Moorhaven

Moorhaven, obecnie jedna z prowincji Araulenu, ma burzliwą historię sięgającą czasów przed arauleńskim podbojem. Tereny te zamieszkiwali wówczas Gorla Parta, znani powszechnie jako Kamienni Ludzie, którzy zbudowali tu swoje potężne grody, w tym Gorlamdar, Ishtar i Rembrand. Ich cywilizacja, oparta na kulcie Golema i odrzuceniu nowoczesnych technologii, stworzyła unikalną kulturę rzemieślniczą i architektoniczną, której ślady widoczne są do dziś.

Przełomowym momentem w dziejach regionu stała się II Wojna Arauleńska, podczas której król Ecbert Zdobywca podbił te ziemie, niszcząc grody Ishtar i Rembrand. Podbój Kamiennych Ludzi nie był łatwy - wielu z nich stawiało zaciekły opór, zmuszając Ecberta do długotrwałych walk. Ostatecznie król ustanowił nową prowincję Moorhaven, oddając władzę rodowi Cuber, rodzinie Kamiennych Ludzi, który miał sprawować rządy jako wasale korony.

W kolejnych dziesięcioleciach Moorhaven pełniło kluczową rolę obronną jako bufor przed Zakonem Gregoriańskim. W tym okresie prowincja otrzymywała znaczne wsparcie militarne i finansowe z centrali królestwa. Jednak po upadku Zakonu i zakończeniu II Wojny Amarantu, Moorhaven zaczęło tracić na znaczeniu, popadając w coraz większe ubóstwo.

Kolejnym ciosem dla prowincji były Wojny Drakarańskie, podczas których Moorhaven poddało się Drakarii. Dopiero po III Wojnie Amarantu prowincja wróciła pod władzę Araulenu, a w jej skład włączono Fort Azgan, który stał się nową stolicą regionu. Ten okres przyniósł jednak nowe problemy - nieudolne rządy króla Edgara var Langvera doprowadziły do podziału władzy między Namiestnika Wilfreda var Radclyffee a Hrabiego Bentona var Cuber, co stało się zarzewiem konfliktu zwanego Derbami Serca Góry.

Eskalacja napięć między frakcjami Radclyffee'a i Cubera przekształciła się w otwarty konflikt, który następnie włączył się w szerszą Wojnę Dwóch Koron. Krwawe walki doprowadziły do wymarcia wielu rodów, w tym Cuberów, Dralów, Hegenów i Hartelle'ów. Te wydarzenia na trwałe zmieniły strukturę społeczną prowincji i jej relacje z centralną władzą w Araulenie.

Gospodarka Moorhaven od wieków opiera się na trzech filarach: rolnictwie, rzemiośle budowlanym oraz najemnictwie. Jednak od czasu podziału władzy prowincja doświadcza przemian gospodarczych tylko w regionach kontrolowanych przez Namiestnika Wilfreda var Radclyffee, podczas gdy tereny podległe Hrabiemu Bentonowi var Cuber'owi wciąż borykają się z głębokim zastojem.

Rolnictwo w Moorhaven jest bardzo zacofane - w Kamiennej Dolinie nadal stosuje się archaiczną trójpolówkę. Hodowla kóz i owiec rozwija się równomiernie w całej prowincji, lecz tylko w Forcie Azgan powstały zorganizowane targi skór i wełny.

Kamieniołomy wokół Gorlamdar dostarczają surowca, lecz większość zysków czerpie Fort Azgan poprzez handel przetworzonym kamieniem. W całym Araulenie wciąż cenieni są budowniczowie z całego Moorhaven.

Handel w części Radclyffee'a przeżywa rozkwit dzięki nowym szlakom do Międzygórza, podczas gdy Gorlamdar tkwi w izolacji, utrzymując jedynie tradycyjne połączenia z Blackwood. Fort Azgan stał się ośrodkiem legalnego handlu, podczas gdy w Kamiennej Dolinie wciąż dominuje przemyt i nieoficjalna wymiana. Kompanie najemnicze z północy prowincji mają utrudniony dostęp do królewskich kontraktów. Najemnictwo pozostaje ważnym źródłem dochodów dla całego Moorhaven, jednak tylko żołnierze z regionu Foru Azgan otrzymują regularne zlecenia od korony.

Przemysł rozwija się wyłącznie w części Radclyffee'a - Fort Azgan stał się centrum hutnictwa, podczas gdy kuźnie w Gorlamdar wciąż produkują broń tradycyjnymi metodami. Tkactwo kwitnie tylko w stolicy prowincji, podczas gdy w Kamiennej Dolinie ogranicza się do domowych warsztatów. Inwestycje Wilfreda omijają Gorlamdar, pogłębiając gospodarczą przepaść między regionami.

Gospodarka Moorhaven jest więc głęboko podzielona. Podczas gdy region Foru Azgan korzysta z modernizacji, Kamienna Dolina tkwi w gospodarczej stagnacji. Umiejętności budowlane mieszkańców i zasoby kamienia są wykorzystywane nierównomiernie, a brak współpracy między władcami uniemożliwia zrównoważony rozwój całej prowincji.

Mieszkańcy Moorhaven to w większości potomkowie Kamiennych Ludzi, którzy po podboju przez Araulen wymieszali się z arauleńskimi osadnikami. Tworzą odrębną społeczność, zachowując wiele cech swoich przodków, choć pod wpływem wieków panowania arauleńskiego uległy one znacznym przekształceniom. Mentalność moorhaveńczyków kształtowana jest przez trudne warunki życia i burzliwą historię regionu.

Język, jakim posługują się mieszkańcy prowincji, to specyficzna mieszanka arauleńskiego z archaicznymi naleciałościami mowy Kamiennych Ludzi. Charakteryzuje się twardymi spółgłoskami i melodyjnymi akcentami, co daje efekt charakterystycznego, gardłowego brzmienia. Stroje są praktyczne i skromne, dostosowane do surowego klimatu, z przewagą szarych i ziemistych barw. Tradycyjne elementy ubioru, takie jak kamienne amulety czy skórzane pasy z metalowymi okuciami, stanowią nawiązanie do dziedzictwa Budowniczych.

Moorhaveńczycy cenią sobie pracowitość, uczciwość i lojalność wobec swojej społeczności. Są ludźmi twardymi i bezpośrednimi, co bywa odbierane przez innych mieszkańców Araulenu jako brak ogłady. Mają silne poczucie odrębności, choć formalnie uznają zwierzchność arauleńską. Do obcych podchodzą z rezerwą, ale jeśli ktoś zyska ich zaufanie, może liczyć na gościnność i pomoc w potrzebie.

Głównymi wartościami lokalnej społeczności są wspólnotowość i wzajemna pomoc. W trudnych warunkach prowincji przetrwanie możliwe jest tylko dzięki współpracy. Mieszkańcy organizują się w niewielkie, samowystarczalne osady, gdzie wszyscy znają się nawzajem. Charakterystycznym elementem stylu życia jest duma z rzemieślniczych umiejętności, zwłaszcza budowlanych, które przekazywane są z pokolenia na pokolenie.

Rozrywki moorhaveńczyków są proste i związane z codziennym życiem. Popularne są zawody w rzucie kamieniem czy przeciąganiu liny, a także opowieści przekazywane przy ognisku, często nawiązujące do czasów przed arauleńskim podbojem. Kuchnia regionu jest skromna, oparta na tym, co można wyhodować na mało żyznych glebach - głównie kaszach, ziemniakach i mięsie dzikich zwierząt. Charakterystycznym daniem jest gęsta zupa z dziczyzny i korzeni, zwana Kamiennym Bulionem.

Stereotypowo postrzega się moorhaveńczyków jako upartych, małomównych i nieco zacofanych, ale też niezwykle wytrwałych i niezawodnych w pracy. Ich umiejętności budowlane są powszechnie doceniane w całym Araulenie, a ci, którzy wyemigrowali do Starego Armektu, często znajdują zatrudnienie przy najważniejszych królewskich inwestycjach. Mimo asymilacji zachowują swoją odrębność, tworząc zamknięte społeczności nawet w obcych miastach.

Prowincja Moorhaven, choć formalnie stanowi część Królestwa Araulenu, posiada unikalną i skomplikowaną strukturę władzy, ukształtowaną przez historyczne konflikty i podziały. Obecnie prowincja podzielona jest na trzy baronaty: Przełęcz Azgan, Kamienną Dolinę oraz Serce Góry, z których każdy podlega innemu władcy, co prowadzi do ciągłych napięć politycznych.

Przełęcz Azgan, gdzie znajduje się nowa stolica prowincji Fort Azgan, pozostaje pod bezpośrednią kontrolą Namiestnika Wilfreda var Radclyffee, mianowanego przez króla Edgara var Langvera. Radclyffee, jako Marszałek Polny Królestwa, sprawuje władzę wojskową i administracyjną, wprowadzając reformy mające na celu modernizację prowincji, często wbrew woli tradycyjnej arystokracji.

Kamienna Dolina, obejmująca historyczny gród Gorlamdar, dla których nadal jest stolicą regionu, stanowi domenę Hrabiego Bentona var Cubera, ostatniego przedstawiciela rodu Cuberów. Choć formalnie Cuber powinien podlegać namiestnikowi, w praktyce prowadzi niezależną politykę, podważając autorytet Radclyffee'ego i króla. Ten podział władzy jest bezpośrednią przyczyną trwającego konfliktu zwanego Derbami Serca Góry. Po śmierci hrabiego i wygaśnięciu jego rodu baronat pozostał bez władcy.

Serce Góry, najmniejszy z baronatów, pozostaje pod rządami Barona Sawyera var Arwena, który stara się zachować neutralność w sporze między Radclyffeem a Cuberem. Baronat ten, choć niewielki, ma strategiczne znaczenie ze względu na położenie w centrum prowincji i kontrolę nad kluczowymi szlakami handlowymi. Ostatecznie baronat stanął po stronie Edgara po wydarzeniach na ślubie Tarona.

Struktura władzy w Moorhaven jest wyjątkowo niestabilna, pozbawiona jednolitego zarządu, co odzwierciedla głębsze podziały w prowincji. Brakuje tu tradycyjnej hierarchii feudalnej znanej z innych regionów Araulenu, a władza rozproszona jest między rywalizujące frakcje, co czyni Moorhaven jedną z najbardziej zapalnych prowincji królestwa.

Fort Azgan, obecna stolica Moorhaven, to imponująca twierdza o gregoriańskich korzeniach, zbudowana przez Zakon Gregoriański jako kluczowy punkt obronny przed Araulenem. Jej potężne mury, strzeliste wieże i podziemne korytarze świadczą o militarnej precyzji dawnych budowniczych. Po upadku Zakonu fort przeszedł w ręce Araulenu, stając się symbolem nowej władzy, choć wciąż nosi ślady gregoriańskiej przeszłości – od płaskorzeźb Proroka Gregora po tajemnicze inskrypcje. Dziś to miejsce kontrastów: w rozbudowanych murach kwitnie handel i rzemiosło, lecz w wąskich uliczkach starej części wciąż tli się duch Zakonu, podsycany przez tajne stowarzyszenia marzące o dawnym porządku.

Gorlamdar, niegdyś dumna stolica Kamiennych Ludzi i ich religijne centrum, zbudowany na planie koncentrycznych kręgów z potężnymi murami, był arcydziełem architektury obronnej, podzielonym na strefy rzemieślniczo-mieszkalną, świątynną i rolniczą. Po podboju przez króla Ecberta Zdobywcę stracił niezależność, pozostając symbolicznym centrum tożsamości Kamiennych Ludzi i siedzibą rodu Cuber, aż do tragicznego upadku podczas Wojny Dwóch Koron, gdy został zrujnowany, choć jego kamieniołomy wciąż dostarczają surowca, a ślady kultury Budowniczych przetrwały w architekturze i mentalności mieszkańców Moorhaven.

Moorhaven to kraina o zróżnicowanej geografii, ukształtowanej przez cztery kluczowe obszary graniczne. Na zachodzie potężne szczyty Gigancich Palców tworzą naturalną barierę, której strome zbocza i skaliste przełęcze stanowią zarówno wyzwanie, jak i bogate źródło surowców – od kamienia budowlanego po rzadkie rudy metali. Północną granicę wyznacza kręta rzeka Midr, której życiodajne wody nawadniają żyzne równiny środkowej części prowincji, jednocześnie będąc ważnym szlakiem transportowym. Wschodnie rubieże Moorhaven toną w mroku Czarnego Lasu, gdzie gęste poszycie i stare drzewa skrywają niezbadane tajemnice, a także dostarczają cennego drewna i ziół. Południowa granica z Armektem zapewnia zaś dostęp do administracyjnych i militarnych struktur królestwa, choć jednocześnie stanowi źródło ciągłej presji politycznej.

Centralna i wschodnia część prowincji to rozległe tereny rolnicze poprzecinane siecią kanałów irygacyjnych i brukowanych dróg, gdzie złote łany zbóż przeplatają się z sadami owocowymi. Liczne młyny wodne i spichlerze świadczą o rozwiniętym przetwórstwie, a kamienne strażnice strzegą spokoju tych żyznych ziem. Południowy zachód to już zupełnie inny świat – górzyste tereny porośnięte wiekowymi lasami iglastymi, poprzecinane wąwozami i skalnymi przełęczami. Te trudno dostępne obszary służą za źródło drewna, dziczyzny i ziół, a także jako naturalne fortyfikacje, gdzie w ukryciu mogą funkcjonować niewielkie osady lub wojskowe posterunki. Ta różnorodność krajobrazów czyni Moorhaven krainą zarówno bogatą w zasoby, jak i pełną wyzwań dla jej mieszkańców.

Wojna Dwóch Koron doprowadziła Moorhaven na skraj upadku. Konflikt między rodami Radclyffee i Cuber przekształcił się w krwawą łaźnię, niszcząc nie tylko rywalizujące rody, ale także dziesiątki pomniejszych rodzin i tysiące zwykłych mieszkańców. Spalone wioski, zrujnowane pola i ziemia przesiąknięta krwią tworzą ponury krajobraz prowincji, gdzie jedynym prawem stała się siła, a jedynymi sędziami - ci, którzy potrafią utrzymać władzę nad garstką ocalałych.

Gorlamdar, niegdyś dumna stolica prowincji, jeste teraz tylko cieniami swojej dawnej świetności. Potężne mury noszą ślady ostrzału, a starożytne kamienne wieże stoją puste, zamieszkane jedynie przez maruderów. Bandy rozbójników, składające się z dezerterów i byłych żołnierzy, terroryzują ocalałe wioski.

Emigracja przybrała rozmiary epidemii, pozbawiając Moorhaven ostatnich wykwalifikowanych rzemieślników i budowniczych. Pozostali głównie starcy, chorzy i ci, którzy nie mieli dokąd uciec. Religia, niegdyś spoiwo społeczności, uległa rozkładowi - świątynie Aglosa zostały splądrowane, a wśród ludności odradzają się dawne, mroczne kulty, często w krwawych formach.