Księstwo Kirlańskie

Księstwo Kirlan, będące wasalem Królestwa Araulenu, zachowuje swoją wewnętrzną autonomię, choć pozostaje pod zwierzchnictwem królewskim. Na czele księstwa stoi książę z dynastii Langver, który pełni funkcję władcy Kirlan i zarządza baronatem swojego rodu. Władza książęca jest dziedziczna, co zapewnia ciągłość rządów oraz stabilność polityczną w regionie. OBecnym księciem jest Victor III var Langver.

Pod księciem władzę sprawują baronowie, zarządzający poszczególnymi baronatami. Obecnie księstwo podzielone jest między czterech baronów: Emersona var Halgvera, Lornę var Balen, Sigewearda var Alkona oraz Hamiltona var Sagesa. Każdy z nich nadzoruje swój baronat, który stanowi niezależny region w obrębie Księstwa Kirlan. Oprócz funkcji zarządczych, baronowie pełnią rolę sędziów i zarządzają gospodarką swoich ziem, dbając o zgodność działań z wizją księcia oraz prawami Kirlan.

Baronaty Kirlan wyróżniają się wysokim stopniem autonomii, co odpowiada wartościom cenionym przez Kiralńczyków. Są oni znani ze swojej niezależności, przedsiębiorczości oraz talentu do żeglugi. Dzięki samowystarczalności mieszkańcy Kirlan są odporni na kryzysy gospodarcze i zewnętrzne zagrożenia, co sprawia, że Księstwo zachowuje wyjątkowy poziom samodzielności, nawet jako wasal.

System władzy w Kirlanie nawiązuje do ogólnego podziału terytorialnego Araulenu, lecz wyróżnia się silną pozycją książęcego rodu oraz akcentem na lokalną niezależność i tradycję, pielęgnowaną przez baronów i lordów.

Do czasu Pierwszego Szczytu Państw Amarantu Kirlan było prowincją Araulenu, włączoną do jego granic podczas II Wojny Arauleńskiej.

Protektorat Riggë jest autonomicznym regionem w obrębie Księstwa Kirlan, którego szczególny status został ustanowiony po Wojnie Riggijskiej. Po wyniszczającym konflikcie, w którym ród Däë Gor oraz rody Hyärväyën i Yäaldänil zostały doszczętnie wybite, Hithon Däë Gor – ostatni potomek dynastii – został zmuszony do ślubu z Lilith, córką księcia Kirlan, Victora III var Langvera. Tak powstał nowy ród, Riggver, który przejął władzę w regionie Riggë i kontynuuje jego odbudowę pod protektoratem Księstwa Kirlan.

Lilith var Riggver, mianowana na Namiestniczkę, sprawuje rządy w Riggë z szeroką autonomią. Choć odpowiada przed księciem Kirlan na równi z baronami, dysponuje znacznie większą niezależnością. Jej region może posiadać własne prawo i system administracyjny, pod warunkiem, że pozostaje zgodny z interesami seniora, czyli obecnie panującego księcia Kirlan. Namiestniczka zarządza Riggë samodzielnie, odpowiadając jedynie przed księciem.

Region Riggë, zyskując autonomię, odgrywa ważną rolę gospodarczą dzięki zasobom magicznej rudy, która stanowi jeden z kluczowych towarów eksportowych. Stabilizacja protektoratu zacieśniła współpracę Księstwa Kirlan z innymi państwami Amarantu, a Riggë stale rozwija swoje stosunki międzynarodowe, dostosowując je do polityki i celów gospodarczych Księstwa. Protektorat pozostaje bardziej niezależny finansowo niż inne regiony, co pozwala na rozwój lokalnych inicjatyw i wzmacnianie pozycji rodu Riggver jako lojalnych, choć samodzielnych sojuszników Księstwa Kirlan.

Księstwo Kirlan utrzymuje wyjątkowo korzystne warunki wasalne względem Królestwa Araulenu, co pozwala mu na szeroką autonomię w ramach ścisłego sojuszu gospodarczego i militarnego. Relacja wasal-senior opiera się na umowie, która daje Kirlanowi znaczną swobodę w polityce zagranicznej, umożliwiając księstwu kształtowanie własnych stosunków z innymi państwami. Choć książę Kirlan jest częścią Rady Hrabiów Araulenu i podlega prawu arauleńskiemu, jego obowiązki wobec króla są ograniczone do aktów nieingerujących w niezależność Księstwa.

Jednym z kluczowych przywilejów jest możliwość rezygnacji z obowiązku wzajemnego stawiennictwa w wojnach, jeśli którakolwiek ze stron pełni rolę agresora. Dzięki temu Kirlan ma swobodę decydowania o swoim udziale w konfliktach, co wzmacnia jego pozycję jako niezależnego, choć lojalnego sojusznika.

Na mocy umowy wasalnej Księstwo płaci podatek na rzecz arauleńskiej korony, ale jest on znacznie niższy niż za czasów, gdy Kirlan był prowincją. Ta ulga podatkowa jest jednym z wielu kroków, które zwiększyły autonomię Księstwa. Ponadto, książę Kirlan zyskał prawo do podejmowania wielu decyzji, które dotychczas wymagały zgody króla – jak choćby kwestii przyjęcia bękartów do rodziny książęcej.

Co istotne, umowa znosi wszelkie obowiązki wobec Arauleńskiego Kościoła, co przez wiele lat było źródłem napięć. Dzięki temu Kirlan, znany z własnych tradycji i lokalnych wierzeń, może cieszyć się pełną swobodą wyznaniową. Relacja wasal-senior między Księstwem Kirlan a Królestwem Araulenu stała się wzorem elastycznego sojuszu, opartego na wzajemnym szacunku i ograniczonym wpływie zwierzchnika na wewnętrzne sprawy Księstwa.

Trudno dokładnie określić moment powstania Księstwa Kirlan, jednak wiadomo, że jego historia sięga czasów królestwa Eldëvir, gdy plemiona Kirlańskie rywalizowały pod wodzą wielkich rodów. Jeszcze przed I Wojną Arauleńską władzę nad wyspami przejęła rodzina Langver, która zdominowała inne rody i zjednoczyła wyspy, tworząc podstawy księstwa. Od tego momentu Kirlan stało się jednym z kluczowych regionów wyspiarskich, wplątanym w liczne konflikty, między innymi w pierwsze najazdy Hazardu, które wymusiły współpracę obronną z księstwami kontynentalnymi.

Gdy Araulen zyskał na znaczeniu, promując wiarę w Aglosa, Kirlańczycy początkowo stawiali opór kontynentalnym wpływom. Jednak stopniowo zaczęli przyjmować elementy kultury i religii Arauleńskiej. W odróżnieniu od głównego nurtu, upodobali sobie Barahira, innego boga panteonu Świętej Trójcy, który lepiej odzwierciedlał ich wartości: wolność, niezależność i determinację.

Kirlan pozostało niezależnym księstwem aż do II Wojny Arauleńskiej, kiedy zostało włączone do Araulenu jako prowincja. Mimo że początkowo kirlańskie rody opierały się podporządkowaniu królowi, ich nastawienie zmieniło się po Wojnie Dwóch Langverów. Widząc, że władzę nad nimi sprawuje nadal ród Langver, zaakceptowali swoją pozycję w strukturach Araulenu, doceniając nowe możliwości rozwoju i wpływu. Wkrótce Kirlan stało się jedną z najważniejszych prowincji, wpływając na kulturę i politykę królestwa, co podkreślił fakt, że obecny król Araulenu wywodzi się bezpośrednio z dynastii Langverów.

Sytuacja zmieniła się radykalnie po III Wojnie Amarantu. Podczas konfliktu Hrabiemu Victorowi III var Langverowi obiecano przemianowanie Riggë na prowincję i uczynienie jego córki Lilith hrabiną. Niestety, król Edgar var Langver, bliski krewny hrabiego, ujawnił te plany panującemu w Riggë rodowi, co doprowadziło do secesji regionu podczas Pierwszego Szczytu Amarantu. Oburzony zdradą Hrabia Victor zerwał swoje wsparcie dla króla, który stanął w obliczu groźby kolejnej secesji. Po zakończeniu wojny Araulen był osłabiony i nie mógł sobie pozwolić na utratę Kirlan – kluczowego regionu gospodarczego i militarnego.

Aby zapobiec secesji, król Edgar zaproponował hrabiemu Victorowi wyjątkowe warunki, przekształcając Kirlan w podległe Araulenowi księstwo na korzystnych zasadach wasalnych. Victor zgodził się i przyjął tytuł księcia, co pozwoliło na ustanowienie ścisłego sojuszu między Kirlan a Araulenem. W ramach tej relacji Księstwo Kirlan uzyskało szeroką autonomię, zachowując prawo do własnej polityki zagranicznej, a książę Kirlan zasiadł w Radzie Hrabiów. Co więcej, obie strony mogły zrezygnować z obowiązku wzajemnego wsparcia militarnego w przypadku, gdyby którakolwiek z nich była agresorem.

Po ustanowieniu Księstwa Kirlan jako wasala Araulenu doszło do wybuchu Wojny Riggijskiej – konfliktu, który miał swoje źródło w niewolniczym procederze na Riggë. Tamtejsze władze, przyciśnięte finansowo koniecznością płacenia reparacji i sprzedaży magicznej rudy po zaniżonych cenach, zaczęły sprowadzać niewolników z Imperium Kalladańskiego, co wywołało międzynarodowy skandal ujawniony na arenie Drugiego Szczytu Amarantu przez isureański wywiad Bryggę. Gdy proceder wyszedł na jaw, Kirlan, pod przewodnictwem księcia Victora III var Langvera, zagroził wojną, domagając się zaprzestania niewolnictwa. Po dwóch latach napięć i prób negocjacji, Księstwo Kirlan wraz z sojusznikami z Wysp Południowych najechało Riggë pod pretekstem zakończenia handlu niewolnikami. Wyniszczająca wojna zakończyła się klęską rodu Däë Gor, eliminacją ich sojuszników oraz ślubem Hithona Däë Gora, ostatniego członka rodu, z Lilith var Langver, którzy utworzyli nową dynastię Riggë - ród Riggver.

W wyniku Wojny Riggijskiej Księstwo Kirlan objęło nad Riggë protektorat, ustanawiając namiestniczką Lilith var Riggver. Protektorat zapewnił Riggë szeroką autonomię w sprawach wewnętrznych i prawnych, jednak podlega on zwierzchnictwu Księstwa Kirlan w kwestiach polityki zagranicznej i obronności. Objęcie protektoratu przyniosło stabilizację i gospodarcze ożywienie regionu, zwłaszcza w handlu magiczną rudą, zacieśniając zarazem więzi z innymi państwami Amarantu i umacniając pozycję Księstwa Kirlan na arenie międzynarodowej.

Kultura Księstwa Kirlan opiera się na wartościach takich jak niezależność, lojalność i silne więzi wspólnotowe. Kirlańczycy, wywodzący się z narodowości Południowców z etnicznej grupy Amarantian, są znani z serdecznej gościnności, otwartości oraz poczucia przynależności do swojej lokalnej wspólnoty. Mimo że Księstwo jest częścią większego państwa, mieszkańcy czują przede wszystkim dumę ze swojego wyspiarskiego dziedzictwa. Ta tożsamość sprawia, że przywiązanie Kirlańczyków do lokalnej kultury i miejsca pochodzenia jest szczególnie silne. Są otwarci na ludzi z różnych kultur i pochodzenia, a ich lojalność i troska koncentrują się na tych, z którymi dzielą codzienne życie – sąsiadów traktują jak własną rodzinę, niezależnie od ich rasy czy przeszłości.

Społeczność Kirlan kieruje się wspólnotową mentalnością. Pracują z przekonaniem, że ich wysiłki powinny służyć dobru lokalnej społeczności. Kirlańczycy często przedkładają dobro sąsiadów nad swoje własne, co wzmacnia jedność i pozwala na gospodarczą samowystarczalność Księstwa. Ta niezależność jest dla nich kluczowa, a ich umiejętność zarządzania zasobami sprawia, że Kirlan mógłby przetrwać nawet w izolacji od reszty świata. Kirlańczycy są pracowici i przedsiębiorczy, co napędza rozwój regionu, a także przyciąga osoby z zewnątrz, które poszukują życia w społeczności opartej na wzajemnym wsparciu i stabilności.

Kultura Kirlan charakteryzuje się też dużym zróżnicowaniem rasowym. Społeczeństwo obejmuje Leśne Elfy, Orków, Powierzchniowców oraz Gnomy, a szczególnie Leśne Elfy założyły tu liczne klany, które zintegrowały się z lokalną społecznością. Wielorasowe otoczenie Kirlan dodaje głębi kulturowej wyspiarskiemu społeczeństwu, które harmonijnie łączy elementy różnych tradycji i doświadczeń.

Istotnym elementem życia Kirlan jest również tradycja żeglarska, wynikająca z narodowości Południowców, których życie od wieków było związane z wodą. Kirlańczycy słyną z żeglarskich umiejętności, a o ich związku z morzem mówi się, że „urodzili się w łodzi.” Niezależnie od akwenów – rzek, jezior czy oceanów – Kirlańczycy zawsze czuli się pewnie na wodzie, co wpisuje się w ich pragnienie wolności i podróżniczego ducha. Choć obecnie wielu z nich wybiera życie na stałym lądzie, żegluga pozostaje istotnym symbolem ich tożsamości i wyspiarskiej niezależności.

Gospodarka Księstwa Kirlańskiego, choć mocno osadzona na lokalnych tradycjach, jest dynamicznie rozwijającą się i wszechstronną strukturą, z dużym wpływem na handel regionalny. Księstwo korzysta z przynależności do szerszej sieci handlowej szlaku Apińskiego, co zapewnia mu dostęp do światowych rynków i pozwala czerpać zyski z wymiany handlowej z różnymi krajami. Dzięki temu Kirlan jest jednym z kluczowych eksporterów surowców i towarów w regionie, a jego porty tętnią życiem – nieustannie wpływają do nich statki kupieckie, zaopatrujące w egzotyczne towary i odbierające cenne dobra produkowane na wyspach.

Księstwo zyskało sławę dzięki produkcji wyjątkowego cydru, będącego narodowym napojem Południowców i popularnym eksportowym przysmakiem. Kirlański cydr wyróżnia się unikalnym smakiem, który wynika z lokalnych odmian jabłek, a produkcja tego napoju jest głęboko zakorzeniona w kulturze wysp. Cydr z Kirlan jest eksportowany do wielu krajów świata i stanowi jedno z rozpoznawalnych towarów Księstwa, cieszące się popularnością zarówno wśród elit, jak i prostych mieszkańców innych państw.

Ważnym filarem gospodarki jest również handel magiczną rudą, wydobywaną na wyspie Riggë, która od zakończenia Wojny Riggijskiej znajduje się pod protektoratem Księstwa. Magiczna ruda jest cennym surowcem wykorzystywanym zarówno w kowalstwie, jak i w bardziej zaawansowanych technikach alchemicznych oraz magicznych. Kontrola nad wydobyciem i handlem tym surowcem zapewnia Księstwu pokaźne dochody i wpływy polityczne, umożliwiając dalsze umacnianie swojej niezależności gospodarczej.

Rolnictwo pozostaje istotnym sektorem gospodarki Kirlan, zapewniając wyspom samowystarczalność żywnościową. Uprawia się tu głównie zboża, owoce, a także hoduje zwierzęta gospodarskie. Jednak na potrzeby wymiany handlowej produkowane są również rośliny o wysokiej wartości eksportowej, co zwiększa zyski i pozycję Księstwa na rynku. Zamożność niektórych rodów pozwala im na inwestowanie w rozwój handlu i rozbudowę portów, co wspiera dalszą integrację Księstwa z siecią handlową Aspin.

Księstwo Kirlańskie jest samowystarczalne, a przy tym otwarte na szeroką wymianę handlową, co zapewnia stabilność ekonomiczną i odporność na zawirowania w Amarancie. Jego gospodarka, oparta na lokalnych tradycjach i bogatych zasobach naturalnych, pozostaje kluczowym elementem siły i niezależności Księstwa.

Kult Barahira, boga równowagi i wolności, idealnie odpowiada wartościom mieszkańców Wysp Kirlańskich, którzy cenią niezależność i swobodę. Barahir, najpotężniejszy z bogów Świętej Trójcy, obdarzył istoty rozumne wolną wolą, pozwalając im samodzielnie decydować o losie i mierzyć się z konsekwencjami. Jego żywioł, woda, symbolizuje płynność i nieprzewidywalność, co przemawia do wyspiarskiego ducha Kirlańczyków. Kult Barahira na wyspach funkcjonuje jako zbiór autonomicznych świątyń, niezależnych od głównego klasztoru na Ullos, co pozwala na lokalne interpretacje nauk i wzmacnia poczucie wolności w życiu religijnym.

Barahir nie wymaga ślepego posłuszeństwa ani ofiar, co dodatkowo zbliża go do mentalności Kirlan. Błękitni Kapłani nauczają, że zarówno dobro, jak i zło są niezbędnymi elementami rzeczywistości, a równowaga między nimi to naturalny stan świata. Dzięki temu Kirlańczycy odnajdują w Barahirze patrona, który szanuje ich prawo do samodzielnych wyborów, a jego wiara pozwala im na życie bez ograniczeń, zachęcając do odpowiedzialnego korzystania z wolności, którą darował im bóg. Błękitni Kapłani bardzo często zapraszani są na lordowskie dwory, aby udzielali władcom porad oraz swojej mądrości.

Harmonia Ashy, w odłamie zwanym Harmonią Aspektów, jest popularną religią wśród Leśnych Elfów zamieszkujących Wyspy Kirlańskie, a także zyskuje na znaczeniu wśród Powierzchniowców, Gnomów oraz niektórych ludzkich osad. Wyznawcy tego odłamu postrzegają Harmonię jako zjednoczenie duchowe ze światem i Pramatką Ashą, z której wywodzi się wszelkie życie. Harmonia Aspektów kładzie nacisk na życie w zgodzie z naturą oraz respektowanie Dziedzictwa – zasad ustanowionych przez Leśne Elfy przed wiekami, aby zachować swoją tożsamość i kulturę. Przestrzeganie tych zasad pozwala wyznawcom na osiągnięcie pełnej harmonii ze sobą, naturą i wszystkimi istotami żywymi, które uznają za duchowych braci i siostry.

Harmonia Aspektów dzieli się na różne „Aspekty” – odmienne drogi do osiągnięcia Harmonii, co pozwala wyznawcom dostosować swoje duchowe życie do osobistego stylu życia i wrodzonych talentów. Dzięki tej różnorodności religia ta jest elastyczna i tolerancyjna, a wyznawcy doceniają naturalny porządek rzeczy oraz unikają zadawania niepotrzebnego cierpienia. Harmonia Ashy jest szczególnie opozycyjna wobec działań, które zakłócają porządek natury, takich jak nekromancja czy nadmierne wykorzystywanie zasobów.

Kult Topaza, boga bogactwa, chciwości, szczęścia i losowości, rozwija się na Wyspach Kirlańskich głównie dzięki wpływom aspińskim i stanowi swoiste odbicie praktycznego podejścia Kirlańczyków do życia. Topaz, patron handlu i przedsiębiorczości, jest czczony przede wszystkim przez handlarzy i kupców, którzy widzą w nim uosobienie ambicji i talentu do negocjacji. W przeciwieństwie do bardziej tradycyjnych religii, kult Topaza nie ma stałych świątyń – jego wyznawcy wznoszą mu złote posągi na targowiskach, które stają się miejscem oddawania mu czci, co doskonale wpisuje się w specyfikę wyspiarskiego życia, gdzie handel i wymiana dóbr odgrywają kluczową rolę.

Topaz ceni spryt i zdolność adaptacji do zmieniających się warunków, co współgra z przedsiębiorczym duchem wyspiarzy. Choć bóg ten symbolizuje bogactwo i sukces, wyznawcy wierzą, że prawdziwe błogosławieństwo Topaza wymaga przestrzegania zasad i umów, chyba że ich złamanie przynosi wyższą korzyść. Dzięki temu kult ten łączy cechy duchowe z codzienną praktyką życia w Kirlan – wyznawcy Topaza widzą w nim patrona, który nagradza przedsiębiorczość, a jednocześnie uczy, że fortuna bywa kapryśna i nieprzewidywalna.

Kult Aglosa, boga światła, życia i nadziei, jest najmniej popularnym odłamem religii na Wyspach Kirlańskich, gdzie mieszkańcy preferują większą autonomię od formalnych struktur religijnych. Dla Kirlańczyków, Aglos często kojarzy się z ideą ślepego posłuszeństwa i oddania, co stoi w sprzeczności z ich wyspiarską niezależnością. W czasie, gdy Kirlan było prowincją Araulenu, kościół Arauleński niejednokrotnie ingerował w wewnętrzne sprawy wysp, co wywoływało sprzeciw lokalnej ludności. Kirlańczycy są zdania, że religia powinna być odseparowana od polityki, a Kościół Aglosa, ściśle związany z władzą królewską Araulenu, nie odpowiada ich przekonaniom.

Mimo strategicznego znaczenia Księstwa Kirlan, Kościół Aglosa, który przez lata próbował umocnić tu swoje wpływy, odnotowuje obecnie tendencję spadkową liczby wyznawców. Po uzyskaniu statusu księstwo, Kirlan nie jest już zobligowane do utrzymywania struktur kościelnych Arauleńskiego Kościoła na swoich ziemiach, co skutkuje malejącą obecnością tej religii w życiu publicznym. Wyspiarze cenią sobie duchową wolność i preferują religie pozostające poza strukturami władzy, co sprawia, że kult Aglosa znajduje oddźwięk głównie w małych, zamkniętych grupach lub wśród przejezdnych.

Wyspy Kirlańskie położone są na Morzu Południowym, na południe od Amarantu, tworząc archipelag charakteryzujący się zmiennym klimatem i unikalnym krajobrazem. Słyną z częstych opadów – niemal przez cały rok Kirlan skąpane jest w deszczu, co nadaje wyspom malowniczy, mglisty charakter. Tereny wyspiarskie obfitują w zielone równiny, wrzosowiska i gęste lasy, które przerywane są licznymi rzekami i jeziorami, tworząc krajobraz pełen wilgoci i różnorodnej roślinności. Chłodne wiatry wiejące od południowego morza nadają klimatowi nieco surowości, a częste mgły i zamglenia przyczyniają się do aurą tajemniczości, która na stałe wpisała się w wyobrażenie o Kirlan.

Wyspy Kirlańskie słyną także ze zróżnicowanej linii brzegowej. Znajdziemy tu zarówno łagodne zatoki i piaszczyste plaże, jak i strome klify, które wznoszą się nad burzliwymi wodami Morza Południowego, zapewniając naturalne schronienie dla marynarzy. Wnętrze wysp wypełniają rozległe doliny, które często zalewane są przez deszcze, co sprzyja tworzeniu się bujnych łąk i terenów podmokłych. W wyższych partiach, szczególnie w centralnych częściach wysp, występują niewysokie, ale majestatyczne wzgórza porośnięte wrzosem i dzikimi krzewami, nadające krajobrazowi niepowtarzalny charakter surowej, wyspiarskiej przyrody.

Kuchnia Kirlańska to tradycyjna kuchnia Południowców, mieszkańców Morza Południowego, której podstawę stanowią świeże ryby, owoce morza, warzywa korzeniowe oraz lokalne zioła. Cydr, narodowy napój Południowców, jest kluczowym elementem każdej uczty, podkreślając wyspiarską jedność i wspólnotę. Prosta, lecz pełna wyrazistych smaków, kuchnia Kirlańska doskonale wpisuje się w wyspiarski styl życia – ceni naturalne składniki i podkreśla ich autentyczne smaki.

• Arauleński Kościół Aglosa
• Kruki Korony
• Słoneczni Kapłani
• Sowy Korony
• Zakon Gorejącego Światła

• Stanwyn Seasmoke
• Theobald Warbrook
• Victor III var Langver

• Ród Halgver
• Ród Langver
• Ród Riggver

• II Wojna Amarantu
• II Wojna Arauleńska
• III Wojna Amarantu
• Wielka Bitwa o Silmaaroon
• Wielka Inwazja Hazardzka
• Wojna Riggijska

• Drugi Szczyt Amarantu w Silmaaroonie
• Niewolniczy Skandal na Riggë

• Miasto Stołeczne Efenburh
• Miasto Studenckie Torragburh