Droga Słońca na Alaspar

Królowa Nara Bogobojna była zdeterminowana, aby dorównać swoim przodkom i dokonać wielkiego czynu, który zapisałby jej imię w annałach historii. Wierząc, że jej działania mają boskie wsparcie, Nara uznała, że podbicie Alasparu, szczególnie świętego miasta Madin-sha, będzie kluczowym krokiem w umocnieniu wpływów arauleńskiego Kościoła Aglosa

Arauleński Kościół Aglosa

Kościół Aglosa w Araulenie szerzy wiarę w Aglosa, boga słońca i światła. Znany z głębokiej tradycji, etyki i bogatych obrzędów, Kościół odgrywa kluczową rolę w życiu społecznym i duchowym królestwa. Wierni uczestniczą w ceremoniach i pielgrzymkach.

magii

Magia

Magia w Angvalionie to wszechobecna siła o różnorodnych dziedzinach, takich jak magia żywiołów, zaklinanie, alchemia czy onejromancja. Jej natura i zastosowanie różnią się w zależności od płaszczyzn Bezkresu, wpływając na życie, społeczeństwo i świat przyrody.

Alasparskie pirackie ataki na arauleńskie statki handlowe dodatkowo zaogniły stosunki między państwami. Handel na Morzu Tysiąca Wysp, kluczowy dla ekonomii Araulenu, był zagrożony przez alasparskie jednostki, co zmusiło królową Narę do szukania sposobu na zakończenie tych działań. Wygrana wojna miała również przynieść ogromne łupy oraz zapewnić nowe zasoby, co miało zaspokoić rosnące potrzeby finansowe Araulenu.

Araulen uważał, że święte miasto Madin-sha, miejsce czczone przez wyznawców Aglosa

Aglos

Aglos to bóg światła, nadziei i życia, czczony w religii Świętej Trójcy. Symbolizuje dobro, sprawiedliwość i ochronę przed mrokiem Elfrit. Jego kult jest kluczowy dla Kościołów Arauleńskiego i Alasparskiego, inspirując święte wojny – Drogi Słońca.

Króla Ecberta Zdobywcy

Ecbert Zdobywca

Król Ecbert Zdobywca jest uważany przez historyków za jednego z najlepszych władców w historii Araulenu. Jego panowanie, które trwało przez 65 lat, było zdominowane przez II Wojnę Arauleńską, podczas której król odniósł liczne sukcesy militarne.

Królowa Nara Bogobojna rozpoczęła przygotowania do wojny, mobilizując największą armię tamtych czasów. Wojska były złożone z rycerzy i wojowników z całego królestwa, w tym z podbitych terenów Vuldaru

Tzarat Vuldarski

Tzarat Vuldarski to dawne państwo na półwyspie vuldarskim, znane z absolutnej władzy Tzarów, brutalnych rządów Kultu Nekromantów i licznych wojen. Jego upadek zapoczątkował Vuldarską Burzę – okres chaosu i podziałów, które do dziś kształtują losy regionu.

Hazardu

Hazard

Hazard to normańskie państwo rządzone przez klany, obecnie pogrążone w wojnie domowej o tytuł Ard-Rígh. Kultura opiera się na tradycjach wojennych, morskich wyprawach i kulcie Hazardzcych Bogów, z Sandarel na czele. Klan Hanwyn i Uvaran utracili władzę, ale klany zachowują siłę militarną.

Silmaaroonu

Silmaaroon

Silmaaroon to miasto-państwo w Dolinie Łabędzi, znane z największego portu w Amarancie. Słynie z tolerancji, innowacyjnego handlu i rozwoju magii. Przyciąga kupców i rzemieślników z całego świata, tworząc dynamiczną, wielokulturową społeczność.

Arauleńska armia, wsparta flotą piracką oraz najemnikami z Aspin

Aspin

Aspin to najbogatsze, najstarsze oraz według niektórych najpotężniejsze ludzkie królestwo na świecie. Słynie ze swojej potęgi ekonomicznej zbudowanej na nauce, handlu oraz podróżach. Państwo pełni rolę nieformalnej stolicy świata, gdzie poza handlem dochodzi do wymiany kulturowej.

Mimo początkowych zwycięstw, Arauleńczycy szybko przekonali się, że największym wrogiem w tej wojnie nie są Alasparczycy, ale klimat oraz odległość. Arauleńskie wojska, przyzwyczajone do chłodniejszego klimatu Amarantu, nie radziły sobie z pustynnymi warunkami Alasparu. Ciężkie zbroje, które były atutem na polu bitwy, stały się udręką w pełnym słońcu, a wojska cierpiały z powodu braku zaopatrzenia. Problemy te pogłębiały się, gdyż dostawy z Araulenu były zbyt odległe i nie docierały na czas. Próby kupienia zaopatrzenia w innych królestwach również zakończyły się niepowodzeniem.

Po pierwszych zwycięstwach Arauleńczyków w Alasparze, sytuacja zaczęła się gwałtownie komplikować. Zdobycie świętego miasta Madin-sha, choć początkowo postrzegane jako wielki sukces, szybko ujawniło głębokie problemy logistyczne, które dotknęły arauleńską armię. Brak dostaw zaopatrzenia z Araulenu oraz skrajnie nieprzyjazny klimat alasparskich pustyń doprowadziły do osłabienia wojsk. Zmagały się one z brakiem żywności, wody oraz odpowiedniego ekwipunku, co znacznie osłabiło morale. Królowa Nara, zmuszona do wycofania części armii w obliczu zagrożenia ze strony Zakonu Gregoriańskiego i Hazardu

Hazard

Hazard to normańskie państwo rządzone przez klany, obecnie pogrążone w wojnie domowej o tytuł Ard-Rígh. Kultura opiera się na tradycjach wojennych, morskich wyprawach i kulcie Hazardzcych Bogów, z Sandarel na czele. Klan Hanwyn i Uvaran utracili władzę, ale klany zachowują siłę militarną.

Namiestnik Crawforde starał się załagodzić rosnące napięcia między Arauleńczykami a Alasparczykami, którzy nieustannie buntowali się przeciw okupantom. W tym czasie Ojciec Gerbrandt

Ojciec Gerbrandt

Ojciec Gerbrandt, założyciel Zakonu Słonecznych Braci i Sióstr, był arauleńskim kapłanem i Boskim Czempionem. Obdarzony mocą Aglosa, mediował w konflikcie o święte miasto Madin-sha. Jego dziedzictwo przetrwało w działalności charytatywnej zakonu, mimo tragicznej śmierci.

Zakonu Słonecznych Braci i Sióstr

Zakon Słonecznych Braci i Sióstr

Zakon Słonecznych Braci i Sióstr to religijno-charytatywna organizacja założona przez Ojca Gerbrandta. Początkowo militarny, obecnie skupia się na edukacji i pomocy ubogim, prowadząc szkoły w Araulenie. Jego misją jest szerzenie wartości Aglosa i niesienie wsparcia potrzebującym.

Aglos

Aglos

Aglos to bóg światła, nadziei i życia, czczony w religii Świętej Trójcy. Symbolizuje dobro, sprawiedliwość i ochronę przed mrokiem Elfrit. Jego kult jest kluczowy dla Kościołów Arauleńskiego i Alasparskiego, inspirując święte wojny – Drogi Słońca.

W wyniku tych mediacji udało się wynegocjować kruchy rozejm. Zgodnie z jego warunkami, Alasparczycy mogli wrócić do Madin-sha, ale miasto pozostawało pod kontrolą Arauleńczyków. Wprowadzono system zarządzania miastem, w którym Herold Słońca, najwyższy kapłan i najbardziej wpływowa postać Cesarstwa Alasparskiego, miał formalnie odpowiadać przed Namiestnikiem. Pomimo tych starań, w Madin-sha szybko zaczęły narastać konflikty kulturowe i religijne. Powrót Alasparczyków do ich świętego miasta wywoływał nieustanne zamieszki, gdyż obie strony, zarówno Arauleńczycy, jak i Alasparczycy, nie były w stanie współistnieć w jednym mieście. Namiestnik Crawforde, mimo swoich wysiłków, nie potrafił utrzymać pełnej kontroli nad sytuacją. W mieście dochodziło do aktów przemocy, które arauleńskie wojsko próbowało tłumić, jednak coraz bardziej widoczna była niestabilność tego delikatnego układu.

Dodatkowo, problemy logistyczne arauleńczyków narastały – zaopatrzenie w żywność, wodę i broń stawało się coraz bardziej nieregularne z powodu zniszczonej floty. W wyniku tych trudności zaczęły szerzyć się choroby, a morale wojsk spadało, co jeszcze bardziej utrudniało zarządzanie podbitym terytorium.

Sytuacja osiągnęła punkt krytyczny, gdy Namiestnik Flodwig var Cambell

Flodwig var Crawforde

Flodwig var Crawforde, arauleński szlachcic i dowódca z rodu Crawforde, odgrywał kluczową rolę w zarządzaniu Madin-sha po Drodze Słońca na Alaspar. Znany z pragmatyzmu i prób utrzymania pokoju, jego rządy zakończyły się niepowodzeniem, a śmierć pogłębiła chaos w regionie.

Aelfstan

Aelfstan var Crawforde

Aelfstan var Crawforde – syn Flodwiga var Crawforde, namiestnika Madin-sha. Jego fanatyczne działania po śmierci ojca doprowadziły do masakry w świętym mieście, wybuchu rebelii Alasparczyków i utraty Madin-sha. Symbol brutalności i upadku Arauleńskiej okupacji.

Zbrodnie Aelfstana spotkały się z entuzjazmem części arauleńskiego wojska, zmęczonego kompromisami swojego poprzednika, Namiestnika Crawforda. Jednakże te brutalne działania były fatalne w skutkach. Król Salomon II, oburzony morderstwem Herolda Słońca oraz okrucieństwami popełnionymi przez Arauleńczyków, zebrał swoją armię i ruszył na Madin-sha. Aelfstan, pewien zwycięstwa, zebrał swoje wojska i ruszył na spotkanie z Salomonem, jednak szybko okazało się, że jego siły były zbyt małe, by stawić czoła liczniejszej armii alasparczyków. Arauleńczycy zostali całkowicie rozgromieni w starciu z wrogiem.

Po tym zwycięstwie, Król Salomon II rozpoczął oblężenie Madin-sha, pozostawiając miasto w rękach wyczerpanych i nielicznych arauleńskich obrońców. Obrona miasta była dowodzona przez Ojca Gerbrandta, który, mimo fatalnej sytuacji, starał się załagodzić napięcia. W obliczu przytłaczających sił Alasparczyków i braku zaopatrzenia, Ojciec Gerbrandt podjął desperacką decyzję – wypuścił z miasta wszystkich cywilów, w tym Alasparczyków, w geście dobrej woli, mając nadzieję, że ten ruch zapobiegnie dalszemu rozlewowi krwi.

Jednakże sytuacja była krytyczna. Brak zaopatrzenia oraz blokada portu przez alasparską flotę sprawiły, że Arauleńczycy zostali całkowicie odcięci od wsparcia z Araulenu. W końcu, po dwóch dniach ciężkich walk, Król Salomon II zaoferował Arauleńczykom bezpieczne wycofanie się z miasta w zamian za kapitulację. Ojciec Gerbrandt, zdając sobie sprawę, że dalsza obrona jest niemożliwa, zgodził się na te warunki. Większość arauleńskich wojsk oraz cywilów opuściła miasto, jednak w Madin-sha pozostali fanatycy, którzy odmówili kapitulacji i byli gotowi bronić miasta do ostatniej kropli krwi.

Po wycofaniu się głównych sił Arauleńczyków, fanatycy, którzy pozostali w Madin-sha, zostali szybko pokonani przez wojska Alasparu. W międzyczasie, część zakonników i rycerzy Zakonu Drogi Słońca, korzystając z chaosu, zdołała ukraść cenne skarby religijne i relikwie, które przemycili z powrotem do Araulenu. Wśród tych relikwii znajdowały się m.in. dwanaście Świętych Kielichów Aglosa, które stały się symbolem tej przegranej wojny. Mimo że niektóre skarby udało się ocalić, wiele bezcennych artefaktów zginęło na zawsze.

Ostateczna klęska Drogi Słońca na Alaspar zakończyła się upadkiem Madin-sha i wycofaniem się Arauleńczyków z Alasparu. Wojna, która miała przynieść chwałę i bogactwa, przyniosła jedynie śmierć, chaos i zrujnowanie kraju.

Klęska Drogi Słońca na Alaspar doprowadziła Araulen

Araulen

Araulen to ludzkie królestwo zlokalizowane w centralnej części kontynentu Amarant. Założone zostało w roku 0 kalendarza Arauleńskiego przez Henryego var Ecta, który zjednoczył kilka księstw przeciwko narastającej agresji ulokowanego na południu Hazardu, w trakcie I Wojny Arauleńskiej.

Silmaaroonu

Silmaaroon

Silmaaroon to miasto-państwo w Dolinie Łabędzi, znane z największego portu w Amarancie. Słynie z tolerancji, innowacyjnego handlu i rozwoju magii. Przyciąga kupców i rzemieślników z całego świata, tworząc dynamiczną, wielokulturową społeczność.

Podczas gdy Cesarz Salomon II walczył o odzyskanie świętego miasta Madin-sha, znacząca część jego armii była zaangażowana w konflikt z Araulenem. To osłabienie wewnętrznej obrony Alasparu wykorzystali czarnoksiężnicy z Karath, którzy przeprowadzili serię ataków na pustynne fortece. W wyniku tych działań, wiele ważnych fortów w regionie Karath znalazło się pod ich kontrolą, co stworzyło dodatkowe problemy dla Alasparczyków, jeszcze bardziej destabilizując region.

Zakon Drogi Słońca, który miał stanowić główną siłę uderzeniową tej wojny, również poniósł klęskę. Choć początkowo organizacja rosła w siłę, po przegranej wojnie jej znaczenie spadło, a wielu rycerzy wróciło do kraju zhańbionych. Choć Kościół Aglosa zdołał się wzbogacić podczas wojny, jego pozycja została podważona, a wpływy osłabły.

Klęska w Alasparze osłabiła Araulen jako międzynarodową potęgę. Utrata kontroli nad podbitymi terytoriami oraz nadwyrężona armia doprowadziły do kolejnych przegranych konfliktów, w tym do wybuchu I Wojny Amarantu

I Wojna Amarantu

I Wojna Amarantu to pierwszy konflikt na tak dużą skalę, który zaangażował wiele państw Amarantu. Była to głównie wojna między Araulenem a Vuldarem, lecz w końcowej fazie wciągnęła również Hintervold i Silmaaroon. Trwający aż 55 lat konflikt miał ogromne konsekwencje dla całego kontynentu.

Droga Słońca na Alaspar symbolicznie zakończyła erę świetności Araulenu. Wojna, która miała wzmocnić pozycję królestwa, przyniosła jedynie porażkę, zniszczenia oraz pogłębiający się kryzys. Zmniejszona rola Araulenu w polityce międzynarodowej, zarówno w Amarancie

Amarant

Amarant to niezwykle bogaty kontynent, zasobny w różnorodne surowce naturalne, co sprawia, że wiele państw jest wysoce niezależnych gospodarczo. Historycznie był to obszar, gdzie istniało Królestwo Eldëvir i choć jego upadek miał negatywne skutki, otworzył też drzwi do rozwoju dla całego Amarantu.

Kościoła

Arauleński Kościół Aglosa

Kościół Aglosa w Araulenie szerzy wiarę w Aglosa, boga słońca i światła. Znany z głębokiej tradycji, etyki i bogatych obrzędów, Kościół odgrywa kluczową rolę w życiu społecznym i duchowym królestwa. Wierni uczestniczą w ceremoniach i pielgrzymkach.

• Zakon Gregoriański przepuścił arauleńską flotę przez Wyspy Żółwie (które były jedyną drogą morską do Alasparu) za darmo, początkowo myślano, że w obawie przed wielką arauleńską armią, lecz później okazało się że wierzyli, że Droga Słońca się nie powiedzie, co osłabi Araulen

  

  Araulen

  Araulen to ludzkie królestwo zlokalizowane w centralnej części kontynentu Amarant. Założone zostało w roku 0 kalendarza Arauleńskiego przez Henryego var Ecta, który zjednoczył kilka księstw przeciwko narastającej agresji ulokowanego na południu Hazardu, w trakcie I Wojny Arauleńskiej.
  .