Shirley var Lynnford

Shirley var Lynnford to uosobienie królewskiego piękna i wdzięku, które budzi podziw nie tylko w jej królestwie, ale i na całym kontynencie. Mimo swojego wieku, dzięki wsparciu Magii Estetycznej, zachowała młody wygląd, który podkreśla jej wyjątkową urodę. Powszechnie uważa się ją za jedną z najpiękniejszych kobiet Amarantu, a z pewnością za najpiękniejszą władczynię kontynentu, co podkreślają zarówno dworzanie, jak i mieszkańcy jej księstwa. Charakterystyczne dla jej rodu czarne jak noc włosy, zazwyczaj splata w misternie plecione warkocze, które dodają jej majestatycznej postawy. Jej czarne oczy o głębokim, hipnotyzującym spojrzeniu są kolejnym znakiem rozpoznawczym Lynnfordów, świadczącym o ich dziedzictwie. Jej cera, lekko opalona i promienna, dopełnia obrazu kobiety, której uroda przyciąga uwagę wszędzie, gdzie się pojawi.

Smukła sylwetka Shirley, delikatne rysy twarzy, pełne, naturalnie zarysowane usta oraz nieskazitelna skóra sprawiają, że trudno oderwać od niej wzrok. Każdy jej ruch, od subtelnego gestu po dumny krok, emanuje wrodzoną elegancją i królewskim dostojeństwem. Shirley starannie dobiera swoje stroje i biżuterię, nie tylko podkreślając swoją nienaganną urodę, ale także świadomie wzmacniając wizerunek władczyni idealnej. Jej wygląd, często podziwiany i komentowany, stał się symbolem piękna i prestiżu, a także narzędziem dyplomacji, które wzmacnia pozycję jej rodu i Księstwa Casterville w politycznej grze Amarantu. Dzięki tej harmonii między urodą a władzą Shirley pozostaje ikoną, którą wielbią jedni, a zazdroszczą drudzy.

Księżna Shirley var Lynnford była kobietą o niezwykle silnym charakterze, który kształtowały zarówno trudne doświadczenia życiowe, jak i odpowiedzialność wynikająca z jej pozycji. Zawsze zdeterminowana i odważna, Shirley nie bała się podejmować trudnych decyzji, nawet w obliczu ogromnych strat osobistych. Jej silne poczucie obowiązku wobec rodu Lynnfordów i mieszkańców Casterville motywowało ją do nieustannej walki, zarówno na polu bitwy, jak i w sferze dyplomacji.

Shirley była również niezwykle inteligentna i sprytna, potrafiła wykorzystać swoje atuty – zarówno urok osobisty, jak i zdolności retoryczne – aby zdobyć sojuszników i zjednać sobie ludzi. Mimo swojej emocjonalności, która czasami prowadziła do gwałtownych reakcji, jak podczas słynnego Manifestu Księżnej Lynnford, potrafiła zachować zimną krew w najtrudniejszych momentach.

Jednak za jej siłą kryła się także głęboka wrażliwość, szczególnie widoczna w relacjach z rodziną. Shirley była kochającą matką i żoną, dla której dobro najbliższych zawsze było priorytetem. Trudne decyzje, które musiała podejmować, często odbijały się na jej emocjonalnym stanie, co czyniło ją postacią zarówno potężną, jak i ludzką, zdolną do współczucia i poświęcenia.

Księżna Shirley była również niezłomną liderką, która, mimo przeciwności losu, nie porzuciła walki o swoje prawa i dobro swoich ludzi. Jej determinacja i lojalność wobec swoich przekonań uczyniły z niej jedną z najbardziej szanowanych, ale i kontrowersyjnych postaci swojej epoki.

Księżna Shirley var Lynnford była wszechstronnie uzdolnioną postacią, której umiejętności w znacznym stopniu przyczyniły się do jej sukcesów jako władczyni i liderki. Jej umiejętności, połączone z determinacją i siłą charakteru, uczyniły z niej jedną z najbardziej wpływowych i szanowanych postaci swojej ery.

Shirley była niezwykle utalentowaną dyplomatką. Potrafiła zjednywać sobie sojuszników i przekonywać innych do swoich racji, nawet w najbardziej napiętych sytuacjach. Jej zdolności retoryczne, połączone z głębokim zrozumieniem polityki i strategii, czyniły ją skuteczną w negocjacjach na najwyższych szczeblach.

Jako księżna Casterville, Shirley wykazywała się silnym przywództwem, szczególnie w trudnych czasach wojny. Potrafiła inspirować swoich ludzi, mobilizować armię i utrzymywać morale w obliczu przeciwności. Jej umiejętność zarządzania dużymi grupami i podejmowania strategicznych decyzji była kluczowa dla przetrwania jej rodu.

Shirley była znana z niezwykłej zdolności do wygłaszania poruszających przemówień. Jej mowy były pełne pasji i siły przekonywania, co niejednokrotnie pomagało jej zdobyć poparcie zarówno swoich poddanych, jak i sojuszników. Jej manifesty, choć czasem gwałtowne, pozostawały w pamięci słuchaczy na długo.

Shirley wykazywała się również umiejętnościami w zarządzaniu majątkiem i zasobami swojego księstwa. Potrafiła efektywnie gospodarować ograniczonymi środkami, co było szczególnie istotne w czasach wojny, gdy zasoby były na wagę złota.

Księżna Shirley była obdarzona silną intuicją polityczną. Umiała wyczuwać zmieniające się nastroje wśród swoich lordów i poddanych, co pozwalało jej na szybkie reagowanie na zagrożenia i dostosowywanie swojej strategii do aktualnej sytuacji.

Shirley przyszła na świat w księstwie Casterville jako córka Sharon, głowy rodziny i Namiestniczki Zachodu oraz Windsora z rodu Fyre, w czasach panowania księżnej Lily var Maravel oraz kryzysu wywołanego rządami Alberta Zawodnego w Araulenie. Mimo trudnych okoliczności, jej dzieciństwo było pełne miłości. Niedługo po jej narodzinach na świat przyszli jej młodsza siostra Yvonne oraz brat Ferris. Od najmłodszych lat Shirley fascynowało dworskie życie, marzyła o tym, by zostać wielką damą i założyć wspaniałą rodzinę. Była dobroduszna i mądra, ale cechowała ją także ogromna emocjonalność.

Kiedy Shirley miała pięć lat, na Amarancie wybuchła wojna sprowokowana przez nowopowstałe państwo Drakarię. W związku z tym, gdy skończyła sześć lat, jej rodzice zatrudnili nauczyciela, który uczył ją etykiety, języków oraz zarządzania, przygotowując ją na przyszłą dziedziczkę rodu Lynnford. Dwa lata później Drakaria podbiła Casterville, a Najwyższy Król Drakarii nakazał egzekucję matki Shirley i całej rządzącej rodziny Maravelów, oszczędzając jedynie młodego Royce’a var Maravel.

Po podboju Casterville i egzekucjach, Najwyższy Król Drakarii ustanowił w księstwie Namiestnika, który miał rządzić w jego imieniu – został nim Landan Halverine. Pojawiły się poważne obawy o sukcesję zachodnich włości, które od zawsze należały do rodu Lynnfordów. Istniało ryzyko, że tam również zostanie osadzony ktoś obcy, lub wbrew dotychczasowemu prawu, wybrana zostanie siostra dotychczasowej Namiestniczki Zachodu – Chelsea var Lynnford, znana nie z umiejętności, lecz ze skłonności do paniki i melancholii. Niemniej jednak, Namiestnik postanowił uszanować dotychczasowe prawo oraz tradycję i mianował ośmioletnią Shirley Namiestniczką Zachodu. Do czasu osiągnięcia pełnoletniości, która w Casterville przypadała na piętnasty rok życia, faktyczną władzę nad zachodnimi ziemiami miał sprawować ojciec Shirley, Windsor, pełniąc rolę regenta księżnej.

Nauka Shirley przyspieszyła, a ojciec zaczął zabierać ją na liczne spotkania, czasami pozwalając jej samodzielnie podejmować decyzje, oczywiście w jego obecności. Mimo młodego wieku, Shirley bardzo szybko chłonęła wiedzę, a sytuacja, w której się znalazła, sprawiła, że błyskawicznie dojrzała. Zaczęła podróżować po księstwie, poznawać możnych i, przy wsparciu ojca, tworzyć pierwsze sojusze. W wolnych chwilach przechadzała się po folwarkach, niekiedy pomagając przy prostych pracach. Jej celem było nie tylko rządzenie Zachodem, ale przede wszystkim jego poznanie. Dzięki temu nie była postrzegana jedynie jako figura polityczna, lecz jako prawdziwa władczyni, którą poddani znali i której chcieli. Zyskała ogromne poparcie ludu, który zaczął nazywać ją “Kwiatem Zachodu”, nawiązując zarówno do jej rozwijających się zdolności przywódczych, jak i jej urody.

Jedną z charakterystycznych cech rodu Lynnford była niezwykła uroda, a Shirley zaczęła wyrastać na wyjątkowo piękną kobietę. Gdy skończyła czternaście lat, nie mogła odpędzić się od adoratorów, którzy z niecierpliwością oczekiwali jej piętnastych urodzin, by móc starać się o jej rękę. Lordowie z całej Drakarii zjeżdżali się, aby walczyć o względy młodej, wpływowej i pięknej Namiestniczki Zachodu.

Shirley, świadoma swojej odpowiedzialności, odbyła poważną rozmowę z ojcem, w której oznajmiła, że chce rozpocząć swoje rządy od ślubu i założenia rodziny. Windsor poparł decyzję córki, a po kilku miesiącach wspólnego rozważania kandydatów wybrali Edvina var Reid’a, dziedzica starego i szanowanego rodu. W dniu piętnastych urodzin Shirley odbyła się podwójna ceremonia – jej ślub oraz koronacja na Namiestniczkę Zachodu.

Podczas ślubu Shirley pokazała światu kolejną ze swoich cech – zdolność do wygłaszania porywających i poruszających serce przemówień. W swoim wystąpieniu mówiła o tym, jak ważne jest dla niej Casterville, dla którego chce być niczym matka dla swoich dzieci. Jej słowa głęboko zapadły w serca zebranych i wzmocniły jej pozycję jako władczyni. Zaledwie dwa tygodnie później, podczas kolejnej uroczystej uczty, ogłoszono, że Shirley jest przy nadziei. Jeszcze tego samego roku urodziło się jej pierwsze dziecko, Will.

Shirley i Edvin stanowili wyjątkowo zgraną parę, której relacja opierała się na wzajemnym szacunku i głębokim uczuciu. Edvin był bardzo zaangażowanym ojcem, a Shirley uchodziła za wzorową matkę. Namiestniczka z ogromnym zaangażowaniem oddawała się roli matki, a mówiło się, że nigdy nie kochała nikogo tak mocno, jak swojego pierworodnego syna, Willa.

Z Edvinem Shirley miała jeszcze dwóch synów – Becketa oraz Eltona. Cała trójka odziedziczyła po ojcu talent do zarządzania oraz walki, jednak Elton urodził się dodatkowo z talentem magicznym, co wiązało się z pewnymi komplikacjami. Zgodnie z rozporządzeniem Drakarii, każde dziecko obdarzone talentem magicznym powinno zostać oddane na szkolenie do Fortu Duzwag, miejsca owianego ponurą sławą. Gdy Smoczy Korpus przybył, by zabrać Eltona, Shirley stanowczo odmówiła, gotowa bronić swojego syna za wszelką cenę, co niemal doprowadziło do rozlewu krwi.

W chwili kryzysu, gdy roztrzęsiona i płacząca Shirley osłaniała własnym ciałem swoje dzieci, a Edvin stał z mieczem w ręku, gotów walczyć z przybyłymi członkami Smoczego Korpusu, Namiestnik Landan Halverine interweniował. Widząc desperację Shirley, wykorzystał swój autorytet, by zapewnić, że Elton może pozostać z matką, jednocześnie obiecując Smoczemu Korpusowi, że osobiście zadba o jego edukację.

Ten moment był przełomowy dla rządów Shirley, ponieważ nie tylko uratowała syna przed niepewnym losem, ale także zbliżyła się do Namiestnika Halverine’a, umacniając swoją pozycję jako władczyni i zdobywając jego wsparcie. Była to również manifestacja jej determinacji i miłości do rodziny, co zyskało jej jeszcze większy szacunek zarówno wśród poddanych, jak i elit politycznych. Była jednym z niewielu władców, którzy potrafili rozmawiać z drakarańskimi okupantami, a lud Casterville zaczął widzieć w Shirley obrończynię, która stoi między nimi a okupantem.

Po kilku latach rządów Namiestniczki Zachodu wybuchła olbrzymia afera, która wstrząsnęła całym dworem. Shirley została nakryta przez swojego męża, Edvina, na zdradzie z Astonem Wesleye, kupcem, który dostarczał jej ubrania. Gdy Shirley przyznała się, że jej romans trwa od dłuższego czasu, Edvin wpadł w furię. Shirley próbowała wytłumaczyć, że jej motywacją była potrzeba urodzenia córki, która mogłaby przedłużyć ród, ponieważ Edvin dał jej jedynie synów. Jednak te tłumaczenia nie trafiły do męża, który jeszcze tego samego roku zażądał rozwodu.

Po rozwodzie dzieci pozostały pod opieką matki, a Shirley, będąc już w ciąży ze swoim kochankiem, Astonem, zdecydowała się nie brać z nim ślubu ze względu na jego niskie pochodzenie. Jej czwarty syn, Marshal Harveston, urodził się jako bękart. Mimo to Shirley włączyła Astona i Marshala do rodziny, choć zajęło to trochę czasu, zanim jej starsi synowie zaakceptowali nową sytuację. Jednak ojciec Shirley, Windsor, nigdy nie potrafił zaakceptować ani bękarta córki, ani jej nowego partnera.

W miarę upływu czasu coraz bardziej zaczęto obawiać się o sukcesję, gdyż Shirley, mimo licznych prób, nie mogła urodzić córki. Krążyły plotki, że w desperacji współżyła nie tylko ze swoim partnerem, ale i z innymi, w nadziei na spłodzenie dziedziczki. Gdy zaakceptowała fakt, że może już nigdy nie urodzić córki, podjęła decyzję o sprowadzeniu na dwór Monę var Lynnford, córki swojej siostry. Mona, będąc jeszcze bardzo młoda, zaczęła przygotowywać się do ewentualności przejęcia tytułu Namiestniczki po Shirley.

Mona szybko zapałała sympatią do Shirley, która w przeciwieństwie do jej biologicznej matki była obecna i troskliwa. Shirley stała się dla Mony matką, co doprowadziło do konfliktu między Shirley a jej siostrą, która poczuła się odrzucona przez własne dziecko. Na szczęście, konflikt udało się szybko zażegnać, a Mona kontynuowała swoje przygotowania pod okiem Shirley.

Kiedy Arauleńczycy uderzyli na Drakarię w Czarnym Nurcie, wybuchła III Wojna Amarantu, a w Hintervoldzie rozpoczęła się Hintervoldzka Rewolucja. W odpowiedzi na te wydarzenia, mieszkańcy Casterville dostrzegli szansę i ogłosili Powstanie. Shirley, nie mogąc pozostać obojętną wobec losów swojego ludu, zdecydowała się przyłączyć do powstania. Choć sama nie wzięła udziału w walce, jej najstarszy syn Will oraz partner Aston Wesleye stanęli do boju. Drugi syn, Becket, za zgodą matki zebrał świtę i wyruszył, by dołączyć do Kampanii Kyree’go Byrda w Araulenie.

Shirley postanowiła zjednoczyć nie tylko zachodnie ziemie, ale całe Casterville w walce przeciwko wspólnemu wrogowi. W tym celu spotkała się z Leah var Flagelan, Namiestniczką Wschodu z rodu Flagelan, odwiecznych rywali Lynnfordów. Mimo złej krwi między rodzinami, obie władczynie postanowiły połączyć siły i walczyć ramię w ramię.

Powstanie postępowało powoli, jednak dzięki skutecznemu zarządzaniu i zdolnościom dowódczym Shirley, a także taktycznym umiejętnościom Leah, powstańcy zbliżali się do zwycięstwa. Shirley, zagrzewając swoich ludzi do walki, stała się symbolem determinacji i niezłomności.

Jednak jej duch walki został niemalże złamany, gdy dotarła do niej wiadomość o armii Kyree’go Byrda, która została uwięziona w Dolinie Zbożowej przez smoka Mapunteona. Ta tragiczna informacja spowodowała, że Shirley musiała kontynuować walkę, nie wiedząc, czy jej syn Becket jeszcze żyje. Mimo niepewności i bólu, Shirley nie poddała się, wierząc, że jej wysiłki przyniosą wygraną i wolność dla Casterville.

Dzięki współpracy z siłami Hintervoldu oraz Kresów, Shirley i Leah var Flagelan udaje się wyzwolić Casterville. W decydującej bitwie Namiestnik Halverine zostaje pokonany i pochwycony przez Leah, a następnie uwięziony w rodowej twierdzy Flagelanów, Eastwike, gdzie miał czekać na sąd po zakończeniu wojny za uzurpowanie tronu księżnej. Shirley, dobrze znając Namiestnika, ma jednak inne plany. Postanawia dać mu szansę na odkupienie win, proponując mu po wojnie stanowisko doradcy, aby mógł naprawić szkody, które wyrządził.

Tymczasem Arauleńczycy wyzwalają niemal cały Araulen, przygotowując się do oblężenia Whisperhout. Shirley i Leah decydują się dołączyć do grupy hintervoldzkich rycerzy, którzy ruszają na pomoc Arauleńczykom w bitwie. Na miejscu Shirley odkrywa, że jej syn Becket żyje, co przynosi jej ogromną ulgę. Dowiaduje się również, że Rada Hrabiów wybrała nowego króla – Edgara var Langvera. Po oblężeniu miasta odbywa się koronacja króla Edgara oraz oficjalne ogłoszenie niepodległości Araulenu.

Podczas ceremonii koronacyjnej Edgar oraz Rada Hrabiów podnoszą temat władzy w księstwie Casterville. W bitwie pod Caldwell zginął Royce var Maravel, ostatni spadkobierca dynastii Maravelów, co oznacza, że tron prawnie należy się Shirley. Edgar, wykorzystując swój autorytet jako seniora księstwa, koronuje Shirley na księżną Casterville, a ona składa mu hołd lenny.

Po objęciu tronu Shirley podejmuje decyzję, że jako księżna wyruszy walczyć o Dragmaaroon, gdzie miało rozstrzygnąć się ostateczne starcie z Drakarią. Leah proponuje, ze zamiast jechać z nią wróci do Casterville, gdzie będzie walczyć z drakarańskimi niedobitkami, aby wzmonić pozycję Shirley jako księżnej. Księżna zgadza się. Bitwa o drakarańską stolicę była długa i niezwykle tragiczna dla Shirley. W trakcie walk ginie jej pierworodny syn Will, ojciec Windsor oraz partner Aston. Te straty pozostawiają głęboką ranę w sercu Shirley, która mimo odniesionych zwycięstw, traci najbliższych jej ludzi.

Kiedy Shirley na czele swoich wojsk podróżuje do domu zostaje zatrzymana na granicy księstwa Birchton, gdzie książę Hildred var Fyre ostrzega ją, że pod jej nieobecność Leah var Flagelan zajęła stolicę Casterville z pomocą hintervoldzkich wojsk, po czym została koronowana na księżną przez Królową Hintervoldu, Renée Clagon. Shirley czuje się podwójnie zdradzona - Leah wbiła jej nóż w plecy po tym jak straciła większość swojej rodziny. Na szczęście lordowie zachodu, którzy byli na miejscu stawiali opór siłom wschodu pod wodzą Flagelanów. Kiedy Shirley przybywa do swojej siedziby rodowej, Foxbrook, zwołuje chorążych oraz wysyła poselstwo do Flagelanów, w którym informuje, ze zgodnie z prawem to ona jest księżną, a Leah ma zakończyć okupację, albo będzie zmuszona do wojny. Leah mając ze sobą potęgę Hintervoldu, nie zamierza ustąpić, z czego wywiązuje się otwarta wojna domowa. Początkowo siłom Lynnfordów idzie całkiem dobrze - udaje im się odbić stolicę oraz wejść na wschodnie włości, lecz wtedy do Casterville przybywają "najemnicy" z Hintervoldu, aby walczyć za Flagelanów. Nikt nie ma wątpliwości, że to hintervoldzcy żołnierze.

Kiedy Shirley na czele swoich wojsk zmierzała do domu po zakończeniu walk, została zatrzymana na granicy księstwa Birchton przez księcia Hildreda var Fyre. Książę ostrzegł ją, że podczas jej nieobecności Leah var Flagelan, z pomocą hintervoldzkich wojsk, zajęła stolicę Casterville i została koronowana na księżną przez Królową Hintervoldu, Renée Clagon. Shirley poczuła się podwójnie zdradzona – Leah wbiła jej nóż w plecy w chwili, gdy zmagała się z ogromnymi stratami osobistymi, tracąc większość swojej rodziny.

Na szczęście lordowie zachodu, którzy byli na miejscu, stawili opór siłom wschodu pod wodzą Flagelanów. Kiedy Shirley przybyła do swojej rodowej siedziby, Foxbrook, natychmiast zwołała chorążych i wysłała poselstwo do Flagelanów, w którym zażądała, aby Leah zakończyła okupację stolicy. Shirley przypomniała, że zgodnie z prawem to ona jest prawowitą księżną Casterville, i ostrzegła, że jeśli Leah nie ustąpi, będzie zmuszona do odpowiedzenia na zdradę siłą.

Leah, wspierana przez potężną armię Hintervoldu, nie miała zamiaru ustąpić, co doprowadziło do wybuchu otwartej wojny domowej. Początkowo siły Lynnfordów odnosiły sukcesy – udało im się odbić stolicę i wkroczyć na wschodnie włości, zyskując przewagę. Jednak wkrótce do Casterville przybyli “najemnicy” z Hintervoldu, aby walczyć po stronie Flagelanów. Nikt nie miał wątpliwości, że to w rzeczywistości hintervoldzcy żołnierze, co postawiło siły Shirley w trudnej sytuacji, konfrontując je z potęgą Hintervoldu.

Po wybuchu wojny domowej w Casterville oraz narastających napięciach z Hintervoldem, księżna Shirley Lynnford zdecydowała się na podjęcie dramatycznego kroku w obronie swojego księstwa. Wyruszyła na Pierwszy Szczyt Silmaaroonu, mając nadzieję, że zdoła przekonać Araulen oraz pozostałe państwa do udzielenia jej wsparcia przeciwko zbrojnemu wtargnięciu Hintervoldu na tereny Casterville.

Podczas Szczytu, Shirley poruszyła kluczową kwestię: sytuację w Księstwie Casterville, które przez setki lat było wasalem Araulenu. W trakcie wojny zostało ono jednak siłą jej odebrane przez królową Hintervoldu, Renée Clagon, która ustanowiła tam nową księżną, Leah var Flagelan, i nielegalnie ogłosiła się seniorem księstwa. Król Edgar var Langver domagał się przywrócenia władzy w Casterville rodowi Lynnfordów, który zgodnie z prawem powinien tę władzę dziedziczyć. Strona hintervoldzka kategorycznie odmówiła, argumentując, że ziemie te zostały odebrane Drakarii, a wcześniejszy ród rządzący, Maravelowie, został pokonany przez Drakarię i wygasł. Renée Clagon uznała, że wraz z wygaśnięciem rodu Maravelów, wszelkie prawa do tych terenów przepadły, a ona, jako zdobywczyni, ma pełne prawo do ustanowienia tam nowych rządów.

Podczas Szczytu wybuchła olbrzymia kłótnia, w której władcy innych państw starali się załagodzić napięcia. Pomimo starań, kwestia Casterville pozostała sporna i niewyjaśniona. Powszechnie wiadomo jednak, że realną władzę w księstwie sprawuje Hintervold za pośrednictwem uległego im lokalnego rodu Flagelanów.

Po zakończeniu Pierwszego Szczytu Silmaaroonu, Kyree Byrd zdecydował się przenieść całą swoją działalność do Nebrazzy. Becket, syn Shirley, który wraz ze swoimi ludźmi przetrwał piekło w Dolinie Zbożowej, był głęboko zaniepokojony sytuacją w swojej ojczyźnie, Casterville. W Dolinie Zbożowej przez kilka miesięcy nad polem bitwy krążył smok, który palił żywcem ludzi, a żołnierze Kyree’ego musieli kopać tunele pod polem bitwy, próbując w nich przetrwać. W tunelach Becket złożył przysięgę Kyree’emu, że pozostanie u jego boku aż do samego końca. Zmagający się z traumą po tych wydarzeniach, nie potrafił wrócić do dawnego życia.

Z ciężkim sercem Becket poprosił matkę o pozwolenie na wyjazd do Nebrazzy, by mógł kontynuować swoją służbę u boku Kyree’ego Byrda. Shirley, choć jej serce pękało na myśl o utracie syna, zgodziła się na jego prośbę. Wiedziała, że Becket nie jest już tym samym człowiekiem, którego znała przed wojną, i rozumiała, że potrzebuje odnaleźć swój własny sposób na radzenie sobie z bólem. Sama nie potrafiła mu pomóc.

W ostatni dzień szczytu Shirley pożegnała syna, próbując zachować spokój, ale gdy Becket odjechał, jej emocje wzięły górę. Całą noc spędziła na płaczu, rozbita między miłością do syna a świadomością, że nie może zatrzymać go przy sobie. Był to kolejny cios dla Shirley, która już wcześniej straciła wielu bliskich i teraz musiała stawić czoła dalszym trudom i wyzwaniom, które przyniosły czasy wojny.

Po zakończeniu szczytu Księżna Lynnford udała się do Starego Armektu, aby osobiście porozmawiać z Królem Langverem. Nie kryła swojego rozczarowania przebiegiem szczytu, uważając, że Edgar, jako jej senior, był zbyt bierny i pozwolił, by temat inwazji na Casterville został zepchnięty na dalszy plan wśród innych spraw. Edgar zapewnił księżną o swoim poparciu, lecz próbował przekonać ją, że wojna z Hintervoldem mogłaby pogrążyć cały kontynent w konflikcie. Poprosił ją, by stawiała opór najeźdźcy, obiecując, że sam spróbuje załagodzić spór drogą dyplomatyczną.

Niestety, mimo starań Edgara, jego działania nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Księżna Shirley zaczęła coraz częściej domagać się konkretnej pomocy od króla Araulenu, lecz ten odpowiadał jedynie zapewnieniami, że robi, co w jego mocy. Tymczasem siły Flagelanów poruszały się coraz szybciej, zbliżając się do stolicy Casterville, którą wkrótce zaczęły oblegać.

W obliczu zagrożenia synowie Shirley robili wszystko, co w ich mocy, aby pomóc ojczyźnie. Elton ukończył nauki w Kapitule Amarantu i został Magistrem, a Marshal został rycerzem na dworze matki. Obaj synowie wiernie służyli swojej matce, starając się wspierać ją najlepiej, jak potrafili. Cała rodzina Lynnfordów pozostała zaangażowana w walkę. Brat Shirley, Ferris, dowodził armiami jako feldmarszałek, a jego mąż, Tad, został rycerzem i osobistym gwardzistą księżnej. Siostrzeńcy księżnej, bracia Mony – Neil i Sir Vincent – dowodzili obroną kluczowych miast.

Choć w rodzinie Lynnfordów nie brakowało kłótni, w obliczu wojny byli zjednoczeni jak nigdy wcześniej, działając wspólnie w obronie swojego rodu i ojczyzny.

Niestety, wszelkie wysiłki rodziny Lynnfordów okazały się niewystarczające. Wszystkie znaki wskazywały na to, że bez wsparcia Araulenu, Casterville padnie łupem Hintervoldu i Flagelanów. Świadoma powagi sytuacji, Shirley zaczęła desperacko szukać sojuszników, gdzie tylko mogła. Była gotowa ponownie wyjść za mąż, licząc na to, że taki związek mógłby odwrócić losy wojny.

Choć miała wielu kandydatów, przedstawiciele najpotężniejszych rodów, które mogłyby rzeczywiście wpłynąć na wynik konfliktu, mimo jej urody, wstrzymywali się przed wejściem w małżeństwo z księżną. Powodem były obawy związane z jej wiekiem oraz wcześniejszymi problemami z zajściem w ciążę. Wielu sądziło, że Shirley mogła przekwitnąć i że fizycznie nie byłoby już możliwe, aby miała więcej dzieci. To wątpliwości skutecznie zniechęciły potencjalnych sojuszników, pozostawiając Shirley w coraz bardziej rozpaczliwej sytuacji.

Podczas turnieju w Kinlaig, księżna Shirley var Lynnford, hrabia Taron var Wyndhame z Whisperhout i książę Hildred var Fyre z Birchton omówili narastające zagrożenie ze strony rodu Flagelan oraz trwającą wojnę w Casterville. Shirley, zdesperowana brakiem wsparcia, prosiła o pomoc, podkreślając, że uzurpatorzy zyskują coraz większe wsparcie Hintervoldu. Po turnieju udali się na dwór króla Edgara var Langvera w Starym Armekcie, gdzie Shirley podczas oficjalnej audiencji opowiedziała o trudach wojny i zdradzieckich działaniach Flagelanów. Mimo emocjonalnej prośby, Edgar nadal odmawiał militarnej pomocy, twierdząc, że konflikt należy rozwiązać dyplomatycznie.

Frustracja Shirley osiągnęła szczyt, gdy wybuchła gwałtowna kłótnia z królem. W emocjonalnym przemówieniu, które przeszło do historii jako Manifest Księżnej Lynnford, Shirley oskarżyła Edgara o słabość i zdradę, co wywołało szok wśród dworzan. Shirley, czując się zdradzona, odwróciła się od Edgara, co spowodowało gwałtowny spadek poparcia dla króla i przyczyniło się do dalszej destabilizacji królestwa.

Po opuszczeniu dworu, hrabia Taron var Wyndhame i książę Hildred var Fyre powrócili do swoich włości, gdzie Taron rozmyślał nad słabością króla Edgara var Langvera i doszedł do wniosku, że konieczne jest jego usunięcie z tronu. Wspólnie z baronem Haywoodem var Sabelrotem udał się do Kinlaig, aby omówić swoje prawa do tronu z księciem var Fyre i baronem. Po ich wsparciu, Taron rozesłał wiadomość, że nie uznaje koronacji Edgara i sam mianuje się legalnym spadkobiercą tronu, jako, że jego ród wywodzi się z dynastii Ectów, dając Edgarowi pół roku na zrzeczenie się władzy. Tego samego dnia Taron został koronowany na króla przez Haywooda, co podzieliło Araulen na zwolenników Tarona i Edgara.

Taron spędził kolejne miesiące na budowaniu sojuszy, formowaniu armii i przygotowaniach do wojny, zrzekając się władzy w Whisperhout i oddając tytuł hrabiego Haywoodowi. W Kinlaig zaręczył się z Earline var Fyre, a jej ciąża wzmocniła jego pozycję jako pretendenta do tronu. Taron poślubił Earline na hucznym weselu, na które zaproszono również przeciwników Tarona, w tym króla Edgara. Mimo napiętej sytuacji, Edgar podarował Taronowi trzy miecze z ebonu, co miało być gestem dobrej woli. Jednak podczas wesela doszło do konfliktu między baronem var Arwen a lady var Dral, który eskalował do Bitwy Połamanego Miecza, rozpoczynając Wojnę Dwóch Koron między Taron i Edgarem, zanim upłynęło ultimatum Tarona.

Kiedy w Araulenie wybucha wojna domowa, Renée Clagon dostrzega okazję do podbicia Casterville. Oddziały Hintervoldu, dowodzone przez Leah var Flagelan, wkraczają na tereny księstwa i szybko zdobywają stolicę, zmuszając siły Lynnfordów do wycofania się na zachód. Przewaga Flagelanów jest przytłaczająca, a księżna Shirley traci znaczną część ziem. Na szczęście, Król Taron var Wyndhame, mimo że sam potrzebuje żołnierzy w swojej wojnie, dosyła jej wsparcie. Dodatkowo, książę Birchton wynajmuje armię najemników Srebrnej Dumy z Ligi Srebrnomarchijskiej, a Sabelrotowie z Whisperhout organizują dostawę łodzi z moździerzami zakupionymi od krasnoludów z Thraegu.

Srebrnomarchijscy najemnicy ze Srebrnej Dumy sugerują, aby wycofać się za rzekę Grenstrem, która przecina całe księstwo na zachód od stolicy. Rzeka ta jest możliwa do przekroczenia przez wojska jedynie przez warowną twierdzę Grenbridge. Feldmarszałek Ferris var Lynnford zgadza się na ten plan i w ciągu miesiąca fort Grenbridge zostaje znacząco umocniony. Siły Flagelanów atakują twierdzę, ale dobra pozycja obronna oraz moździerze, które niszczą sprzęt oblężniczy wroga, sprawiają, że front zamraża się w tym miejscu.

Lynnfordowie przyjmują taktykę opóźniania wojny, licząc na to, że Taron wygra wojnę w Araulenie i przybędzie z odsieczą. Tymczasem Flagelanowie organizują małe grupy, które przekraczają rzekę, atakując karawany z zaopatrzeniem i paląc farmy. Co jakiś czas podejmują próby zdobycia Grenbridge, lecz ich wysiłki okazują się daremne. Mimo to, Lynnfordowie stopniowo wykrwawiają się, tracąc zasoby, a niektórzy lordowie zaczynają przechodzić na stronę wroga. W tym czasie Shirley nieustannie stara się znaleźć nowych sojuszników i męża, lecz konieczność pozostania w księstwie znacznie jej to utrudnia.

Rządy księżnej Shirley var Lynnford są powszechnie chwalone za jej wyjątkową empatię i troskę o dobrobyt swoich poddanych. Nazywana „Dobroduszną”, zyskała ten przydomek dzięki swojej bliskości z ludem i głębokiemu zrozumieniu trudów, z jakimi na co dzień borykają się zwykli ludzie. Shirley wyróżnia się na tle innych władców swoją zdolnością do słuchania i reagowania na potrzeby najuboższych warstw społeczeństwa, co zjednało jej serca wielu mieszkańców Casterville.

Księżna jest również znana z oddania swojemu narodowi. Niezależnie od trudności, z jakimi się mierzyła – zarówno na arenie politycznej, jak i w życiu osobistym – Shirley zawsze stawiała dobro swoich poddanych na pierwszym miejscu. Regularnie odwiedzała wsie i miasta, angażując się w sprawy lokalne i dbając o to, aby jej rządy były sprawiedliwe i uwzględniały potrzeby wszystkich, nie tylko szlachty. Dzięki temu była postrzegana nie tylko jako władczyni, ale także jako opiekunka swojego ludu, co przyniosło jej ogromny szacunek i lojalność.

Ponadto, Shirley jest doceniana za swoje podejście do zarządzania zasobami i majątkiem księstwa. W czasach kryzysu wykazała się zdolnością do efektywnego gospodarowania ograniczonymi środkami, co pomogło utrzymać stabilność i porządek w Casterville nawet w najtrudniejszych momentach. Jej pragmatyzm i odpowiedzialność finansowa były kluczowe dla przetrwania księstwa w obliczu licznych zagrożeń.

Shirley var Lynnford jest również chwalona za swoją lojalność wobec tradycji i wartości, które odziedziczyła po przodkach. Jej silne przywiązanie do rodowych korzeni i etosu władzy uczyniło z niej postać, która nie tylko rządzi, ale także chroni dziedzictwo Casterville, dbając o jego rozwój i przyszłość. Dzięki temu Shirley stała się symbolem stabilności i ciągłości w regionie, a jej rządy są wspominane z wielkim uznaniem i szacunkiem.

Rządy księżnej Shirley var Lynnford nie obyły się bez krytyki, której głównym źródłem była jej emocjonalność. Choć wielu uznawało ją za silną i zdeterminowaną władczynię, jej skłonność do gwałtownych reakcji i kierowania się emocjami czasami odbijała się negatywnie na podejmowanych decyzjach. Przykładem jest słynny Manifest Księżnej Lynnford, w którym publicznie wybuchła gniewem, co doprowadziło do eskalacji konfliktu i podważyło jej zdolność do zachowania zimnej krwi w kluczowych momentach.

Krytyka Shirley dotyczyła również jej braku umiejętności wojennych. W czasach, gdy od władców oczekiwano, że będą prowadzić swoje armie do boju, Shirley, która nie potrafiła walczyć ani toczyć wojen, spotykała się z dezaprobatą, zwłaszcza ze strony tych, którzy uważali, że prawdziwy przywódca powinien być także wojownikiem. Mimo że księżna skutecznie zarządzała swoimi zasobami i zjednywała sojuszników, jej brak doświadczenia na polu bitwy stanowił dla niektórych poważny mankament.

Kontrowersje budziły także romanse Shirley, które miały istotny wpływ na jej polityczną pozycję. Jej pierwszy romans, który doprowadził do rozpadu małżeństwa, miał dalekosiężne konsekwencje – w trakcie wojny domowej jej były mąż stanął po stronie Flagelanów, osłabiając pozycję Lynnfordów. Kolejne romanse dodatkowo komplikowały jej sytuację, czyniąc ją mniej wiarygodną kandydatką do małżeństwa, co z kolei utrudniało jej znalezienie sojusznika, który mógłby wspomóc ją w wojnie.

Dodatkowo, Shirley była czasami krytykowana za brak pragmatyzmu. Jej silne przywiązanie do tradycji oraz lojalność wobec rodu i księstwa były zarówno jej siłą, jak i słabością. Niektórzy twierdzili, że zamiast szukać kompromisów, Shirley zbyt często stawiała na swoim, co prowadziło do eskalacji konfliktów i dalszego zaostrzenia sytuacji politycznej w regionie.

Mimo swoich wad, Shirley pozostawała postacią, która wzbudzała szacunek, choć jej emocjonalność i skomplikowane życie osobiste sprawiły, że nie każdy widział w niej idealną władczynię. Krytyka jej rządów uwypuklała te aspekty jej charakteru, które, zdaniem niektórych, utrudniały jej skuteczne zarządzanie i osłabiały jej pozycję na arenie politycznej.