Refleksja nad orkowym dziedzictwem

W odpowiedzi na niedawne rozważania, które gloryfikują Hoardiren jako “lepszą wersję orków” i proponują ich uznanie za potencjalne zastępstwo dla wygasającej rasy orków, uważam za konieczne zrewidowanie przedstawionych argumentów oraz ukazanie pełniejszego obrazu sytuacji. Tekst mojego poprzednika, choć erudycyjny, nacechowany jest uprzedzeniami wobec orków, co prowadzi do błędnych wniosków i pominięcia kluczowych faktów historycznych, biologicznych i społecznych.

Podstawowy problem z retoryką Hoardiren jako “lepszych orków” tkwi w pomijaniu kluczowego aspektu – katastrofalnego wpływu Nekrofemii. Choroba ta, opracowana jako narzędzie wojny biologicznej przez uczonych cesarstwa Hush-awai, jest niczym innym jak zbrodnią przeciwko życiu. To nie cechy orków – ich agresja czy powolniejszy rozwój cywilizacyjny – doprowadziły do ich obecnego stanu, lecz precyzyjnie zaplanowane działanie, które wyeliminowało możliwość ich rozwoju i przetrwania jako gatunku. Ograniczenie reprodukcji do ułamka populacji jest de facto wyrokiem śmierci, a jednocześnie zamknięciem drogi do cywilizacyjnego rozkwitu, który orkowie mogli osiągnąć.

Owszem, orkowie nie stworzyli wielkich imperiów na miarę ludzkich królestw czy staroelfickich metropolii, ale ich potencjał został skutecznie stłamszony przez tę chorobę. Przywoływana “niższa inteligencja” orków jest argumentem nieuczciwym – rozwój cywilizacyjny wymaga czasu, a orkowie, będąc nieustannie zmuszani do walki o przetrwanie w wyniszczającym środowisku, nie mieli szans na pełne wykorzystanie swojego potencjału.

Poprzedni autor zdaje się zapominać o dwóch grupach orków, które już teraz udowadniają swoją zdolność do współistnienia z innymi rasami oraz adaptacji do nowych warunków – Nomadzi i Żelaźni Orkowie.

Nomadzi pokazują, że orkowie potrafią prowadzić życie pokojowe i produktywne. Ich zdolność do przetrwania w trudnych warunkach i jednoczesne budowanie sieci handlowych z innymi rasami to przykład społeczności, która odnajduje swoje miejsce w świecie, mimo piętna Nekrofemii. Z kolei Żelaźni Orkowie, zintegrowani z ludzkimi społeczeństwami, udowadniają, że orkowie mogą funkcjonować w różnorodnych kulturach, przyczyniając się do ich wzbogacenia, zarówno jako wojownicy, jak i członkowie społeczeństw.

Te dwie grupy obalają mit o orkowej niezdolności do pokojowego współistnienia czy braku wkładu w rozwój społeczny. Są żywym dowodem na to, że orkowie mogą osiągać sukcesy tam, gdzie inni widzą tylko chaos i agresję.

Hoardiren, będący hybrydą ludzi i orków, z pewnością posiadają cechy, które mogą przyczynić się do wzbogacenia orkowego dziedzictwa. Ich większa inteligencja i mniejsza agresja to efekty naturalnej różnorodności genetycznej. Jednak traktowanie ich jako “lepszej wersji orków” jest nie tylko krzywdzące, ale również niebezpieczne. Taki dyskurs zakłada, że orkowie jako rasa są z natury gorsi – co jest nie tylko fałszywe, ale również ignoruje brutalną rzeczywistość ich losu.

Hoardiren nie powinni być postrzegani jako zastępstwo orków, lecz jako element urozmaicenia ich genetyki. Hybrydyzacja w tym przypadku powinna być traktowana jako proces naturalny, który nie eliminuje potrzeby ratowania orków przed wyginięciem, lecz ją uzupełnia. Powinniśmy dążyć do zrozumienia, że zarówno Hoardiren, jak i orkowie mają prawo do przetrwania i rozwoju.

Na koniec należy podkreślić, że Nekrofemia pozostaje jednym z największych grzechów naszego świata. Choroba ta nie była aktem samoobrony – była świadomym i celowym wyniszczeniem całej rasy. To, że świat zaakceptował ten stan rzeczy, jest haniebne. Jeśli cywilizacje Angvalionu rzeczywiście chcą nazywać siebie “zaawansowanymi”, muszą uznać swoje błędy i dążyć do ich naprawy.

Nie chodzi tylko o moralny obowiązek wobec orków – chodzi o fundamentalny szacunek dla życia jako takiego. Ratunek dla orków i zrozumienie ich miejsca w świecie to nie tylko kwestia etyczna, ale także praktyczna – każda rasa wnosi coś unikalnego do wielkiej mozaiki Angvalionu.

Hoardiren są wartościowym uzupełnieniem orkowego dziedzictwa, ale nie mogą być uznawani za ich zastępstwo. Orkowie, mimo wyniszczającego wpływu Nekrofemii, udowodnili, że potrafią się adaptować, tworzyć społeczności i współpracować z innymi rasami. To nie “lepsi orkowie” powinni być celem naszego wsparcia, lecz ochrona i odbudowa całego orkowego dziedzictwa. Ratunek dla orków leży w odkupieniu win ludzkości i w szukaniu dróg do wspólnego istnienia, a nie w zastępowaniu ich hybrydami.