Ekzeomorfoza

Zwarcie esencji to akt skupienia fizycznej formy istoty w miniaturowej, materialnej postaci. Rytuał wymaga:

• Ograniczonej poczytalności kompresowanego bytu – najczęściej osiąga się to przez sen, utratę przytomności, skrajne wycieńczenie, a nawet bliskość śmierci.

• Perfekcyjnej kontroli nad przepływem mocy magicznej – nawet drobny błąd podczas zwarcia może prowadzić do śmierci istoty lub trwałego uszkodzenia jej formy fizycznej.

• Fizycznego nośnika – najczęściej jest to artefakt, w którym skondensowana forma bytu może być przechowywana.

Zwarcie esencji jest niezwykle bolesne dla poddawanego rytuałowi, choć ograniczona poczytalność tłumi pełnię odczuć. W najpotężniejszych wersjach rytuału istota zachowuje częściową świadomość, co pozwala jej rejestrować otoczenie w sposób zbliżony do snu.

Rozwarcie esencji, czyli przywrócenie pierwotnej formy, jest jeszcze bardziej wymagające niż zwarcie. Proces wymaga dostępu do dużej ilości magicznej energii oraz odpowiedniego otoczenia, które zminimalizuje skutki uboczne.

Najczęstsze problemy związane z rozwarciem to:

• Zniszczenie organów wewnętrznych, takich jak nerki czy serce.

• Utrata zmysłów – zwłaszcza wzroku i słuchu.

• Gwałtowne odwodnienie organizmu, co często wymusza przeprowadzanie rytuału w wodzie.

• Ryzyko śmierci – w wyniku niepowodzenia lub braku zasobów magicznych.

Dla doświadczonych magów Eldëvir, rozwarcie mogło być precyzyjnie kontrolowane, minimalizując ryzyko. Niemniej jednak, nawet w najlepszych warunkach, było to przedsięwzięcie ryzykowne.

Ekzeomorfoza, będąca jednym z najtrudniejszych rytuałów polimorfii, wiąże się z wieloma potencjalnymi skutkami ubocznymi, które dotykają zarówno ciała, jak i umysłu osoby poddanej procesowi. Zarówno zwarcie, jak i rozwarcie formy fizycznej niesie ryzyko poważnych konsekwencji, które sprawiają, że rytuał jest używany z najwyższą ostrożnością.

Najczęstszymi efektami ubocznymi są uszkodzenia narządów wewnętrznych. W szczególności nerki, serce i wątroba są narażone na trwałe uszkodzenia podczas rozwarcia. Gwałtowna rekonstrukcja ciała często powoduje niestabilności w układzie krwionośnym i metabolicznym, co w skrajnych przypadkach prowadzi do niewydolności organów i śmierci.

Proces rozwarcia wymaga ogromnych zasobów wody w organizmie, aby umożliwić rekonstrukcję tkanek. Niedostateczna ilość płynów powoduje gwałtowne odwodnienie, które może skutkować utratą przytomności, uszkodzeniami mózgu, a nawet zgonem. Dlatego rytuał często przeprowadza się w zbiornikach wodnych, aby zminimalizować to ryzyko.

W rzadkich, lecz dramatycznych przypadkach rozwarte osoby tracą wszelkie wspomnienia o swojej tożsamości, co prowadzi do zaniku osobowości. Osoba taka nie pamięta, kim była, jakie miała relacje i doświadczenia, a jej zachowanie często sprowadza się do instynktownych reakcji. Odbudowa osobowości jest możliwa, lecz niezwykle trudna i wymaga długotrwałej rehabilitacji Onejromantycznej.

Często występującymi efektami są trwałe zaburzenia neurologiczne, takie jak utrata czucia w kończynach, chroniczne migreny czy problemy z koordynacją ruchową. U niektórych osób dochodzi również do poważnych zaburzeń psychicznych, takich jak amnezja, halucynacje czy utrata zmysłów.

Osoby, które były świadome podczas zwarcia, często zgłaszają chroniczny ból fantomowy, odczuwany w kończynach, które nigdy nie zostały fizycznie uszkodzone. To zjawisko wynika z konfliktu między pamięcią ciała a rzeczywistym stanem fizycznym.

Jednym z największych zagrożeń Ekzeomorfozy jest możliwość nagłego zgonu podczas zwarcia lub rozwarcia. Może to wynikać z błędów w wykonaniu rytuału, braku dostatecznej kontroli nad przepływem magicznej energii lub nieodpowiedniego przygotowania osoby poddawanej procesowi.

Ekzeomorfoza była używana głównie w celach ochronnych i strategicznych. Eldëvir wykorzystywali ten rytuał do zabezpieczania cennych osób lub istot, które mogły stać się celem wrogów. Dzięki temu mogli transportować je bez wzbudzania podejrzeń lub ukrywać przed zagrożeniami.

Po upadku Królestwa Eldëvir wiedza na temat Ekzeomorfozy zaczęła zanikać. Współcześni magowie rzadko podejmują się tego rytuału, głównie z powodu jego nieznajomości lub trudności w jego opanowaniu oraz wysokiego ryzyka niepowodzenia. Jednak w kręgach akademickich i magicznych Ekzeomorfoza nadal uważana jest za jedno z najwspanialszych osiągnięć elfickiej magii polimorfii.