki w innych państwach.

Rodziny szlacheckie Nebrazzy od pokoleń zajmowały się produkcją oraz wydobywaniem drogich i luksusowych towarów, takich jak barwniki, przyprawy, sól oraz wysokiej jakości wino. Jednak zdecydowanie najpopularniejsze są nebraskie sery - niemalże każda rodzina szlachecka produkuje swoje własne sery, głównie pleśniowe, które następnie goszczą na talerzach bogaczy z Amarantu, Kalladanu oraz Aspin. Każdy ser nazywany jest od rodzina, która zajmuje się jego produkcją, a sposób przygotowania to pilnie strzeżona tradycja, przez którą niegdyś wybuchały nawet wojny (np. Wojna Serowa). Cały czas istnieją próby produkcji serów przez hanzy oraz mieszczan, lecz zawsze odbijali się od ściany - status nebraskiego sera zależy nie tylko od jego smaku, ale również od statusu rodziny go produkującego. Władcy Kedronu oraz Hintervoldu podpisali nawet niegdyś Porozumienie Sera i Wina, która pozwoliło obu towarom zagościć na nowych rynkach. Dzięki temu nebraski ser znany jest dzisiaj na całym świecie.

Poza towarami luksusowymi Nebrazza wydobywa drewno, stale oraz wszelakie minerały. Są też znani jako doskonali szkutnicy, a sama Nebrazza posiada największy stosunek statków do liczby mieszkańców w całym Amarancie. Oczywiście nie oznacza to, że mają największą flotę. Po upadku Kedronu do Nebrazzy przeprowadziła się większość rzemieślników z innych regionów królestwa, dzięki temu obecnie państwo produkuje różnorakie wyroby rzemieślnicze, którymi później handluje. Na terenach Nebrazzy znajduje się bardzo dużo kopalni Flambysu - łatwopalnego surowca, który wykorzystywany jest przez Kapitułę oraz inżynierów z Threagu do produkcji prochu strzelniczego. Obecnie kopalnia podpisała umowę na wyłączny handel surowcem z Kapitułą.

Mieszkańcy Nebrazzy w znacznej większości wierzą w Bogów Amarantiańskich.

Goddejka jest potężną boginią, czczoną głównie w miastach przez uczonych, bogaczy, kupców oraz władców. Przedstawiana jest jako białowłosa, wysoka i smukła kobieta o delikatnych, elfich rysach twarzy i szpiczastych uszach. Jej oczy, wypełnione białym blaskiem, dodają jej aurę nadnaturalnej mocy. Goddejka jest patronką władzy, porządku, bogactwa i manipulacji, a jej wyznawcy skupiają się na zarabianiu pieniędzy, pięknie i poszerzaniu swoich wpływów.

Kościół Goddejki jest silnie zhierarchizowany i wpływowy, kontrolując wiele aspektów politycznego i ekonomicznego życia.

Główna siedziba kultu Goddejki znajduje się w Avenzio, gdzie bogini jest uważana za symbol porządku i władzy. Kościół obecnie skupia się na zniszczeniu kultu Mulvara.

Mulvar jest bogiem sprawiedliwości oraz zemsty i nie należy do panteonu Bogów Amarantiańskich. Mulvar to patron sprawiedliwości bardziej w formie zemsty. Religia ta bardzo szybko gromadzi nowych wyznawców, głównie dlatego, że opiera się na pomocy najprostszym ludziom i burzeniu dotychczasowego porządku.

Mulvaryści jako nieliczni sprzeciwiają się władzy kościoła Goddejki. Ich metody niestety często prowadzą do rzezi, lecz mieszkańcy wiosek, nawet innego wyznania, zawsze wiedzą, że mogą liczyć na ich pomoc. Wyznawców Mulvara zebrało się już tak dużo, że stanowią realne zagrożenie dla niektórych władców oraz kościoła Goddejki, do którego, ze wzajemnością, są wrogo nastawieni.

Ishatar to bóg kwiatów, plonów, płodności, natury, urodzaju oraz domowego ogniska. Utożsamiany jest również z pracą - zarówno rzemieślniczą oraz umysłową. Hojnie obdarza tych, którzy trudzą się dla dobra społeczności. Pochwala tworzenie dóbr wszelakich oraz współpracę przy ich tworzeniu - od zwykłych wyrobów garncarskich po wielkie budynki. Szczególnie upodobał sobie tych, którzy pracują ciężko, ale mądrze.

Co ciekawe Nebrazza oraz Kedron są jedynymi państwami, w którym powstał Kościół Ishatara, a sama religia egzystuje jako pełnoprawna organizacja z prawami oraz obowiązkami. Dzieje się tak dlatego, że królowie Kedronu niegdyś poprzysięgli chronić wolności wyznawania wszystkich Bogów Amarantiańskich, mimo, że sami są gorliwymi wvynzwcami Goddejki, która nie toleruje modłów do innych bogów poza nią.

Kespion - bóg natury, dzikich zwierząt, lasów oraz gór. Stare podania prawią, jakoby miał władzę nad naturą, co czyni go najpotężniejszym ze wszystkich bogów. Przedstawiany jest jako stary, dobrze zbudowany mężczyzna z długą brodą oraz koroną splecioną z kory brzozy oraz liści buku. W swoich rękach trzyma włócznię oraz łuk. Potrafi też zmieniać swoją postać, przyjmując formy zwierząt wszelakiej maści. Najczęściej jego zmieniona forma utożsamiana jest z krukiem. Uchodzi za groźnego i humorzastego boga.

Nebrazzanie zawsze modlą się do Kespiona o dobrą pogodę oraz bezpieczną przeprawę, kiedy wyruszają w podróż. Wokół traktów oraz dróg sadzi się co pare mil dąb, w którym następnie mieszkańcy strugają twarz posępnego mężczyzny. Wierzy się, że w ten sposób Kespion może obserwować trakt i odpędzać dzikie zwierzęta.

Myśliwi oddają Kespionowi w ofierze co dziesiątą zdobycz oraz sporadycznie rzadkie trofea, aby oddać mu w ten sposób szacunek, jako największemu z myśliwych. Brak odpowiedniej ofiary przyciągnie do myśliwego gniew dzikich zwierząt, których w Międzygórzu nie brakuje lub, co gorsza, złe duchy.

Państwo podzielona jest na dwie krainy geograficzne - wybrzeże edeskie na północy oraz dolinę nebraską po południu. Na terenie całego kraju panuje umiarkowany ciepły morski. Terytoria nizinne są żyzne oraz pełne drzew - znajdują się tutaj dwa lasy na zachodzie i północy. Kraj zewsząd otoczony jest barierami naturalnymi - rzeką od zachodu, morzem od zachodu i na północy oraz górami na południu i części północy. Góry Puste na północy są umierakowanie bogate w surcowce - głównie w metale, minerały, Flambys oraz węgiel. Dzięki klimatowi oraz żyzności większość upraw stanowią łąki, na których wypasają się zwierzęta, pola winne oraz oliwne sady.

• Nebraskie Rycerstwo

• Najemnicy Kyreego Byrda

• Kościół Goddejki

• Mulvaryści

• Kościół Ishatara

• Riveńska Hanza

• Edeska Hanza

• Segevońska Hanza

• Ovierska Hanza

• Bodińska Hanza

• Amolvska Hanza