Murinit

Murinit to minerał o unikalnych właściwościach fizycznych, które odróżniają go od innych surowców występujących w Nurrze. Jego fioletowo-czarna barwa oraz metaliczno-matowa poświata sprawiają, że łatwo go rozpoznać nawet w słabym świetle podziemnych tuneli. Powierzchnia kamienia wydaje się lekko wklęsła, co nadaje mu niemalże surrealistyczny wygląd, jakby grawitacja wokół niego zachowywała się inaczej niż w przypadku zwykłych minerałów.

Murinit jest wyjątkowo ciężki jak na swoje rozmiary, a jego struktura wewnętrzna jest niezwykle gęsta. W stanie surowym nie wykazuje żadnych agresywnych właściwości, co może wprowadzać w błąd niedoświadczonych poszukiwaczy. Dopiero pod wpływem impulsu energetycznego ujawnia swoje prawdziwe oblicze.

Murinit klasyfikowany jest jako absorbent kinetyczny, co oznacza, że ma zdolność pochłaniania i przekierowywania energii wybuchowej. Gdy zostanie wystawiony na działanie impulsu energetycznego, takiego jak eksplozja, natychmiast zaczyna absorbować część uwolnionej energii. Proces ten nie prowadzi do detonacji, lecz do powstania zjawiska implozji.

Minerał działa jak reaktywny kanał, skupiając pochłoniętą energię do wewnątrz otaczającej go struktury. W efekcie powstaje silne ciśnienie, które zasysa i rozrywa materiały wokół punktu implozji. Zjawisko to jest wyjątkowo destrukcyjne, choć przebiega w sposób znacznie bardziej kontrolowany niż tradycyjna eksplozja.

Murinit jest minerałem o ograniczonej stabilności. Nawet niewłaściwe przechowywanie może prowadzić do samoczynnych mikroimplozji, które stanowią poważne zagrożenie dla otoczenia. Minerał ten ma tendencję do akumulowania niewielkich ilości energii kinetycznej z otoczenia, co z czasem może doprowadzić do spontanicznej reakcji.

Dodatkowo, podczas wydobycia murinitu istnieje ryzyko wywołania niekontrolowanych implozji, które mogą zawalić fragmenty tuneli lub jaskiń. Z tego powodu praca z tym minerałem wymaga specjalistycznej wiedzy i zachowania szczególnych środków ostrożności.

Murinit znajduje główne zastosowanie w produkcji wyspecjalizowanej broni oblężniczej, zwanej bombami implodującymi. Urządzenia te, wykorzystując właściwości minerału, nie rozsadzają murów na zewnątrz, lecz powodują ich gwałtowne zapadnięcie się do środka. Ta cecha czyni je szczególnie przydatnymi podczas podziemnych kampanii wojennych, gdzie tradycyjna artyleria mogłaby doprowadzić do zawalenia się całych tuneli.

Wojskowi inżynierowie z Aurinów oraz Himranów opracowali również mniejsze wersje ładunków implodujących, służące do precyzyjnego niszczenia strategicznych punktów wroga. Są one szczególnie cenione podczas operacji sabotażowych, gdyż wybuch pozostaje niemal bezgłośny, a zniszczenia są ukierunkowane.

W laboratoriach alchemicznych Murinit wykorzystywany jest jako katalizator w procesach wymagających kontrolowanego uwalniania energii. Jego zdolność do absorbowania i przekierowywania impulsów energetycznych pozwala na przeprowadzanie niebezpiecznych reakcji bez ryzyka przypadkowej eksplozji. Alchemicy często łączą go z innymi materiałami reaktywnymi, tworząc stabilne mieszaniny wybuchowe.

Szczególnym zastosowaniem Murinitu w alchemii jest produkcja tzw. "kotwic przestrzennych" - urządzeń wykorzystywanych przez niektóre szkoły magów do stabilizowania niestabilnych portali i przejść międzywymiarowych. Minerał absorbuje nadmiar energii magicznej, zapobiegając katastrofalnym implozjom.

Pozyskiwanie Murinitu wymaga specjalistycznej wiedzy i ekstremalnej ostrożności. Górnicy używają narzędzi z miękkich metali, takich jak miedź czy brąz, aby uniknąć iskier mogących wywołać przedwczesną implozję. Wydobycie odbywa się metodą "na zimno", bez użycia materiałów wybuchowych czy ognia.

Najbezpieczniejszą metodą jest delikatne odłupywanie minerału od skały macierzystej za pomocą drewnianych klinów i dłut. Himranie opracowali specjalne urządzenia chłodzące, które dodatkowo zmniejszają ryzyko przypadkowej aktywacji minerału podczas procesu wydobywczego.

Obróbka Murinitu odbywa się w specjalnie przygotowanych kuźniach, wyłożonych warstwą izolacyjną z dwimerytu. Proces kształtowania odbywa się wyłącznie na zimno, poprzez powolne szlifowanie i polerowanie.

Gotowe produkty z Murinitu muszą być przechowywane w pojemnikach wyłożonych obsydianem lub tytanitem, które zapobiegają samoczynnym implozjom. Himranie stosują dodatkowo specjalne zaklęcia stabilizujące, znane tylko ich mistrzom rzemiosła.

Transport Murinitu stanowi nie lada wyzwanie logistyczne. Minerał przewozi się w pojemnikach zawieszonych na amortyzowanych wózkach, chronionych przed wstrząsami. Każdy pojemnik może zawierać jedynie ograniczoną ilość surowca, aby w przypadku implozji zniszczenia były zlokalizowane.

Długotrwałe przechowywanie wymaga regularnej kontroli stanu minerału. Eksperci zalecają okresowe "odprowadzanie" nagromadzonej energii poprzez umieszczanie Murinitu w specjalnych komorach rozładowujących. Zaniedbanie tej procedury może prowadzić do katastrofalnych w skutkach samoczynnych implozji.

Murinit występuje wyłącznie na drugim poziomie Nurry, wśród gorących i niebezpiecznych obszarów, gdzie lawa tworzy rozległe jeziora, a powietrze drży od upału. Minerał ten formuje się w szczelinach skalnych oraz w pobliżu źródeł termalnych, gdzie panują ekstremalne warunki ciśnienia i temperatury. Jego złoża są rzadkie i rozproszone, co czyni go jeszcze bardziej pożądanym, a jednocześnie trudnym do pozyskania.

Wydobycie Murinitu wiąże się z ogromnym ryzykiem, nie tylko ze względu na nieprzyjazne środowisko drugiego poziomu, ale również na właściwości samego minerału. Podczas prac wydobywczych często dochodzi do samoczynnych mikroimplozji, które mogą zawalić fragmenty tuneli lub przyciągnąć uwagę niebezpiecznych istot zamieszkujących te rejony. Dlatego tylko nieliczne ekspedycje, głównie składające się z doświadczonych Himran lub Aurinów, decydują się na jego pozyskiwanie.

Murinit nie występuje w dużych skupiskach – zwykle tworzy pojedyncze, niewielkie żyły, które wymagają precyzyjnego i ostrożnego wydobycia. Jego obecność można rozpoznać po charakterystycznym, fioletowo-czarnym zabarwieniu oraz subtelnym, metaliczno-matowym połysku, który sprawia wrażenie, jakby światło wokół niego lekko się zaginało. Ze względu na te właściwości, poszukiwacze często używają specjalnych filtrów świetlnych lub magicznych detektorów, aby zlokalizować złoża.