Hintervoldzkie Rycerstwo

W Hintervoldzie dla rycerzy przeznaczona jest specjalna akademia - Hintervoldzka Szkoła Rycerska, która mieści się w Veulettes. To właśnie ona jest głównym powodem, dlaczego posiadanie rodowych rycerzy wiąże się z takim prestiżem i to ona odpowiada za legendarne wręcz zdolności hintervoldzkich rycerzy. Każdy szkolony według standardowych procedur pretendent na rycerza przechodzi czteroletni trening w Szkole Rycerskiej, podczas którego szkoli się w walce wręcz, różnych technikach pojedynku, taktyce wojskowej, jeździe konnej, etykiecie, zwyczajach poszczególnych landów oraz innych zagadnieniach. To właśnie cała ta wiedza sprawia, że rycerze uznawani są za autorytety w sztuce prowadzenia wojny - to doskonali dowódcy i wojownicy, którzy naturalnie przyjmują stanowiska przywódcze, kiedy sytuacja tego wymaga - potrafią dostosować się do sytuacji na polu walki i wyjść zwycięsko nawet z trudnych sytuacji. Chociaż rycerze uczą się o różnych stylach walki, żeby potrafić im przeciwdziałać, to sami walczą jednym z dwóch Stylów Rycerskich, który opanowali do perfekcji:

• Styl Byka - to styl oparty na walce przy pomocy Miecza i Tarczy. Jest on dość opanowany i defensywny, jednak potrafi również zaskakiwać - zwykle wybierają go rycerze, którzy stawiają na walkę grupową i często walczą w drużynach oraz tacy, którzy szkolą się w jak najlepszym kontrolowaniu pola walki.

• Styl Jelenia - to styl oparty o walkę Wielkim Mieczem Dwuręcznym i Mizerykordią. Jest on mocno ofensywny i pozwala rycerzowi balansować pomiędzy topornym i trudnym do kontrowania oraz szybkim i agresywnym stylem walki. Sztylet Mizerykordia, który noszą tacy rycerze, pozwala im na osłabianie oraz dobijanie przeciwników, korzystając z ich słabości.

Poza jednym z powyższych stylów każdy Hintervoldzki Rycerz jest również mistrzem w posługiwaniu się kopią i walce konnej.

Po zakończeniu nauki pretendent musi zaliczyć egzamin, który składa się z trzech części. Składają się na niego egzamin pisemny ze zwyczajów oraz kultury Hintervoldu oraz turniej, w którym biorą udział wszyscy pretendenci - jedynie 1/3 pretendentów przechodzi dalej. Następnie ci, którzy zwyciężyli w turnieju, wykonują ostateczne zadanie. Muszą wybrać jedną bestię z listy dostępnych stworzeń i pokonać ją, a trofeum przynieść jako dowód swojego wyczynu. Bestia, którą pokonali, staje się ich symbolem, określając Cech Rycerski, do którego będą od tej pory należeć - im groźniejsza bestia, tym lepszą opinię zapewnia sobie rycerz na start.

Oczywiście każdy rycerz może potem wyrobić sobie renomę niezależną od tego, do którego cechu należy - wszystko zależy od jego osobistych predyspozycji oraz zleceń rycerskich, których się podejmuje. Rody prześcigają się w staraniach o renomowanych rycerzy, oferując im wiele różnych przywilejów oraz udogodnień, jeśli ci zgodzą się dla nich służyć.

Według początkowych założeń rycerzem mógł zostać jedynie szlachetnie urodzony mężczyzna. Aktualnie od tej reguły istnieje jednak wyjątek - w 2:272 roku powstał Precedens sir Gautiera, którego nazwa wzięła się od Gautiera de Villiers z Hardivelles, Zabójcy Cieniostwora. Był on najemnikiem, którego zdolności bojowe były sławne na długo przed tym, jak został rycerzem. Sir Gautier pragnął nim być od zawsze, jednak nie mógł być pasowany ze względu na fakt, iż był jedynie synem farmera. W końcu postanowił wziąć sprawy w swoje ręce. Aby udowodnić swoją wartość, w pojedynkę zabił Cieniostwora - był to wyczyn, którego nie dokonał żaden rycerz przed nim. Rządzący wówczas król Alfred de Volaille był pod wrażeniem tego wyczynu i pasował Gautiera de Villiers na rycerza Hintervoldu.

Od tego momentu istnieje w Hintervoldzie Precedens sir Gautiera, według którego nisko urodzony pretendent musi znaleźć szlachcica, który za niego poręczy i wystosuje prośbę o pasowanie go do właściwej dla miasta, w którym przebywają Siedziby Cechów. Taki pretendent musi wykonać następnie Chwalebne Zadanie, które udowodni jego wartość. Wyznaczane jest ono przez Namiestnika Siedziby Cechów, w której składana była prośba. Pretendent do wykonania zadania może uformować swoją drużynę, której liczebność również ustala Namiestnik według własnego uznania. Po wykonaniu zadania, które jest jednocześnie próbą walki, pretendent musi jeszcze zdać pisemne egzaminy, a jego symbolem cechowym staje się Cieniostwór - symbol sir Gautiera de Villiers.

Po zaliczeniu egzaminów każdy pretendent składa śluby podczas uroczystego pasowania w stolicy - rycerze pasowani są przez władcę, któremu zobowiązują się do końca życia służyć Koronie oraz biorą Wiary na swoje patronki, aby od tej pory prowadziły ich przeznaczenie. Od tej pory pretendent zyskuje tytuł rycerski i może wyruszyć w swoją wędrówkę po landach, a także szukać pana do służby. Kiedy znajdzie już takowego, składa mu podobne śluby, przysięgając, że będzie wierny jemu i jego rodowi do śmierci lub dopóki pan nie zwolni go z przysięgi.

Pan rycerza praktycznie zawsze jest głową rodu, któremu rycerz zaczyna służyć. Pan w zamian za służbę płaci rycerzowi miesięczny żołd, którego wysokość ustalana jest corocznie przez Radę Cechową urzędującą w stolicy. Z powodu wysokiej ceny usług rycerzy rody, które mają więcej niż trzech rycerzy, uważane są za bardzo majętne. Rycerze, którzy nie są zaprzysiężeni żadnemu rodowi, służą bezpośrednio Koronie - zarabiają tam odpowiednio niższe, aczkolwiek wciąż zadowalające, stawki. Największy żołd otrzymują rycerze należący do Gwardii Królewskiej - dostąpienie tego zaszczytu jest niemałym wyzwaniem, jako że są oni starannie selekcjonowani przez wyznaczonych do tego dowódców.

Co ciekawe śluby względem pana przewyższają te wobec Korony, aby nie stawiać rycerzy przed niehonorowym wyborem w sytuacji, gdy interesy pana rycerza stoją w sprzeczności z interesem Korony.

Rycerze poza tym składają Śluby Ośmiu Cnót, które są odzwierciedleniem starych, hintervoldzkich tradycji. Śluby te prezentują się następująco:

• ślub wierności, według którego rycerz przysięga być zawsze wiernym swojemu panu oraz jego rodowi, i bronić jego czci i dobrego imienia,

• ślub honoru, według którego rycerz przysięga dbać o honorowość swoich poczynań oraz swoje dobre imię,

• ślub odwagi, według którego rycerz przysięga stawiać czoła każdemu niebezpieczeństwu, które bogowie stawia na jego drodze,

• ślub dworności, według którego rycerz przysięga przestrzegać zasad szlachetnego wychowania i świecić przykładem etykiety i poszanowania tradycji,

• ślub miłosierdzia, według którego rycerz przysięga stawać w obronie niewinnych oraz pomagać potrzebującym,

• ślub uczciwości, według którego rycerz przysięga zawsze dotrzymywać danego słowa oraz nie kalać się kłamstwem,

• ślub sprawiedliwości, według którego rycerz przysięga być uczciwym sędzią, który wymierza sprawiedliwą karę lub okazuje łaskę,

• ślub mądrości, według którego rycerz przysięga podejmować mądre i roztropne decyzje, które przysłużą się jego panu oraz Koronie.

W Hintervoldzie istnieje 12 Cechów Rycerskich - różnią się one pod kątem liczebności i prestiżu, z którym wiąże się przynależność do danego cechu - wyższy prestiż oznacza często pierwszeństwo w przyjmowaniu zleceń, a także gwarantuje, że szlachta chętniej zwróci się do danego rycerza z osobistym zadaniem. Poniżej przedstawione zostały Cechy Rycerskie od najbardziej do najmniej prestiżowych:

• Cech Cieniostwora

Najbardziej prestiżowy cech, składający się w całości z rycerzy bez szlachetnego pochodzenia. Jego prestiż wynika z tego, iż aby zyskać prawo pasowania na rycerza muszą oni przejść najtrudniejsze próby. Chociaż część bardziej zatwardziałej szlachty krzywo patrzy na Cech Cieniostwora, którego przedstawiciele nie są wysoko urodzeni, to w większości Hintervoldu jest ona niezwykle poważany.

• Cech Wija

• Cech Biesorożca

Równie prestiżowe cechy. Dołączenie do nich wymaga samodzielnego pokonania Arcybestii, co już na wstępie wysławia bojowe zdolności rycerza. Są to najmniej liczne cechy rycerskie, co jeszcze podnosi ich prestiż.

• Cech Widłogona

• Cech Bazyliszka

• Cech Wężownika

• Cech Wiwerny

• Cech Gryfa

• Cech Koziorożca

Są to nieco mniej poważane, jednak wciąż dość prestiżowe Cechy Rycerskie. Bestie, których pokonania wymaga dołączenie do cechu, nadal są wyzwaniem, jednak już nie tak zabójczym jak walka z Arcybestią. To właśnie do jednego z tych cechów należy większość rycerzy.

• Cech Dzikuna

• Cech Drakozaura

• Cech Jaszczura

Cechy te cieszą się najmniejszym prestiżem, jako że wymagają od pretendenta pokonania o wiele słabszych bestii. Zwykle decydują się na nie rycerze, którzy nie są jeszcze pewni swoich możliwości, a sławę chcą zdobywać już działając w cechu. Takie podejście zdecydowanie może im jednak utrudnić start, a nawet stwarzać problemy w przyszłości, kiedy jako doświadczeni rycerze wyruszają w rejony, w których nie są znani.

Rycerze przez większość czasu podróżują po swoim landzie, gdzie ich zadaniem jest pomaganie ludziom w potrzebie. Zwalczają oni bandytów oraz polują na dzikie bestie, jeśli takowe się zalęgną. W każdym większym mieście w Hintervoldzie znajduje się Siedziba Cechów, w której rycerze mogą odebrać swój żołd oraz gdzie wystawiane są zlecenia rycerskie z całego królestwa. Siedziby Cechów są swojego rodzaju bazami wypadowymi dla rycerzy, natomiast Namiestnik Siedziby Cechów jest przełożonym dla rycerzy działających w danym regionie - nadzoruje on ich działania i w razie potrzeby reaguje na nie. Z tego powodu większość rycerzy stara się utrzymywać dobre relacje z Namiestnikami w landach, w których często operują, a zwłaszcza z Królewskim Namiestnikiem Cechu, który sprawuje pieczę nad rycerstwem w całym kraju i urzęduje w stolicy.

Każdy z rycerzy może podjąć się wybranego zlecenia - wtedy ma obowiązek wyruszyć w miejsce wystawienia zlecenia i zameldować się Namiestnikowi Siedziby Cechów w danym mieście, informując o podjęciu się zadania. Rycerze do większych zleceń zwykle zbierają się w drużyny, które rozwiązywane są po wykonaniu zlecenia - zdarza się jednak, że kilku rycerzy podróżuje wspólnie, podejmując się jedynie trudniejszych zadań, tworząc trwałe i często znane w całym kraju drużyny rycerskie. Części rycerzy zdarza się także pomagać ludziom w prostszych czynnościach takich jak naprawa domu czy polowanie, jednak większość uważa takie zajęcia za niegodne cechu. Początkujący rycerze zwykle ograniczają się do granic swojego landu, podczas gdy bardziej doświadczeni podróżują po całym królestwie, aby parać się trudniejszymi zleceniami, które budują ich renomę - zdarza się nawet, że rycerze, w celu zdobycia chwały, wyruszają poza Hintervold, gdy pojawi się wieść o wyjątkowo trudnym przeciwniku. Często podróżują również w celu brania udziału w różnych turniejach rycerskich w Hintervoldzie i poza jego granicami - wszystko, aby budować swoją renomę nie tylko w królestwie, ale i na całym świecie.

W sytuacji, kiedy pan zwołuje swoich rycerzy do powrotu, do każdej Siedziby Cechu wysyłana jest wiadomość dla jego rycerzy, opatrzona pieczęcią rodową. Rycerz odebrawszy wiadomość ma obowiązek przerwać swoją wędrówkę i stawić się w siedzibie rodowej najszybciej jak to możliwe. Wierność wobec pana jest pierwszym obowiązkiem rycerza - jeśli więc jego pan występuje przeciw Koronie, honor nakazuje rycerzowi stanąć za nim. W zwyczajnych okolicznościach pan odpowiada jednak na wezwanie Korony - w czasach wojny rody oddają swoich rycerzy pod władzę Korony, zrzekając się na ten czas ślubów, które ci im złożyli i przenosząc je bezpośrednio na władcę Hintervoldu.

Rycerze to niezwykle szanowana oraz podziwiana klasa społeczna w Hintervoldzie. Każdy ród, który chce być szanowanym, musi mieć swojego rycerz lub rycerzy. Podczas swoich podróży rycerze często zapraszani są na bankiety oraz bale, niezależnie od ich obecnej renomy - większość szlachty zakłada, iż każdy z rycerzy może wyrobić sobie imię i pragnie sobie zaskarbić ich wdzięczność na przyszłość.

Dołączenie do cechu rycerskiego to ogromny zaszczyt i niezwykle zyskowne zajęcie, ale również wyrzeczenie. Szlachcic będący rycerzem nie może piastować żadnego oficjalnego urzędu państwowego, a także zostać głową swojego rodu i przyjąć związanych z tym obowiązków. Mimo to ciągle nosi on swoje nazwisko rodowe i może korzystać ze związanych z tym przywilejów, a także dziedziczyć rodowy majątek. Jeśli z jakiejś przyczyny po śmierci głowy rodu rycerza okazuje się, iż jest on jedyną osobą, która może przedłużyć swój ród i przejąć nad nim pieczę, rycerz może zostać warunkowo zwolniony ze swoich ślubów, aby powrócić do domu i zarządzać rodem. Pan rycerza otrzymuje w tej sytuacji sowite zadośćuczynienie ze Skarbca Korony za odprawienie rycerza. Nie musi być to jednak koniec jego posługi - rycerz może powrócić do służby w swoim cechu, kiedy uzna to za stosowne oraz do służby u dawnego pana, jeśli ten się na to zgadza.