Demoniczny Pakt

Czarnoksiężnicy z Karath byli mistrzami demonicznych paktów, wznosząc tę praktykę na niespotykany wcześniej poziom. Dzięki dogłębnej znajomości języka demonicznego i zaawansowanych technik magicznych, potrafili negocjować pakty w sposób, który przynosił im maksymalne korzyści. Co więcej, niektórzy z nich opracowali metody, które pozwalały naginać wolę demonów, zmuszając je do zawarcia umowy. Te techniki, choć niezwykle skuteczne, były równie ryzykowne, często prowadząc do tragicznych konsekwencji, jeśli demon znalazł sposób na złamanie kontroli. Czarnoksiężnicy u szczytu swojej potęgi traktowali pakty jako kluczowy element swojej mocy, stając się przez to niebezpiecznymi przeciwnikami.

Pakty demoniczne są zawsze zawierane w języku demonicznym, który jest niezwykle trudny do opanowania i pełen subtelnych znaczeń. Dla osoby nieznającej tego języka podpisanie paktu staje się grą na ślepo – wiele ofiar zostaje oszukanych, odczytując warunki pod dyktando demonów lub pośredników. Niejednokrotnie osoby te nawet nie zdają sobie sprawy, że właśnie zawarły pakt, mylnie wierząc, że mają do czynienia z innym rodzajem magicznej umowy.

W treści paktu określane są warunki, które są wiążące dla obu stron. Po podpisaniu umowy magiczna moc samego aktu sprawia, że zarówno demon, jak i druga strona muszą działać zgodnie z jej zapisami. Jednak demony są znane z mistrzowskiej zdolności interpretowania paktów w sposób, który przynosi im maksymalne korzyści, nawet jeśli oznacza to zniweczenie intencji drugiej strony.

Demonicznym paktem można uzyskać ogromną moc, ochronę lub zasoby, które w innych warunkach byłyby niedostępne. Demony, choć przebiegłe, muszą wywiązywać się z warunków zawartego paktu, co daje stronie śmiertelnej unikalną przewagę. W praktyce oznacza to, że dobrze skonstruowany pakt może nieść potężne korzyści dla negocjatora.

Jednak ryzyko jest równie wysokie. Demony wykorzystują każdą lukę w umowie, starając się nagiąć jej warunki na swoją korzyść. Często grają na ludzkiej niewiedzy, emocjach lub desperacji, co prowadzi do zawarcia umowy, której pełnych konsekwencji śmiertelnik nie jest w stanie przewidzieć. Największym niebezpieczeństwem jest sytuacja, w której demon realizuje umowę zgodnie z jej literą, ale w sposób, który prowadzi do nieoczekiwanych i katastrofalnych skutków dla śmiertelnego negocjatora.

Demonicznym paktem zainteresowani są nie tylko czarnoksiężnicy, ale również inni magowie, alchemicy i desperaci, którzy pragną natychmiastowej potęgi. Choć wielu uważa paktowanie z demonami za niemoralne i niebezpieczne, sama praktyka jest głęboko zakorzeniona w wielu kulturach magicznych. Pakty są również przedmiotem badań goetów, którzy starają się zrozumieć mechanizmy tych magicznych umów, aby lepiej chronić siebie i innych przed ich nieprzewidywalnymi skutkami.

Pakt Wanjau to specyficzna forma demonicznego paktu, praktykowana głównie przez łowców demonów. Nazwany na cześć Abidajaba Wanjau, pierwszego łowcy, który wprowadził tę metodę, pakt ten polega na zawarciu umowy z Patronem – demonem o stosunkowo niskim poziomie destrukcyjności. W zamian za swoją moc Patron wspiera łowcę, oferując ochronę przed innymi demonami oraz dostarczając nadprzyrodzonych zdolności, które znacznie zwiększają skuteczność łowcy w walce.

Pakt Wanjau różni się od tradycyjnych paktów demonicznych swoją pragmatycznością – zawierany jest przede wszystkim w celu walki z innymi demonami, a nie w celach egoistycznych czy dla zdobycia władzy. Choć korzyści płynące z takiego paktu są ogromne, jego ryzyko pozostaje znaczące. Demony zawsze próbują nagiąć warunki paktu, a Patroni, choć mniej destrukcyjni, wciąż dążą do własnych korzyści, często kosztem swoich partnerów.

Zawieranie paktów z demonami jest zakazane w większości cywilizowanych państw i kultur ze względu na ogromne zagrożenie, jakie stanowią zarówno dla jednostki, jak i społeczeństwa. Uznawane za praktykę niebezpieczną i moralnie odrażającą, pakty podlegają surowym zakazom prawnym oraz karom, które w wielu miejscach sprowadzają się do kary śmierci.

Na kontynencie Amarantu Kapituła Amarantu traktuje paktowanie z demonami jako jedno z najcięższych przestępstw magicznych. Mag, który zawarł pakt z demonem, automatycznie zostaje uznany za apostatę – maga wyjętego spod prawa, tracącego wszelką ochronę i przywileje Kapituły. Na apostatę zostaje wydany nakaz egzekucji, którą mają obowiązek wykonać zarówno łowcy magów, jak i inni członkowie Kapituły. W takich przypadkach kara śmierci jest jedynym możliwym wymiarem sprawiedliwości, co czyni Kapitułę bezkompromisową w tej kwestii.

Podobne regulacje obowiązują na Aspin, gdzie wszelkie kontakty z demonami są traktowane jako zdrada wobec ludzkości i naruszenie podstawowych zasad magii. Paktujący mogą liczyć jedynie na wygnanie, a najczęściej – na egzekucję w celu ochrony społeczeństwa przed potencjalnym demonicznym zagrożeniem.

W Cesarstwie Hush-awai, które od wieków zmaga się z wpływami demonicznymi, paktowanie z demonami jest całkowicie zakazane, a kary obejmują rytualną egzekucję. Władze cesarstwa uważają, że tylko poprzez takie środki można oczyścić wspólnotę z demonicznego wpływu. W kulturach elfickich zawieranie paktów jest natomiast postrzegane jako zdrada wobec natury i harmonii świata – elfy uznają takie praktyki za jedno z największych wykroczeń przeciwko ich duchowym zasadom.

Mimo tak surowych zakazów, pakty z demonami nadal są praktykowane w ukryciu przez czarnoksiężników, desperatów oraz osoby pragnące szybkiej i łatwej potęgi. Ich działalność stanowi poważne wyzwanie dla władców, instytucji magicznych i Kapituły, które nieustannie walczą z demonicznymi wpływami na swoich terytoriach.