Barahir

Barahir, najpotężniejszy z bogów Świętej Trójcy, w mitologii przedstawiany jest jako tajemnicza i nieuchwytna postać. Jego wizerunek to postać stworzona z wody, której głowa promieniuje oślepiającym światłem, tak intensywnym, że żaden śmiertelnik nie jest w stanie ujrzeć jego prawdziwego oblicza. Ta nieprzenikniona jasność symbolizuje niepojętą naturę boga, który wykracza poza ludzkie zrozumienie.

Według świętych tekstów Barahir stworzył Stary Świat z pierwotnego chaosu, ale w przeciwieństwie do innych bóstw, nie narzucił swoim stworzeniom ścisłych praw. Zamiast tego obdarzył istoty rozumne wolną wolą, pozwalając im samodzielnie kształtować swoje losy. Ta decyzja stała się fundamentem jego filozofii - wiary w niezależność i odpowiedzialność za własne wybory.

W mitach Barahir pojawia się rzadko, tylko w momentach gdy równowaga świata jest poważnie zagrożona. Jego interwencje są stanowcze - zesłał potopy gdy ludzkość zbytnio zbliżyła się ku światłu Aglosa, stworzył morza i lądy by oddzielić zwaśnione strony, a w ostateczności całkowicie odtworzył świat gdy Elfrit niemal zniszczyła stworzony porządek. Za każdym razem działał nie po to by ukarać, lecz by przywrócić balans.

Najbardziej znana legenda opowiada jak Barahir, widząc że Aglos i Elfrit toczą wieczną wojnę która niszczy świat, stworzył Angvalion jako swoje nowe dzieło - miejsce gdzie żadne z bóstw nie ma pełnej władzy. W tym micie Barahir występuje jako mądry arbiter, który rozumie że zarówno światło jak i mrok są potrzebne, ale żadne z nich nie może całkowicie zwyciężyć.

W przeciwieństwie do innych bogów, Barahir nie ma jednoznacznych przeciwników ani sojuszników. Nawet gdy Elfrit niemal zniszczyła świat, Barahir nie stanął przeciw niej otwarcie - pozwolił by chaos który wywołała pochłonął ją samą. Ta postawa budzi zarówno podziw jak i strach wśród wiernych, bo pokazuje że dla Barahira nawet najpotężniejsze bóstwa są tylko elementami większej układanki.

Barahir, jako bóg równowagi i wolności, reprezentuje wartości stojące w opozycji do sztywnych dogmatów i absolutów. Jego filozofia opiera się na dynamicznej równowadze, gdzie żadna ze stron konfliktu nie może osiągnąć trwałej przewagi. W przeciwieństwie do Aglosa, który dąży do zwycięstwa światła, czy Elfrit, pragnącej pogrążyć świat w mroku, Barahir nie faworyzuje żadnej ze stron – jego celem jest utrzymanie nieustannego napięcia między przeciwieństwami.

Wolność wyboru jest kluczową wartością w kulcie Barahira. Bóg ten nie wymaga ślepego posłuszeństwa ani ofiar, gdyż uważa, że prawdziwa wartość tkwi w świadomym podejmowaniu decyzji przez istoty rozumne. Ta wolność nie jest jednak równoznaczna z anarchią – Barahir wierzy, że każdy wybór pociąga za sobą konsekwencje, które w ostatecznym rozrachunku przywracają równowagę świata.

Charakter Barahira jest trudny do jednoznacznego określenia, co odzwierciedla jego kapryśną naturę. Może być zarówno łagodny jak spokojne morze, jak i gwałtowny niczym sztorm. Ta nieprzewidywalność czyni go bogiem nieuchwytnym, którego zamysłów nie potrafią odgadnąć nawet jego najwierniejsi kapłani. Jego działania są subtelne i często niezauważalne w krótkiej perspektywie, lecz w skali wieków okazują się nieodwracalne.

Woda, jako żywioł Barahira, doskonale symbolizuje jego naturę – może być źródłem życia i spokoju, ale też niszczycielską siłą potopu. Podobnie równowaga, której strzeże, nie jest statycznym idealem, lecz ciągłym procesem dostosowywania się do zmiennych okoliczności. Barahir nie dąży do harmonii rozumianej jako brak konfliktów, lecz do sytuacji, w której żadna ze stron nie może ostatecznie pokonać przeciwnika.

Nauki Barahira dotyczące równowagi są jednymi z najbardziej kontrowersyjnych i trudnych do jednoznacznej interpretacji w całym panteonie Świętej Trójcy. Samo pojęcie równowagi bywa rozumiane na różne sposoby przez poszczególne odłamy wyznawców, co prowadzi do licznych sporów teologicznych.

Główny nurt Kościoła Barahira postrzega równowagę jako dynamiczny stan, w którym żadna ze skrajności nie zyskuje przewagi. Jednakże radykalne frakcje, takie jak Cicha Woda, interpretują to jako konieczność aktywnego wspierania zła, gdy dobro zyskuje zbyt dużą przewagę. Ta różnica w rozumieniu podstawowej doktryny prowadzi do wewnętrznych konfliktów wśród barahitów.

Problem pogłębia fakt, że sam Barahir rzadko ingeruje w sprawy świata, pozostawiając wiernym swobodę interpretacji swoich nauk. To sprawia, że nawet w ramach głównego nurtu Kościoła istnieją znaczne różnice w rozumieniu tego, czym właściwie jest boska równowaga i jak należy ją utrzymywać.

Kult Barahira, znany również jako Kościół Równowagi, jest jednym z najbardziej enigmatycznych i zdecentralizowanych systemów wierzeń w Angvalionie. Wyznawcy Barahira, zwani barahitami, skupiają się na zachowaniu równowagi między przeciwieństwami, odrzucając skrajności zarówno dobra, jak i zła. Barahir nie wymaga tradycyjnych form czci – zamiast ofiar czy modlitw, ceni wolność wyboru i osobiste poszukiwanie harmonii.

Geograficznie kult Barahira jest rozproszony, ale najsilniejsze wpływy ma na Wyspach Południowych i Kirlan oraz wśród elit Amarantu. W przeciwieństwie do masowych kultów Aglosa czy tajemniczych sekt Elfrit, barahici tworzą małe, zwarte społeczności, często izolujące się od reszty świata. Ich świątynie są skromne, pozbawione przepychu, często ukryte w naturalnych ostępach – nad jeziorami, w jaskiniach lub na odludnych wysepkach.

Filozofia barahitów opiera się na przekonaniu, że równowaga nie jest stanem statycznym, lecz ciągłym procesem. Nie ma tu miejsca na dogmaty – każdy wyznawca musi samodzielnie interpretować wolę Barahira. Kapłani pełnią rolę przewodników, a nie autorytetów, a ich nauki często przybierają formę parabolicznych opowieści lub zagadek.

Kapłanów Barahira nazywa się Błękitnymi Kapłanami od charakterystycznych szat w kolorze wody. Kościół jest zdecentralizowany – każda świątynia działa autonomicznie, a jedynym łącznikiem jest Katedra na Wyspie Ullos, zarządzana przez Arcyprzeora. Mimo braku formalnej hierarchii, kapłani utrzymują między sobą ścisłe więzi, tworząc sieć wzajemnego zaufania i lojalności.

Główne ośrodki kultu to Księstwo Kirlańskie, Legiomorze oraz Wyspy Południowe. W Amarancie Kościół Barahira działa głównie wśród arystokracji i uczonych, a jego kapłani często pełnią rolę doradców lub mediatorów. Nabożeństwa polegają na medytacjach nad wodą, rytualnych kąpielach oraz dysputach filozoficznych.

Struktura Kościoła przypomina bardziej bractwo niż tradycyjną instytucję religijną. Przeorzy świątyń mają niemal absolutną władzę nad swoimi wspólnotami, a decyzje Arcyprzeora są raczej sugestiami niż rozkazami. Ta elastyczność pozwala barahitom dostosowywać się do lokalnych warunków, ale też prowadzi do powstawania odłamów, takich jak heretycka Cicha Woda.

Bractwo Pływów to tajna organizacja operująca w cieniu Kościoła Barahira. Składa się z agentów rekrutowanych spośród najbardziej zaufanych wyznawców – często byłych żołnierzy, złodziei lub zabójców, którzy przysięgli służyć równowadze. Bractwo nie ma centralnego zarządu; każdy Przeor kieruje własną komórką, a agenci wykazują lojalność przede wszystkim wobec lokalnego przywództwa.

Zadaniem Bractwa jest „korygowanie” rzeczywistości, gdy balans świata jest zagrożony. Mogą to być działania subtelne – np. manipulacje polityczne – lub brutalne, jak eliminacja jednostek zbyt mocno przechylających szalę na korzyść światła lub mroku. Metody są różne: szantaż, prowokacje, a nawet morderstwa. Bractwo współpracuje czasem z kultystami Elfrit lub paladynami Aglosa, jeśli służy to zachowaniu równowagi.

Szkoli się ich w sztukach walki, szpiegostwie i alchemii, a wielu posiada zdolności magiczne. Choć Bractwo działa w ukryciu, jego wpływ jest znaczący – niektórzy twierdzą, że to właśnie oni stoją za wieloma kluczowymi wydarzeniami w historii Angvalionu. Niewielu zdaje sobie sprawę z istnienia bractwa.

Barahir jako najpotężniejszy bóg Świętej Trójcy utrzymuje złożone relacje z pozostałymi bóstwami panteonu. Jego stosunek do Aglosa i Elfrit określa się jako nadrzędny i kontrolujący - podczas gdy oni toczą wieczną walkę między światłem a mrokiem, Barahir pełni rolę arbitra, dbającego by żadna ze stron nie uzyskała przewagi.

W przeciwieństwie do Aglosa i Elfrit, którzy często ingerują w świat poprzez swoich wyznawców, Barahir pozostaje zdystansowany. Jego interwencje są rzadkie i zawsze mają na celu przywrócenie balansu, nigdy nie faworyzują żadnej ze stron. W mitologii często występuje jako siła powstrzymująca zarówno nadmierne triumfy światła, jak i zbytnie rozprzestrzenianie się mroku.

Relacje te najlepiej oddaje koncepcja Świętej Trójcy - Barahir jako najwyższy bóg utrzymuje pozostałych w ryzach, pozwalając im działać, ale nie dominować. Ta delikatna równowaga władzy stanowi fundament wiary barahitów i tłumaczy ich sceptycyzm wobec zarówno kultów Aglosa, jak i sekretnych wyznawców Elfrit.

Z Aglosem, bogiem światła i sprawiedliwości, Barahir pozostaje w relacji chłodnego szacunku. Choć Aglos często domaga się większej ingerencji w świat na rzecz dobra, Barahir konsekwentnie odmawia, wierząc że nadmierne narzucanie porządku zaburzyłoby wolność wyboru. W mitach często przedstawia się ich dialogi jako spory filozoficzne, gdzie Barahir łagodzi radykalizm Aglosa. Niemniej wyznawcy obu bogów od pokoleń żyją pokojowo i często współpracują.

Stosunki z Elfrit, boginią mroku i chaosu, są bardziej napięte. Barahir wielokrotnie musiał powstrzymywać jej destrukcyjne zapędy, szczególnie po stworzeniu przez nią Cór Nocy. Mimo to, podobnie jak w przypadku Aglosa, nie angażuje się bezpośrednio w jej pokonanie, uważając że jej istnienie jest konieczne dla zachowania równowagi.

Cicha Woda to radykalny i heretycki odłam wiary w Barahira, który wyłonił się z głębokiego przekonania, że świat został zdominowany przez dobro, co stanowi poważne naruszenie świętej równowagi. Wyznawcy Cichej Wody wierzą, że obecna przewaga światła nad mrokiem jest tak znacząca, iż wymaga aktywnego przeciwdziałania – nawet jeśli miałoby to oznaczać wspieranie sił ciemności.

Filozofia Cichej Wody opiera się na skrajnej interpretacji nauk Barahira. Podczas gdy główny nurt Kościoła Równowagi głosi neutralność i powstrzymywanie się od ingerencji, heretycy uważają, że prawdziwa równowaga może zostać przywrócona jedynie poprzez świadome wzmacnianie zła. W praktyce prowadzi to do współpracy z kultami Elfrit, sabotażu działań wyznawców Aglosa, a nawet do aktów przemocy wobec niewinnych.

Struktura Cichej Wody jest rozproszona i tajemna, co utrudnia jej zwalczanie. Jej członkowie działają w ukryciu, często infiltrując legalne świątynie Barahira. Oficjalny Kościół potępia ich działania, uznając je za wypaczenie świętej idei równowagi. Mimo to wpływy Cichej Wody rosną wśród tych, którzy rozczarowali się biernością kapłanów Barahira wobec dominacji światła.

Barahir i jego kult spotykają się z licznymi zarzutami ze strony wyznawców innych bóstw, szczególnie Aglosa. Głównym punktem krytyki jest postrzegana bierność boga wobec zła w świecie. Podczas gdy Aglos aktywnie zwalcza mrok, a Elfrit szerzy chaos, Barahir często pozostaje obojętny, co wielu uważa za moralnie naganne. Kapłani Aglosa oskarżają Barahira o współudział w cierpieniach świata poprzez jego nieingerencję.

Kolejnym zarzutem jest niejasność doktryny Barahira. Podczas gdy nauki Aglosa i Elfrit są wyraźnie określone, zasady Równowagi pozostają mgliste i podatne na różne interpretacje. To prowadzi do sytuacji, gdzie różne świątynie Barahira głoszą sprzeczne nauki, co według krytyków świadczy o braku spójności całego kultu. Szczególnie kontrowersyjne są działania Bractwa Pływów, które często operuje w moralnie wątpliwych obszarach.

Wyznawcy Aglosa zarzucają barahitom hipokryzję - choć głoszą neutralność, często wspierają polityczne intrygi i wpływy. Arystokratyczne korzenie większości wyznawców budzą podejrzenia, że kult Barahira to jedynie narzędzie elit do utrzymania władzy.

Najostrzejsza krytyka dotyczy jednak radykalnego odłamu Cichej Wody, który jawnie wspiera siły zła. Choć oficjalnie potępiany przez Kościół Barahira, jego istnienie rzuca cień na całą religię. Wielu uważa, że skrajności są naturalną konsekwencją niejasnej doktryny Równowagi, a sam Barahir poprzez swoją nieokreśloną naturę zachęca do takich wypaczeń.

Czempioni Barahira są rzadkością w porównaniu z wybrańcami innych bóstw Świętej Trójcy. Barahir, jako bóg zachowujący dystans i ceniący wolność wyboru, niezwykle rzadko obdarza śmiertelników swoją mocą. Gdy już to czyni, wybiera osoby, które w swoim życiu wykazały się niezwykłym zrozumieniem zasady równowagi, często płacąc za to wysoką cenę.

Czempion Barahira nie otrzymuje jednoznacznych boskich nakazów ani misji. Widzi on, gdzie dobro lub zło zyskały przewagę, ale sam musi zdecydować, czy i jak interweniować. Ta moc jest zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem, gdyż czempion nigdy nie ma pewności, czy jego działania rzeczywiście służą równowadze.

W przeciwieństwie do czempionów Aglosa czy Elfrit, wybrańcy Barahira nie otrzymują widocznych znaków mocy - nie płoną świętym ogniem ani nie otacza ich mrok. Ich jedynym znakiem rozpoznawczym są niebieskie źrenice, w których - jak mówią legendy - widać odbicie nieskończonego oceanu. Kościół Barahira podchodzi do czempionów z rezerwą, uważając, że nawet oni mogą błędnie interpretować wolę boga równowagi.

• Bractwo Pływów
• Cicha Woda
• Kościół Barahira

• Arcyprzeor Beowulf
• Przeor Urien
• Przeor Wyatt

• Alcred var Pyke-Pontfield
• Nimuë
• Stanwyn Seasmoke
• Verisan