Księstwo Kirlańskie

Księstwo Kirlan, będące wasalem Królestwa Araulenu, zachowuje swoją wewnętrzną autonomię, choć pozostaje pod zwierzchnictwem królewskim. Na czele księstwa stoi książę z dynastii Langver, który pełni funkcję władcy Kirlan i zarządza baronatem swojego rodu. Władza książęca jest dziedziczna, co zapewnia ciągłość rządów oraz stabilność polityczną w regionie. OBecnym księciem jest Victor III var Langver.

Pod księciem władzę sprawują baronowie, zarządzający poszczególnymi baronatami. Obecnie księstwo podzielone jest między czterech baronów: Emersona var Halgvera, Lornę var Balen, Sigewearda var Alkona oraz Hamiltona var Sagesa. Każdy z nich nadzoruje swój baronat, który stanowi niezależny region w obrębie Księstwa Kirlan. Oprócz funkcji zarządczych, baronowie pełnią rolę sędziów i zarządzają gospodarką swoich ziem, dbając o zgodność działań z wizją księcia oraz prawami Kirlan.

Baronaty Kirlan wyróżniają się wysokim stopniem autonomii, co odpowiada wartościom cenionym przez Kiralńczyków. Są oni znani ze swojej niezależności, przedsiębiorczości oraz talentu do żeglugi. Dzięki samowystarczalności mieszkańcy Kirlan są odporni na kryzysy gospodarcze i zewnętrzne zagrożenia, co sprawia, że Księstwo zachowuje wyjątkowy poziom samodzielności, nawet jako wasal.

System władzy w Kirlanie nawiązuje do ogólnego podziału terytorialnego Araulenu, lecz wyróżnia się silną pozycją książęcego rodu oraz akcentem na lokalną niezależność i tradycję, pielęgnowaną przez baronów i lordów.

Do czasu Pierwszego Szczytu Państw Amarantu Kirlan było prowincją Araulenu, włączoną do jego granic podczas II Wojny Arauleńskiej.

Protektorat Riggë jest autonomicznym regionem w obrębie Księstwa Kirlan, którego szczególny status został ustanowiony po Wojnie Riggijskiej. Po wyniszczającym konflikcie, w którym ród Däë Gor oraz rody Hyärväyën i Yäaldänil zostały doszczętnie wybite, Hithon Däë Gor – ostatni potomek dynastii – został zmuszony do ślubu z Lilith, córką księcia Kirlan, Victora III var Langvera. Tak powstał nowy ród, Riggver, który przejął władzę w regionie Riggë i kontynuuje jego odbudowę pod protektoratem Księstwa Kirlan.

Lilith var Riggver, mianowana na Namiestniczkę, sprawuje rządy w Riggë z szeroką autonomią. Choć odpowiada przed księciem Kirlan na równi z baronami, dysponuje znacznie większą niezależnością. Jej region może posiadać własne prawo i system administracyjny, pod warunkiem, że pozostaje zgodny z interesami seniora, czyli obecnie panującego księcia Kirlan. Namiestniczka zarządza Riggë samodzielnie, odpowiadając jedynie przed księciem.

Region Riggë, zyskując autonomię, odgrywa ważną rolę gospodarczą dzięki zasobom magicznej rudy, która stanowi jeden z kluczowych towarów eksportowych. Stabilizacja protektoratu zacieśniła współpracę Księstwa Kirlan z innymi państwami Amarantu, a Riggë stale rozwija swoje stosunki międzynarodowe, dostosowując je do polityki i celów gospodarczych Księstwa. Protektorat pozostaje bardziej niezależny finansowo niż inne regiony, co pozwala na rozwój lokalnych inicjatyw i wzmacnianie pozycji rodu Riggver jako lojalnych, choć samodzielnych sojuszników Księstwa Kirlan.

Księstwo Kirlan utrzymuje wyjątkowo korzystne warunki wasalne względem Królestwa Araulenu, co pozwala mu na szeroką autonomię w ramach ścisłego sojuszu gospodarczego i militarnego. Relacja wasal-senior opiera się na umowie, która daje Kirlanowi znaczną swobodę w polityce zagranicznej, umożliwiając księstwu kształtowanie własnych stosunków z innymi państwami. Choć książę Kirlan jest częścią Rady Hrabiów Araulenu i podlega prawu arauleńskiemu, jego obowiązki wobec króla są ograniczone do aktów nieingerujących w niezależność Księstwa.

Jednym z kluczowych przywilejów jest możliwość rezygnacji z obowiązku wzajemnego stawiennictwa w wojnach, jeśli którakolwiek ze stron pełni rolę agresora. Dzięki temu Kirlan ma swobodę decydowania o swoim udziale w konfliktach, co wzmacnia jego pozycję jako niezależnego, choć lojalnego sojusznika.

Na mocy umowy wasalnej Księstwo płaci podatek na rzecz arauleńskiej korony, ale jest on znacznie niższy niż za czasów, gdy Kirlan był prowincją. Ta ulga podatkowa jest jednym z wielu kroków, które zwiększyły autonomię Księstwa. Ponadto, książę Kirlan zyskał prawo do podejmowania wielu decyzji, które dotychczas wymagały zgody króla – jak choćby kwestii przyjęcia bękartów do rodziny książęcej.

Co istotne, umowa znosi wszelkie obowiązki wobec Arauleńskiego Kościoła, co przez wiele lat było źródłem napięć. Dzięki temu Kirlan, znany z własnych tradycji i lokalnych wierzeń, może cieszyć się pełną swobodą wyznaniową. Relacja wasal-senior między Księstwem Kirlan a Królestwem Araulenu stała się wzorem elastycznego sojuszu, opartego na wzajemnym szacunku i ograniczonym wpływie zwierzchnika na wewnętrzne sprawy Księstwa.

Trudno dokładnie określić moment powstania Księstwa Kirlan, jednak wiadomo, że jego historia sięga czasów królestwa Eldëvir, gdy plemiona Kirlańskie rywalizowały pod wodzą wielkich rodów. Jeszcze przed I Wojną Arauleńską władzę nad wyspami przejęła rodzina Langver, która zdominowała inne rody i zjednoczyła wyspy, tworząc podstawy księstwa. Od tego momentu Kirlan stało się jednym z kluczowych regionów wyspiarskich, wplątanym w liczne konflikty, między innymi w pierwsze najazdy Hazardu, które wymusiły współpracę obronną z księstwami kontynentalnymi.

Gdy Araulen zyskał na znaczeniu, promując wiarę w Aglosa, Kirlańczycy początkowo stawiali opór kontynentalnym wpływom. Jednak stopniowo zaczęli przyjmować elementy kultury i religii Arauleńskiej. W odróżnieniu od głównego nurtu, upodobali sobie Barahira, innego boga panteonu Świętej Trójcy, który lepiej odzwierciedlał ich wartości: wolność, niezależność i determinację.

Kirlan pozostało niezależnym księstwem aż do II Wojny Arauleńskiej, kiedy zostało włączone do Araulenu jako prowincja. Mimo że początkowo kirlańskie rody opierały się podporządkowaniu królowi, ich nastawienie zmieniło się po Wojnie Dwóch Langverów. Widząc, że władzę nad nimi sprawuje nadal ród Langver, zaakceptowali swoją pozycję w strukturach Araulenu, doceniając nowe możliwości rozwoju i wpływu. Wkrótce Kirlan stało się jedną z najważniejszych prowincji, wpływając na kulturę i politykę królestwa, co podkreślił fakt, że obecny król Araulenu wywodzi się bezpośrednio z dynastii Langverów.

Sytuacja zmieniła się radykalnie po III Wojnie Amarantu. Podczas konfliktu Hrabiemu Victorowi III var Langverowi obiecano przemianowanie Riggë na prowincję i uczynienie jego córki Lilith hrabiną. Niestety, król Edgar var Langver, bliski krewny hrabiego, ujawnił te plany panującemu w Riggë rodowi, co doprowadziło do secesji regionu podczas Pierwszego Szczytu Amarantu. Oburzony zdradą Hrabia Victor zerwał swoje wsparcie dla króla, który stanął w obliczu groźby kolejnej secesji. Po zakończeniu wojny Araulen był osłabiony i nie mógł sobie pozwolić na utratę Kirlan – kluczowego regionu gospodarczego i militarnego.

Aby zapobiec secesji, król Edgar zaproponował hrabiemu Victorowi wyjątkowe warunki, przekształcając Kirlan w podległe Araulenowi księstwo na korzystnych zasadach wasalnych. Victor zgodził się i przyjął tytuł księcia, co pozwoliło na ustanowienie ścisłego sojuszu między Kirlan a Araulenem. W ramach tej relacji Księstwo Kirlan uzyskało szeroką autonomię, zachowując prawo do własnej polityki zagranicznej, a książę Kirlan zasiadł w Radzie Hrabiów. Co więcej, obie strony mogły zrezygnować z obowiązku wzajemnego wsparcia militarnego w przypadku, gdyby którakolwiek z nich była agresorem.

Po ustanowieniu Księstwa Kirlan jako wasala Araulenu doszło do wybuchu Wojny Riggijskiej – konfliktu, który miał swoje źródło w niewolniczym procederze na Riggë. Tamtejsze władze, przyciśnięte finansowo koniecznością płacenia reparacji i sprzedaży magicznej rudy po zaniżonych cenach, zaczęły sprowadzać niewolników z Imperium Kalladańskiego, co wywołało międzynarodowy skandal ujawniony na arenie Drugiego Szczytu Amarantu przez isureański wywiad Bryggę. Gdy proceder wyszedł na jaw, Kirlan, pod przewodnictwem księcia Victora III var Langvera, zagroził wojną, domagając się zaprzestania niewolnictwa. Po dwóch latach napięć i prób negocjacji, Księstwo Kirlan wraz z sojusznikami z Wysp Południowych najechało Riggë pod pretekstem zakończenia handlu niewolnikami. Wyniszczająca wojna zakończyła się klęską rodu Däë Gor, eliminacją ich sojuszników oraz ślubem Hithona Däë Gora, ostatniego członka rodu, z Lilith var Langver, którzy utworzyli nową dynastię Riggë - ród Riggver.

W wyniku Wojny Riggijskiej Księstwo Kirlan objęło nad Riggë protektorat, ustanawiając namiestniczką Lilith var Riggver. Protektorat zapewnił Riggë szeroką autonomię w sprawach wewnętrznych i prawnych, jednak podlega on zwierzchnictwu Księstwa Kirlan w kwestiach polityki zagranicznej i obronności. Objęcie protektoratu przyniosło stabilizację i gospodarcze ożywienie regionu, zwłaszcza w handlu magiczną rudą, zacieśniając zarazem więzi z innymi państwami Amarantu i umacniając pozycję Księstwa Kirlan na arenie międzynarodowej.

Kultura Księstwa Kirlan opiera się na wartościach takich jak niezależność, lojalność i silne więzi wspólnotowe. Kirlańczycy, wywodzący się z narodowości Południowców z etnicznej grupy Amarantian, są znani z serdecznej gościnności, otwartości oraz głębokiego przywiązania do swojej ziemi. Mieszkańcy czują przede wszystkim dumę ze swojego wyspiarskiego dziedzictwa i tradycji. Tożsamość Kirlan kształtują silne wspólnoty lokalne, które po III Wojnie Amarantu umocniły się jeszcze bardziej za sprawą Trójki Langvera – reformy, która przywróciła życie wsiom i nadała nowy kształt strukturze społecznej księstwa.

Obecnie Kirlan wyróżnia się jednym z najwyższych współczynników ludności wiejskiej względem miejskiej w całym Amarancie. Dzięki Trójce Langvera znaczna część mieszkańców przeniosła się na wieś, zakładając farmy, sady i cydrownie, co doprowadziło do odrodzenia dawnych osad i utworzenia nowych społeczności. W efekcie gospodarka księstwa stała się jeszcze bardziej samowystarczalna, a więzi między mieszkańcami silniejsze niż kiedykolwiek. Kirlańczycy, przywiązani do swojej ziemi i wspólnoty, często przedkładają dobro sąsiadów nad własne, co wzmacnia jedność i pozwala na dalszy rozwój regionu.

Kultura Kirlan charakteryzuje się dużą różnorodnością rasową. Społeczeństwo obejmuje Leśne Elfy, Orków, Powierzchniowców oraz Gnomy, a zwłaszcza elfy założyły tu liczne klany, które zintegrowały się z lokalną społecznością. Wielorasowe otoczenie Kirlan dodaje głębi kulturowej wyspiarskiemu społeczeństwu, które harmonijnie łączy elementy różnych tradycji i doświadczeń.

Istotnym elementem tożsamości Kirlańczyków jest także ich morska natura. Jako Południowcy, od wieków związani z wodą, słyną z doskonałych umiejętności żeglarskich – o ich relacji z morzem mówi się, że „urodzili się w łodzi.” Nawet ci, którzy osiedlili się na lądzie, zachowali ducha niezależności i umiłowanie wolności, co znajduje odzwierciedlenie w ich stylu życia. Choć gospodarka księstwa stała się bardziej rolnicza, żegluga i handel morski wciąż odgrywają kluczową rolę, a wielu Kirlańczyków łączy pracę na lądzie z sezonową aktywnością na morzu.

Reformy księcia Victora III var Langvera nie tylko odbudowała gospodarkę, ale także wpłynęła na kirlańską mentalność – współczesne Kirlan to kraina samowystarczalnych społeczności, w których lojalność, solidarność i przedsiębiorczość stały się fundamentem życia.

Gospodarka Księstwa Kirlańskiego, choć mocno zakorzeniona w lokalnych tradycjach, dynamicznie się rozwija, adaptując do powojennej rzeczywistości i rosnących wyzwań handlowych. Kluczowym impulsem dla odbudowy ekonomicznej stała się Trójka Langvera, która skutecznie przekształciła strukturę ludności i wzmocniła rolniczą samowystarczalność Księstwa. Dzięki niej Kirlan nie tylko uniknął klęski głodu po III Wojnie Amarantu, ale także stworzył silne zaplecze gospodarcze oparte na odbudowanych wsiach, nowych farmach i rozwiniętym sadownictwie.

Kirlan jest integralną częścią Szlaku Apińskiego, co zapewnia mu dostęp do międzynarodowych rynków i pozwala na dynamiczną wymianę handlową. Porty księstwa należą do najbardziej ruchliwych na Morzu Południowym, a jego towary – zwłaszcza cydr, magiczna ruda i produkty rolnicze – cieszą się ogromnym popytem. Handel morski stanowi filar gospodarki, przyciągając kupców z całego Amarantu oraz Aspinu, którzy zaopatrują się tu w unikalne dobra wyspiarskie.

Kirlański cydr to duma Księstwa i jeden z jego kluczowych towarów eksportowych. Dzięki lokalnym odmianom jabłek i unikalnym metodom fermentacji wyróżnia się wyjątkowym smakiem, cenionym zarówno przez arystokrację, jak i zwykłych mieszkańców innych państw. Trójka Langvera znacząco przyspieszyła odbudowę sadów i cydrowni, co nie tylko przywróciło produkcję do dawnego poziomu, ale także pozwoliło ją przekroczyć, czyniąc Kirlan jeszcze większym potentatem w handlu cydrem.

Po reformie Victora III var Langvera Kirlan zyskał jeden z najwyższych wskaźników ludności wiejskiej względem miejskiej w Amarancie. Odbudowa i rozwój rolnictwa pozwoliły księstwu uniezależnić się od importu żywności, co zwiększyło jego odporność na kryzysy. Uprawia się tu zboża, warzywa korzeniowe, jabłka, a także prowadzi hodowlę zwierząt, co czyni księstwo jednym z głównych dostawców żywności na Morzu Południowym. Reformy osadnicze sprawiły, że powstały liczne gildie i cechy kupieckie, które organizują handel i dystrybucję płodów rolnych, umacniając ekonomiczną stabilność regionu.

Protektorat Riggë pozostaje głównym źródłem magicznej rudy, cennego surowca wykorzystywanego w alchemii i kowalstwie. Kontrola nad jej wydobyciem i handlem zapewnia Kirlanowi ogromne wpływy polityczne i finansowe. Po wojnie Księstwo skutecznie odbudowało szlaki handlowe, co pozwoliło na dalszy wzrost eksportu tego strategicznego surowca.

Choć Trójka Langvera była kosztowna, a jej realizacja wymagała zaciągnięcia ogromnych długów przez kirlańskich lordów, inwestycja zaczyna przynosić efekty szybciej, niż zakładano. Rozwój wsi i stabilizacja produkcji rolniczej zapewniły nową falę dobrobytu, a gospodarka Kirlan, oparta na lokalnych tradycjach i zdolności adaptacyjnej mieszkańców, pozostaje kluczowym filarem niezależności i siły Księstwa.

Kult Barahira, boga równowagi i wolności, idealnie odpowiada wartościom mieszkańców Wysp Kirlańskich, którzy cenią niezależność i swobodę. Barahir, najpotężniejszy z bogów Świętej Trójcy, obdarzył istoty rozumne wolną wolą, pozwalając im samodzielnie decydować o losie i mierzyć się z konsekwencjami. Jego żywioł, woda, symbolizuje płynność i nieprzewidywalność, co przemawia do wyspiarskiego ducha Kirlańczyków. Kult Barahira na wyspach funkcjonuje jako zbiór autonomicznych świątyń, niezależnych od głównego klasztoru na Ullos, co pozwala na lokalne interpretacje nauk i wzmacnia poczucie wolności w życiu religijnym.

Barahir nie wymaga ślepego posłuszeństwa ani ofiar, co dodatkowo zbliża go do mentalności Kirlan. Błękitni Kapłani nauczają, że zarówno dobro, jak i zło są niezbędnymi elementami rzeczywistości, a równowaga między nimi to naturalny stan świata. Dzięki temu Kirlańczycy odnajdują w Barahirze patrona, który szanuje ich prawo do samodzielnych wyborów, a jego wiara pozwala im na życie bez ograniczeń, zachęcając do odpowiedzialnego korzystania z wolności, którą darował im bóg. Błękitni Kapłani bardzo często zapraszani są na lordowskie dwory, aby udzielali władcom porad oraz swojej mądrości.

Harmonia Ashy, w odłamie zwanym Harmonią Aspektów, jest popularną religią wśród Leśnych Elfów zamieszkujących Wyspy Kirlańskie, a także zyskuje na znaczeniu wśród Powierzchniowców, Gnomów oraz niektórych ludzkich osad. Wyznawcy tego odłamu postrzegają Harmonię jako zjednoczenie duchowe ze światem i Pramatką Ashą, z której wywodzi się wszelkie życie. Harmonia Aspektów kładzie nacisk na życie w zgodzie z naturą oraz respektowanie Dziedzictwa – zasad ustanowionych przez Leśne Elfy przed wiekami, aby zachować swoją tożsamość i kulturę. Przestrzeganie tych zasad pozwala wyznawcom na osiągnięcie pełnej harmonii ze sobą, naturą i wszystkimi istotami żywymi, które uznają za duchowych braci i siostry.

Harmonia Aspektów dzieli się na różne „Aspekty” – odmienne drogi do osiągnięcia Harmonii, co pozwala wyznawcom dostosować swoje duchowe życie do osobistego stylu życia i wrodzonych talentów. Dzięki tej różnorodności religia ta jest elastyczna i tolerancyjna, a wyznawcy doceniają naturalny porządek rzeczy oraz unikają zadawania niepotrzebnego cierpienia. Harmonia Ashy jest szczególnie opozycyjna wobec działań, które zakłócają porządek natury, takich jak nekromancja czy nadmierne wykorzystywanie zasobów.

Kult Topaza, boga bogactwa, chciwości, szczęścia i losowości, rozwija się na Wyspach Kirlańskich głównie dzięki wpływom aspińskim i stanowi swoiste odbicie praktycznego podejścia Kirlańczyków do życia. Topaz, patron handlu i przedsiębiorczości, jest czczony przede wszystkim przez handlarzy i kupców, którzy widzą w nim uosobienie ambicji i talentu do negocjacji. W przeciwieństwie do bardziej tradycyjnych religii, kult Topaza nie ma stałych świątyń – jego wyznawcy wznoszą mu złote posągi na targowiskach, które stają się miejscem oddawania mu czci, co doskonale wpisuje się w specyfikę wyspiarskiego życia, gdzie handel i wymiana dóbr odgrywają kluczową rolę.

Topaz ceni spryt i zdolność adaptacji do zmieniających się warunków, co współgra z przedsiębiorczym duchem wyspiarzy. Choć bóg ten symbolizuje bogactwo i sukces, wyznawcy wierzą, że prawdziwe błogosławieństwo Topaza wymaga przestrzegania zasad i umów, chyba że ich złamanie przynosi wyższą korzyść. Dzięki temu kult ten łączy cechy duchowe z codzienną praktyką życia w Kirlan – wyznawcy Topaza widzą w nim patrona, który nagradza przedsiębiorczość, a jednocześnie uczy, że fortuna bywa kapryśna i nieprzewidywalna.

Kult Aglosa, boga światła, życia i nadziei, jest najmniej popularnym odłamem religii na Wyspach Kirlańskich, gdzie mieszkańcy preferują większą autonomię od formalnych struktur religijnych. Dla Kirlańczyków, Aglos często kojarzy się z ideą ślepego posłuszeństwa i oddania, co stoi w sprzeczności z ich wyspiarską niezależnością. W czasie, gdy Kirlan było prowincją Araulenu, kościół Arauleński niejednokrotnie ingerował w wewnętrzne sprawy wysp, co wywoływało sprzeciw lokalnej ludności. Kirlańczycy są zdania, że religia powinna być odseparowana od polityki, a Kościół Aglosa, ściśle związany z władzą królewską Araulenu, nie odpowiada ich przekonaniom.

Mimo strategicznego znaczenia Księstwa Kirlan, Kościół Aglosa, który przez lata próbował umocnić tu swoje wpływy, odnotowuje obecnie tendencję spadkową liczby wyznawców. Po uzyskaniu statusu księstwo, Kirlan nie jest już zobligowane do utrzymywania struktur kościelnych Arauleńskiego Kościoła na swoich ziemiach, co skutkuje malejącą obecnością tej religii w życiu publicznym. Wyspiarze cenią sobie duchową wolność i preferują religie pozostające poza strukturami władzy, co sprawia, że kult Aglosa znajduje oddźwięk głównie w małych, zamkniętych grupach lub wśród przejezdnych.

Wyspy Kirlańskie położone są na Morzu Południowym, na południe od Amarantu, tworząc archipelag charakteryzujący się zmiennym klimatem i unikalnym krajobrazem. Słyną z częstych opadów – niemal przez cały rok Kirlan skąpane jest w deszczu, co nadaje wyspom malowniczy, mglisty charakter. Tereny wyspiarskie obfitują w zielone równiny, wrzosowiska i gęste lasy, które przerywane są licznymi rzekami i jeziorami, tworząc krajobraz pełen wilgoci i różnorodnej roślinności. Chłodne wiatry wiejące od południowego morza nadają klimatowi nieco surowości, a częste mgły i zamglenia przyczyniają się do aurą tajemniczości, która na stałe wpisała się w wyobrażenie o Kirlan.

Wyspy Kirlańskie słyną także ze zróżnicowanej linii brzegowej. Znajdziemy tu zarówno łagodne zatoki i piaszczyste plaże, jak i strome klify, które wznoszą się nad burzliwymi wodami Morza Południowego, zapewniając naturalne schronienie dla marynarzy. Wnętrze wysp wypełniają rozległe doliny, które często zalewane są przez deszcze, co sprzyja tworzeniu się bujnych łąk i terenów podmokłych. W wyższych partiach, szczególnie w centralnych częściach wysp, występują niewysokie, ale majestatyczne wzgórza porośnięte wrzosem i dzikimi krzewami, nadające krajobrazowi niepowtarzalny charakter surowej, wyspiarskiej przyrody.

Kuchnia Kirlańska to tradycyjna kuchnia Południowców, mieszkańców Morza Południowego, której podstawę stanowią świeże ryby, owoce morza, warzywa korzeniowe oraz lokalne zioła. Cydr, narodowy napój Południowców, jest kluczowym elementem każdej uczty, podkreślając wyspiarską jedność i wspólnotę. Prosta, lecz pełna wyrazistych smaków, kuchnia Kirlańska doskonale wpisuje się w wyspiarski styl życia – ceni naturalne składniki i podkreśla ich autentyczne smaki.

• Arauleński Kościół Aglosa
• Korda
• Kruki Korony
• Słoneczni Kapłani
• Sowy Korony
• Zakon Gorejącego Światła
• Zakon Westalek

• Aethelwynn var Langver
• Lancel I var Langver
• Lancel II var Langver
• Lilith var Riggver
• Meredith II var Langver
• Stanwyn Seasmoke
• Starla var Langver
• Victor I Odnowiciel var Langver
• Victor II Mądry var Langver
• Victor III var Langver

• Ród Alkon
• Ród Allard
• Ród Blackfish
• Ród Blythee
• Ród Duartep
• Ród Grey
• Ród Halgver
• Ród Langver
• Ród Rainer
• Ród Riggver
• Ród Sweete

• II Wojna Amarantu
• II Wojna Arauleńska
• III Wojna Amarantu
• Taniec Langverów
• Wielka Bitwa o Silmaaroon
• Wielka Inwazja Hazardzka
• Wojna Riggijska

• Drugi Szczyt Amarantu w Silmaaroonie
• Konklawe Odrodzenia
• Niewolniczy Skandal na Riggë
• Trójka Langvera

• Henchester
• Miasto Stołeczne Efenburh
• Miasto Studenckie Torragburh
• Nolan

• Morze Południowe

• Cydr i Nauka
• Kaskadowa Świątynia Aglosa
• Prawo Osadnicze
• Święto Jabłka
• Trójka Langvera