Historia Tzaratu Vuldarskiego

Tzarat Vuldarski powstał w wyniku Wielkiej Wojny Vuldarskiej, gdy książę Trokhym Yanchuk, władca Księstwa Valchańskiego, zainicjował kampanię zjednoczenia rozdrobnionych księstw vuldarskich. Dzięki zręcznej dyplomacji, strategicznym sojuszom i siłom militarnym, Yanchuk pokonał swoich rywali. Bojarowie i kniaziowie ogłosili go Tzarem, co przekształciło Vuldar w jednolite państwo z centralną władzą.

Trokhym Yanchuk zapisał się w historii jako wybitny władca, który zaprowadził porządek na zjednoczonych ziemiach. Jego reformy administracyjne wzmocniły autorytet władzy centralnej i zintegrowały różnorodne kultury Vuldaru w jedną tożsamość. Tzar Yanchuk zadbał o rozwój infrastruktury, sił zbrojnych oraz budowę silnej pozycji na arenie międzynarodowej, co pozwoliło jego państwu rozkwitać przez dekady.

Zaledwie kilka lat po zjednoczeniu Vuldaru, Tzarat podjął pierwszą próbę ekspansji, najeżdżając sąsiada na północy - Księstwo Ablaincourt. Vuldarska armia, choć źle wyposażona, wyróżniała się liczbą wojowników. Pozwoliło to Vuldarowi szybko zajmować kolejne ziemie i plądrować strategiczne punkty.

Jednak impet Tzaru został zatrzymany w decydującej bitwie na Polach Verdun, gdzie vuldarskie wojska wpadły w pułapkę przygotowaną przez generała Léona de Volaille. Dzięki wsparciu gildii magicznych, nekromanci Vuldaru zostali unieszkodliwieni, co pozwoliło siłom de Volaille'a na okrążenie i zniszczenie armii Vuldaru. Resztki wojsk wycofały się na swoje tereny, pozostawiając za sobą ruiny i straty.

Choć wojna zakończyła się porażką, początkowe sukcesy Vuldaru przyniosły znaczące łupy, które wzmocniły jego gospodarkę i morale. Klęska nauczyła Tzarat konieczności reformy wojskowej, a zarazem zapoczątkowała trwający wieki konflikt z Hintervoldem, królestwem założonym niedługo później przez Léona de Volaille, którego kolejne akty miały wkrótce zdefiniować losy obu państw.

Po przegranej wojnie, Tzarat osiągnął stabilizację i rozwój, co przygotowało grunt pod powstanie Kultu Nekromantów. Ruch, zapoczątkowany przez bojarów pragnących oszukać śmierć, szybko zyskał na znaczeniu. Nekromanci oferowali obietnicę wiecznego życia w zamian za wpływy, a ich działania stopniowo przenikały wszystkie sfery życia w państwie.

W miarę zdobywania władzy nekromanci celowo doprowadzali do ubóstwa i chaosu, obwiniając o nie sąsiadujący z Vuldarem Hintervold. Intensywna propaganda jednoczyła społeczeństwo wokół wizji państwa nekromantycznego. Po śmierci Yanchuka nowym Tzarem został Yakiv Zakharov, wybrany w zmanipulowanych wyborach przez członków kultu. Zakharov, będący marionetką nekromantów, zalegalizował ich praktyki i umożliwił dalszą konsolidację ich władzy.

Pod rządami Kultu Nekromantów Tzarat rozwinął się gospodarczo i militarnie, zyskując miano regionalnej potęgi. Jednak sukces ten opierał się na strachu i represjach wobec opozycji, co z czasem prowadziło do narastającego napięcia wewnętrznego. Fundamenty nekromantycznej potęgi miały wkrótce okazać się kruche.

Na fali ekspansji nekromantów Tzarat podjął kolejną próbę podboju Hintervoldu. Tym razem przyczyną wojny była chęć podporządkowania Gildii Półwyspu Vuldarskiego, która odłączyła się od Vuldaru i dążyła do przyłączenia się do Hintervoldu, sprzeciwiając się reżimowi nekromantów.

Wojna była brutalna. Armia Vuldaru, w której skład wchodziły oddziały Żywych Trupów, z początku odnosiła sukcesy, lecz została powstrzymana w bitwie o Fort Griffon. Hintervoldczycy, dowodzeni przez króla Bastiena de Volaille, wykorzystali fort jako pułapkę, niszcząc znaczną część vuldarskich sił. Mimo zawarcia zawieszenia broni, Vuldar wkrótce złamał jego warunki i ponownie zaatakował Hintervold.

Rozpoczęta kolejna wojna miała na celu odzyskanie utraconych wpływów oraz złamanie oporu Gildii Półwyspu Vuldarskiego. Tym razem wojna zakończyła się częściowym sukcesem Vuldaru – Gildia została podporządkowana nekromantom, lecz dalsza ekspansja została powstrzymana przez wojska Hintervoldu.

Po zakończeniu wojen z Hintervoldem Tzarat skierował swoją uwagę na południe, gdzie Tzar Yakiv Zakharov złamał sojusz z Księstwem Legiomorskim i szybko podporządkował je swojej władzy. Podbój ten wzmocnił pozycję Tzaratu, lecz pogłębił izolację Vuldaru na arenie międzynarodowej.

Okupacja Arauleńska była jednym z kluczowych etapów w historii Tzaratu Vuldarskiego, który zmienił kształt tego regionu na dekady. Rozpoczęła się po zdobyciu stolicy Vuldaru, Klyucheva, przez królową Raylę Zwycięską podczas III Wojny Arauleńskiej. Arauleńska armia, wspierana przez magów Arauleńskiej Kapituły oraz Paladynów, pokonała nekromantów i pogańskich kapłanów Vuldaru, przerywając ich dominację. Po egzekucji Tzara Rodiona Mikhaylova, Rayla ogłosiła Milo var Woodsa namiestnikiem Vuldaru i rozpoczęła proces integracji ziem vuldarskich z Araulenem.

W ramach okupacji rozpoczęto intensywną modernizację podbitych terenów. Arauleńczycy budowali nowe trakty, miasta i fortecy, które miały zapewnić stabilność i bezpieczeństwo regionu. Jednocześnie prowadzono agresywną politykę wypalania herezji, niszcząc świątynie Starych Bogów oraz rozprawiając się z pozostałościami Kultu Nekromantów. Wielu Vuldarczyków zostało przesiedlonych do innych regionów Araulenu, a ci, którzy pozostali, byli zmuszani do przyjęcia wiary w Świętą Trójcę, a konkretniej Aglosa. Lokalne elity vuldarskie zastąpiono arauleńskimi urzędnikami, co miało zapewnić pełną kontrolę nad administracją.

Okupacja spotkała się z oporem miejscowej ludności. Bunt w Pyersku i inne lokalne powstania były brutalnie tłumione przez arauleńskie wojska. Jednocześnie narastające napięcia między przesiedleńcami a miejscową ludnością wzmagały niezadowolenie. Mimo represji i początkowej wrogości, okupacja przyniosła rozwój infrastruktury, poprawę standardu życia oraz wprowadzenie zaawansowanych technologii arauleńskich, które na trwałe zmieniły oblicze Vuldaru. Choć region ostatecznie odzyskał niepodległość, wiele z tych zmian przetrwało, stanowiąc fundament dalszego rozwoju.

Po wielu latach, osłabiony Araulen stanął w obliczu rosnącego oporu Vuldarczyków. Bunty, takie jak powstanie w Pyersku, oraz działania Olega Zakharova, potomka ostatniego Tzara, doprowadziły do wybuchu I Wojny Amarantu. Konflikt zakończył się odzyskaniem niepodległości przez Tzarat Vuldarski, ale kraj został opanowany przez nekromantów, którzy dokonali zamachu stanu.

Mimo to Tzarat nie przetrwał długo. Kult Nekromantów, ukrywający się w podziemiu, przeprowadził zamach stanu, przejmując władzę. Vuldar pogrążył się w chaosie i terrorze, a sąsiedzi, widząc zagrożenie, zorganizowali koalicję, która ostatecznie pokonała nekromantów w Bitwie Żywych i Martwych pod Morbergiem.

Rządy Tamary Egorovej i Kultu Nekromantów były brutalne i doprowadziły do dalszego osłabienia Tzaratu. W końcu arauleńska interwencja, wspierana przez Hintervold i Silmaaroon, pokonała nekromantów podczas Bitwy Żywych i Martwych u podżóża gór Morbergu. Tzarat odzyskał niepodległość, a władzę objął Rodion Zakharov.

Kilka dekad później, podczas II Wojny Amarantu, Vuldar ponownie znalazł się w centrum wydarzeń. Wojna, wywołana inwazją Imperium Kalladańskiego na Amarant, objęła większość kontynentu. Tzarat Vuldarski, rządzony przez Kult Nekromantów, próbował przyłączyć się do Imperium, co sprowokowało interwencję Hintervoldu i Hazardu. Oba państwa dokonały rozbiorów Vuldaru, próbując zniszczyć wpływy nekromantów i podporządkować sobie region.

Rozbiory miały katastrofalne skutki – ludność Vuldaru została brutalnie represjonowana, a półwysep stracił swoją niezależność na długie dekady. Hazard przeprowadził ludobójstwa, a Hintervold rozpoczął proces hintervoldyzacji, niszcząc vuldarską kulturę.