Drakwald

Ustrój Drakwaldu był unikatowy i wyjątkowo złożony ze względu na mieszane społeczeństwo składające się z ludzi i smoków. System rządów opierał się na równowadze między obiema rasami oraz na współpracy, która miała zapewnić pokój i dobrobyt dla wszystkich mieszkańców królestwa.

Drakwald, kraina wspólna smoków i ludzi, cechował się unikalnym ustrojem politycznym, który odzwierciedlał symbiozę obydwu ras. Władza w Drakwaldu była podzielona między dwóch równorzędnych władców: jednego smoka i jednego człowieka, co stanowiło fundamentalny element ich królestwa.

Obok władców, istniała Rada Królewska, w której zasiadali przedstawiciele obu ras - zarówno ludzi, jak i smoków. Rada miała doradcze i legislacyjne funkcje, pomagając królowi w podejmowaniu decyzji oraz tworzeniu nowych ustaw i regulacji. Każda decyzja musiała być zatwierdzona przez Radę Królewską, co zapewniało równowagę między interesami obu społeczności.

Ponadto, istniały również lokalne władze, takie jak burmistrzowie czy starostowie, którzy zarządzali poszczególnymi regionami królestwa. Władze lokalne były odpowiedzialne za codzienne funkcjonowanie swoich terenów, rozwiązywanie problemów społecznych oraz dbanie o rozwój infrastruktury i gospodarki.

System sądowniczy w Drakwaldu był oparty na zasadach sprawiedliwości i równości przed prawem. Istniały sądy, w których sprawy były rozpatrywane przez sędziów reprezentujących obie rasy. Wyroki były wydawane na podstawie obiektywnych dowodów i zgodnie z obowiązującym prawem, co miało zapewnić uczciwość i sprawiedliwość dla wszystkich obywateli.

Należy podkreślić, że w Drakwaldu obie społeczności miały równe prawa i obowiązki. Zarówno ludzie, jak i smoki mieli zapewnioną wolność wyznania, mowy i zgromadzeń. Dążono do równości szans i traktowania wszystkich obywateli z szacunkiem i godnością.

Ogólnie rzecz biorąc, ustrój Drakwaldu był oparty na zasadach współpracy, równowagi i tolerancji między ludźmi a smokami. System rządów był skomplikowany, ale efektywny, co pozwoliło na tworzenie silnego i zjednoczonego królestwa, w którym obie społeczności mogły prosperować i rozwijać się wspólnie.

Drakwald jako królestwo powstał około 1:201 - dwa lata po przybyciu plemienia Wigmar na Wybrzeże Smoków. We wschodniej części wybrzeża, na północ od rzeki Ripr, ludzie założyli swoją pierwszą osadę - Herstal. Pojawienie się nowych przybyszów nie umknęło uwadze zamieszkujących te tereny smoków, które, zaniepokojone nieproszonymi gośćmi, wyszły im na spotkanie. Pierwszy kontakt, choć napięty, został przeprowadzony bezkrwawo. Ludzie oraz smoki zdecydowali, że wystawią swoich przedstawicieli, aby ci spotkali się przy rzece Wittels, którą obie rasy uznały za teren neutralny.

Wigmarowie w wyniku obrad wybrali na swojego przedstawiciela Henka Bakkera - człowieka, który podczas wędrówki wpadł na pomysł spuszczenia na Orków lawiny, dzięki której udało im się dotrzeć na Wybrzeże Smoka. Henk udał się na spotkanie przy rzece, gdzie rozmawiał ze Złotym Smokiem, Azallesem. Człowiek nie krył fascynacji tą istotą - odnosił się do niej z pokorą oraz olbrzymim szacunkiem, na co smok odpowiadał tym samym. Mówi się, że Azalles oraz Henk Bakker byli pierwszym człowiekiem oraz smokiem, którzy zostali przyjaciółmi.

Przedstawiciel ludzi opowiadał Złotemu Smokowi o ich trudnej wędrówce, którą odbyli, szukając lepszego miejsca do życia. Poprosił smoka, aby ten rozważył pozwolenie ludziom na pozostanie na Wybrzeżu, aby ci mogli żyć w pokoju. Azallesa poruszyła historia plemienia, dlatego zdecydował się zabrać Henka na własnym grzbiecie do stolicy królestwa smoków, Drakrangu, gdzie ten miałby przemówić do Prasmoczycy Merydre, która była królową wszystkich smoków.

Henk był zachwycony Drakrangiem - miasto było ogromne, a smoki żyły w pokoju, dążąc się nawzajem szacunkiem. Ich umiejętności budownicze oraz magiczne wykraczały poza wyobrażenia małego człowieka. Henk przemówił do Merydre skruszony oraz pełen podziwu dla wspaniałej, smoczej cywilizacji. Zapewnił Prasmoczycę, że jego lud, tak jak smoki, pragnie żyć w pokoju. Dodał wręcz, że smoki mogłyby być prawdziwą inspiracją dla ludzi. Merydre naradziła się z resztą smoków. Ustalono, że od tamtego dnia terytorium leżące za rzekami Ripr oraz Wittels należeć będzie do ludzi.

Henk powrócił do Herstalu z dobrą nowiną. Wyprawił biesiadę, która trwała dziesięć dni oraz dziesięć nocy, a na którą zaprosił Azallesa, który przejawiał niebywałe zainteresowanie nowymi mieszkańcami wybrzeża. Choć wśród bardzo poważnych smoków uchodził za największego sztywniaka, ludzie potrafili go rozbawić do tego stopnia, że jego śmiech zerwał dach z dwóch chat. Beztroskość ludzi mu imponowała, więc postanowił zostać z nimi jeszcze na trochę. Pomysłowość jego nowych towarzyszy bardzo mu się podobała. Według legend to właśnie podczas wizyty Azallesa u ludzi powstała wykałaczka, kiedy ten przez kawałek mięsa między zębami miał od rana zepsuty humor, co ludzie postanowili naprawić.

W końcu Złoty Smok musiał wrócić do swoich, a Henk został wybrany na nowego króla. Mijały lata - ludzie budowali coraz więcej farm, rozpoczęli handel ze smokami oraz wymianę kulturową, która przebiegała niezwykle dobrze. Nastał dzień, kiedy stary Król Bakker zauważył na horyzoncie nowy problem - jego poddani skarżyli się, że przez lata granice ich królestwa stały się dla nich za ciasne. Problem przeludnienia stał się czymś nieuniknionym. Henk postanowił zaprosić swojego przyjaciela Azallesa nad rzekę Wittels, dokładnie tam, gdzie spotkali się po raz pierwszy, aby poprosić go o radę.

Ich rozmowa trwała długo i nie potrafili znaleźć żadnego logicznego sposobu na pokonanie tego problemu, aż Azalles uznał, że smoki mogłyby się podzielić z ludźmi swoimi włościami. Zafascynowani tym pomysłem zaczęli snuć marzenia o wspólnym królestwie ludzi oraz smoków, w którym ludzie nauczyliby smoki swojego podejścia do życia oraz pomysłowości, a smoki dzieliłyby się z ludźmi wiedzą. Podczas rozmów Henk oraz Azalles pili dużo gorzałki. Rozmawiało im się tak dobrze, że nie przestali nawet gdy ich rozmowa zmieniała się już w bełkot. W końcu razem stworzyli cały plan wspólnego królestwa ludzi i smoków, które nazwali Drakwald. Pod wpływem wódeczki, która krążyła w ich krwi, uznali, że muszą koniecznie jak najszybciej przedstawić swój pomysł Prasmoczycy - Henk wsiadł na grzbiet Azallesa i wspólnie ruszyli do Drakrangu, gdzie przemówili do Merydre.

Niestety nie przetrwały żadne zapiski na temat przebiegu tej rozmowy, a jedyny człowiek, który w niej uczestniczył, czyli Król Bakker, był w jej trakcie kompletnie pijany, przez co nie pamięta nic, co zostało podczas niej powiedziane. Faktem natomiast jest, że smoki wyraziły aprobatę.

Rozpoczął się trwający prawie dziesięć lat proces transformacji dwóch królestw w jedno - smoki osiedliły się w Herstalu, a ludzie w miastach smoków. Powstawały pierwszy szkoły oraz kolegia, w których ludzie uczyli się magii oraz specjalistycznych dziedzin. Ludzie, nie chcąc odstawać od smoków, poszerzali również wiedzę na własną rękę, w efekcie tworząc rozległą gałąź nauki - medycynę, w której okazali się być niezwykle skuteczni. Smoki nauczyły też ludzi przekazywania wspomnień z pomocą magii, co dało im podstawy do stworzenia w przyszłości Onejromancji.

Niestety Henk umarł, zanim zdążył zobaczyć efekty swojej ciężkiej pracy, w efekcie czego w 2:32 jego syn, Martien, uradził z Prasmoczycą, że, aby w królestwie zapanowała sprawiedliwość, musi być dwóch władców - jeden człowiek oraz jeden smok. Martien Bakker oraz Prasmoczyca Merydre zostali koronowani na pierwszych władców nowego królestwa, oficjalnie zawiązując Wielkie Królestwo Drakwaldu.

W 2:104 Złoty Smok Azalles miał wizję. Zwołał królewską naradę, na którą udali się najbardziej wpływowi przedstawiciele smoków oraz ludzi. W swojej wizji Złoty Smok zobaczył powrót Serca Zimy, które smoki z ogromnym trudem przeżyły. Wywiązała się żywa dyskusja - Serce Zimy od lat było przedmiotem sporu pomiędzy smokami oraz ludźmi. Ci pierwsi przeżyli tą katastrofę na własnej skórze, pamiętając jej konsekwencje - śmierć wielu ras, upadek cywilizacji oraz nieuchronnie zbliżający się koniec świata.

Ludzie natomiast pochodzili z zachodniego wybrzeża Lavarosy, na którym Serce Zimy było odczuwalne bardziej jako kilka mroźniejszych zim, których nawet już nie pamiętają. Opowieści o Sercu Zimy traktowali jako baśń lub zażegnaną katastrofę, która już nie wróci. Niektóre smoki uznawały to za naiwność, a inne uznawały to za godną pogardy ignorancję. Choć nie potrafili ustalić wspólnego stanowiska w tej sprawie, nie pozwolili, aby różnica zdań zniszczyła lata budowania przyjaźni dwóch ras. Wizja Azallesa zmieniała wszystko, bowiem potwierdzała najgorsze obawy smoków.

Jeden z trzech, a zarazem najstarszy oraz największy z Czarnych Smoków, Balogh, który znany był ze swoje sceptycyzmu wobec ludzi, otwarcie zaczął namawiać do rozpoczęcia przygotowań do powrotu Serca Zimy, które jego zdaniem należy rozpocząć od eksterminacji ludzi. Choć te słowa początkowo wzbudziły wśród smoków oburzenie, Czarny Smok szybko wytłumaczył, że ludzie nie są istotami magicznymi i w przeciwieństwie do smoków ich wola jest zbyt słaba, aby opierać się opętaniu Serca Zimy. Według jego słów opętanie ma sprawić, że ludzie, którzy od przybycia na Wybrzeże Smoków mnożyli się "niczym króliki", zamienią się w olbrzymią armię w sercu ich królestwa i przyczynią się do upadku rasy smoków.

Słowa Balogha spotkały się z niespodziewaną aprobatą wielu smoków, w tym jego braci - Czarnych Smoków Daghra oraz Zeira. Ludzie, przerażeni wizją eksterminacji przez smoki, opuścili obrady, mimo próby uspokojenia nastrojów przez Prasmoczycę. Sam Azalles próbował wytłumaczyć pozostałym, że Serce Zimy można, a nawet trzeba pokonać wspólnie.

Balogh zaatakował wtedy Złotego Smoka, którego ataki nie robiły wrażenia na odpornym na magię Czarnemu Smoku. Jedynie zdolność zaglądania w przyszłość Złotego Smoka pozwalała mu bronić się przed atakami przeciwnika. Ciosy oraz zaklęcia Balogha były tak silne, że Azalles słabł. Pragnąc zwiększyć dystans między nimi, wzbił się w powietrze, lecz Czarny Smok był szybszy - dorwał go i obalił na ziemię, łamiąc mu jedno ze skrzydeł. Złoty Smok padł nieprzytomny na ziemię, lecz kiedy jego oprawca miał zadać ostateczny cios, Prasmoczyca przerwała walkę, rozkazując wszystkim smokom rozejść się.

Czarne Smoki natychmiast udały się, aby namawiać resztę smoków do zabijania ludzi, twierdząc, że lata pokoju osłabiły ich rasę, kiedy ludzie rośli w siłę, czego przykładem miało być huczne zwycięstwo Balogha w pojedynku z Azallesem. Wśród smoków zaczął powstawać ruch antyludzki.

W międzyczasie Król Rik Bakker oraz jego doradcy zorganizowali spotkanie w tajemnicy przed smokami, podczas którego obradowali nad przyszłością. Ludzie byli zgodni jak nigdy przedtem - nie mieli szans w walce ze smokami, w następstwie decydując się na opuszczenie wybrzeża oraz ruszenie na północ lub wschód w poszukiwaniu nowych ziem. Rozpoczęły się przygotowania do ucieczki, podczas których króla Bakkera odwiedzili Prasmoczyca Merydre oraz Azalles.

Dwójka smoków poprosiła, aby ludzie nie opuszczali Drakwaldu, co równałoby się z upadkiem ich Wielkiego Królestwa oraz zwycięstwem Balogha, który w międzyczasie zyskał przerażającą liczbę popleczników. Merydre zagwarantowała ludziom, że ona oraz lojalne jej smoki zawsze będą ich bronić. Król po naradzie ze swoimi doradcami postawił warunek: Balogh z pomocą braci otwarcie wystąpił przeciwko władzy Drakwaldu i namawiał do ludobójstwa na skalę, jakiej świat jeszcze nie widział. Król uznał, że ogłoszenie Czarnych Smoków zdrajcami jest jedyną gwarancją bezpieczeństwa dla rasy ludzkiej.

Merydre razem z Królem Bakkerem wezwali Balogha, aby ten przybył do Drakrangu, gdzie miałby się poddać karze oraz zakończy sianie niepokoju. Czarny Smok przybył, lecz zamiast udać się na sąd, wzniecił zamieszki, w wyniku których wybuchła wojna domowa oraz regularna rebelia przeciwko władzy Drakwaldu. Po stronie Balogha stanęła większość smoków - gady po obydwu stronach zaczęły się wybijać, przy okazji doszczętnie niszcząc Drakrang, który według Zeira był symbolem słabości smoków.

Wojna trwała kilka dobrych lat i zmusiła ludzi oraz lojalne Prasmoczycy smoki do wycofania się do Zweibergu (przyszły Wittelsberg), gdzie zostali zaatakowani przez armię dowodzoną przez Daghra - ten niemalże zabił Azallesa, lecz w jego obronie do nierównej walki stanął król Bakker. W momencie, w którym króla pożarł Czarny Smok, na dziedziniec, na którym działo się to wszystko, przybył Emiel Middelhof ze swoją świtą i przezwyciężając strach chęcią zemsty zaatakował zmęczonego walką Daghra, którego ostatecznie udało się powalić.

Middelhof z pomocą swojej włóczni dobił Czarnego Smoka - stała się wtedy rzecz niesłychana. Pierwszy zabity przez człowieka smok wywołał magiczną falę uderzeniową, która odepchnęła każdego poza zabójcą, a następnie zaczęła dematerializować się oraz łączyć jasną poświatą z Emielem, który poczuł ogromny przypływ mocy. Rasowa zdolność adaptacji Middelhof pozwoliła mu przejąć część mocy zabitego smoka - stał się on pierwszym Zabójcą Smoków. Dzięki jego nowym mocom udało się odeprzeć atak - stał się on symbolem nadziei dla ludzi, jednak smoki patrzyły w jego stronę ze strachem. Zaczęły czuć to samo, co wcześniej przez lata czuli ludzie - przeszywającą obawę, że mimo łączącej ich przyjaźni druga strona w każdej chwili może zacząć je zabijać.

Emiel Middelhof wyszedł z inicjatywą i pierwszy zaatakował armię Balogha. Dzięki jego pomocy ludzie zaczęli zabijać smoki oraz przejmować ich moc, choć nie każdy człowiek był w stanie zdobyć mocy ubitego gada. W ten sposób powstała mała armia Zabójców Smoków, a lojalne do tej pory Prasmoczycy smoki w obawie przed nową potęgą ludzi przyłączyły się do Czarnych Smoków. Ludziom udało się wyswobodzić południe spod jarzma smoków, aż doszło do spotkania dwóch armii w połowie drogi ze Zweibergu do rzeki Hingver.

Ludzie, w obawie przed zdradą smoków w swoich szeregach, wybili te, które z nimi zostały - w tym Prasmoczycę. Jedynie Azallesowi udaje się uciec. Doszło do walki między armią ludzi oraz smoków, którą wygrała armia Emiela - armia smoków została rozbita, a niedobitki zaczęły uciekać w poszukiwaniu kryjówki lub chowają się, aby walczyć partyzancko - pomiędzy nimi był Zeir.

Balogh wiedział, że Middelhof nie spocznie, dopóki go nie zabije, więc uciekł na zachód na terytoria plemienia Kubal'ini. Czarny Smok pożarł mieszkających tam tubylców i w gniewie palił ich wioski, aż na miejsce przybyła armia Emiela, którego lokalni mieszkańcy potraktowali jak bohatera, który przybył ich uratować. Zabójcy Smoków sprowadzili smoka na ziemię, a następnie z nim walczyli. Mimo mocy Zabójców Smoków ludzi, Balogh zabił prawie dziesięciu oprawców - w końcu jednak padł pod gradem ciosów, aby zostać zabitym przez Middelhofa. Władzę plemienia Kubal'ini w podzięce ofiarowały Zabójcom Smoków wydobywaną przez nich stal, zwaną później Dragonitem oraz ogłosiły, że ich wybawcy zawsze będą mile widziani na ich ziemiach.

W 2:112, po zabiciu Balogha, armia powróciła do Zweibergu, gdzie odbyła się oficjalna uroczystość ku uczczeniu zwycięstwa. Generałowie ogłosili, że smoki zostały pokonane, lecz nadal wiele z nich ukrywa się, czego rozwiązaniem miały się stać polowania na smoki, w czasie których zdolni wojowie, zabijając smoki, mogliby zdobyć potęgę oraz sławę. Zwołana została również elekcja, która miała wybrać nowego władcę. Wybory wygrał Emiel Middelhof, który oficjalnie rozwiązał Wielkie Królestwo Drakwaldu, przekształcając je w Cesarstwo Midennhüten. Tydzień później został koronowany przez generałów na pierwszego Cesarza, rozpoczynając trwającą prawie dwieście lat dynastię. Rozpoczął się okres odbudowy, reform oraz polowań na smoki.

Złotego Smoka Azallesa oraz Czarnego Smoka Zeira nigdy nie odnaleziono.

Po smokach zostało jedynie echo w pustych ruinach Drakrangu, którego nigdy nie odbudowano.

W krainie Drakwaldu, gdzie smoki i ludzie współistniały ze sobą w harmonii, kultura i społeczeństwo stanowiły barwną mozaikę różnorodności i wspólnego dziedzictwa. Drakwaldzka kultura była bogata, odzwierciedlając zarówno smoczą dumę, jak i ludzką pomysłowość oraz wyobraźnię.

Architektura Drakwaldu była jednym z najbardziej charakterystycznych elementów kultury tej krainy. Wielkie, wielopiętrowe budowle, mieszczące zarówno ludzi, jak i smoki, stanowiły nie tylko miejsce zamieszkania, ale również symbol wspólnego życia obu ras. Budynki te były wyjątkowo smukłe, o wysokich stromych dachach, które ułatwiały smokom lądowanie i swobodne poruszanie się. Bogate zdobienia i ornamenty nadawały im niepowtarzalny charakter, a dachy pokryte czerwoną dachówką nawiązywały do koloru najpopularniejszej odmiany smoków w Drakwaldzie.

Sztuka odgrywała istotną rolę w życiu społecznym Drakwaldu. Malarstwo i rzeźba były najczęstszymi formami wyrazu artystycznego. Malowidła na ścianach budynków przedstawiały często motywy związane z magią, żywiołami oraz relacjami pomiędzy smokami a ludźmi. Rzeźby zaś, najczęściej wykonane z marmuru, uwieczniały momenty przyjaźni i współistnienia obu ras. Obrazy i rzeźby były nie tylko dziełami sztuki, ale również przekazem wartości i tradycji Drakwaldu.

Religia, choć nie odgrywała takiej roli jak w innych krainach, również miała swoje miejsce w społeczeństwie Drakwaldu. Smoki, dumne istoty nie uznające nad sobą władzy bogów, starały się przekazać swoje poglądy na ludzi, którzy podzielali się na wyznawców kultu smoków oraz ateistów. Królestwu towarzyszyła także radość i wspólne świętowanie, często upiększone alkoholem - wódka stała się symbolem przyjaźni i jedności między rasami.

Społeczeństwo Drakwaldu było zorganizowane w duchu równości i współpracy. Zarówno smoki, jak i ludzie, mieli swoje role i obowiązki, ale wspólnie tworzyli jedną społeczność, w której liczyło się szacunek i zrozumienie dla drugiego. Wzajemna współpraca i szacunek dla różnic kulturowych sprawiały, że Drakwald był miejscem, gdzie każdy mógł znaleźć swoje miejsce i wkład w rozwój krainy.

W krainie Drakwaldu, gospodarka i ekonomia były ukształtowane przez unikalną współpracę między smokami a ludźmi, tworzącą zrównoważony ekosystem handlowy i produkcyjny. Główne filary gospodarki Drakwaldu obejmowały handel, rolnictwo, rzemiosło oraz wydobycie surowców naturalnych.

Handel odgrywał kluczową rolę w gospodarce Drakwaldu, umożliwiając wymianę dóbr i usług między różnymi regionami krainy. Porty nadbrzeżne, takie jak Drakrang, były ważnymi centrami handlowymi, gdzie odbywały się wymiany towarów między Drakwaldem a innymi krainami. Handel obejmował nie tylko produkty rolne i wyroby rzemieślnicze, ale również surowce naturalne takie jak stal, wydobywana głęboko w górach.

Rolnictwo było kolejnym kluczowym sektorem gospodarki Drakwaldu, zapewniającym żywność dla obu ras. Ludzie uprawiali pola, hodowali zwierzęta i zbierali plony, podczas gdy smoki, dzięki swojej siłę i zdolności do lotu, pomagały w pracach rolniczych, np. poprzez nawadnianie pól zbiornikami wodnymi lub przemieszczanie się szybko pomiędzy różnymi obszarami upraw.

Rzemiosło było ważnym elementem ekonomii Drakwaldu, obejmującym produkcję wyrobów rzemieślniczych, takich jak ceramika, czy wyroby ze skóry. Ludzie i smoki pracowali razem, wykorzystując swoje umiejętności i zdolności w celu tworzenia wysokiej jakości produktów, które były cenione zarówno wewnątrz krainy, jak i poza jej granicami.

Podsumowując, gospodarka Drakwaldu była oparta na współpracy między smokami a ludźmi, którzy razem tworzyli zrównoważony ekosystem produkcyjny i handlowy. Dzięki wykorzystaniu swoich unikalnych zdolności i umiejętności, obie rasy wspólnie rozwijały krainę, tworząc bogactwo i dobrobyt dla swoich społeczności.

Drakwald, królestwo niezwykłej symbiozy między ludźmi a smokami, było kolebką nie tylko kultury i społeczeństwa, ale także znaczącym ośrodkiem rozwoju nauki i magii. To miejsce, gdzie symbioza dwóch różnych ras zaowocowała bogatą tradycją intelektualną i magiczną, mającą wpływ na cały świat.

W dziedzinie nauki, Drakwald był źródłem głębokiej wiedzy przekazywanej przez smoki, które posiadając długie życie, zgromadziły niezwykłą erudycję. Wspólna praca naukowa między ludźmi a smokami zaowocowała przełomowymi odkryciami w dziedzinach takich jak astronomia, botanika czy fizyka. Obserwując naturę i poszukując zrozumienia rzeczywistości, badacze z Drakwaldu rozwijali naukę na niezwykłym poziomie, inspirując innych do podążania ich śladami.

Magia, będąca nieodłączną częścią życia w Drakwaldzie, również odgrywała kluczową rolę w rozwoju społeczeństwa. Smoki, mistrzowie magii, przekazały ludziom swoje magiczne umiejętności i wiedzę, co doprowadziło do powstania nowych form magii i odkrycia magicznych tajemnic. Jednak magia nie była tylko narzędziem do rzucania zaklęć - była integralną częścią codziennego życia i kultury, wpływającą na sposoby myślenia i postępowania ludzi.

Jedną z najważniejszych dziedzin magii w Drakwaldzie była onejromancja, czyli magia snów. Dzięki onejromancji, wprowadzonej do społeczeństwa ludzkiego przez smoki, ludzie mogli lepiej zrozumieć swoje sny, przewidywać przyszłość oraz leczyć choroby psychiczne. Umiejętność interpretacji snów za pomocą onejromancji stała się narzędziem do zgłębiania głębszych warstw ludzkiej psychiki i poznawania samego siebie w sposób, który przyczynił się do dalszego rozwoju medycyny psychicznej i psychologii.

Wpływ Drakwaldu na naukę i magię był więc ogromny, a wprowadzenie onejromancji do społeczeństwa ludzkiego przez smoki miało głęboki i trwały wpływ na rozwój wiedzy, medycyny i kultury. To właśnie w tym magicznym królestwie spotkały się różnorodne perspektywy, idee i umiejętności, tworząc niezwykłe laboratorium intelektualne i magiczne, które inspirowało kolejne pokolenia do poszukiwania nowych horyzontów wiedzy i czarów.