Droga Słońca na Alaspar

Królowa Nara Bogobojna była zdeterminowana, aby dorównać swoim przodkom i dokonać wielkiego czynu, który zapisałby jej imię w annałach historii. Wierząc, że jej działania mają boskie wsparcie, Nara uznała, że podbicie Alasparu, szczególnie świętego miasta Madin-sha, będzie kluczowym krokiem w umocnieniu wpływów arauleńskiego Kościoła Aglosa. Konflikt religijny między Araulenem a Alasparem miał swoje korzenie w różnicach interpretacji świętych pism oraz podejściu do magii. Alasparczycy, bardziej konserwatywni w swojej wierze, uznawali każdą formę magii poza kapłańską za herezję, co zaostrzało relacje między obydwoma królestwami.

Alasparskie pirackie ataki na arauleńskie statki handlowe dodatkowo zaogniły stosunki między państwami. Handel na Morzu Tysiąca Wysp, kluczowy dla ekonomii Araulenu, był zagrożony przez alasparskie jednostki, co zmusiło królową Narę do szukania sposobu na zakończenie tych działań. Wygrana wojna miała również przynieść ogromne łupy oraz zapewnić nowe zasoby, co miało zaspokoić rosnące potrzeby finansowe Araulenu.

Araulen uważał, że święte miasto Madin-sha, miejsce czczone przez wyznawców Aglosa, powinno znajdować się pod jego kontrolą. Już w czasach Króla Ecberta Zdobywcy podnosiły się głosy, że miasto należy się arauleńczykom jako ludowi wybranemu przez Aglosa, co stanowiło punkt zapalny dla przyszłego konfliktu.

Królowa Nara Bogobojna rozpoczęła przygotowania do wojny, mobilizując największą armię tamtych czasów. Wojska były złożone z rycerzy i wojowników z całego królestwa, w tym z podbitych terenów Vuldaru, Hazardu oraz Silmaaroonu. Został również utworzony Zakon Drogi Słońca, zrzeszający rycerzy i wojowników, którzy mieli walczyć o chwałę Aglosa. Szlachta, zachęcona wizją łupów i zaszczytów, chętnie wspierała finansowo rozwój zakonu oraz samej wyprawy.

Arauleńska armia, wsparta flotą piracką oraz najemnikami z Aspin, przeprawiła się przez Morze Tysiąca Wysp i dotarła do Alasparu. Początkowe działania wojenne były dla Arauleńczyków sukcesem – udało się zdobyć kilka kluczowych miast oraz rozpocząć oblężenie Madin-sha. Arauleńska armia, dzięki swojej liczebnej przewadze, zdobyła miasto, dokonując masakry jego mieszkańców. Jednak od tej chwili wojna zaczęła się komplikować.

Mimo początkowych zwycięstw, Arauleńczycy szybko przekonali się, że największym wrogiem w tej wojnie nie są Alasparczycy, ale klimat oraz odległość. Arauleńskie wojska, przyzwyczajone do chłodniejszego klimatu Amarantu, nie radziły sobie z pustynnymi warunkami Alasparu. Ciężkie zbroje, które były atutem na polu bitwy, stały się udręką w pełnym słońcu, a wojska cierpiały z powodu braku zaopatrzenia. Problemy te pogłębiały się, gdyż dostawy z Araulenu były zbyt odległe i nie docierały na czas. Próby kupienia zaopatrzenia w innych królestwach również zakończyły się niepowodzeniem.

Po pierwszych zwycięstwach Arauleńczyków w Alasparze, sytuacja zaczęła się gwałtownie komplikować. Zdobycie świętego miasta Madin-sha, choć początkowo postrzegane jako wielki sukces, szybko ujawniło głębokie problemy logistyczne, które dotknęły arauleńską armię. Brak dostaw zaopatrzenia z Araulenu oraz skrajnie nieprzyjazny klimat alasparskich pustyń doprowadziły do osłabienia wojsk. Zmagały się one z brakiem żywności, wody oraz odpowiedniego ekwipunku, co znacznie osłabiło morale. Królowa Nara, zmuszona do wycofania części armii w obliczu zagrożenia ze strony Zakonu Gregoriańskiego i Hazardu, pozostawiła miasto pod opieką swojego Namiestnika, Flodwiga var Crawforde.

Namiestnik Crawforde starał się załagodzić rosnące napięcia między Arauleńczykami a Alasparczykami, którzy nieustannie buntowali się przeciw okupantom. W tym czasie Ojciec Gerbrandt, założyciel Zakonu Słonecznych Braci i Sióstr, próbował nawiązać dialog z lokalnymi kapłanami oraz politykami. Gerbrandt wierzył, że Aglos, bóg czczony przez obie strony konfliktu, nie chciałby, aby jego wyznawcy toczyli bratobójcze wojny. W związku z tym zorganizował spotkanie między Namiestnikiem Crawfordem a Cesarzem Salomonem II, władcą Alasparu.

W wyniku tych mediacji udało się wynegocjować kruchy rozejm. Zgodnie z jego warunkami, Alasparczycy mogli wrócić do Madin-sha, ale miasto pozostawało pod kontrolą Arauleńczyków. Wprowadzono system zarządzania miastem, w którym Herold Słońca, najwyższy kapłan i najbardziej wpływowa postać Cesarstwa Alasparskiego, miał formalnie odpowiadać przed Namiestnikiem. Pomimo tych starań, w Madin-sha szybko zaczęły narastać konflikty kulturowe i religijne. Powrót Alasparczyków do ich świętego miasta wywoływał nieustanne zamieszki, gdyż obie strony, zarówno Arauleńczycy, jak i Alasparczycy, nie były w stanie współistnieć w jednym mieście. Namiestnik Crawforde, mimo swoich wysiłków, nie potrafił utrzymać pełnej kontroli nad sytuacją. W mieście dochodziło do aktów przemocy, które arauleńskie wojsko próbowało tłumić, jednak coraz bardziej widoczna była niestabilność tego delikatnego układu.

Dodatkowo, problemy logistyczne arauleńczyków narastały – zaopatrzenie w żywność, wodę i broń stawało się coraz bardziej nieregularne z powodu zniszczonej floty. W wyniku tych trudności zaczęły szerzyć się choroby, a morale wojsk spadało, co jeszcze bardziej utrudniało zarządzanie podbitym terytorium.

Sytuacja osiągnęła punkt krytyczny, gdy Namiestnik Flodwig var Cambell zmarł nagle z powodu gorączki. Jego syn, Aelfstan, przejął władzę, jednak jego decyzje okazały się katastrofalne dla dalszych losów arauleńskich wojsk w Alasparze. Aelfstan, fanatyk religijny, uważał, że Madin-sha należy się wyłącznie Arauleńczykom jako wybranemu ludowi Aglosa. Wkrótce po objęciu władzy zorganizował brutalną akcję przeciw Alasparczykom, przeprowadzając masowy pogrom. W wyniku tych działań zginął Herold Słońca, co było dla alasparczyków równoznaczne z wypowiedzeniem wojny totalnej.

Zbrodnie Aelfstana spotkały się z entuzjazmem części arauleńskiego wojska, zmęczonego kompromisami swojego poprzednika, Namiestnika Crawforda. Jednakże te brutalne działania były fatalne w skutkach. Król Salomon II, oburzony morderstwem Herolda Słońca oraz okrucieństwami popełnionymi przez Arauleńczyków, zebrał swoją armię i ruszył na Madin-sha. Aelfstan, pewien zwycięstwa, zebrał swoje wojska i ruszył na spotkanie z Salomonem, jednak szybko okazało się, że jego siły były zbyt małe, by stawić czoła liczniejszej armii alasparczyków. Arauleńczycy zostali całkowicie rozgromieni w starciu z wrogiem.

Po tym zwycięstwie, Król Salomon II rozpoczął oblężenie Madin-sha, pozostawiając miasto w rękach wyczerpanych i nielicznych arauleńskich obrońców. Obrona miasta była dowodzona przez Ojca Gerbrandta, który, mimo fatalnej sytuacji, starał się załagodzić napięcia. W obliczu przytłaczających sił Alasparczyków i braku zaopatrzenia, Ojciec Gerbrandt podjął desperacką decyzję – wypuścił z miasta wszystkich cywilów, w tym Alasparczyków, w geście dobrej woli, mając nadzieję, że ten ruch zapobiegnie dalszemu rozlewowi krwi.

Jednakże sytuacja była krytyczna. Brak zaopatrzenia oraz blokada portu przez alasparską flotę sprawiły, że Arauleńczycy zostali całkowicie odcięci od wsparcia z Araulenu. W końcu, po dwóch dniach ciężkich walk, Król Salomon II zaoferował Arauleńczykom bezpieczne wycofanie się z miasta w zamian za kapitulację. Ojciec Gerbrandt, zdając sobie sprawę, że dalsza obrona jest niemożliwa, zgodził się na te warunki. Większość arauleńskich wojsk oraz cywilów opuściła miasto, jednak w Madin-sha pozostali fanatycy, którzy odmówili kapitulacji i byli gotowi bronić miasta do ostatniej kropli krwi.

Po wycofaniu się głównych sił Arauleńczyków, fanatycy, którzy pozostali w Madin-sha, zostali szybko pokonani przez wojska Alasparu. W międzyczasie, część zakonników i rycerzy Zakonu Drogi Słońca, korzystając z chaosu, zdołała ukraść cenne skarby religijne i relikwie, które przemycili z powrotem do Araulenu. Wśród tych relikwii znajdowały się m.in. dwanaście Świętych Kielichów Aglosa, które stały się symbolem tej przegranej wojny. Mimo że niektóre skarby udało się ocalić, wiele bezcennych artefaktów zginęło na zawsze.

Ostateczna klęska Drogi Słońca na Alaspar zakończyła się upadkiem Madin-sha i wycofaniem się Arauleńczyków z Alasparu. Wojna, która miała przynieść chwałę i bogactwa, przyniosła jedynie śmierć, chaos i zrujnowanie kraju.

Klęska Drogi Słońca na Alaspar doprowadziła Araulen do skraju bankructwa. Wojna pochłonęła ogromne zasoby finansowe, co zrujnowało wielu szlachciców i osłabiło pozycję królestwa na arenie międzynarodowej. Kryzys ekonomiczny doprowadził wybuchu I Wojny Amarantu oraz późniejszej secesji Silmaaroonu, co jeszcze bardziej osłabiło władzę Araulenu.

Podczas gdy Cesarz Salomon II walczył o odzyskanie świętego miasta Madin-sha, znacząca część jego armii była zaangażowana w konflikt z Araulenem. To osłabienie wewnętrznej obrony Alasparu wykorzystali czarnoksiężnicy z Karath, którzy przeprowadzili serię ataków na pustynne fortece. W wyniku tych działań, wiele ważnych fortów w regionie Karath znalazło się pod ich kontrolą, co stworzyło dodatkowe problemy dla Alasparczyków, jeszcze bardziej destabilizując region.

Zakon Drogi Słońca, który miał stanowić główną siłę uderzeniową tej wojny, również poniósł klęskę. Choć początkowo organizacja rosła w siłę, po przegranej wojnie jej znaczenie spadło, a wielu rycerzy wróciło do kraju zhańbionych. Choć Kościół Aglosa zdołał się wzbogacić podczas wojny, jego pozycja została podważona, a wpływy osłabły.

Klęska w Alasparze osłabiła Araulen jako międzynarodową potęgę. Utrata kontroli nad podbitymi terytoriami oraz nadwyrężona armia doprowadziły do kolejnych przegranych konfliktów, w tym do wybuchu I Wojny Amarantu, w której państwo to poniosło kolejną porażkę, jeszcze bardziej osłabiając swoją pozycję w regionie.

Droga Słońca na Alaspar symbolicznie zakończyła erę świetności Araulenu. Wojna, która miała wzmocnić pozycję królestwa, przyniosła jedynie porażkę, zniszczenia oraz pogłębiający się kryzys. Zmniejszona rola Araulenu w polityce międzynarodowej, zarówno w Amarancie, jak i na arenie globalnej, była odczuwalna przez kolejne dekady. Ta klęska nie tylko osłabiła ekonomicznie i militarnie królestwo, ale również zachwiała wiarą obywateli w nieomylność swojego władcy i Kościoła.

• Zakon Gregoriański przepuścił arauleńską flotę przez Wyspy Żółwie (które były jedyną drogą morską do Alasparu) za darmo, początkowo myślano, że w obawie przed wielką arauleńską armią, lecz później okazało się że wierzyli, że Droga Słońca się nie powiedzie, co osłabi Araulen.