Legiomorze

Legiomorzem rządzi Zgromadzenie Bojarów, w skład którego wchodzą przedstawiciele pięciu rodzin bojarów, rządzących miastem od pokoleń. Każda z rodzin posiada własną kompanię handlową, co daje im znaczący wpływ na lokalną gospodarkę i politykę. Legiomorskie prawo jest bardzo liberalne, sprzyjające interesom handlowym i niskim podatkom. Decyzje bojarów są często podyktowane interesami inwestorów, zarówno miejscowych, jak i zagranicznych, co prowadzi do znacznego rozwarstwienia społecznego.

Legiomorze było niegdyś częścią królestwa Terebych, z którego wywodzą się Kresy, jednak odłączyło się w ramach secesji. Podczas Pierwszego Szczytu Amarantu w Silmaaroonie, gdy rozbiory Vuldaru zostały unieważnione, Legiomorze stało się niezależnym miastem-państwem. Po zakończeniu III Wojny Amarantu, region ten stał się celem licznych rebelii przeciwko okupacji hintervoldczyków, co doprowadziło do brutalnych starć o władzę w regionie.

Mieszkańcy Legiomorza to ludzie dumni i waleczni, silnie przywiązani do swojego miasta-państwa. Charakteryzują się niezależnością i gotowością do obrony swojej suwerenności. Społeczność legiomorska ceni tradycje przekazywane z pokolenia na pokolenie, organizując liczne święta i obrzędy wzmacniające więzi międzyludzkie.

Jedzenie i picie odgrywają ważną rolę w ich kulturze. Kuchnia Legiomorza jest bogata w smaki i aromaty, często serwując ryby oraz lokalnie produkowaną wódkę. Wspólne posiłki są okazją do spotkań rodzinnych i przyjacielskich, symbolizując hojność i gościnność.

Mieszkańcy są znani ze swojej pracowitości i mistrzostwa w rzemiośle. Tradycyjne umiejętności są przekazywane z pokolenia na pokolenie, a lokalni rzemieślnicy są dumni ze swojej pracy, tworząc produkty praktyczne i piękne.

Religijna różnorodność Legiomorza odzwierciedla jego otwartość i tolerancję. Mieszkańcy cenią sobie wolność wyznania, co tworzy harmonijną atmosferę współistnienia różnych tradycji religijnych. Świątynie i miejsca kultu są ważnymi ośrodkami życia społecznego, gdzie odbywają się liczne ceremonie i obrzędy.

Chociaż Legiomorzanie są podobni do swoich sąsiadów z Kresów, wyróżniają się większą niezależnością, pracowitością i otwartością. Ich kultura jest dynamiczna i bogata, głęboko zakorzeniona w tradycji i historii.

Gospodarka Legiomorza opiera się na handlu zbożem, drewnem, solą, rybami oraz bursztynem. Zboże z vuldarskich ziem jest głównym towarem eksportowym, trafiającym na rynki w zachodnim Amarancie. Port w Legiomorzu, dobrze wyposażony w urządzenia do przeładunku, magazyny i warsztaty, jest kluczowy dla gospodarki miasta. Liczne spichlerze zbożowe umożliwiają przechowywanie zboża przed eksportem, a port pełni także funkcję centrum handlu rybami.

Legiomorze jest również znaczącym centrum rzemieślniczym, gdzie rozwijają się liczne cechy i gildie regulujące produkcję i jakość wyrobów. Produkty rzemieślników, takie jak narzędzia, wyroby skórzane, tekstylia i biżuteria z bursztynu, cieszą się dużym uznaniem zarówno lokalnie, jak i za granicą.

Miasto posiada własne prawo miejskie, w tym prawo składu, które nakazuje kupcom oferowanie swoich towarów na lokalnym rynku przed wywozem. To zwiększa obroty handlowe i wzbogaca miasto, zapewniając stały napływ towarów i kapitału. Liberalne prawo handlowe oraz niskie i proste podatki przyciągają licznych inwestorów.

Mimo rozwoju handlu i rzemiosła, rozwój miasta zależy od decyzji bojarów, co prowadzi do znacznego rozwarstwienia społecznego. Niemniej jednak, handel i rzemiosło pozostają fundamentami gospodarki Legiomorza, napędzając jego rozwój i dobrobyt.

Legiomorze jest religijnie zróżnicowane. Główne wyznania to Starzy Bogowie, Święta Trójca oraz Bogowie Amarantiańscy. W czasach arauleńskiej okupacji bojarowie przyjęli wiarę w Barahira, ale po zakończeniu tej okupacji wrócili do wyznawania Boga Równowagi. W Legiomorzu znajduje się jedyna świątynia Barahira na Półwyspie Vuldarskim. Religijna różnorodność jest odbiciem otwartości i tolerancji mieszkańców miasta, którzy cenią sobie wolność wyznania.