Bitwa na Polach Kahledzkich

Bitwa na Polach Kahledzkich stanowiła punkt zwrotny w I Wojnie Arauleńskiej, trwającym od szesnastu lat konflikcie między zjednoczonymi księstwami Heptarchii Arauleńskiej a ekspansjonistycznym Hazardem. Wojna wybuchła, gdy Ard-Rígh Séasán Hanwyn z Hazardu rozpoczął agresywną kampanię mającą na celu podporządkowanie sobie sąsiednich terytoriów, co spotkało się z oporem ze strony koalicji księstw Haltalskiego, Whisperhout i Armekckiego.

W przededniu bitwy sytuacja strategiczna przedstawiała się następująco: Hazardczycy, po początkowych sukcesach w podboju Księstwa Armekckiego i zajęciu jego stolicy, utracili jednak inicjatywę po kontrofensywie koalicji pod wodzą Henry'ego var Ecta. Kluczowym momentem stało się odcięcie Hazardu od posiłków przez zdobycie Mertonu przez wojska Ecta oraz blokada morska Dúnmharu przeprowadzona przez sojusznika Arauleńczyków, Ulricia var Langvera z Księstwa Kirlańskiego. Te posunięcia zmusiły główne siły hazardzkie do wycofania się na wschód, w kierunku Ríoghbhaile.

Henry Ect, książę zjednoczonych sił arauleńskich, stanął przed strategicznym dylematem - czy kontynuować oblężenie hazardzkich twierdz, czy zmusić wroga do walnej bitwy. Decyzja o koncentracji sił i wydaniu bitwy na otwartym polu wynikała zarówno z konieczności szybkiego rozstrzygnięcia wojny, jak i z religijnego przełomu w życiu Ecta, który niedawno przyjął wiarę w Aglosa pod wpływem misjonarzy z Alasparu. Bitwa miała więc nie tylko wymiar militarny, ale i religijny - starcie między wyznawcami Aglosa a pogańskimi Hazardczykami.

W przeddzień bitwy na Polach Kahledzkich obie armie rozłożyły się na przeciwległych krańcach równiny. Wojska Araulenu pod dowództwem Henry'ego Założyciela zajęły pozycje na zachodzie, podczas gdy siły Hazardu rozlokowały się na wschodzie. Henry, noszący już wówczas symbole Aglosa, nakazał swoim żołnierzom modlitwę i oczyszczenie przed nadchodzącym starciem.

Hazardczycy, pewni swojej przewagi liczebnej, zlekceważyli przeciwnika, nie spodziewając się boskiej interwencji. Ich dowódcy skupili się na tradycyjnym szyku bojowym, z ciężką piechotą w centrum i łucznikami na flankach. Tymczasem Henry Założyciel przygotował zaskakującą strategię, opartą na mobilności swojej kawalerii.

Bitwa rozpoczęła się o świcie, gdy pierwsze promienie słońca oświetliły równinę. Hazardczycy jako pierwsi ruszyli do ataku, wysyłając swoje ciężkie oddziały w stronę arauleńskiego centrum. W odpowiedzi Henry rozkazał swojej piechocie utworzyć defensywny szyk, podczas gdy kawaleria przygotowywała się do manewru oskrzydlającego.

W kluczowym momencie, gdy siły Hazardu zaangażowały się w walkę z arauleńską piechotą, Henry Założyciel osobiście poprowadził szarżę ciężkiej kawalerii. Według świadków w tym momencie jego postać zaczęła promieniować nieziemskim blaskiem, a jego miecz zapłonął słonecznym ogniem.

Boska interwencja Aglosa stała się ewidentna, gdy szarża Henry'ego przełamała prawą flankę Hazardu. Kawaleria arauleńska, wzmocniona boską mocą swojego przywódcy, siała spustoszenie w szeregach wroga. Żołnierze Hazardu, przerażeni nadprzyrodzonymi zdolnościami przeciwnika, zaczęli tracić morale.

W tym samym czasie lekkie oddziały Araulenu przeprowadziły kontratak na osłabione centrum wroga. Połączone działania piechoty i kawalerii doprowadziły do załamania się szyków Hazardu. Wielu żołnierzy rzuciło broń i uciekło z pola bitwy.

Ostateczny cios zadała druga fala arauleńskiej kawalerii, która całkowicie otoczyła pozostałe przy życiu oddziały Hazardu. Henry Założyciel, w pełni objawiając swoją boską moc, samotnie przebił się do dowódcy wrogiej armii i pokonał go w pojedynku.

Widok ich przywódcy padającego przed boskim czempionem Aglosa ostatecznie złamał ducha walki Hazardczyków. Ci, którzy nie zginęli w walce, poddali się lub zostali wzięci do niewoli. Bitwa zakończyła się całkowitym zwycięstwem Araulenu.

Klęska Hazardu na Polach Kahledzkich stanowiła punkt zwrotny w I Wojnie Arauleńskiej. Do tej pory siły hazardzkie dominowały na polu walki, systematycznie poszerzając swoje wpływy w centralnym Amarancie. Po bitwie inicjatywa strategiczna przeszła w ręce koalicji heptarchii, która zyskała nie tylko przewagę militarną, ale i moralną.

Zniszczenie głównych sił hazardzkich pozwoliło Henry'emu Ectowi na szybkie odbicie utraconych terytoriów. W ciągu następnych miesięcy wojska arauleńskie wyzwoliły Księstwo Armekckie, odcinając jednocześnie Hazard od dostaw zaopatrzenia przez Morze Południowe.

Zwycięstwo na Polach Kahledzkich bezpośrednio przyczyniło się do powstania zjednoczonego Królestwa Araulenu. Henry Ect, jako boski czempion Aglosa, zyskał niepodważalny autorytet wśród książąt centralnego Amarantu. Już miesiąc po bitwie przedstawiciele księstw Haltalskiego, Whisperhout i Armekckiego złożyli mu hołd lenny w stolicy Armektu.

Symboliczne znaczenie miało przyjęcie przez Henry'ego atrybutów Aglosa - od tego momentu królowie Araulenu koronowali się w promienistej koronie, a słońce stało się oficjalnym godłem nowego państwa.

Bitwa na Polach Kahledzkich zradykalizowała stosunek Araulenu do wiary w Aglosa. Do tej pory kult ten był tolerowany, lecz marginalny w regionie. Po boskiej interwencji podczas bitwy, Henry Ect oficjalnie uznał Aglosa za patrona królestwa, rozpoczynając proces nawracania ziem arauleńskich.

W ciągu następnego dziesięciolecia wybudowano pierwsze świątynie Aglosa w głównych miastach, a misjonarz Guthmaer otrzymał od króla wyspę na jeziorze Marsley pod budowę Akademii Kapłanów Słońca. To wydarzenie zapoczątkowało powstanie Arauleńskiego Kościoła Aglosa.

Klęska Hazardu na Polach Kahledzkich wiele lat później zmusiła Ard-Rígha Séasána Hanwyna do podpisania upokarzającego Paktu Pokojowego w Ríoghbhaile. Na jego mocy Hazard utracił kontrolę nad Srebrnymi Marchiami i uznał suwerenność Araulenu. To strategiczne osłabienie południowego sąsiada pozwoliło Araulenowi na stopniowe umacnianie swojej pozycji w regionie.

Bitwa zasiała też ziarno przyszłych konfliktów - zemsta za klęskę stała się jednym z głównych motywów hazardzkiej polityki przez następne stulecia, prowadząc do kolejnych wojen arauleńskich.

Boska interwencja Aglosa podczas bitwy miała trwałe konsekwencje dla dynastii Ectów. Potomkowie Henry'ego Założyciela dziedziczyli fragmenty boskiej mocy, co potwierdzają liczne źródła historyczne. Ta nadprzyrodzona więź z Aglosem stała się fundamentem legitymizacji władzy królów Araulenu.

Pola Kahledzkie stały się świętym miejscem dla wyznawców Aglosa, gdzie pielgrzymowali wierni z całego Araulenu. Bitwa była nie tylko militarnym zwycięstwem, ale boskim objawieniem – pierwszym, gdy moc Aglosa zamanifestowała się poprzez Henry'ego Założyciela. To wydarzenie, uznane za cud, stało się fundamentem arauleńskiej tożsamości, a równina symbolem boskiego wybrania dynastii Ectów.

Z czasem wzniesiono tu krypty grobowe dla władców Araulenu i ich rodzin. Każdy nowy król z rodu Ectów pielgrzymował tu przed koronacją, oddając hołd przodkom i prosząc Aglosa o błogosławieństwo. Miejsce to stało się zarówno nekropolią królewską, jak i żywym pomnikiem chwały dynastii.

• Bitwa miała miejsce w dzień Vaernir, Równonoc Wiosenną