Wojna Mew

Walki w Górach Ormont stanowiły ważne tło historyczne dla późniejszej Wojny Mew. Konflikt ten wybuchł kilka lat po zakończeniu I Wojny Handlowej, gdy księstwo Camlès zerwało wcześniejsze umowy handlowe z księstwem Charentes dotyczące sprzedaży surowców wydobywanych w Górach Ormont. Camlès uznało warunki tych umów za zbyt niekorzystne i zaprzestało dostaw po obniżonych cenach.

W odpowiedzi na zerwanie umów, Charentes wysłało swoje wojska w Góry Ormont, próbując odzyskać kontrolę nad tymi terenami. Jednak trudny, górzysty teren uniemożliwił szybkie rozstrzygnięcie konfliktu. Góry Ormont, pełne skalnych labiryntów i głębokich rozpadlin, wymuszały prowadzenie wojny pozycyjnej. Obie strony zajęły strategiczne pozycje i broniły ich przez długi czas, a prowadzenie działań ofensywnych czy nawet wydobycie surowców było niezwykle utrudnione.

Księstwo Camlès próbowało uzyskać wsparcie Kompanii Lazurowej, jednak organizacja ta nie podjęła interwencji. Z jednej strony wynikało to z marginalnej pozycji Camlès w strukturach Kompanii, z drugiej zaś uznano, że księstwo samo sprowokowało konflikt, łamiąc wcześniejsze porozumienia.

Sytuacja zmieniła się dopiero z wybuchem II Wojny Handlowej, gdy Charentes zaangażowało swoje siły w nowy konflikt. Camlès wykorzystało osłabienie przeciwnika i przerzuciło znaczną część armii w Góry Ormont, próbując odbić utracone tereny. Ta decyzja miała jednak nieprzewidziane konsekwencje, otwierając drogę do późniejszych wydarzeń Wojny Mew.

Przyczyny wybuchu Wojny Mew sięgają głęboko w ambicje i polityczne aspiracje diuka Hintervoldu, Corbina de Volaille, który marzył o przekształceniu swojego księstwa w potężne, zjednoczone państwo na wzór sąsiadującego z Hintervoldem Kedronu. Od lat obserwował on słabnącą pozycję sąsiednich władztw, zwłaszcza Camlès, które uwikłało się w długotrwały i wyniszczający konflikt o Góry Ormont z Charentes. Corbin dostrzegł w tym idealną okazję do realizacji swoich ekspansjonistycznych planów, czekając jedynie na odpowiedni moment do uderzenia.

Kluczowym czynnikiem, który umożliwił wybuch wojny, było zaangażowanie znacznej części armii Camlès w walki w Górach Ormont. Po zerwaniu umów handlowych z Charentes, Camlès musiało stawić czoła odwetowej kampanii sąsiada, która szybko przekształciła się w wojnę pozycyjną na wyczerpanie. Trudny, górzysty teren uniemożliwiał szybkie rozstrzygnięcie, zmuszając obie strony do utrzymywania tam znacznych sił przez lata. Gdy wybuchła II Wojna Handlowa, diuk Lance Rey postanowił wykorzystać osłabienie Charentes i przerzucił dodatkowe oddziały w Góry Ormont, licząc na ostateczne rozstrzygnięcie. Ta decyzja okazała się brzemienna w skutkach, pozostawiając ziemie Camlès niemal bez ochrony.

Dla Corbina de Volaille było to jak otwarte zaproszenie. Od lat przygotowywał się do ekspansji, modernizując armię i gromadząc zapasy, jednak brakowało mu pretekstu do ataku. Słabość Camlès dała mu idealne uzasadnienie - mógł przedstawić swoją inwazję jako strategiczną konieczność, zabezpieczenie interesów regionu przed dalszą destabilizacją. W rzeczywistości jednak jego celem było całkowite podporządkowanie sąsiadów i stworzenie imperium, które mogłoby rywalizować z najpotężniejszymi władztwami kontynentu.

Ostateczną iskrą, która doprowadziła do wybuchu wojny, była osobista ambicja Léona de Volaille, młodszego brata diuka i głównodowodzącego armii Hintervoldu. Léon, genialny strateg i żądny sławy wojownik, od lat naciskał na brata, by ten pozwolił mu poprowadzić armię do podboju. Gdy tylko siły Camlès zostały odciągnięte na front w Górach Ormont, Léon przekonał Corbina, że nadszedł idealny moment na uderzenie. Ich plany były śmiałe - błyskawiczny podbój Camlès, a następnie wykorzystanie zdobytych zasobów do dalszej ekspansji w regionie.

Wojna Mew rozpoczęła się od nagłego ataku księstwa Hintervold na ziemie Camlès. Diuk Corbin de Volaille, władca Hintervoldu, wykorzystał fakt, że znaczna część armii Camlès była zaangażowana w walki w Górach Ormont przeciwko Charentes. Jego brat, Léon de Volaille, który faktycznie dowodził wojskami, przeprowadził błyskawiczną kampanię, zajmując północne tereny Camlès zanim diuk Lance Rey zdołał zareagować.

Armia Hintervoldu szybko dotarła do miasta Questcôte, gdzie utworzyła silny front. Szybkość i precyzja działań Léona de Volaille zaskoczyła zarówno Camlès, jak i sąsiednie księstwa. Diuk Lance Rey, zaskoczony skalą inwazji, natychmiast rozpoczął wycofywanie części sił z Gór Ormont, co osłabiło jego pozycję w konflikcie z Charentes.

W obliczu zagrożenia ze strony Hintervoldu, diuk Lance Rey zwrócił się o pomoc do Luc'a Lestrange'a, diuka Picardie. Lestrange zgodził się udzielić wsparcia, widząc w ekspansji Hintervoldu zagrożenie dla równowagi sił w regionie. Połączone armie Camlès i Picardie miały przewagę liczebną nad siłami Léona de Volaille, co dawało nadzieję na szybkie odparcie najeźdźców.

Strategia sojuszników zakładała otoczenie wojsk Hintervoldu - armia Camlès miała nacierać od północy, a Picardie od południa. Diukowie Rey i Lestrange byli przekonani, że ich przewaga liczebna oraz manewr okrążający doprowadzą do szybkiego zwycięstwa.

Léon de Volaille, świadomy przewagi liczebnej przeciwnika, podzielił swoją armię na trzy części. Gdy wojska Camlès i Picardie rozpoczęły atak, środkowa część sił Hintervoldu wycofała się, pozwalając wrogim armiom na zbliżenie się do siebie. W tym momencie pozostałe dwie części armii Hintervoldu uderzyły z flank, zamykając sojuszników w pułapce.

Bitwa, nazwana później Derbami Jelenia, od herbu rodu de Volaille, zakończyła się całkowitą klęską Camlès i Picardie. Straty po ich sojuszników były ogromne, podczas gdy Hintervold odnotowało stosunkowo niewielkie straty. Manewr Léona de Volaille przeszedł do historii jako przykład mistrzowskiego dowodzenia.

Po zwycięstwie pod Questcôte, armia Hintervoldu kontynuowała ofensywę. Resztki sił Camlès nie były w stanie stawić skutecznego oporu, co pozwoliło Léonowi de Volaille na szybkie zajęcie pozostałych ziem księstwa. Następnie wojska Hintervoldu skierowały się na terytorium Picardie, które po klęsce w Derbach Jelenia było znacznie osłabione.

Diuk Luc Lestrange, pozbawiony dużej części armii, nie był w stanie zorganizować skutecznej obrony. Hintervold zajął Picardie w ciągu kilku miesięcy, nie napotykając większego oporu. Podbój obu księstw odbył się w zaskakująco krótkim czasie, głównie dzięki umiejętnościom dowódczym Léona de Volaille.

Po podboju Camlès i Picardie, diuk Corbin de Volaille zdecydował się nie kontynuować ekspansji. Zawarł układ z Charentes, dzieląc się wpływami w Górach Ormont w zamian za znaczną sumę pieniędzy. Decyzja ta wynikała z chęci uniknięcia konfliktu z potężnym sąsiadem oraz zabezpieczenia nowo zdobytych terytoriów.

Wojna Mew formalnie zakończyła się wraz z pełnym podporządkowaniem Camlès i Picardie przez Hintervold. Nowy układ sił w rejonie Cieśniny Mew został ustalony bez większych protestów ze strony innych księstw.

Wojna Mew zakończyła się całkowitym podbojem księstw Camlès i Picardie przez Hintervold. Diuk Corbin de Volaille przejął kontrolę nad większością ziem obu księstw, znacząco powiększając terytorium swojego władztwa. Jedynym wyjątkiem były Góry Ormont, gdzie Hintervold zawarł porozumienie z Charentes, dzieląc się kontrolą nad tym regionem w zamian za sowitą zapłatę.

Konflikt radykalnie zmienił równowagę władzy w regionie Cieśniny Mew. Hintervold, dotychczas drugorzędne księstwo, awansowało do grona najpotężniejszych władztw, dorównując pozycją Lorraine. Obydwa te księstwa zaczęły dominować w polityce regionalnej - Hintervold w wyniku Wojny Mew, a Lorraine w wyniku zakończonej niedawno II Wojny Handlowej. Lorraine i Hintervold zdominowały Kompanię Lazurową.

Choć ze zwycięstwa w Wojnie Mew najwięcej korzyści czerpał diuk Corbin de Volaille, to kampania ta była przede wszystkim sukcesem jego brata, Léona. Léon de Volaille stał się bohaterem narodowym Hintervoldu, jeszcze bardziej wzmacniając swoją pozycję wśród ludności oraz wojska, co przyniesie swoje żniwa wiele lat później, kiedy stawi czoła swojemu bratu w Wojnie Białego Jelenia.