Orkowie

Orkowie to potężni przedstawiciele rasy Eordiren, wyróżniający się charakterystycznymi cechami fizycznymi. Bez względu na płeć, ich ciała są wysokie i mocno umięśnione, co nadaje im imponującą siłę. Skóra orków ma głęboki zielony odcień, który dodaje im groźnego wyglądu, podkreślając ich naturę łowców i wojowników. Na głowach orków rosną szpiczaste rogi, które dodają im jeszcze bardziej plemiennego wyglądu. Ich charakterystyczne ostre zęby służą zarówno do zdobywania pokarmu, jak i jako broń w czasie walki. Co więcej, ich krew ma nietypowy, czarny kolor, co stanowi dodatkowy element ich groźnego wizerunku.

Usposobienie zielonych orków, jako części grupy Eordiren, jest mocno skoncentrowane na aspektach wojny i walki. Dla orków, najważniejszym aspektem życia jest konflikt i rywalizacja, a walka stanowi integralną część ich kultury i sposobu bycia. Lubują się w napadach i łupieniu, co stanowi dla nich nie tylko sposób na zdobycie dóbr materialnych, ale również sposób na wykazanie swojej siły i dominacji nad innymi. Dla zielonych orków sukces mierzony jest w zdobyciu władzy i przewagi nad rywalami, a ich społeczności są często oparte na hierarchii siły i brutalnej władzy.

Orkowie niezależnie od swojej inteligencji preferują prostą logikę i podejście do problemów, co może być postrzegane przez inne rasy jako brutalne. Ich myślenie oparte jest na pragmatyzmie i konkretnych rozwiązaniach, co czasami może sprawiać im trudności w abstrakcyjnym lub artystycznym myśleniu.

Chociaż kultura orków zawiera elementy artystyczne, takie jak styl ubioru czy architektura, ich życie opiera się głównie na praktyczności. Nie oznacza to jednak, że nie potrafią się bawić czy cieszyć życiem, choć ich rozrywki są zazwyczaj dość prymitywne i mają przynosić prostą uciechę.

Orkowie charakteryzują się niezwykłą siłą fizyczną i wytrzymałością, które czynią ich jednymi z najpotężniejszych wojowników w Angvalionie. Ich muskularne ciała są odporne na obrażenia, które dla innych ras mogłyby być śmiertelne. Rany, które dla człowieka lub elfa oznaczałyby koniec walki, dla orka często stanowią jedynie chwilowe osłabienie. Ich regeneracja jest szybka, choć nie dorównuje legendarnym zdolnościom leczniczym innych ras magicznych.

Orkowie są jednak mocno ograniczeni przez warunki klimatyczne. Ich organizmy są przystosowane do życia w ekstremalnie gorącym klimacie, takim jak ten panujący na Piekielnych Stepach, gdzie piekące słońce i brak wilgoci są codziennością. Jako jedyna rasa potrafią przetrwać w takich warunkach, adaptując się do minimalnego dostępu do wody i skrajnych temperatur. Niemniej ich przystosowanie do ciepłego klimatu sprawia, że orkowie są szczególnie wrażliwi na zimno. W chłodniejszych klimatach ich ciała szybko tracą zdolność do efektywnej regulacji ciepła, co prowadzi do osłabienia, a w dłuższej perspektywie nawet do śmierci. Z tego powodu orkowie unikają zimnych regionów świata i rzadko podejmują próby ich eksploracji.

Każdy ork nosi w swojej krwi specyficzny gen, który odpowiada za ich naturalną agresję. W sytuacjach stresu, walki lub silnych emocji gen ten może uaktywnić się, wywołując u orka stan szału bitewnego. W tym stanie ich siła i wytrzymałość gwałtownie rosną, pozwalając im walczyć ponad granice normalnych możliwości. Szał bitewny to dar, który daje przewagę na polu walki, ale także przekleństwo, gdyż orkowie tracą wówczas zdolność do racjonalnego myślenia, a ich działania kierują się jedynie instynktem. Ta cecha czyni orków groźnymi przeciwnikami, ale bywa także zagrożeniem dla ich własnych sojuszników w sytuacjach, gdy nie potrafią kontrolować swojej furii.

Orkowie, podobnie jak wszystkie istoty w Angvalionie, rodzą się z naturalnym talentem magicznym. Jednak są jedyną rasą, u której talent ten może być wrodzenie nieaktywny, co oznacza, że część orków rodzi się całkowicie nieprzystosowana do korzystania z magii. Większość orków posiada jedynie niewielki talent magiczny, który rzadko rozwija się w coś znaczącego.

U nielicznych wybrańców talent magiczny objawia się w niezwykle potężnej formie, pozwalając im stać się szamanami – mistrzami magii żywiołów i duchowymi przewodnikami swoich społeczności. Szamani mają zdolność nawiązywania bezpośredniego kontaktu z Duchami Dahra, potężnymi bytami związanymi z żywiołami powietrza, ognia, ziemi i wody. Dzięki temu mogą korzystać z magii żywiołów w sposób niedostępny dla innych ras. Szamani są niezwykle rzadcy i otaczani ogromnym szacunkiem, pełniąc rolę kapłanów, mędrców oraz liderów duchowych, którzy prowadzą swoje społeczności w zgodzie z tradycjami i wierzeniami orków.

Orkowie żyją stosunkowo krótko – ich przeciętna długość życia wynosi zaledwie 50 lat. Jednak osiągają dojrzałość bardzo szybko, bo już w wieku 14 lat, co czyni ich w pełni funkcjonalnymi członkami społeczności na długo przed osiągnięciem dorosłości wśród innych ras. Ta krótka długość życia i szybkie tempo dojrzewania są głęboko zakorzenione w ich biologii, która koncentruje się na przetrwaniu i zdolności do walki w surowych warunkach.

Ciąża orków trwa tylko 7 miesięcy, co również stanowi przystosowanie do trudnych warunków. Orkowie mogą rozmnażać się zarówno z członkami swojej rasy, jak i z kilkoma pokrewnymi grupami. Istnieją trzy główne scenariusze ich rozmnażania:

• Z innymi orkami: Tylko około 1 na 100 par orkowych może mieć potomstwo, co jest wynikiem wyniszczającego wpływu Nekrofemii. Nawet w przypadku udanej ciąży poród jest trudny i ryzykowny.

• Z ludźmi: Krzyżowanie się z ludźmi prowadzi do narodzin Hoardiren, hybryd, które są większe i silniejsze niż ludzie, ale słabsze od orków. Hoardiren mają cechy zarówno fizyczne (rogi i kły), jak i intelektualne (większa inteligencja od orków, choć mniejsza niż ludzi). Jednak ze względu na wpływ Nekrofemii narodziny Hoardiren są bardzo rzadkie.

• Z Bolgami: Orkowie mogą również krzyżować się z Bolgami, z którymi należą do tej samej grupy rasowej, Eordiren. W takim przypadku potomstwo rodzi się albo jako orkowie, albo jako Bolgowie, zależnie od dominacji genów rodziców. Relacje między tymi rasami są jednak ograniczone, ponieważ Bolgowie nie dzielą w pełni brutalnej kultury orków.

Hoardiren to hybryda Eordiren (w tym Orków) oraz ludzie wyglądają jak więksi i bardziej umięśnieni ludzie, posiadający charakterystyczne orkowe cechy, takie jak rogi oraz kły. Są oni:

• Fizycznie: Silniejsi niż przeciętni ludzie, ale słabsi od orków.

• Intelektualnie: Inteligentniejsi od orków, choć nie tak bystrzy jak ludzie.

Ich status w poszczególnych grupach jest zróżnicowany:

• Wśród Dzikich Orków: Są całkowicie odrzucani. Dzicy Orkowie postrzegają Hoardiren jako słabszych od siebie i niegodnych miana wojownika.

• Wśród Nomadów: Są akceptowani sporadycznie, ale nie zyskują wysokiej pozycji społecznej. Nomadzi tolerują ich tylko wtedy, gdy okazują się przydatni dla grupy.

• Wśród Ludzi i Żelaźnych Orków: Traktowani są neutralnie. Ludzie często widzą w nich ciekawostkę biologiczną, natomiast Żelaźni Orkowie cenią ich siłę oraz zdolności adaptacyjne.

Ze względu na połączenie rzadkości narodzin oraz nieufności, z jaką są traktowani, Hoardiren są niezwykle nieliczni. Współczesny świat widzi ich bardziej jako ciekawostkę niż pełnoprawny element populacji.

Nekrofemia to magiczna choroba opracowana przez uczonych cesarstwa Hush-awai, która niemal całkowicie eliminuje zdolność orków do rozmnażania, działając jako forma sterylizacji. Choroba ta nie tylko zniszczyła populację orków, ale również wpływa na ich hybrydy – Hoardiren.

Chociaż Nekrofemia działa na Hoardiren słabiej niż na orków, to nadal może ograniczać ich zdolność do rozmnażania, zwłaszcza jeśli Hoardiren dziedziczy więcej cech biologicznych od orkowego przodka. W konsekwencji, ich liczba na świecie pozostaje bardzo niska, a ich potencjalna rola w przedłużeniu linii orków jest mocno ograniczona.

Nekrofemia, jako element o kluczowym znaczeniu dla losów orków i ich potomków, sprawia, że obawy związane z odrodzeniem Hord pozostają główną przeszkodą w szukaniu lekarstwa na tę chorobę, nawet w kontekście hybrydowej populacji.

Po upadku ostatniej Hordy orków, kiedy to rasa została dotknięta wyniszczającą chorobą Nekrofemią, orkowie stanęli w obliczu dramatycznych zmian. Choroba, która spowodowała niemal całkowitą sterylizację ich populacji, doprowadziła do poważnych wewnętrznych konfliktów i rozłamów wśród orków. W rezultacie, orkowie podzielili się na trzy wyraźne grupy, które obrały różne drogi w poszukiwaniu przetrwania i nowej tożsamości. Każda z tych grup ewoluowała w odpowiedzi na zmieniające się warunki i wyzwania, przed którymi stanęła ich rasa.

Podział orków na Dzikich Orków, Nomadów i Żelaznych Orków odzwierciedla różnorodność dróg, jakie wybrali przedstawiciele tej rasy w odpowiedzi na dramatyczne wydarzenia po upadku ostatniej Hordy. Każda z tych grup rozwija się na swój sposób, walcząc o przetrwanie i nowe miejsce w świecie, który nie zawsze jest dla nich przyjazny. Nekrofemia, choć zniszczyła jedność orków, nie była w stanie złamać ich ducha walki i determinacji.

Dzicy Orkowie to ci, którzy zdecydowali się pozostać na Piekielnych Stepach, w swoim pierwotnym środowisku. Pomimo trudnych warunków i kurczącej się populacji, te plemiona orków trzymają się tradycyjnych zwyczajów i stylu życia. Ich głównym celem jest przetrwanie oraz odbudowanie dawnej chwały orków poprzez tworzenie nowej Hordy. Dzicy Orkowie spędzają większość czasu na brutalnych walkach między sobą, walcząc o władzę i dominację w nadziei na zjednoczenie wszystkich plemion. Mimo malejących szans, nieustannie próbują zwiększyć swoją liczebność, choć z ograniczoną skutecznością. Żyją według surowych zasad, gdzie siła i brutalność są najważniejszymi wartościami.

Nomadzi to grupa orków, która postanowiła opuścić Piekielne Stepy i wyruszyć w świat. Głównie osiedlili się na terenach Hush-waq oraz północnego Naggathoru, gdzie żyją jako koczownicze grupy. Przemieszczają się od ruin do ruin, zbierając pozostałości dawnych cywilizacji oraz różnorodne śmieci, które następnie wykorzystują do handlu oraz rzemieślnictwa. Nomadzi są znani z tego, że posiadają unikalne, często bardzo rzadkie towary, które są cenione na targowiskach innych ras. Choć rzadko angażują się w walki jako najemnicy, ich umiejętności przetrwania i znajomość świata sprawiają, że są w stanie poradzić sobie w najtrudniejszych warunkach. Czasami wchodzą w konflikty z lokalnymi społecznościami, ale ich celem jest przede wszystkim przetrwanie i handel.

Żelaźni Orkowie to orkowie, którzy całkowicie porzucili życie wśród swoich pobratymców i zintegrowali się z innymi rasami, głównie w ludzkich królestwach. Zdecydowali się na życie jako najemnicy, ochroniarze czy członkowie grup przestępczych. Żelaźni Orkowie zyskali reputację niezawodnych i bezwzględnych wojowników, którzy rzadko zadają pytania i jeszcze rzadziej interesują się legalnością zleconych im zadań. Ich brutalność, połączona z lojalnością wobec pracodawcy, sprawia, że są bardzo poszukiwani jako ochroniarze bogaczy, specjaliści od brudnej roboty oraz członkowie tajnych organizacji. Wśród Żelaznych Orków znajdują się także nieliczni emigranci, którzy starają się prowadzić normalne życie w społeczeństwach innych ras, choć to przypadki niezwykle rzadkie.

Piekielne Stepy to niezwykle surowe i nieprzyjazne miejsce, wokół których orkowie od wieków narzucali swoją brutalną dominację. Ich społeczności są zorganizowane w klany, które często toczą między sobą walki o dominację. Jednakże czasami pojawia się wyjątkowy ork, zdolny zjednoczyć rozproszone grupy w jedną potężną hordę, która stanowi zagrożenie dla całego regionu.

Orkowie to ludność rozmieszczona na ogromnych obszarach stepów, gdzie ich liczba stale wzrasta dzięki powszechnemu obyczajowi w zakresie reprodukcji. Dla orków, jedną z podstawowych form rozrywki są kontakty płciowe, co przyczynia się do szybkiego przyrostu populacji. Dodatkowo, orkowie często odbierają dzieci z pokonanych plemion, co umożliwia im jeszcze większy wzrost populacji oraz zwiększenie siły militarnej. Dla orków dzieci to świętość.

Historia zapisuje wiele incydentów, gdy hordy orków, prowadzone przez bezwzględnych wodzów, nękają i plądrują ziemie innych ras. Ostatnia znana horda, która sięgnęła liczebnością miliona jednostek i stanowiła potężne zagrożenie dla sąsiednich królestw. Jedynymi naturalnymi przeszkodami dla ekspansji hord są klimat oraz trudność orków w pokonywaniu wód morskich. W całej historii świata tylko jedna Horda została odparta.

Ostatnia wielka Horda, licząca milion wojowników, została powstrzymana dzięki magicznej Nekrofemii, co zapoczątkowało upadek ich populacji.

Podczas ostatniej wielkiej Hordy, która liczyła aż milion orków, ich celem było zdobycie cesarstwa Hush-awai oraz Imperium Kalladańskiego. W wyniku tej inwazji, cesarstwo zostało rozgromione, a północ Imperium znalazła się pod kontrolą orków. Jednakże uczeni cesarscy szybko zrozumieli zagrożenie, jakie stanowi ciągły wzrost populacji orków. W odpowiedzi opracowano magiczną chorobę, Nekrofemię, która działała sterylizująco na większość orków. Co ważne choroba działa tylko orków, wyłączając nawet spokrewnionych z nimi bolgów.

Dzięki śledzeniu ruchów Hordy, specjalne oddziały cesarstwa zdołały otruć wodopoje, które orkowie często wykorzystywali do uzupełnienia zapasów. W ten sposób główny trzon Hordy został zainfekowany chorobą. Orkowie zorientowali się w swojej chorobie dopiero po powrocie na stepy, co wywołało konflikty wewnętrzne i krwawe walki domowe.

Obecnie szacuje się, że tylko 1 na 100 orków może mieć potomstwo, co prowadzi do drastycznego spadku populacji, zagrażając rasie całkowitym wymarciem. Pomimo chęci wielu organizacji, które chciałyby pomóc orkom, obawy przed ponownym powstaniem Hordy sprawiają, że większość z nich zaniecha interwencji. Sytuacja na stepach zmusza wielu orków do opuszczenia ich i zasymilowania się w społeczeństwach innych ras, często pracując jako najemnicy.

Populacja orków z roku na rok drastycznie maleje, głównie z powodu wyniszczającego wpływu Nekrofemii – magicznej choroby, która niemal całkowicie sterylizuje orkowską rasę. Choroba ta, opracowana przez uczonych cesarstwa Hush-awai, miała na celu zahamowanie ekspansji ostatniej Hordy, ale jej skutki okazały się długotrwałe i śmiertelne dla całego gatunku. W obecnej sytuacji szacuje się, że tylko 1 na 100 orków ma zdolność do reprodukcji, co powoduje nieuchronne wymieranie tej rasy.

Uczeni na całym świecie biją na alarm, ostrzegając, że jeśli Nekrofemia nie zostanie wyleczona, orkowie mogą całkowicie wymrzeć w ciągu najbliższych dekad. Mimo to większość znanych uniwersytetów oraz królestw blokuje badania nad potencjalnym lekarstwem, obawiając się, że przywrócenie zdolności do rozmnażania orków mogłoby doprowadzić do powstania kolejnych Hord, stanowiących ogromne zagrożenie dla świata.

Istnieją jednak małe, niezależne grupy uczonych, które we własnym zakresie próbują odnaleźć lekarstwo na Nekrofemię. Ich działania są jednak często nieskuteczne, a niekiedy spotykają się z brutalną likwidacją przez różne siły, które nie chcą, aby rasa orków odrodziła się na nowo. Choć wielu uważa to za moralnie trudne, w obecnej sytuacji niemal nikt nie widzi interesu w uzdrowieniu orków, co skazuje ich rasę na nieuchronny upadek.

Orkowie, jako rasa mięsożerna, wykazują niezwykłą nietolerancję na produkty roślinne, które często powodują u nich chorobę. Ich dietę stanowi głównie świeże, nieprzetworzone mięso, które jest dla nich najlepszym źródłem odżywczych substancji. Szczególnie preferują mięso pochodzenia zwierzęcego, a ich organizmy doskonale przystosowały się do trawienia i przyswajania tego typu pożywienia.

Orkowie wykazują również wyjątkowo wysoką potrzebę spożywania tłuszczów, które stanowią istotny składnik ich diety. Duże ilości tłuszczu są niezbędne dla utrzymania energii oraz wsparcia ich masywnych ciał i umięśnienia.

Co ciekawe, orkowie posiadają zdolność przetrwania bez dostępu do wody przez stosunkowo długi czas, nawet przez tydzień, co stanowi adaptację do ich naturalnego środowiska życia - suchych, pustynnych stepów.

Orkowie mają również niezwykle wysoką tolerancję na alkohol, co sprawia, że tradycyjne napoje alkoholowe takie jak piwo czy wino nie mają na nich większego działania. W związku z tym, orkowie tworzą własne trunki, takie jak popularna wsród nich Balmora, które są znacznie mocniejsze i bardziej skoncentrowane niż tradycyjne napoje alkoholowe. Większość z alkoholu orków jest trująca i niebezpieczna dla życia innych ras.

Orkowie postrzegają siebie jako rasę silnych, niezłomnych wojowników, którzy są naturalnymi zdobywcami. Ich światopogląd jest ściśle związany z żywiołami – wierzą, że są one fundamentem istnienia i esencją świata. Duchy Dahra, które rządzą żywiołami powietrza, ognia, ziemi i wody, odgrywają kluczową rolę w ich religii i codziennym życiu. Orkowie widzą siebie jako pośredników między materialnym światem a siłami natury, choć ich brutalne podejście do życia bywa źle interpretowane przez inne rasy. W technologii i magii widzą jedynie narzędzia do osiągania celów, a nie wartości same w sobie.

Religia orków opiera się na wierze w siły żywiołów: powietrza, ognia, ziemi i wody. Według orków, żywiołami rządzą mistyczne Duchy Dahra, które są zarówno opiekunami, jak i siłami destrukcji. Orkowie oddają cześć tym duchom, składając im ofiary w formie rytuałów, darów i pieśni. Szamani odgrywają centralną rolę w kulcie, pełniąc funkcję pośredników między społecznością a Duchami Dahra. Wierzenia te są integralną częścią życia orków, wpływając na ich codzienne decyzje, hierarchię społeczną i cele.

Kultura orków jest głęboko zakorzeniona w tradycji wojennej i duchowej. Hierarchia społeczna opiera się na sile i zdolnościach przywódczych, ale szamani zajmują w niej wyjątkowe miejsce jako duchowi przewodnicy. Orkowie cenią prostotę i praktyczność, co znajduje odzwierciedlenie w ich sztuce, architekturze i rzemiośle. Muzyka i taniec są wykorzystywane w ceremoniach religijnych oraz podczas świętowania zwycięstw.

Ich życie, choć surowe, jest pełne tradycji, które umacniają ich poczucie wspólnoty. Orkowie uwielbiają również opowieści o bohaterach, a ich pieśni często opisują mitycznych wodzów i wielkie Hordy. Jednak współczesne orkowie są coraz bardziej rozdarci między koniecznością adaptacji a chęcią zachowania własnej tożsamości.

Rasy z grupy Eordiren wywodzą się z Orków, którzy byli pierwszymi potomkami Ludu Stali – wojowniczej rasy zamieszkującej zaginioną płaszczyznę Äadrę. Lud Stali stanowił jedną z najbardziej dominujących społeczności tego świata, odznaczając się niesamowitą siłą fizyczną i wytrzymałością, które pozwalały im przetrwać w trudnych warunkach i walczyć z niszczycielskim Ludem Wulkanu. Po upadku Äadry, Lud Stali był pierwszą grupą, która przetrwała migrację do Angvalionu, a ich potomkowie, Orkowie, dali początek innym rasom Eordiren.

Podróż między płaszczyznami, niezwykle brutalna i nienaturalna, pozostawiła trwałe ślady na ich fizjologii i mentalności. Współczesne badania sugerują, że proces ten mógł spowodować obniżenie zdolności poznawczych Orków i innych Eordiren, które wyewoluowały z tej rasy. Choć ich ciała zachowały niezwykłą siłę i odporność, zdolności umysłowe mogły ucierpieć w wyniku traumy międzywymiarowej, której konsekwencje są nadal widoczne w zachowaniu i kulturze tych ras.

Mimo tych ograniczeń, dziedzictwo Äadry wciąż jest obecne w ich unikalnych zdolnościach i duchowej więzi z żywiołami. Eordiren, jako jedyni w Angvalionie, posiadają zdolność do korzystania z magii Duchów Dahra. Ta niezwykła cecha, choć rzadka wśród ich społeczności, świadczy o głębokim powiązaniu z dawnym światem Äadry, gdzie magia była źródłem życia i harmonii. Orkowie, jako pierwsi Eordiren, pozostają kluczowym elementem tej spuścizny, będąc żywym pomostem między przeszłością a teraźniejszością.

• Gul'Zul
• Khatun Obrończyni
• Tarkhan Obrońca

• Hoardiren - ewolucja zamiast stagnacji
• Refleksja nad orkowym dziedzictwem

• Orkowie to jedyna rasa, która potrafi przeżyć tydzień bez picia;

• Przez ich liczne napady wiele uważa je za istoty prymitywne - choć orkowie są niezbyt inteligentni należą do ras rozumnych;

• Eordiren (w tym orkowie) to jedyne rasy w świecie Angvalion, które zdają sobie sprawę, że pochodzą z innej płaszczyzny. Niemniej orkowie nigdy nie byli w stanie tego zrozumieć, a bolgowie nigdy nie wiedzieli korzyści w wyjaśnieniu tego.