Bitwa o Most Vuldarski

Bitwa o wyspę pomiędzy trzyma rzekami - Sajwie, płynącej z Vuldaru, Murray płynącej do Whisperhout oraz Burver, płynącej ze Srebrnych Marchii.

18 kwietnia 2:248 armia Arauleńska przekracza granice Morbergu wchodząc na sporne ziemie. Szybkim tempem zajmują bagna oraz szykują się do zajęcia wyspy, która ma strategiczne położenie dla dalszych podbojów.

Vuldarczycy po utracie bagien fortyfikują się na wyspie tworząc solidną linię obrony na Moście Vuldarskim, który jest jedną drogą lądową, którą da się wejść na wyspę od strony zachodu. Na miejsce przybywa gen. Kolmogorov Morozov (Vuldar), który znany jest ze swojej doskonałej strategii.

2 maja gen. Graeme Winfielde (Araulen) ignoruje rady Hrabiego var Morberg i postanawia zaaatakować most nie czekając na posiłki, które zmierzają z Królową na czele. Młodemu dowódcy marzy się zdobycie mostu oraz osobiste oddanie go w ręce królowej, co w jego mniemaniu miałoby mu zapewnić miejsce jako naczelny generał podczas ekspansji.

Generał Winfielde rzuca większość sił na most, a statkom rozkazuje przepłynięcie Sajwy, aby zaatakować wyspę od tyłów. Plany manewru okrążającego krzyżuje plan Morozova, który przewidział taki ruch i rozstawił swoją nową jednostkę, kuszników z tarczami, na całej północnej linii brzegu. Statki płynęły starając się dotrzeć do celu, jednocześnie ostrzeliwując brzeg, lecz większość strzał rozbija się o vuldarskie tarcze, za to kusznicy z brzegu sukcesywnie pomniejszały Arauleńskie załogi. Nie mijają dwie godziny, a flota rzeczna Araulenu zostaje rozbita minimalnymi startami po stronie Vuldarskiej.

W międzyczasie generał Morozov utrzymuje pozycje na moście, który przed bitwą odpowiednio przygotował, tak aby maksymalnie utrudnić Arauleńczykom jego przebycie - zanim doszło do walki musieli zniszczyć kilka warstw barykad będąc ostrzeliwanymi przez kuszników z tarczami, którzy mieli zajęte dogodne pozycje, które sprawiły, że byli większość walki poza zasięgiem Arauleńczyków, którzy kiedy w końcu podeszli na odpowiedni zasięg spotkali kolejną przeszkodę tarcze, za którymi kusznicy zaczęli się chować. Mówi się, że rzeka Burver tego dnia przybrała szkarłatnego koloru. Arauleńczykom zaczęły spadać morale, którzy mimo dużej przewagi liczebnej nie byli w stanie zdobyć mostu.

W międzyczasie po zniszczeniu rzecznej floty, o czym Generał Winfielde nie miał prawa wiedzieć, ponieważ Mularczycy nie oszczędzili nikogo, kapitan vuldarskiej rzecznej ruszył, aby otoczyć arauleńczyków z drugiej strony, wcześniej przeprawiając część kuszników przez rzekę. Vuldarczycy dopływają na tyły i spotkają opór.

Przed walką, będąc pewny szybkiego zwycięstwa, generał Winfielde zrezygnował, mimo protestu Hrabiego ze straży tylnej. Hrabia var Morberg zignorował rozkaz i uszczuplił swoje wojska o tysiąc żołnierzy, którzy rozstawili na bagnach katapulty. Pozostawienie tylnej straży wystarczyło, aby zatopić większość statków vuldarczyków. Arauleńczycy zgodnie ze wcześniejszymi instrukcjami Hrabiego pochwycili kilka statków, na którzy popłynęli ostrzelać vuldarskie flanki na moście.

Mądra decyzja hrabiego pozwoliła w końcu zając most i zmusić Morozova do wycofania się na wyspę, lecz tam napotkali jeszcze większy opór. Morozov pozwolił Arauleńczykom wejść na wyspę, która była nasączona olejem, który podpalony rozdzielił arauleńską armię na kilka mniejszych segmentów, która zostały wybite przez wojowników pod wodzą Morozova. To był kolejny ruch Winfielda, który został mu odradzony przez Hrabiego, lecz młody generał mimo horrendalnych strat uważał, że bitwa biegnie po jego myśli - var Morberg sugerował ufortyfikowanie mostu oraz poczekania na posiłki.

Dla Arauleńskiej armii nastąpił moment największych strat - wcześniej, choć mozolnie, front poruszał się do przodu, natomiast teraz kolejne oddziały były wysyłane na rzeź. Generał Winfielde do końca wierząc w swój awans postanowił ruszyć zarazem z kolejną falą. Obecność dowódcy ponownie obudziła w Arualeńczykach wolę walki, którzy zaatakowali z wyjątkową zaciekłością przełamując Vuldarskie szyki. Generał Winfielde w wyniku tego zrywu ponosi śmierć, a Morozov zarządza odwrót za Vuldarską granicę oddając Arauleńczykom wyspę. Choć z pozoru wygrywa Araulen, Morozov osiąga swój cel, bowiem po przeliczeniu strat okazało się, że wyniku bitwy zginęło jedynie 8 tysięcy vuldarczyków oraz aż 24 tyś. arauleńczyków.

Niektóre podania mówią, że Królowa Rayla Zwycięska po przybyciu na wyspę złapała się za głowę po tym, co Hrabia opowiedział mu o młodym, nierozważnym generale. Podobno przez chwilę myślała o zaprzestaniu inwazji na Vuldar, lecz ostatecznie postanowiła, że musi kontynuować swój plan, lecz aż do końca tej wojny nie oddała dowodzenia w niczyje ręce i przewodziła każdą bitwą, którą tylko była w stanie.

W międzyczasie Morozov wraca do Vuldaru jako rzeźnik Arauleńczyków oraz bohater, aby zostać ogłoszonym przez Tzara Rodiona Mikhaylova naczelnym generałem jego wojsk. Morozov rozpoczął od razu przygotowywać obronę Vuldaru na nadejście inwazji.