Koronny Cech Łowczych

Koronny Cech Łowczych wyróżnia się nietypową strukturą w porównaniu do innych arauleńskich gildii. W przeciwieństwie do tradycyjnych cechów, nie posiada on hierarchii uczni-czeladnik-mistrz. Każdy przyjęty do cechu łowczy automatycznie otrzymuje tytuł mistrza, co wynika z wyjątkowego charakteru ich obowiązków i odpowiedzialności.

Najwyższą władzę w cechu sprawuje Arcymistrz Gildii, który reprezentuje interesy łowczych na Wysokiej Radzie. Choć formalnie nie ma prawa decydować o konkretnych polowaniach, to zarządza budżetem cechu, zatwierdza listy kontraktów i odpowiada za organizację Królewskich Łowów. W praktyce to on rekomenduje królowi usunięcie łowczego ze struktur cechowych w przypadku poważnych przewinień.

Codzienne funkcjonowanie cechu nadzoruje Rada Starszych, składająca się z czterech najbardziej doświadczonych łowczych królestwa. To oni wraz z przedstawicielem króla (zwykle Wicekrólem) zasiadają w jury podczas Królewskich Łowów, oceniając kandydatów. Rada Starszych pełni również rolę doradczą dla Arcymistrza Gildii w sprawach dotyczących cechu.

Wszyscy członkowie cechu są równi pod względem formalnym, choć w praktyce starsi stażem łowczy cieszą się większym autorytetem. Nie ma podziału na lokalne komórki czy oddziały - każdy mistrz działa samodzielnie na terenie całego królestwa, otrzymując zlecenia bezpośrednio od Korony lub lokalnych lordów. Komunikacja między łowczymi odbywa się głównie poprzez sieć gońców i listów, a w pilnych sprawach za pośrednictwem Sów Korony.

Jedynym sposobem dołączenia do cechu jest zwycięstwo w organizowanych co trzy lata Królewskich Łowach. Kandydaci muszą być zgłoszeni przez pomniejsze cechy łowcze działające w domenach poszczególnych lordów. Po przyjęciu nowy członek składa przysięgę wierności królowi i otrzymuje wszystkie przywileje oraz obowiązki związane z funkcją Królewskiego Łowczego.

Koronny Cech Łowczych to elitarna organizacja skupiająca najlepszych myśliwych w królestwie Araulenu. Ich głównym zadaniem jest regulowanie populacji rzadkich i niebezpiecznych gatunków zwierząt, na które polowanie jest zabronione dla zwykłych obywateli. Działalność cechu obejmuje całe terytorium królestwa, choć szczególnie aktywni są w regionach obfitujących w cenną zwierzynę, takich jak gęste lasy czy górskie ostępy.

Cech współpracuje zarówno z lokalnymi lordami, jak i bezpośrednio z Koroną. Lordowie często zatrudniają Królewskich Łowczych do eliminacji zagrożeń na swoich ziemiach, takich jak drapieżniki zagrażające stadom czy potwory terroryzujące wioski. Z kolei Korona zleca im bardziej prestiżowe i niebezpieczne misje, jak polowania na legendarne bestie czy zbieranie rzadkich składników do królewskich aptek i laboratoriów.

Finansowanie cechu pochodzi głównie z królewskiego skarbca, który wypłaca łowczym stałe pensje. Dodatkowe dochody generują kontrakty od lordów oraz nagrody za wykonanie szczególnie trudnych zleceń. Arcymistrz Gildii, będący zwierzchnikiem cechu w Wysokiej Radzie, zarządza budżetem i zatwierdza listy kontraktów, choć sam nie ma wpływu na decyzje dotyczące konkretnych polowań.

Działalność cechu jest w pełni jawna, a jego członkowie cieszą się dużym szacunkiem w społeczeństwie. Mimo to, ich praca bywa niebezpieczna i wymaga nie tylko umiejętności łowieckich, ale też znajomości terenu, taktyki oraz często podstaw magii. Usunięcie z cechu wiąże się z utratą prawa do wykonywania zawodu, co dla wielu łowczych jest równoznaczne z utratą źródła utrzymania i prestiżu.

Królewscy Łowcy w Araulenie cieszą się wyjątkowymi przywilejami, które stawiają ich ponad lokalnymi prawami i ograniczeniami. Najważniejszym z nich jest prawo do swobodnego polowania na terenie całego królestwa, włączając w to Księstwo Kirlańskie i Księstwo Birchton, bez konieczności uzyskiwania zgody od lokalnych władz. W przeciwieństwie do zwykłych łowczych, którzy muszą działać wyłącznie na ziemiach swojego lorda i tylko na określone gatunki, Królewscy Łowcy mają nieograniczony dostęp do wszelkiej zwierzyny – od pospolitych jeleni po legendarne bestie, takie jak Krethal czy Cieniostwór. Ta wolność działania czyni ich niezależnymi od kaprysów lokalnych lordów i pozwala im wypełniać misje zlecone przez Koronę bez zbędnych formalności.

Kolejnym istotnym przywilejem jest prawo do sprzedaży trofeów oraz mięsa pozyskanego podczas polowań. Choć większość łowczych w Araulenie musi oddawać część zdobyczy swojemu lordowi, Królewscy Łowcy mogą swobodnie handlować swoimi łupami, co stanowi dla nich dodatkowe źródło dochodu. Jedynym warunkiem jest odprowadzenie zryczałtowanej składki na rzecz Koronnego Cechu Łowczych, która zasila wspólny fundusz używany m.in. na organizację Królewskich Łowów czy utrzymanie sieci informatorów. Dzięki temu przywilejowi wielu łowczych buduje pokaźne majątki, handlując rzadkimi skórami, rogami czy innymi cennymi częściami upolowanych stworzeń.

Ostatnim, ale nie mniej ważnym przywilejem jest prawo do wystawiania zleceń łowieckich w imieniu Korony. Oznacza to, że Królewscy Łowcy nie tylko sami polują na niebezpieczne bestie, ale także mogą zlecać takie zadania innym – oczywiście za odpowiednią opłatą. Dzięki temu pełnią rolę pośredników między władzą a lokalnymi łowcami, którzy nie mają prawa samodzielnie organizować polowań na chronione gatunki. Ta wyjątkowa kompetencja czyni ich nie tylko elitarnymi myśliwymi, ale także ważnym ogniwem w systemie zarządzania łowiectwem w całym królestwie.

Poniżej znajduje się lista zwierząt oraz bestii, na które mogą polować tylko Królewscy Łowczy lub osoby, które przyjęły od nich zlecenie:

• Bazyliszek
• Cieniostwór
• Krethal
• Leśnica
• Troll
• Wiwerna

Koronny Cech Łowczych realizuje swoje cele poprzez ściśle określone procedury i metody, które gwarantują skuteczność oraz zachowanie wyłączności na polowania. Podstawowym narzędziem działania cechu są Królewskie Łowy, organizowane co trzy lata w Starym Armekcie. Konkurs ten służy nie tylko wyłonieniu nowych członków, ale także utrzymaniu wysokich standardów łowieckich w królestwie. Uczestnicy muszą zaprezentować trofea oraz wziąć udział w igrzyskach, podczas których ich umiejętności są testowane w praktyce.

Polowania na rzadkie i niebezpieczne gatunki, są prowadzone przez Królewskich Łowczych w sposób zorganizowany i metodyczny. Cech korzysta z sieci informatorów oraz lokalnych łowczych, którzy dostarczają informacji o występowaniu tych stworzeń. W przypadku szczególnie groźnych potworów, łowcy mogą działać w większych grupach, koordynując swoje działania z lokalnymi władzami lub armią.

Zlecenia od Korony lub lordów są realizowane przez indywidualnych łowczych lub zespoły, w zależności od skali zagrożenia. Każde zlecenie jest szczegółowo analizowane pod kątem ryzyka i wymaganych umiejętności. Łowcy mają prawo odmówić wykonania zadania, jeśli uznają je za zbyt niebezpieczne lub wykraczające poza ich kompetencje. W takich przypadkach Arcymistrz Gildii może zlecić wykonanie zadania innemu łowczemu lub zorganizować specjalną ekspedycję.

Koronny Cech Łowczych utrzymuje również sieć kontaktów z innymi gildiami i lokalnymi cechami łowieckimi, co pozwala na wymianę informacji i zasobów. W przypadku konfliktów lub sporów dotyczących praw do polowań, cech może interweniować za pośrednictwem Arcymistrza Gildii, który ma prawo występować przed Wysoką Radą lub samym królem. Działania cechu są więc oparte na połączeniu tradycyjnych metod łowieckich, ścisłej organizacji oraz współpracy z władzami królestwa.

Koronny Cech Łowczych, choć cieszy się prestiżem i uznaniem, nie jest wolny od kontrowersji. Jedną z największych jest podejrzenie o nepotyzm podczas Królewskich Łowów. Wielu lordów i przedstawicieli pomniejszych cechów zarzuca, że wybór nowych członków często zależy bardziej od politycznych układów niż od rzeczywistych umiejętności. W przeszłości zdarzały się przypadki, gdy łowczy z wpływowych rodów byli faworyzowani, mimo że ich trofea nie dorównywały osiągnięciom innych uczestników.

Kolejną kontrowersją jest sposób, w jaki cech traktuje swoich byłych członków. Zakaz wykonywania zawodu po usunięciu z cechu jest często postrzegany jako zbyt surowy, szczególnie że wielu łowczych traci w ten sposób jedyne źródło utrzymania. W przeszłości zdarzały się przypadki, gdy usunięci łowczy przechodzili na służbę do przestępczych organizacji, wykorzystując swoje umiejętności do nielegalnych polowań lub zabójstw na zlecenie.

Wreszcie, niektórzy krytykują sam system Królewskich Łowów, twierdząc, że jest zbyt kosztowny i elitarny. Pomniejsze cechy często nie stać na wysłanie swoich przedstawicieli do Starego Armektu, co sprawia, że konkurs jest zdominowany przez łowczych z bogatszych regionów. To z kolei prowadzi do nierówności i ogranicza szanse dla utalentowanych myśliwych z biedniejszych obszarów.