Lomiis Elaíni

Lomiis Elaíni to jeden z najstarszych języków na świecie, którym po raz pierwszy posługiwali się Eldëvir. Język ten znacząco różni się od innych języków, którym posługiwano się w tamtym okresie - przede wszystkim brakuje mu twardych akcentów i wyróżnia się swoją dźwięczną, gładką wymową.

Choć sami Eldëvir, aby nadać swojemu językowi wyniosłości, twierdzili, że jest to ten sam pierwotny język, z którego pomocą Pramatka opisała świat na smoczej skorupie jaja, to bardzo stare aspińskie oraz, co ciekawe, quarińskie, kroniki mówią o tym, jakoby autorką języka była jedna z Jaśnie Oświeconych, Mithr'aíwë Ro'nis, która była jedną z najstarszych Starożytnych. Ta specjalizująca się w językoznawstwie i magicznym piśmie elfka stworzyła Lomiis Elaíni, wzorując się na pierwotnych dialektach elfów, którymi żadna z elfickich ras obecnie się nie posługuje.

Pomimo, że Eldëvir bardzo dbali o swój język, to jednocześnie cenili sobie oni wolność i elastyczność w nazewnictwie. Ich pragnienie tego, aby język był estetyczny i dźwięczny, przeważało nad chęcią dokładnego podążania za zasadami językowymi. Z tego powodu, tworząc nazwy własne i imiona, Starożytne Elfy często pozwalały sobie na częściowe puszczanie wodzy fantazji - w tych przypadkach często wykorzystywane są niepełne słowa, które to oznaczane są z pomocą Apostrofa, a wyrazy niekiedy nie są odmieniane.

Zwyczaj ten warto mieć z tyłu głowy w trakcie tłumaczenia - chociaż są piękne, to elfie imiona są często trudne w tłumaczeniu i wymagają chwili zastanowienia. Podobny zwyczaj zachowały żyjące obecnie rasy elfów - zwłaszcza Leśne Elfy, które w tej kwestii cechują się nadzwyczaj dużą dowolnością. Odrodzone Elfy natomiast wykazują o wiele większe oddanie poprawnej pisowni. W przypadku tłumaczenia imion najlepszym pomysłem jest, o ile to możliwe, spytanie właściciela imienia o jego znaczenie - zwykle chętnie przedstawiają je oni niezwykle dokładnie.

Podstawą, jeśli chodzi o naukę języka, jest zapoznanie się ze sposobem zapisywania liter i wyrazów, a następnie z ich wymową, która może się różnić od tej pierwszej. Poniżej przedstawione są informacje na temat pisowni oraz wymowy w Lomii.

Poniżej przedstawione jest kilka zasad dotyczących zapisu liter:

• Jeśli w wyrazie znajduje się połączenie „ei”, zamienia się ono na „eí”.

• Jeśli w wyrazie znajduje się połączenie „ai”, zamienia się ono na „aí”.

• Jeśli w wyrazie znajduje się połączenie „oi”, zamienia się ono na „oí”.

• Jeśli ostatnią literą wyrazu jest litera „e”, zamienia się ona w literę „ë”.

• W Lomii nie występuje litera „u” – zastępuje ją litera „ú”.

• Jeśli w pierwszej sylabie wyrazu znajduje się litera „a”, zamienia się ona na „ä”. Wyjątkiem od zasady jest sytuacja kiedy „a” jest pierwszą literą wyrazu.

• Zaprzeczenie czasownika występuje zawsze po czasowniku.

• Rzeczownik, do którego odnosi się czasownik, występuje zawsze przed czasownikiem.

• Czasownik występuje zawsze na końcu zdania (lub przed przecinkiem, jeśli to zdanie złożone).

W Lomii rzeczowniki posiadają określone końcówki, na które kończą się wyrazy tego rodzaju. Jest to istotne w przypadku modyfikowania rzeczowników.

Końcówki rzeczowników prezentują się następująco:

• a

• ë

• il

• el

• on

• or

• as

• ar

• an

• is

Wyraz dopełniający to odmieniona forma rzeczownika lub czasownika, która wykorzystywana jest, jak sama nazwa wskazuje, do dopełnienia rzeczownika. Służy on lepszemu określeniu rzeczownika - zwykle będzie określał jaki dany rzeczownik jest lub do czego się odnosi. Wyrazy dopełniające często pełnią rolę przymiotników np.

• amaritë (mróz) po zamianie na wyraz dopełniający amarit'i oznacza mroźny lub stanowi dopełnienie np. Coa Amarit'i (Dom Mrozu).

Aby zamienić rzeczownik na wyraz dopełniający, zamieniamy jego końcówkę na odpowiednią dla danej grupy końcówek. Prezentuje się to następująco:

• a/ë > 'i

• il/el > 'nel

• on/or > 'nir

• as/ar/an > 'san

• is > 'oí

Od powyższej reguły istnieją wyjątki - część wyrazów w Lomii nie należy do żadnej z powyższych grup i posiada swoją własną końcówkę wyrazu dopełniającego. Prezentuje się to następująco:

Odmiana kierunków świata (men > 'nis):

• Formen (Północ) > For'nis

• Hyärmen (Południe) > Hyär'nis

• Romen (Wschód) > Ro'nis

• Númen (Zachód) > Nú'nis

Pozostałe wyjątki:

• tir (brama) > tirsan'

• hiraeth (nadzieja) > hiraí'

• lilireth (wiara) > lilireí’

• elúnnith (miłość) > elúnni’

• päradisaí (król) > päradiseí'

• fäí (matka) > feí'

• gläí (ojciec) > gleí'

• eldëvir (pierwotny) > eldëvris’

• ahadreth (magia) > ahadr’

W przypadku tych wyjątków Apostrof, który oznacza zajście zmiany w pierwotnym wyrazie, zapisywany jest zawsze na końcu wyrazu, a nie w miejscu początku zmiany, aby zaznaczyć, iż jest to wyjątek od standardowej odmiany.

Wyraz dopełniający to odmieniona forma rzeczownika lub czasownika, która wykorzystywana jest, jak sama nazwa wskazuje, do dopełnienia rzeczownika. Służy on lepszemu określeniu rzeczownika - zwykle będzie określał jaki dany rzeczownik jest lub do czego się odnosi np.

• aharya (patrzeć) po zamianie na wyraz dopełniający ahar'ta oznacza patrzący, określając wykonawcę czynności, do której odnosi się rzeczownik.

Zamiana czasownika na wyraz dopełniający jest prostsza niż w przypadku rzeczowników. Wszystkie czasowniki w Lomii mają taką samą końcówkę, dlatego zamienia się je tak samo.

Aby zamienić czasownik na wyraz dopełniający, zamieniamy jego końcówkę. Prezentuje się to następująco:

ya > 'ta

Aby móc dokładniej określić wykonawcę czynności w Lomii występują zaimki osobowe. Ich wykorzystywanie nie jest jednak obowiązkowe. Wykorzystywany, zaimek osobowy zapisuje się po czasowniku.

Odmiana czasowników odbywa się poprzez zamianę końcówki "-ya" na końcówkę odpowiadającą danej osobie czasownika. Prezentuje się to następująco:

Liczba pojedyncza:

1 os.: ya > 'm

2 os.:ya > 'ma

3 os.:ya > 'mo

Liczba mnoga:

1 os.:ya > 'va

2 os.:ya > 'la

3 os.:ya > 'vala

Apostrof to element interpunkcyjny, który komunikuje, że w wyrazie zaszła jakaś zmiana - słowem, został on odmieniony lub zmodyfikowany na inny sposób. Najpopularniejszym przykładem będzie właśnie odmiana wyrazu - zamiana go na wyrażenie dopełniające lub odmiana czasownika. W przypadku odmiany Apostrof wstawiany jest zawsze w miejscu przed wprowadzoną zmianą np. lomë (noc) > lom'i (nocny). Od reguły tej istnieją wyjątki wspomniane wyżej.

Apostrof może również wystąpić w sytuacji, kiedy część wyrazu została usunięta podczas łączenia dwóch wyrazów. Wstawiany jest wtedy na samym końcu skróconego wyrazu np. mithra (sen) > mithr'aiwë (kruk).

Przedrostki to krótkie elementy językowe, które dodaje się na początku rzeczownika, aby nadać mu nowego znaczenia lub go uzupełnić. Przedrostek "przykleja się" do rzeczownika, tworząc w ten sposób nowy wyraz. Każdy przedrostek ma przypisaną funkcje i sposób, w jaki modyfikuje rzeczownik. Po przedrostku zawsze dodaje się Apostrof, aby zasygnalizować zmodyfikowanie rzeczownika przez przedrostek.

Lista znanych przedrostków w Lomii prezentuje się następująco:

• mid - oznacza "przed", czyli poprzedzenie czegoś np. linaë (wiosna) > mid'linaë (przedwiośnie)

• värn - oznacza "ponownie", czyli powtórzenie czegoś np. asanë (narodziny) > värn'asanë (odrodzenie)

• mäev - oznacza "panią/pana" lub "zarządcę" np. lomë (noc) > mäev'lom'i (pani nocy)

Przedrostek "mäev" wymaga zamiany rzeczownika, do którego się odnosi, w wyraz dopełniający.

• Sol - przedrostek Gwiezdnych Jednorożców, który pozwala tworzyć ich imiona np. Sol' Bräve (Jednorożec Gromu)

Przedrostek "Sol" jest jedynym takim przypadkiem, kiedy pomiędzy Apostrofem a rzeczownikiem, do którego odnosi się przedrostek, pozostawiamy odstęp.

• Mithr'aíwë Ro'nis oznacza Kruka ze Wschodu i jest nawiązaniem do prawdziwej twórczyni języka, Barbary Kruk, należącej do grona graczy serii Angvalion.

• Pierwotne dialekty elfów są odniesieniem do elfickich języków innych autorów, które były inspiracją dla części słownictwa np. Quenyi z serii "Władca Pierścieni" lub języka elfów z serii gier "Dragon Age".