Silmaarooński Balon Bojowy

Silmaarooński Balon Bojowy został zaprojektowany przede wszystkim do patrolowania miasta oraz walki z przestępczością. Jego głównym zadaniem jest zapewnienie szybkiego reagowania na zagrożenia oraz wsparcie działań obronnych. Dzięki swojej zwrotności i mobilności balon może być wykorzystywany zarówno do celów militarnych, jak i policyjnych.

Balony wojskowe są składowane na Wyspie Wielorybiej, gdzie odbywają się regularne ćwiczenia. W ramach współpracy z Araulenem, arauleńscy żołnierze są dopuszczani do udziału w manewrach, co wzmacnia więzi między oboma państwami.

Balon został zaprojektowany przez gnomijskiego mistrza inżynierii Quolena Bellatcha, uznawanego za jednego z najlepszych specjalistów w tej dziedzinie w Amarancie. Produkcja odbywa się w Silmaaroońskiej manufakturze, a koszt budowy jednego egzemplarza jest stosunkowo niski, co pozwala na szybkie wytwarzanie kolejnych jednostek.

Do tej pory wyprodukowano 20 balonów, z czego 14 przeznaczono dla armii, a 6 dla Wolnych Mieczy – najemników pełniących funkcję strażników miasta. Taka liczba pozwala na skuteczne patrolowanie terenu oraz szybkie reagowanie na ewentualne zagrożenia.

Załoga balonu składa się z jednej osoby obsługującej piec, dwóch osób sterujących skrzydłami (choć w razie potrzeby może to być jedna osoba) oraz czterech osób obsługujących działa. Dodatkowo w koszu może znajdować się osiem osób prowadzących ostrzał z rusznic. Łącznie balon może pomieścić do 15 osób, w zależności od potrzeb.

Obsługa balonu nie wymaga wyspecjalizowanego szkolenia, co czyni go łatwym w eksploatacji. Jednakże, ze względu na swoją lekkość, balon jest podatny na uszkodzenia, szczególnie w przypadku ostrzału z broni palnej lub innych środków rażenia.

Silmaarooński Balon Bojowy cechuje się dużą mobilnością i zwrotnością, co pozwala na szybkie przemieszczanie się oraz lądowanie w trudno dostępnych miejscach. Jednakże, jego lekka konstrukcja sprawia, że jest podatny na uszkodzenia, szczególnie w przypadku ostrzału z broni palnej lub innych środków rażenia.

Mimo tych ograniczeń, balon pozostaje skutecznym narzędziem do patrolowania miasta oraz wsparcia działań obronnych. Jego niski koszt produkcji i łatwość obsługi czynią go popularnym rozwiązaniem wśród Silmaaroończyków.

Silmaarooński Balon Bojowy składa się z dwóch głównych części: górnego balonu oraz dolnego kosza. Całość zaprojektowana została z myślą o minimalizowaniu wagi i maksymalizacji mobilności, co odróżnia go od cięższych konstrukcji arauleńskich. Balon wykonany jest z wielowarstwowego płótna impregnowanego mieszanką żywic i olejów, co zapewnia mu odporność na podmuchy wiatru oraz niewielkie uszkodzenia mechaniczne.

Kosz, będący podstawową platformą bojową, zbudowany jest z lekkiego drewna sosnowego wzmocnionego stalowymi płytami w newralgicznych punktach. Dzięki temu zachowuje wytrzymałość, nie obciążając nadmiernie konstrukcji. Całość utrzymywana jest w powietrzu dzięki systemowi lin i uchwytów, które równomiernie rozkładają obciążenie.

Napęd balonu opiera się na prostym, ale efektywnym piecu zasilanym węglem, umieszczonym w centralnej części kosza. Ciepłe powietrze wytwarzane przez piec trafia do balonu poprzez system rur i zaworów, co pozwala na kontrolowane unoszenie się maszyny. Piec wymaga stałej obsługi przez jednego członka załogi, który reguluje dopływ powietrza i utrzymuje odpowiednią temperaturę. W przypadku potrzeby gwałtownego wzrostu temperatury wrzuca się do pieca Sole Ognia.

Sterowanie odbywa się za pomocą dwóch skrzydeł-sterów, każde obsługiwane przez jedną osobę. Skrzydła te, wykonane z lekkich metalowych ram obciągniętych płótnem, pozwalają na zmianę kierunku lotu poprzez wychylenie w odpowiednią stronę. W sytuacjach awaryjnych możliwe jest sterowanie balonem przez jedną osobę, choć wymaga to większego wysiłku i wpływa na precyzję manewrów.

Balon wyposażony jest w cztery lekkie działa umieszczone symetrycznie po bokach kosza. Każde działo obsługiwane jest przez jedną osobę i strzela niewielkimi pociskami, które choć nie mają dużej siły rażenia, są skuteczne przeciwko piechocie i lekko opancerzonym celom. Działa ładowane są odtylcowo, co przyspiesza proces przygotowania do strzału.

Dodatkowo w koszu może znajdować się do ośmiu osób uzbrojonych w rusznice, które prowadzą ostrzał celów naziemnych. Ze względu na ograniczoną przestrzeń, załoga musi działać w ścisłej koordynacji, aby uniknąć przypadkowych kolizji podczas walki.

Ze względu na lekką konstrukcję, balon jest podatny na uszkodzenia od ostrzału, szczególnie w części balonowej. Aby zminimalizować ryzyko nagłej utraty wysokości, płótno balonu podzielone jest na kilka niezależnych komór, co pozwala na kontynuowanie lotu nawet przy częściowym uszkodzeniu.

Lądowanie jest stosunkowo proste dzięki niewielkim rozmiarom i zwrotności maszyny. Balon może wylądować na niemal każdej płaskiej powierzchni, co czyni go idealnym do szybkich operacji patrolowych i zwiadów. W warunkach bojowych załoga często wykorzystuje naturalne osłony, takie jak wzgórza lub lasy, aby ukryć się przed wrogiem.

W codziennej służbie balony wykorzystywane są głównie do patrolowania przestrzeni powietrznej Silmaaroonu oraz wspierania działań Wolnych Mieczy. Dzięki swojej zwrotności i szybkości są skuteczne w ściganiu przestępców czy monitorowaniu ruchu w zatłoczonych dzielnicach miasta.

Podczas ćwiczeń wojskowych na Wyspie Wielorybiej załogi szkolą się w manewrach zespołowych, wymianie ognia oraz awaryjnym lądowaniu. Współpraca z arauleńskimi żołnierzami w ramach Strefy Militarnej pozwala na wymianę doświadczeń, choć Silmaaroończycy skupiają się głównie na taktyce szybkich ataków i unikaniu bezpośrednich starć z cięższymi jednostkami.

Pomysł stworzenia Silmaaroońskiego Balonu Bojowego narodził się podczas Turnieju Rycerskiego Imienia Lorda Nusora var Banmocka w Riverdale, gdzie zwycięski Sir Wulfrith var Blackborne opowiadał o potężnych Cesarskich Balonach Bojowych z odległego Cesarstwa Midennhüten. Opowieści te wzbudziły zainteresowanie zarówno krasnoludów z rodu Mathanach i ludzi z rodu Broadway, jak i rycerzy z Silmaaroońskiej Szkoły Rycerskiej, którzy przekazali te informacje Wielkiej Czwórce.

Wielka Czwórka, widząc potencjał takiej maszyny, postanowiła szybko stworzyć własną wersję balonu, powierzając projekt gnomijskiemu Mistrzowi Inżynierii Quolenowi Bellatchowi. W przeciwieństwie do arauleńskich projektantów, którzy dążyli do stworzenia zaawansowanej technologicznie konstrukcji, Silmaaroon postawił na szybkie opracowanie funkcjonalnego prototypu, który mógłby być natychmiast wykorzystany.

Pierwsze testy przeprowadzono w tajemnicy na terenie Wyspy Wielorybiej, gdzie balon wykazał się zaskakującą zwrotnością i łatwością obsługi. Mimo prostszej konstrukcji w porównaniu do arauleńskiego odpowiednika, Silmaarooński Balon Bojowy okazał się skuteczny w patrolowaniu miasta i szybkim reagowaniu na zagrożenia.

Reakcje na nową maszynę były mieszane. Sojusznicy Silmaaroonu, szczególnie Araulen, początkowo podchodzili do projektu z rezerwą, uważając go za zbyt uproszczony. Jednak z czasem docenili jego praktyczne zastosowanie, zwłaszcza w kontekście patroli miejskich. Wrogowie, w szczególności Imperium Kalladańskie, uznali balon za ciekawostkę, nie przewidując jego przyszłego znaczenia w obronie miasta.

Pierwszy debiut bojowy miał miejsce podczas patrolu nad Zlewką, gdzie balon pomógł w rozbiciu grupy przemytników. Szybkość i zwrotność maszyny pozwoliły na skuteczne ściganie przestępców, co potwierdziło słuszność koncepcji Quolena Bellatcha.

Silmaarooński Balon Bojowy, choć znacznie mniej zaawansowany technologicznie od swojego arauleńskiego odpowiednika, zrewolucjonizował sposób prowadzenia działań militarnych przez miasto-państwo. Jego główną zaletą jest mobilność i szybkość, pozwalająca na błyskawiczne przemieszczanie się nad polem bitwy. Dzięki niewielkim rozmiarom i zwrotności może operować w trudno dostępnym terenie, gdzie tradycyjne machiny oblężnicze nie mają zastosowania.

Podczas oblężeń balony pełnią rolę platform obserwacyjnych i wsparcia ogniowego, pozwalając na precyzyjne namierzanie celów dla artylerii naziemnej. W bitwach otwartych wykorzystywane są do dezorganizacji szyków wroga poprzez ostrzał z dział i rusznic, choć ich siła ognia jest ograniczona. Prawdziwą przewagą jest jednak efekt psychologiczny – widok maszyn unoszących się nad polem walki często wprowadza panikę wśród niedoświadczonych żołnierzy.

Główną słabością konstrukcji jest jej podatność na ostrzał. Balony są wrażliwe na ataki z ziemi, szczególnie ze strony dobrze wyszkolonych łuczników lub jednostek wyposażonych w broń palną. Wiatr i warunki atmosferyczne również znacząco ograniczają ich skuteczność bojową. Pomimo tych ograniczeń, szybkość produkcji i niski koszt sprawiają, że stanowią one ważny element sił zbrojnych Silmaaroonu.

W hierarchii militarnej balony traktowane są jako broń wspierająca, a nie przełomowa. Ich rola ogranicza się głównie do zadań patrolowych i rozpoznawczych, choć w rękach doświadczonych załóg mogą stać się groźnym narzędziem walki. Obecność arauleńskich żołnierzy podczas ćwiczeń na Wyspie Wielorybiej sugeruje, że Silmaaroon widzi potencjał w dalszym rozwoju tej technologii, choć na razie pozostaje ona w cieniu bardziej zaawansowanych konstrukcji sąsiadów.