I Wojna Vuldarska

I Wojna Vuldarska wybuchła w wyniku splotu kilku kluczowych czynników, z których najważniejszym były ekspansjonistyczne ambicje Tzaratu Vuldarskiego. Tzarat, dążąc do powiększenia swoich terytoriów, rozpoczął inwazję na księstwo Ablaincourt, wykorzystując jego osłabienie po wcześniejszych konfliktach.

Drugą istotną przyczyną był brak reakcji ze strony Kompanii Lazurowej na prośby diuka Ablaincourt, Franca Baillieu, o pomoc militarną. Organizacja ta, skupiająca wszystkie księstwa regionu, nie podjęła żadnych działań obronnych, pozostawiając Ablaincourt samemu sobie wobec vuldarskiej agresji.

Trzecią kluczową przyczyną były działania diuka Hintervoldu, Corbina de Volaille, który wykorzystał sytuację do realizacji własnych planów ekspansji. Atakując osłabione Ablaincourt od północy, Corbin doprowadził do wybuchu Wojny Białego Jelenia - rebelii swojego brata Léona, która ostatecznie zaowocowała powstaniem koalicji przeciwko Tzaratowi.

Ostatecznie to połączenie vuldarskiej agresji, bierności Kompanii Lazurowej i wewnętrznych konfliktów wśród księstw regionu doprowadziło do wybuchu pełnoskalowej wojny, która na zawsze zmieniła układ sił w Cieśninie Mew.

W 2:134 roku Tzarat Vuldarski rozpoczął inwazję na księstwo Ablaincourt, dążąc do zajęcia jego terytoriów. Armia vuldarska szybko posuwała się naprzód, wykorzystując znaczną przewagę liczebną na przeciwnikiem - Tzarat dysponował wielotysięczną, choć słabo wyszkoloną, armią. Diuk Ablaincourt, Franc Baillieu, zwrócił się o pomoc do Kompanii Lazurowej, próbując zaangażować inne księstwa w konflikt - jego prośby zostały jednak zignorowane przez większość członków organizacji, którzy liczyli, że sami nie muszą obawiać się Tzaratu i że jedynie zyskają na klęsce sąsiada.

W obliczu braku wsparcia z zewnątrz, Ablaincourt znalazło się w trudnej sytuacji. Vuldarczycy systematycznie zajmowali kolejne tereny, a armia księstwa, osłabiona ciągłymi walkami, nie była w stanie skutecznie stawić oporu. W tym samym czasie diuk Hintervoldu, Corbin de Volaille, postanowił wykorzystać sytuację i zaatakował Ablaincourt od północy, dążąc do poszerzenia własnych wpływów.

Léon de Volaille, brat diuka Corbina i naczelny generał Hintervoldu, sprzeciwił się atakowi na Ablaincourt. Uważał, że prawdziwym zagrożeniem jest ekspansja Tzaratu, a nie osłabione księstwo. Léon próbował na własną rękę przekonać członków Kompanii Lazurowej do wspólnego wystąpienia przeciwko Vuldarczykom, lecz Corbin skutecznie blokował jego starania, upatrując w nich zagrożenia dla własnych planów ekspansji.

Nie mogą wygrać z bratem politycznie, Léon opuścił stolicę Hintervoldu, Lévesque, i rozpoczął budowanie stronnictwa wśród ludności i wojska. Jego popularność, wynikająca zarówno z sukcesów niedawnej w Wojnie Mew, jak i sprzeciwu wobec polityki brata, szybko rosła. Gdy zebrał wystarczające poparcie, Léon postanowił wystąpić przeciwko bratu, który obecnie przebywał w Ablaincourt, gdzie prowadził swoją kampanię - rozpoczął rebelię znaną jako Wojna Białego Jelenia, dążąc do obalenia Corbina i skierowania sił przeciwko Tzaratowi.

Gdy wieści o rebelii dotarły do Corbina, ten wycofał większość swoich sił z Ablaincourt i wrócił do Hintervoldu, by stawić czoła bratu. Léon zdążył już zająć dużą część księstwa i obecnie prowadził działania w Górach Ormont, gdzie też doszło do decydującego starcia między armiami dwóch braci. Bitwa Tysiąca Ścieżek, rozegrana w górskich wąwozach Gór Ormont, zakończyła się całkowitym zwycięstwem Léona.

Wykorzystując znajomość terenu i poparcie żołnierzy, Léon zdołał zniszczyć armię brata i osobiście pozbawić go życia. Śmierć Corbina oznaczała koniec Wojny Białego Jelenia i przejęcie władzy w Hintervoldzie przez Léona, który natychmiast przystąpił do organizowania obrony przed Tzaratem.

Po zwycięstwie w Wojnie Białego Jelenia i przejęciu władzy w Hintervoldzie, Léon de Volaille natychmiast podjął działania mające na celu stworzenie koalicji przeciwko Tzaratowi Vuldarskiemu. Wysłał poselstwa do pozostałych księstw regionu, jednak odpowiedzieli jedynie diuk Franc Baillieu z Ablaincourt oraz diuk Tristram Marceau z Lorraine. Charentes i Kervalioux odmówiły udziału, licząc na to, że Tzarat nie zdoła dotrzeć na ich terytoria, a osłabieni przeciwnicy staną się łatwym łupem. Lorraine, które już toczyło walki z Vuldarczykami na swojej granicy, widziało w sojuszu z Léonem jedyną szansę na przetrwanie.

Léon stanął na czele połączonych sił Hintervoldu, Lorraine i resztek armii Ablaincourt, prowadząc kontratak w Dolinie Echa na północy Ablaincourt. Wykorzystując przewagę terenową, zastosował podstęp – wysłał armię Ablaincourt jako przynętę, ukrywając główne siły w górskich wąwozach. Gdy Vuldarczycy zaatakowali, Léon rozkazał łucznikom ostrzelać wroga, a następnie wywołał lawiny skalne, które zniszczyły większość armii Tzaratu. Kawaleria dobiła ocalałych, całkowicie anihilując siły vuldarskie. W trakcie bitwy zginął diuk Baillieu i cały jego ród, co pozwoliło Léonowi przejąć kontrolę nad Ablaincourt.

Zwycięstwo w Dolinie Echa ugruntowało pozycję Léona jako przywódcy regionu i obrońcy przed Tzaratem. Jego sława jako wyzwoliciela od oligarchicznych rządów rozniosła się po całej Cieśninie Mew, a mieszkańcy Ablaincourt przyjęli go z entuzjazmem. Bitwa ta stała się punktem zwrotnym w I Wojnie Vuldarskiej, zahamowując ekspansję Tzaratu i umacniając dominację Hintervoldu w regionie.

Po zwycięstwie w I Wojnie Vuldarskiej Léon de Volaille postanowił kontynuować ekspansjonistyczne plany swojego brata, Corbina, dążąc do zbudowania potężnego królestwa pod swoim przywództwem. Pierwszym krokiem było podporządkowanie księstwa Lorraine, którego diuk, Tristram Marceau, stanął przed trudnym wyborem – dobrowolne poddanie się lub wojna z potężnym Hintervoldem. W obliczu militarnej przewagi Léona oraz rosnącego niezadowolenia ludności Lorraine z rządów oligarchii, Marceau zdecydował się na układ, zachowując tytuł diuka, lecz uznając zwierzchnictwo nowego Arcydiuka, Léona de Volaille. Ślub Léona z córką Marceau, Arienne Marceau, przypieczętował sojusz, a Lorraine stało się lennem Hintervoldu.

Niedługo później podobny los spotkał księstwo Charentes, które – widząc rosnącą potęgę Hintervoldu – dobrowolnie złożyło hołd lenny Léonowi. W geście dobrej woli Arcydiuk zwrócił Charentes strategiczne Góry Ormont, uznając, że lokalni władcy lepiej zarządzają tym regionem. Ten ruch nie tylko zjednał mu lojalność nowych wasali, ale także umocnił gospodarczo i militarnie pozycję Hintervoldu, który dzięki temu zyskał stabilne zaplecze oraz lojalne terytoria.

Po zakończeniu I Wojny Vuldarskiej i podporządkowaniu Lorraine oraz Charentes przez Hintervold, Kompania Lazurowa przeszła znaczącą transformację. Diuk Tristram Marceau, działając w imieniu organizacji, zawarł porozumienie z Arcydiukiem Léonem de Volaille, na mocy którego Kompania zaczęła działać pod herbem i protekcją Hintervoldu. Choć nie została formalnie upaństwowiona, jej marka stała się nierozerwalnie związana z nową potęgą regionu. W zamian za wsparcie militarne w zabezpieczaniu szlaków handlowych i transportów, Kompania zyskała stabilność i możliwości rozwoju, lecz jednocześnie musiała uwzględniać interesy Hintervoldu przy ustalaniu swoich celów.

Zmiany te nie spotkały się z aprobatą wszystkich członków – księstwo Kervalioux, niezadowolone z nowego kierunku, opuściło szeregi Kompanii Lazurowej. Frakcje handlowe z tamtych terenów wróciły do niej jednak ponownie po tym jak Arcydiuk Bastien de Volaille, następca Léona, podbił Kervalioux, czyniąc je swoim kolejnym wasalem.

I Wojna Vuldarska stała się początkiem długotrwałego konfliktu między Tzaratem Vuldarskim a Hintervoldem. W Hintervoldzie utrwaliło się przekonanie, że Vuldarczycy to prymitywni barbarzyńcy, stanowiący stałe zagrożenie dla cywilizowanego porządku. Ta niechęć była podsycana przez lata, zwłaszcza że Tzarat, mimo klęski, nie porzucił swoich ekspansjonistycznych ambicji, a jego kolejne najazdy tylko utwierdzały Hintervoldczyków w przekonaniu o konieczności obrony i ukracania ich działań.

Z drugiej strony, w Vuldarze narastała nienawiść do Hintervoldu, podsycana przez propagandę Kultu Nekromantów, który przejął władzę kilkanaście lat po I Wojnie Vuldarskiej. Nekromanci celowo pogarszali warunki życia prostych Vuldarczyków, by winą za ich niedolę obarczać "ciemiężców" z Hintervoldu. W ten sposób stworzyli narrację, w której Hintervoldczycy byli chciwymi oportunistami, bogacącymi się kosztem uciskanych ludów Vuldaru. Ta wzajemna nieufność i uprzedzenia stały się podłożem dla kolejnych konfliktów, które na stulecia zaciążyły nad relacjami obu narodów.