Skałożółw

Skałożółw to istota wyjątkowo spokojna i zrównoważona, co jest typowe dla żywiołaków ziemi. Porusza się powoli i metodycznie, nigdy się nie spiesząc. Większość czasu spędza na żerowaniu lub odpoczynku, wtapiając się w otoczenie. Jego zachowanie odzwierciedla stabilność i cierpliwość żywiołu, z którego powstał.

W obliczu zagrożenia Skałożółw rzadko ucieka. Zamiast tego wykorzystuje swoją zdolność do upodabniania się do skały, pozostając w bezruchu aż niebezpieczeństwo minie. Tylko w ekstremalnych sytuacjach, gdy czuje się poważnie zagrożony, może użyć swojej magii geomancji do obrony. W takich przypadkach potrafi wzmocnić okoliczną roślinność, nadając jej agresywne cechy, które odstraszają napastników.

W stosunku do innych istot Skałożółw zachowuje się neutralnie, choć wyraźnie unika kontaktu z ludźmi. W ich obecności natychmiast zamiera, udając zwykłą skałę. Wobec innych żywiołaków ziemi może przejawiać pewne oznaki ciekawości, ale rzadko inicjuje interakcje. Jego relacje z żywiołakami innych żywiołów są ograniczone - szczególnie unika konfrontacji z żywiołakami ognia, które mogłyby zagrozić jego skalistej powłoce.

Żerowanie Skałożółwia to proces powolny i systematyczny. Przesuwa się od rośliny do rośliny, delikatnie je spożywając i jednocześnie lecząc magią te, których nie zjada. Często pozostawia za sobą ślad bujniejszej roślinności, która rośnie szybciej i jest zdrowsza dzięki jego magicznemu dotykowi. Ten rytuał żerowania ma niemal medytacyjny charakter, co dodatkowo podkreśla jego związek z żywiołem ziemi.

Polowanie na Skałożółwia jest niezwykle trudne ze względu na jego zdolność do kamuflażu. W pobliżu ludzi istota udaje skałę, co sprawia, że jest praktycznie niewykrywalna. Najskuteczniejszą metodą polowania jest obserwacja miejsc, gdzie rośliny rosną nienaturalnie szybko lub wykazują nietypowe właściwości. Łowcy często używają specjalnych zaklęć wykrywających magię ziemi, aby namierzyć żółwia.

Walka z Skałożółwiem wymaga przygotowania, ponieważ istota wykorzystuje swoją magię geomancji do obrony. Rośliny wokół niej mogą stać się agresywne, a sama skorupa żółwia jest niezwykle twarda. Po zabiciu Skałożółwia należy szybko zebrać trofea, ponieważ ich moc szybko się rozprasza.

Głównym trofeum ze Skałożółwia są Sole Ziemi.

Skałożółw spotykany jest wyłącznie w regionach o szczególnym nagromadzeniu energii ziemi, gdzie naturalna magia tego żywiołu osiąga najwyższe stężenie. Preferuje tereny bogate w skały i minerały, takie jak głębokie wąwozy, jaskinie lub stare kamieniołomy, gdzie jego kamienna natura może łatwo wtapiać się w otoczenie.

W przeciwieństwie do innych żywiołaków ziemi, Skałożółw unika równin i otwartych przestrzeni, preferując miejsca osłonięte i trudno dostępne. Jego obecność często zdradzają nietypowo uformowane głazy oraz rośliny o nienaturalnie wzmocnionych łodygach i liściach, które służą mu zarówno jako pożywienie, jak i naturalna broń.

Skałożółw, jako naturalny żywiołak ziemi, nie rozmnaża się w sposób biologiczny, typowy dla zwierząt. Proces jego powstawania jest ściśle związany z nagromadzeniem esencji magicznej w miejscach o szczególnym nasyceniu żywiołem ziemi. W przeciwieństwie do innych żywiołaków, Skałożółw nie rozszczepia się, tworząc potomków, co jest charakterystyczne dla starszych żywiołaków innych żywiołów.

Nowe Skałożółwie powstają samoczynnie w miejscach, gdzie koncentracja magicznej energii ziemi osiąga szczególnie wysokie poziomy. Proces ten może trwać dziesiątki, a nawet setki lat, podczas których energia stopniowo kumuluje się, tworząc z czasem pełnoprawną istotę. Miejsca takie to zazwyczaj głębokie jaskinie, stare kamienne kręgi lub tereny, gdzie występują szczególnie potężne złoża minerałów.

W rzadkich przypadkach, gdy Skałożółw osiągnie wyjątkowo zaawansowany wiek, może on świadomie przekazać część swojej esencji magicznej wybranemu miejscu, inicjując proces powstawania nowego osobnika. Jest to jednak proces niezwykle rzadki i wymagający od żywiołaka ogromnego wysiłku, który może znacząco osłabić rodzica. W związku z tym Skałożółwie decydują się na to tylko w wyjątkowych okolicznościach, np. gdy wyczuwają zbliżającą się śmierć lub gdy ich teren jest szczególnie zagrożony.