Eldëvir, Starożytne Elfy

Starożytne Elfy wyróżniały się niezwykłym dla innych ras wzrostem, potrafiącym osiągać od 210 do 240 cm. Były przy tym przesadnie szczupłe, dzięki czemu ich figura prezentowała się jako smukła. W związku ze swoją sylwetką, większość osobników nie miała muskulatury, jaką mogli osiągać na przykład ludzie. Kobiety Starożytnych Elfów charakteryzowały się ponadto niewielkimi rozmiarami piersi, a u mężczyzn nie pojawiał się zarost. U obu płci w większości przypadków występował biały kolor włosów oraz jasna, niemal blada cera. Jak wszystkie elfy, posiadali również szpiczaste uszy.

Usposobienie Eldëvir to do dzisiaj dość kontrowersyjna kwestia ze względu na to, że prawdopodobnie nie przeżył żaden przedstawiciel tej rasy. Opierać się można jedynie na wszelakich zapisach, głównie aspińskich, które w tej kwestii są wyjątkowo wiarygodne i zawsze pokrywają się z badaniami prowadzonych przez inne instytuty. Co ciekawe w tej kwestii zapiski samych Eldëvir w większości uniwersytetach uchodzą za niewiarygodne - głównie dlatego że Starożytne Elfy miały niezdrową tendencję do przekoloryzowania rzeczywistości w swoim społeczeństwie, z oczywistym pominięciem wszystkich jego wad.

Eldëvir widzieli się w roli światowego lidera - ich główną misją było zapewnienie światu pokoju za wszelką cenę. Ochoczo dzielili się technologią z prymitywnymi, ludzkimi plemionami Amarantian, którą ci przekazywali dalej. Współpracowali też z Aspin w kwestii światowego handlu. Prawdopodobnie gdyby nie ich upadek dzisiaj świat miałby jedną walutę oraz język, do czego obie nacje wspólnie dążyły. Choć dzięki nim inne nacje znacznie się rozwinęły, ich misja strażników pokoju obnażyła wiele ich wad.

Elfy Eldëvir cechowało poczucie wyższości - choć starały się to ukryć, wiele razy rozmówcy innych nacji mogli to odczuć. Społeczeństwo Starożytnych Elfów skonstruowane było w taki sposób, że kulturowo dyskryminowało ze względu na rasę oraz płeć (więcej w sekcji Królestwo Eldëvir). Starożytne Elfy miały tendencję do okłamywania swoich rozmówców na temat realnej bieżącej sytuacji, np. w dyplomacji, aby w ten sposób osiągnąć pokój. Choć cel ich kłamstw zawsze był dobry to uwypuklały one kolejną wadą - Eldëvir nigdy nie przyznawali się do błędu i brnęli w raz powiedziane kłamstwo, nawet kiedy złapano ich za przysłowiową rękę. To właśnie ta wada była jedną z głównych przyczyn ich upadku.

Elfy dodatkowo cechowała rozwiązłość seksualna oraz bardzo luźne podejście do obcowania płciowego. Były bardzo otwarte na sypianie z wieloma partnerami, często różnych gatunków oraz płci. Podczas nocy Starożytne Elfy oddawały się cielesnym rozkoszom - kochały się pod gwieździstym niebem, kosztując wino oraz niezwykle skąpo się ubierając. Niektórzy z nich w nocy organizowali schadzki, podczas których kochali się z nieznajomymi oraz uczestniczyli w grupowych miłosnych spotkaniach, co sami nazywali Kultem Nocy.

Eldëvir charakteryzuje mądrość oraz potęga. Ze względu na długość swojego życia prowadzili bardzo nieśpieszne życie, lecz ta sama długowieczność sprawiała, że stawali się mistrzami w swoich dziedzinach. Posiadali naturalny talent do nauki oraz magii. Zajmowali się głównie ścisłymi naukami. Stworzyli dziedziny nauki takie jak fizyka, matematyka, pierwsi zaczęli uczyć się o sztuce. Jako pierwsi zaczęli badać teorię płaszczyzn, lecz tę dziedzinę bardzo szybko przejęli Aspińczycy. Starożytne Elfy miały też bardzo wysoko rozwiniętą kulturę.

Starożytne Elfy jako pierwsze utworzyły magiczne akademie, w których nauczały magii innych - sam pomysł tworzenia uniwersytetów zaczerpnęli od Aspińczyków. Choć pod kątem umiejętności magicznych elfy były wyraźnie słabsze od Quarinów, ich magia stała na bardzo wysokim poziomie i była wszechobecna w ich życiu. Co ciekawe, mimo tak chętnego dzielenia się widzą sporo ich technologii do dzisiaj pozostaje tajemnicą.

Wszystkie elfy Eldëvir skupione były w swoim królestwie w centralnej części Amarantu. Utworzone przez nich mocarstwo od pierwszych zapisanych dziejów świata do momentu kryzysu było niezwykle potężne. Brali udział w większości ówczesnych konfliktów - zawsze w roli mediatora oraz po stronie obrońcy.

Społeczeństwem elfów rządziła Päradisa - królowa o imieniu Lúvia'asana, która pełniła funkcję Matki Wszystkich Elfów. Elfy wierzyły, że jej władza pochodzi z boskiego nadania samej Pramatki. Jej piękny pałac oraz stolica elfów znajdowały się w Gäl'ahadrze. Ich społeczeństwo było niezwykle uporządkowane i każdy elf zajmował w nim bardzo ważną rolę, sprzeciwiając się kultowi jednostki i pokładając nadzieję na przyszłość we wspólnej, grupowej pracy. Parali się głównie badaniami, odkrywaniem nowym lądów, handlem, nauczaniem oraz walką.

Razem z Aspińczykami zbudowali potężną sieć handlową, która połączyła wszystkie miasta znanego wówczas świata. Po napotkaniu przeszkody w postaci różnic w wartościach poszczególnych dóbr, Aspińczycy opracowali pierwszą na świecie monetę, którą Starożytne Elfy rozpowszechniły.

W Królestwie Eldëvir najwyższą wartością była rodzina - elfy wierzyły, że miłość jest podstawą tego świata i pozwala budować oraz rozwijać.

Na terenie królestwa znajdowały się ludzkie plemiona, które, choć były politycznie zależne od władzy Päradisy, posiadały sporo autonomii, a ich członkowie mogli swobodnie poruszać się po królestwie. Elfy stworzyły królestwo w taki sposób, aby każdy w nim był względem siebie równy. Przykładem może być wolność wyznaniowa oraz możliwość uczenia się na elfickich akademiach.

Niemniej ich społeczeństwo utworzone było w myśl Fyl'ibrissë, dziedzictwa kobiet, które niekiedy doprowadzał do dyskryminiacji pośród Starożytnych Elfów - zakładał on bowiem, że we wszystkich aspektach życia rządzą kobiety. Elfki zajmowały urzędy oraz większość miejsc w elfickich akademiach, podczas kiedy rolą mężczyzn była praca fizyczna oraz branie udziału w wojnach. Aspińczycy twierdzą, że mężczyźni musieli włożyć dużo więcej trudu, aby osiągnąć sukces w polityce oraz nauce niż kobiety. Oczywiście byli elfowie, którzy osiągali duży sukces w nauce oraz polityce, lecz były to wyjątki, które potwierdzały regułę. Aspiński podróżnik, Volker Rayner, w swoich listach twierdził, że w rozmowie Arcymistrz Ellisar sam przyznał, że powinien otrzymać swój tytuł znacznie wcześniej, lecz władze Eldëvir były zamknięte na pomysł uczynienia arcymistrzem mężczyzny - w ich społeczeństwie to była rola kobieca. Tak samo wszystkie wiarygodne, nieelfickie źródła stwierdzą, że ten sam Ellisar był najpotężniejszym magiem wśród Starożytnych Elfów, podczas kiedy oficjalne zapiski Eldëvir skrzętnie unikały określeń w stosunku do niego takich jak "mistrz magii" oraz "najlepszy".

Chociaż inne nacje mogły bez ograniczeń mieszkać, pracować oraz uczyć się w królestwie Eldëvir, to wielu Aspińczyków w swoich pamiętnikach wspominało o cichej faworyzacji elfów. Władze Eldëvir wielokrotnie zmieniały prawo tak, aby utrzymywać elfki w uczelniach, spychając inne nacje oraz elfów do innych, mniej ambitnych, zazwyczaj mniej perspektywicznych zadań. Zawsze działo się to w imię pokoju oraz nauki.

Pomimo wyżej wypisanych wad warto wspomnieć, że w tamtym okresie istnienia świata Starożytne Elfy i tak były całkiem dobrze działającym społeczeństwem. Przyjaznym dla innych, w czasach, kiedy międzygatunkowa konkurencja była zażarta, a nie raz bardzo krwawa.

Kultura Eldëvir, Starożytnych Elfów, była wyrafinowaną mieszanką intelektualizmu, artystycznej ekspresji i rygorystycznej etykiety, zbudowaną na kulcie kobiet i systemie Fyl'ibrissë. W ich białych marmurowych miastach, pełnych harmonijnych proporcji, każdy detal odzwierciedlał dążenie do doskonałości. Kobiety dominowały w polityce, nauce i sztuce, podczas gdy mężczyźni pełnili głównie role wojowników i robotników. Rodzina, z matką jako głową, stanowiła podstawę społeczeństwa, choć elfy praktykowały też otwartość seksualną w ramach Kultu Nocy, nocnych schadzek z wieloma partnerami.

Architektura Eldëvir, z charakterystycznymi świątyniami Harmonii i spiralnymi wieżami, odzwierciedlała ich filozofię życia. Jaśnie Oświecone, wyłącznie kobiety, stanowiły elitę intelektualną i duchową, otoczoną niemal religijnym uwielbieniem. Eldëvir postrzegali inne rasy z protekcjonalnym dystansem, traktując je jako mniej rozwinięte. Ich język, Lomiis Elaíni, był niezwykle elegancki i złożony, a Syndrom Wieczności, wynikający z długowieczności, prowadził do stagnacji i opóźnień w podejmowaniu decyzji.

Starożytne elfy wierzyły w Fäí Illafeí', dzisiaj szerzej znaną jako Pramatka Asha. Jej kult oparty był na poszukiwaniu Harmonii, która według nich była darem, który pragnie ofiarować Matka, a do którego wszystkie rasy świata muszą samodzielnie dojść. Sama Harmonia to stan, który ciężko opisać śmiertelnej istocie - to zjednoczenie z Fäí Illafeí', poznanie jej prawdy, ostateczna mądrość, a co za tym idzie - szczęście u Jej boku. Według Starożytnych Elfów prawdziwą ścieżką do Harmonii jest jedność. Fäí Illafeí' stworzyła na tym świecie wiele ras i każdej z nich pragnie ofiarować swój dar, co oznacza, że elficka bogini kocha wszystkie istoty.

Dążenie do harmonii u Starożytnych Elfów objawiało się w nauce innych, wspieraniu słabszych oraz dążeniu do pokoju. Eldëvir dążyli do pokoju właśnie po to, aby wprowadzić świat w stan Harmonii, co było bardzo trudne, bowiem w okresie, w którym przyszło im żyć, międzygatunkowa rywalizacja była powszechna.

Eldëvir wierzyli, że ich przewodniczką z nadania samej Fäí Illafeí' jest Päradisa Lúvia'asana. Boskie pochodzenie jej władzy sprawiło, że elfy podchodziły bezkrytycznie do jej rządów, lojalnie wykonując kolejne kroki jej planu.

Upadek Eldëvir był niewątpliwie jedną z największych tragedii świata Angvalion. Niemniej do dzisiaj można natknąć się na wiele przypadków dziedzictwa ich rasy.

Leśne Elfy oraz Słoneczne Elfy pochodzą bezpośrednio od Starożytnych Elfów - to potomkowie elfów, które opuściły ich królestwo podczas Elfickiej Schizmy, a następnie dzięki błogosławieniu Pramatki zaadaptowały się do nowych warunków.

Leśne Elfy do dzisiaj w swojej kulturze posiadają wiele elementów, które wywodzą się bezpośrednio z kultury Eldëvir. Niestety upadek Starożytnych Elfów zabolał ich najmocniej, ponieważ stracili cennego sojusznika, a podczas swoich wędrówek natknęli się na wiele nieprzyjaznych nacji. Wiele rejonów świata po dziś dzień jest nieprzyjaznymi dla elfów, a one sami są ofiarami uprzedzeń.

Po upadku Królestwa Eldëvir rolę światowego centrum nauki przejęło Aspin. Świat cofnął się rozwojowo kilka kroków wstecz, lecz gdyby nie działania Uniwersytetu Aspińskiego cofnięcie byłoby jeszcze gorsze. Aspińczycy po dziś dzień zajmują się rozwijaniem dziedzin nauki, które stworzyły Starożytne Elfy. Chociaż na świecie powstało wiele innych świetnych uczelni, Aspiński Uniwersytet wciąż pozostaje w czołówce. Co ciekawe, upłynęło wiele lat od upadku Starożytnych Elfów zanim Aspińczycy zaczęli otwarcie krytykować ich postępowanie, starając się, aby ich historia była przestrogą. Co ciekawe do dzisiaj nie jest znane położenie stolicy królestwa elfów, Gäl'ahadru, chociaż Aspińczycy powinni posiadać takie informacje.

Na Amarancie, po upadku elfów, wyrosły potężne ludzkie królestwa, które przejęły część technologii Eldëvir, a część z nich wyrosła na mocarstwa. Przykładem może być Araulen, który powstał wskutek połączenia kilku księstw, które wywodziły się z plemion żyjących niegdyś w Królestwie Eldëvir. Arauleńczycy na ruinach elfickich miast wznieśli swoje wielkie miasta, co razem z elficką wiedzą dało im na początku sporą przewagę. Kolejnym bardzo ciekawym przypadkiem jest Hintervold, który początkowo powstaje jako połączenie frakcji handlowych, które handlowały ze Starożytnymi Elfami.

Elfy, choć z wyglądu przypominają ludzi, mają unikalną dietę wynikającą z ich roślinożerności. Nie trawią mięsa, więc ich dieta opiera się głównie na trawach i ziołach. Najważniejszym składnikiem jest Elficka Trawa, która dostarcza im niezbędnych składników odżywczych i białka.

Choć mogą jeść owoce i warzywa, traktowane są one jako przysmaki, ponieważ owoce mają za dużo cukru, a niektóre warzywa mogą powodować problemy zdrowotne. Elficka kuchnia, pełna przypraw i chleba, jest pyszna i chętnie spożywana przez inne rasy. Elfy produkują także aromatyczne, niskoprocentowe wina, często spożywane przy specjalnych okazjach.

• Deanärë Múrnis
• Ellisar
• Golion
• Hälda'nariel Estel Ava'rosa
• Illadelir’ta
• Lämia Mithr’väliya
• Múirë
• Múr’ahar’ta
• Päradisa Lúvia'asana
• Tronis Aether'nel

• Jaśnie Oświecone

• Długowieczność Elfów Półkrwi
• Legenda o Deanärë Múr'i
• Przepowiednia o Dziecku Śniegu
• Przeznaczenie i Potencjał Dzieci Śniegu
• Rozłam Angvalionu

• Jedyne istoty, które Eldëvir uznawały za tak samo potężne jak one same, były smoki - obiektywnie można stwierdzić jednak, że te były zdecydowanie potężniejsze od elfów.

• Ostatni znany Starożytny Elf, Elori’fäí Vär’ta, żył w Starym Armekcie w dzielnicy elfów. Był najlepszym elfickim kowalem w Araulenie. Pramatka zsyłała mu wizje, w których pokazywała, jakie następne działo ma wykonać. Stworzone przedmioty czekały, aż przyjdzie osoba, której zostały one przeznaczone. Niestety elf krótko po zakończeniu II Wojny Amarantu udał się w Ostatnią Podróż. Co ciekawe, choć był wielokrotnie pytany o upadek swojej rasy, zawsze milczał w tym temacie.

• Wyspą Riggë po upadku Eldëvir przez długi czas rządziły rody Eld'atan, których członkowie są półelfami wywodzącymi się od Starożytnych Elfów, których krew nadal mają w żyłach. Niestety krew Eldëvir, którą noszą w sobie, powoli zanika, z racji tego że przedłużają swoje rody z Leśnymi Elfami.

• Ostatnim bastionem Eldëvir, który utrzymał się na długo po upadku ich królestwa, był Zakon Bellanär'i, choć przed swoim upadkiem uzupełniali swoje szeregi Leśnymi Elfami. Ostatecznie zakon został zniszczony oraz wybity.