Ojciec Gerbrandt

Charakter Ojca Gerbrandta można opisać jako głęboko religijny, pełen empatii i dążący do pokoju, z jednoczesną determinacją do walki o to, co uważał za słuszne. Jako kapłan i duchowy przywódca, Gerbrandt zawsze stawiał na pierwszym miejscu dobro ludu oraz poszanowanie zasad wiary. Był człowiekiem o niezachwianej moralności, który wierzył, że przemoc i wojna nie powinny być jedynymi rozwiązaniami konfliktów, nawet tych toczonych w imię religii.

Jego charakter wyróżniała ogromna empatia, która prowadziła go do troski nie tylko o arauleńczyków, ale również o alasparczyków – co w okresie tak silnego konfliktu było rzadkością. Ojciec Gerbrandt wierzył, że wszyscy wyznawcy Aglosa, niezależnie od narodowości, zasługują na równe traktowanie.

Był także człowiekiem niezwykle wytrwałym i stanowczym w dążeniu do pokoju, nawet jeśli oznaczało to sprzeciwienie się powszechnie przyjętym ideom i działaniom Kościoła. Jego upór i gotowość do poświęcenia własnego życia dla większego dobra świadczyły o jego heroizmie i duchowej sile.

Jednakże, za tą łagodną stroną kryła się także głęboka determinacja – Gerbrandt był gotów walczyć o swoje przekonania i zaryzykować wszystko, by chronić swój lud. Jako Boski Czempion wykazał się nie tylko duchową mocą, ale i odwagą, co czyniło go nie tylko opiekunem, ale też obrońcą w najtrudniejszych chwilach. Jego charakter w pełni odzwierciedlał wartości, które głosił – pokój, współczucie, odpowiedzialność i nieustępliwość w dążeniu do dobra.

Ojciec Gerbrandt pochodził z Araulenu, gdzie od młodości poświęcał się służbie religijnej. Jego głęboka wiara i charyzmatyczna osobowość szybko zyskały mu uznanie wśród duchownych i wiernych. Jako Słoneczny Kapłan zawsze starał się działać na rzecz pojednania i pomocy najbardziej potrzebującym, co ostatecznie doprowadziło do jego udziału w działaniach na rzecz pokoju podczas Drogi Słońca.

Po zdobyciu świętego miasta Madin-sha przez arauleńczyków, Ojciec Gerbrandt założył Zakon Słonecznych Braci i Sióstr. Organizacja ta miała na celu zjednoczenie wojowników i kapłanów, którzy chcieli odpokutować za swoje czyny poprzez niesienie pomocy biednym i cierpiącym, zarówno arauleńczykom, jak i alasparczykom. Gerbrandt widział w zakonie szansę na zbliżenie dwóch narodów, wierząc, że Aglos nie chciałby, aby jego wyznawcy toczyli między sobą wojnę.

Podczas eskalacji konfliktu między arauleńczykami a alasparczykami, Ojciec Gerbrandt pełnił kluczową rolę mediatora. Dzięki jego staraniom doszło do spotkania między arauleńskim Namiestnikiem Flodwigiem var Crawforde a alasparskim cesarzem Salomonem II. Choć udało się wypracować kruchy rozejm, napięcia w Madin-sha narastały, a Zakon Słonecznych Braci i Sióstr musiał stawić czoła coraz liczniejszym incydentom na tle religijnym i kulturowym w mieście.

Podczas oblężenia Madin-sha przez alasparskiego cesarza, Ojciec Gerbrandt został obdarzony częścią boskiej mocy Aglosa, co uczyniło go jednym z Boskich Czempionów. Aglos, pragnąc chronić swoich arauleńskich wyznawców przed zagładą, obdarzył Gerbrandta mocą, która miała pomóc mu obronić Madin-sha przed całkowitą katastrofą. Mimo to, Arauleński Kościół postanowił zataić ten fakt, ponieważ sugerował on, że Aglos nie popierał Drogi Słońca na Alaspar – wojny prowadzonej w imię religii, ale w rzeczywistości przynoszącej jedynie cierpienie.

Moc ta pozwoliła Gerbrandtowi na utrzymanie miasta w defensywie dłużej niż oczekiwano, a także na uratowanie wielu cywilów, którym umożliwił ucieczkę z oblężonego miasta. Jego działania były zgodne z jego wierzeniami – przede wszystkim dążył do ocalenia życia, a nie do prowadzenia wojny.

Pomimo boskiej interwencji, Ojciec Gerbrandt nie był w stanie zapobiec upadkowi Madin-sha. Po dwóch dniach oblężenia Cesarz Salomon II zaoferował Arauleńczykom możliwość kapitulacji i bezpiecznego powrotu do domu. Ojciec Gerbrandt, widząc beznadziejną sytuację, zgodził się na propozycję, ratując tym samym wielu żołnierzy oraz cywilów.

Zakon Słonecznych Braci i Sióstr po klęsce nie odzyskał dawnej siły, a Ojciec Gerbrandt, ranny podczas oblężenia, zmarł niedługo po powrocie do Araulenu. Jego śmierć zakończyła erę aktywnej działalności militarnej zakonu, ale jego dziedzictwo przetrwało w działaniach charytatywnych i edukacyjnych, które zakon kontynuował w latach późniejszych.

Zgodnie z oficjalną wersją Arauleńskiego Kościoła, Ojciec Gerbrandt był jedynie pobożnym kapłanem, który poświęcił się sprawie pokoju. Jednak wewnętrzne dokumenty Kościoła oraz świadectwa ludzi obecnych w Madin-sha potwierdzają, że Aglos obdarzył Gerbrandta mocą, by ten mógł ocalić swój lud. Zatajanie tego faktu wynikało z obaw Kościoła, że przyznanie, iż boska moc została użyta przeciwko ich własnej świętej wojnie, mogłoby podważyć ich autorytet i legitymację do prowadzenia Drogi Słońca.

Dla Kościoła był to niewygodny symbol tego, że Aglos nie wspierał działań militarnych prowadzonych przez Araulen, a wręcz przeciwnie – popierał pokojowe rozwiązania, jakie proponował Ojciec Gerbrandt.

Mimo śmierci Ojca Gerbrandta, jego ideały przetrwały dzięki Zakonowi Słonecznych Braci i Sióstr, który przekształcił się w organizację charytatywno-edukacyjną. Wiele lat później Ojciec Gerbrandt został pośmiertnie włączony do pocztu Pobłogosławionych Słońcem, co uczyniło go jedną z najwyżej cenionych postaci w arauleńskiej wierze. Choć Kościół ukrył prawdę o jego statusie Boskiego Czempiona, Gerbrandt pozostaje symbolem pokoju i pojednania, a jego działania podczas Drogi Słońca na Alaspar są uznawane za szczyt jego duchowej misji.