Ślub Tarona i Earline var Wyndhame'ów

Po zbuntowaniu się przeciwko Edgarowi, Taron przeniósł się do Kinlaig, stolicy księstwa Birchton. Tam zebrał armię, negocjował i zdobywał sojuszników dla swojej sprawy. W trakcie tych działań poznał Earline var Fyre, drugą córkę księcia Birchton. Szybko się polubili i zaczęli się spotykać, co według plotek służby, przerodziło się w ich romans.

Interesujące jest, że Taron i Earline poświęcali dużo czasu na treningi - Taron jako wybitny kawalerzysta, a Earline jako umiejętna wojowniczka walcząca w zwarciu. Wymieniali się doświadczeniem i wzmacniali swoje umiejętności.

Ojciec Earline, Książę Hildred var Fyre, nie stał na przeszkodzie ich związku. Wręcz przeciwnie - zaproponował Taronowi małżeństwo z jego córką, co miałoby przypieczętować ich sojusz. Zaraz po zaręczynach Earline zachodzi w ciążę, co dodatkowo umacnia pozycję Tarona jako pretendenta do tronu - ma teraz żonę z wpływowego rodu oraz dziedzica w drodze.

Na huczne wesele w Kinlaig zaproszone są najważniejsze rody Araulenu, w tym przeciwnicy Tarona i sam Król Edgar var Langver. Zaproszeni zostali również:

• Księżna Casterville, Shirley var Lynnford,

• Książę Kirlan, Victor III var Langver,

• Książę Egaras, Carl Cooke,

• Księżna Leśnych Elfów w Araulenie, Norien Värn’asan'i,

• archonci Kapituły Amarantu,

• najważniejsi hierarchowie Kościoła Arauleńskiego, w tym Wielebna Matka Victoria,

• Silmaaroońska Wielka Czwórka,

• Królowa elfów z Hränil Nämari'nel, Eíwen Fäíeld'i,

• Król Kresów, Verisław Vovkiv,

• Król Isueanu, Nikolai Gordon,

• Król Thraegu, Nurr'Shan VII,

• Hetman Międzygórza, Gomez Helvegen,

• Król Nebrazzy, Emiliano de Vittocce, wraz z rodziną królewską,

• Kanclerz Ligii Srebrnomarchijskiej, Dexter var Howard,

• Zgromadzenie Bojarów Legiomorza.

Pierwszy dzień minął na długiej biesiadzie oraz oczekiwaniu na przybycie wszystkich gości. Pomimo napiętej sytuacji, zwolennicy arauleńskiego konfliktu zasiadają do wspólnego stołu.

Podczas uczty Taron i Edgar nie rozmawiali, lecz wieczorem odbyli długą rozmowę na osobności. Król obiecał, że wybaczy Taronowi bunt, jeśli ten wycofa swoje słowa i ponownie złoży hołd. Edgar tłumaczył, że Araulen nie jest gotowy na wojnę domową i dla dobra kraju konieczny jest kompromis.

To wszystko zaczęło się od Twoich kompromisów, Edgarze.

Taron, choć uznał, że nigdy nie dojdą do porozumienia, zyskał trochę szacunku do Edgara. Nadal uważał go za słabego króla, ale teraz wiedział, że Edgar jest szczery i naprawdę stara się, jak może.

Pod koniec dnia odbył się turniej na arenie rycerskiej, w którym udział mógł wziąć każdy, nawet ci, którzy nie byli rycerzami. Nagrodą w turnieju był tytuł szlachecki na dworze księcia Birchton oraz posiadłość w mieście.

Taron przyprowadził dla swojej wybranki jednorożca, którego specjalnie oswoił dla niej. Earline natychmiast nawiązała z nim kontakt. Wsiadając na jednorożca, udali się razem na przejażdżkę do lasu. Księżniczka nazwała swojego nowego rumaka Białogrzywym. Podarowanie małżonce jednorożca było zgodne z wieloletnią tradycją rodu Wyndhame i oznaczało akceptację Earline w nowej rodzinie.

Król Edgar var Langver przywiózł dla małżeństwa wspaniały prezent – trzy miecze z ebonu, z których jeden zawierał odłamek Zümer-Zemlin. Miecz z odłamkiem był przeznaczony dla Tarona, a pozostałe dwa dla jego żony i przyszłego dziedzica. Edgar gratulował ślubu i ciąży, podkreślając, że jego prezenty są gestem dobrej woli. Taron, choć stwierdził, że nie brakuje mu mieczy, przyjął ten wspaniały podarunek. Nazwał swój miecz Księżycowym Ostrzem, ogłaszając, że stanie się on relikwią rodu, przekazywaną kolejnym pokoleniom.

Księżna Casterville, Shirley var Lynnford, podarowała małżeństwu trzy kunsztowne płaszcze, ozdobione herbem rodu Wyndhame. Zapewniła o swoim poparciu dla sprawy Tarona, wyrażając nadzieję, że przybędą do jej księstwa odziani w te płaszcze, aby uratować jej lud od tyranii Królowej Hintervoldu.

Król krasnoludów z Thraegu, Nurr'Shan VII, podarował najciekawszy prezent - Klejnot Głębinowy, bardzo rzadki klejnot, który mieni się wszystkimi kolorami. Kamienie te są niezwykle rzadkie, ponieważ występują bardzo głęboko pod ziemią, a krasnoludy zwykle się nimi nie dzielą. Wśród krasnoludów Kamień uchodzi za klejnot władców. Taki gest został odebrany przez pozostałych gości jako symbol poparcia dla władzy Króla var Wyndhame oraz subtelny znak, że również nie akceptują Edgara var Langvera jako króla.

Książę Victor III var Langver z Kirlan wygłosił przemówienie, w którym zachwalał ślub, chwaląc jego przygotowanie oraz ideę połączenia dwóch znamienitych rodów. Książę przygotował wspólny prezent z Hrabią Wysp Południowych, Alrysem var Pyke, jako dar od narodu Południowców dla nowożeńców. Był nim przepiękny galeon wraz z załogą, złożoną ze służby, słynnych łupieżców z Pykeport oraz kirlańskich łuczników.

Władca Nebrazzy, Król Emiliano de Vittocce, oraz rodzina królewska podarowali małżeństwu starożytne księgi magiczne, które niegdyś otrzymali od Zakonu Gregoriańskiego. Księgi zawierały opisy zaklęć, praktyk magicznych oraz sposoby ich przeciwdziałania. Małżeństwo zaproponowało, aby oddać te księgi Kapitule, aby wiedza ta mogła działać na rzecz całego Amarantu, a nie tylko rodu Wyndhame. Król de Vittocce zgodził się, a następnie przekazano księgi Przewodniczącemu Kapituły.

Päradisa z Hränil Nämari'nel, Eíwen Fäíeld'i, podobnie jak Książę Victor, wygłosiła przemówienie, w którym mówiła o znaczeniu miłości oraz wyraziła radość z faktu, że Earline jest w ciąży. Jej słowa poruszyły nawet najtwardszych i najzimniejszych gości, wielu z nich płakało. Päradisa podarowała małżeństwu sadzonkę Drzewa Dziedzictwa oraz służbę Hädriel Itr'idiära - leśnej elfki biegłej w Magii Życia oraz specjalizującej się w opiece nad brzemiennymi kobietami. Meíen zawsze pragnęła służyć na ludzkim dworze, a jej obecność miała zapewnić ochronę przyszłemu dziedzicowi.

Wielka Czwórka z Silmaaroonu ofiarowała gobelin przedstawiający całe drzewo genealogiczne rodu Wyndhame, wykonany przez mistrzów z silmaarońskiej pracowni “Piękno Däl’hrän'nel”. Gobelin został zaklęty przez mistrza pracowni “Arcanum”, dzięki czemu wyszycia na nim się poruszają. Został stworzony w taki sposób, aby można było łatwo dodawać nowych członków rodziny, uwzględniając również puste miejsce na dziedzica. Małżonkowie byli zachwyceni prezentem i wywiesili gobelin w sali biesiadnej.

Małżeństwo otrzymało także inne prezenty od pozostałych gości:

• Przewodniczący Kapituły, Alcred var Pyke-Pontfield, w imieniu całej kapituły ofiarował dwa magiczne pistolety nazwane Kragdan’Fered,

• Książę Egaras, Carl Cooke, podarował służbę jednej ze swoich córek, aby mogła służyć jako rycerz ich rodu, co małżeństwo przyjęło,

• Hetman Międzygórza, Gomez Helvegen ofiarował tryptyk przedstawiający historię rodu, jednorożców oraz pustym miejscem na przeszłe pokolenia;

• Król Isueanu, Nikolai Gordon, ofiarował drogie i egzotyczne przyprawy przywiezione z Morza Tysiąca Wysp.

• Król Kresów, Verisław Vovkiv, podarował dwa pełnokrwiste vuldarskie szpice, wytresowane do ochrony miru domowego,

• Kanclerz Ligi Srebrnomarchijskiej, Dexter var Howard, ofiarował kopalnię srebra,

• Zgromadzenie Bojarów z Legiomorza ofiarowało bursztynową komnatę.

Drugiego dnia z samego rana wybuchła kłótnia między Baronem var Arwen a jego chorążym, Lady var Dral, dotyczącą przyszłości ich krainy, Moorhaven. Spór szybko eskalował do rękoczynów, angażując coraz więcej osób. Na szczęście księżna elfów, Norien Värn’asan'i, załagodziła konflikt, sugerując pojedynek rycerski jako rozwiązanie.

Obaj lordowie wystawili swoich synów: Lady var Dral wystawiła Sir Dudleya var Dral, a Baron var Arwen Sir Winthropa var Arwen. Sir Winthrop, znany jako Rycerz Szarego Przełomu, był uważany za bardziej uzdolnionego niż Sir Dudley, dlatego większość lordów obstawiała jego wygraną. Podczas pojedynku Sir Winthrop złamał swój miecz, co przyczyniło się do jego porażki. Mimo że Rycerz Szarego Przełomu nie chciał zaakceptować wyniku walki, jego ojciec przyjął porażkę z godnością.

Późnym południem odbyła się ceremonia ślubna w katedrze, której przewodniczyła Wielebna Matka Victoria. Podczas ceremonii Wielebna cały czas zwracała się do Tarona per “Król”, co goście odebrali jako uznanie jego koronacji. Świadkowie twierdzili, że Król Edgar var Langver poczerwieniał ze złości, jednak szybko ochłonął. Po ceremonii wszyscy rozmawiali tylko o tym.

Następnie odbyła się największa i najbardziej zakrapiana uczta. Goście bawili się i rozmawiali, odbywały się liczne polityczne dyskusje, a Król Edgar var Langver wykazywał się taktem, wyciszając wszelkie sprzeczki.

Wieczorem małżeństwo skonsumowało związek, a Książę var Fyre ogłosił, że będzie na uczcie do końca. Do środka nocy większość gości udała się na spoczynek, a ostatnim gościem, który siedział do rana, był Victor III var Langver. Służba mówi, że książęta rozmawiali o polityce i sprawach królestwa, popijając wino i zajadając się kiełbasą.

Trzeciego dnia odbył się turniej rycerski - największy od zakończenia III Wojny Amarantu i pierwszy o tak wysokim prestiżu. Zjechali się na niego rycerze z całego kontynentu, w tym Hintervoldzkie Rycerstwo, choć bez swoich panów. Rycerze Królowej Hintervoldu nie pojawili się na turnieju.

Turniej trwał cały dzień, obejmując pojedynki piesze, w siodle oraz walki grupowe. Lud Amarantu spragniony był tego typu wydarzeń, których za czasów Drakarii było zbyt mało.

Cały turniej wygrał rycerz Sir Damiano de Vittocce z królewskiej rodziny Nebrazzy. Hintervoldzkie Rycerstwo wypadło najlepiej, choć rycerze z Nebrazzy mocno im dorównywali. Na podobnym poziomie plasowało się rycerstwo Arauleńskie oraz z Kresów, a najgorzej wypadli rycerze z Silmaaroońskiej Szkoły Rycerskiej. Turniej, poza dostarczeniem ogromu zabawy, pokazał, że po wojnie poziom rycerstwa na kontynencie spadł.

Wieczorem, po zakończeniu turnieju, goście zaczęli rozjeżdżać się do domów, z wyjątkiem lordów popierających sprawę Tarona, którzy udali się do sali biesiadnej, aby przedyskutować dalsze kroki w ich buncie.

Ślub, poza zawarciem związku małżeńskiego i wzmocnieniem pozycji Tarona jako pretendenta do tronu, miał kilka poważnych konsekwencji.

Wielkim echem odbiły się słowa Wielebnej Matki Victorii, która nazywając Tarona królem, zasugerowała, że kościół akceptuje jego koronację. Zdziwienie było ogromne, ponieważ Wielebna Matka znana była ze swojego pokojowego nastawienia. Po jej powrocie do Starego Armektu odbyło się Zgromadzenie Słonecznych Kapłanów, podczas którego wielu hierarchów wyraziło swoje niezadowolenie. Choć kościół zdawał sobie sprawę, że prędzej czy później będzie musiał kogoś poprzeć, wolał w tamtym momencie jeszcze czekać na rozwój wydarzeń. Przez większość Wojny Dwóch Koron nie było oficjalnego stanowiska kościoła w kwestii poparcia, a sama Wielebna Matka od tamtej pory rozważniej dobierała słowa.

Pojedynek Sir Winthropa i Sir Dudleya miał poważne konsekwencje. Rycerz Szarego Przełomu po powrocie do ojczyzny zabił swojego rywala, co rozpoczęło wojnę ich rodów, która przerodziła się w wojnę całej prowincji. Kluczowym momentem była Bitwa Połamanego Miecza, której wynik sprawił, że bunt Tarona przerodził się w Wojnę Dwóch Koron.

• Prezent od Edgara jest nawiązaniem do mieczy grunwaldzkich;

• Prezent od Zgromadzenia Bojarów jest nawiązaniem do polskiej, zaginionej bursztynowej komnaty;

• Noc po drugim dniu ślubu jest jednym z ważnych momentów, które sugerują, że Victor III var Langver jest ogromnym fanem zajadania się wędlinami, szczególnie kiełbasą;