I Wojna Handlowa

I Wojna Handlowa wybuchła w wyniku długotrwałych napięć między księstwami rejonu Cieśniny Mew, gdzie osiem niezależnych władztw rywalizowało o wpływy handlowe i dostęp do surowców. Każde z księstw, rządzone przez wpływowe rodziny, dążyło do powiększenia swojego bogactwa poprzez kontrolę szlaków handlowych i eksploatację zasobów naturalnych.

Bezpośrednią przyczyną konfliktu stał się atak korsarzy wynajętych przez księstwo Charentes na flotę kupiecką Brévonne. Podczas napadu zginął syn diuka Brévonne, Timothée Tailler, co skłoniło diuka Salomona Taillera do wypowiedzenia wojny Charentes. Śmierć dziedzica była iskrą, która zapaliła już i tak napiętą sytuację w regionie.

Do eskalacji konfliktu przyczyniły się również sojusze między księstwami. Lorraine, sprzymierzone z Brévonne, widziało w wojnie szansę na osłabienie swojego rywala, Kervalioux. Z kolei Camlès wykorzystało zamieszanie, by zająć strategiczne Góry Ormont, bogate w surowce. W ten sposób lokalny konflikt przekształcił się w wojnę, która objęła większość księstw regionu.

I Wojna Handlowa rozpoczęła się od serii potyczek morskich między księstwami Morza Perłowego: Lorraine, Brévonne, Charentes i Kervalioux. Potyczki te, choć były uciążliwe, były elementem walki o wpływy w regionie. Księstwa regularnie wynajmowały piratów i łupieżców, aby ci pływali dla nich jako korsarze, działając na niekorzyś ich konkurentów. Konflikt eskalował, gdy korsarze wynajęci przez Charentes zaatakowali flotę kupiecką Brévonne. W wyniku ataku zginął syn diuka Brévonne, Timothée Tailler, co stało się bezpośrednią przyczyną wybuchu otwartej wojny.

Po schwytaniu i przesłuchaniu korsarzy, diuk Salomon Tailler dowiedział się o zaangażowaniu Charentes w atak. W odpowiedzi zebrał swoje siły i zaatakował stolicę Charentes, Tourmouette, wypowiadając tym samym wojnę.

Do wojny szybko przyłączyło się księstwo Lorraine, sprzymierzone z Brévonne. Diukowie Renart Marceau i Salomon Tailler zawarli porozumienie, w którym zobowiązali się do wspólnego podboju Charentes, a następnie ataku na Kervalioux, głównego rywala Lorraine.

Wykorzystując zaangażowanie Charentes w wojnę, księstwo Camlès zaatakowało je od zachodu, dążąc do przejęcia kontroli nad bogatymi w surowce Górami Ormont. Ten ruch dodatkowo skomplikował sytuację Charentes, zmuszonego do walki na dwóch frontach.

Początkowo koalicja Lorraine-Brévonne odnosiła sukcesy, jednak sytuacja uległa zmianie, gdy szpiedzy Kervalioux odkryli plany sojuszników. Diuk Gilles Sault postanowił wesprzeć Charentes i zaatakował Lorraine, zajmując jego południowe tereny i zagrażając stolicy, Veulettes. Kervalioux zdobyłoby stolicę, gdyby w międzyczasie hazardzki klan Laofer, który Lorraine wcześniej wynajęło do ataków na floty handlowe przeciwników, nie zaatakował portów w Kervalioux - był to zaskakujący przejaw lojalności Hazardczyków, którzy od wielu lat darzyli księstwo Kervalioux niechęcią.

W odpowiedzi Lorraine zmuszone było wycofać część sił z frontu w Charentes, co dało temu księstwu chwilę wytchnienia i doprowadziło do impasu w działaniach wojennych.

W obliczu przedłużającego się konfliktu i jego negatywnego wpływu na handel, Charentes zaproponowało rozmowy pokojowe. Początkowo Brévonne odmawiało udziału, ale ostatecznie diuk Renart Marceau przekonał Salomona Taillera do uczestnictwa.

Rozmowy odbyły się na Wyspie Lausee z udziałem przedstawicieli Charentes, Brévonne, Lorraine, Kervalioux i Camlès. W ich wyniku zawarto porozumienie kończące wojnę, które obejmowało odszkodowania, małżeństwo polityczne oraz utworzenie Kompanii Lazurowej.

W wyniku I Wojny Handlowej doszło do istotnych zmian w układzie sił między księstwami regionu Cieśniny Mew. Księstwo Camlès zyskało kontrolę nad bogatymi w surowce Górami Ormont, które wcześniej należały do Charentes. Jednocześnie Camlès zostało zobowiązane do podpisania korzystnych dla Charentes umów handlowych, co miało zapobiec nadmiernemu wzrostowi potęgi tego księstwa.

Kervalioux, które w trakcie wojny zajęło południowe ziemie Lorraine, zostało zmuszone do wycofania się z tych terenów. Lorraine odzyskało pełną kontrolę nad swoim terytorium, choć konflikt osłabił jego pozycję w regionie.

Jednym z kluczowych postanowień pokojowych było małżeństwo między Olivią Tailler, córką diuka Brévonne, a Louisem Linville, synem diuka Charentes. Ich potomek miał w przyszłości objąć tron Charentes, co miało zapewnić długotrwałe pojednanie między zwaśnionymi rodami, ale przede wszystkim było bolesną konsekwencją wojny dla diuka Linville, którego księstwo trafiła do strefy wpływów obcego rodu. Charentes zostało również zobowiązane do wypłacenia Brévonne odszkodowania za śmierć syna diuka, Timothée'ego Taillera.

Najważniejszym skutkiem wojny było powołanie Kompanii Lazurowej, która miała koordynować współpracę handlową między księstwami. Początkowo do kompanii przystąpiły księstwa bezpośrednio zaangażowane w konflikt: Lorraine, Brévonne, Charentes, Kervalioux i Camlès. W kolejnych latach dołączyły do niej również Hintervold, Picardie i Ablaincourt, co uczyniło z Kompanii organizację zrzeszającą wszystkie księstwa regionu.

W krótkim czasie Kompania Lazurowa została zdominowana przez rody Marceau z Lorraine i Tailler z Brévonne, co umocniło ich pozycję w regionie. Kompania stała się głównym narzędziem regulującym handel w Cieśninie Mew, ograniczając dotychczasową rywalizację między księstwami.

Unia Handlowa Północ-Południe powstała jako bezpośredni rezultat wydarzeń I Wojny Handlowej, w której wiele księstw wynajmowało korsarzy do walki o kontrolę nad szlakami morskimi. Najbardziej wyróżnił się hazardzki klan Laofer, działający na zlecenie księstwa Lorraine - nie tylko skuteczny w łupieniu statków handlowych, ale również lojalny ponad oczekiwania. Gdy Kervalioux zaatakowało Lorraine, Laoferowie uderzyli w odwecie na ich porty, poniekąd kierując się honorem, a poniekąd silną niechęcią do Kervalioux. Działania łupieżców Laoferów utrudniły Kervalioux działania wojenne, dzięki czemu ich kampania w Lorraine nie poszła tak dobrze, jak planowali.

Po zakończeniu konfliktu, wraz z powstaniem Kompanii Lazurowej, Lorraine wyszło z inicjatywą zawarcia unii handlowej z Hazardem, by legalizować handel łupami z hazardzkich rajdów, sprzedając je pod szyldem Kompanii - unia ta szczególnie faworyzowała klan Laofer. Pomysł ten spotkał się z gwałtownym sprzeciwem Kervalioux, lecz zostało ono przegłosowane przez resztę członków i w efekcie Unia Handlowa Północ-Południe została oficjalnie powołana.

Wojna znacząco zakłóciła handel w regionie, co zmusiło księstwa do poszukiwania bardziej stabilnych rozwiązań. Kompania Lazurowa, choć początkowo traktowana z rezerwą, szybko okazała się skutecznym narzędziem odbudowy gospodarczej. Dzięki wspólnym działaniom handlowym księstwa mogły odzyskać straty poniesione podczas konfliktu.

Umowy handlowe narzucone Camlès zapewniły Charentes dalszy dostęp do surowców z Gór Ormont, co pozwoliło mu na stopniowe odbudowanie swojej pozycji gospodarczej. Jednocześnie ograniczenia nałożone na Camlès zapobiegły nadmiernemu wzrostowi jego wpływów.

I Wojna Handlowa, choć krwawa i kosztowna, ostatecznie doprowadziła do stabilizacji w regionie Cieśniny Mew. Powstanie Kompanii Lazurowej zminimalizowało ryzyko podobnych konfliktów w przyszłości, wprowadzając mechanizmy współpracy zamiast rywalizacji. Małżeństwo między rodami Tailler i Linville zapoczątkowało proces pojednania między Brévonne a Charentes oraz nowy układ sił.

Wojna również ugruntowała pozycję Lorraine i Brévonne jako najpotężniejszych księstw regionu, co miało wpływ na późniejsze wydarzenia polityczne w Cieśninie Mew.