Stwórca

Stwórca jest uosobieniem Ładu i przeciwwagą dla wszechobecnego Chaosu. Według świętych tekstów, świat został przez Niego stworzony jako doskonałe dzieło, mające służyć za jego dom. W pierwszych chwilach istnienia rzeczywistość promieniała harmonią, a każdy element stworzenia - od gwiazd na firmamencie po strumienie wijące się między wzgórzami - nosił pieczęć boskiej doskonałości.

Proces twórczy nie był jednak pozbawiony komplikacji. Z młodej, plastycznej materii świata sączył się Chaos, będący nieodłącznym skutkiem ubocznym aktu kreacji. Stwórca, dostrzegając to niebezpieczeństwo, podjął decyzję o utwardzeniu fundamentów rzeczywistości, zabezpieczając w ten sposób swoje dzieło przed rozkładem. Dzięki tej interwencji natura zachowała swój pierwotny ład, stając się ostoją porządku w nieustannej walce z siłami destrukcji.

Samotność skłoniła Stwórcę do tchnięcia życia w martwą dotąd materię. Pierwszymi Jego stworzeniami były zwierzęta, które, choć przynosiły radość, nie zaspokajały potrzeby prawdziwego towarzystwa. W odpowiedzi na tę tęsknotę powstały młodsze rasy - istoty obdarzone rozumem i wolną wolą, w których Stwórca zaszczepił iskrę twórczą, pozwalającą im naśladować swego Stwórcę. Każda z ras otrzymała unikalne cechy, stając się żywym świadectwem boskiej pomysłowości.

Według wierzeń Zakonu Gregoriańskiego oraz Zakonu Balthariańskiego krytyczny moment nadszedł podczas tworzenia ostatniej rasy. Brak materiałów zmusił Stwórcę do czasowego opuszczenia swego dzieła. Podczas Jego nieobecności Chaos wniknął w niedokończone jeszcze istoty, mieszając się z Ładem w ich sercach. Powracający Stwórca, pełen zapału do dokończenia swego najdoskonalszego dzieła - ludzi, połączył w nich wszystko, co najlepsze. Dopiero po skończonej pracy ujrzał skalę katastrofy - wszystkie młodsze rasy, poza ludźmi, nosiły już nieusuwalne piętno Chaosu.

Ta fundamentalna różnica stała się podstawą gregoriańskiej teologii. Ludzie, jako jedyni nieskażeni Chaosem, otrzymali szczególną misję strzeżenia Ładu. Pozostałe rasy, choć obciążone dziedzictwem Chaosu, mogą poprzez pokutę i dobre uczynki przybliżyć się do Stwórcy, by w chwili śmierci stać się częścią Jego Wielkiego Ładu.

Zakon Lauriański przedefiniował spojrzenie na dzieło Stwórcy. Według Prorokini Läúriell Theabul wszystkie rozumne istoty są tak samo podatne na działanie Chaosu i to od nas samych zależy, po której stronie się opowiemy - czy wpadniemy w szpony Chaosu, czy u boku Stwórcy będziemy stawiam mu czoła w imię Ładu. Prorokini Läúriell całkowicie odeszła od wizji wolnej od chaosu rasy ludzkiej, pokazując, że wszystkie rasy są równe w oczach Stwórcy.

W mitologii Stwórcy walka między Ładem a Chaosem stanowi oś, wokół której obraca się cała rzeczywistość. To nieustające starcie dwóch przeciwstawnych sił definiuje zarówno historię świata, jak i codzienne życie jego mieszkańców. Ład, uosobiony przez Stwórcę, reprezentuje harmonię, porządek i twórczą moc – jest siłą, która spaja świat, nadaje mu strukturę i pozwala istnieć. Chaos zaś to przeciwieństwo wszelkiego ładu: bezkształtna, niszczycielska energia, która dąży do rozpadu, dezintegracji i ostatecznego unicestwienia. Te dwie siły nie są równorzędne – Ład jest pierwotny, podczas gdy Chaos jest jedynie skutkiem ubocznym aktu stworzenia, nieuchronnym cieniem, który pojawił się wraz z narodzinami świata.

Według świętych tekstów, w pierwszych chwilach istnienia świata Ład panował niepodzielnie. Stwórca, niczym mistrzowski architekt, wypracował każdy szczegół rzeczywistości z matematyczną precyzją, a jego dzieło promieniowało doskonałością. Jednak sama natura aktu stworzenia pozostawiła w strukturze świata szczeliny, przez które sączył się Chaos. Choć Stwórca starał się zabezpieczyć fundamenty rzeczywistości, Chaos nigdy nie został całkowicie wyparty – stał się nieodłącznym elementem istnienia, wiecznym przeciwnikiem, z którym trzeba się zmagać. Ta walka toczy się na wszystkich poziomach: od wielkich wydarzeń kształtujących losy narodów po codzienne wybory pojedynczych istot.

Dla wyznawców Stwórcy każdy dzień jest kolejnym wyzwaniem, podczas którego stawiamy czoła Chaosowi - czy to na polach bitew, w zaciszu swojego domu, czy we wnętrzu własnego serca. Nawet najmniejsze zaniedbanie może mieć daleko idące konsekwencje, gdyż Chaos działa niczym zaraza – raz dopuszczony do świata, rozprzestrzenia się niepostrzeżenie, korodując podstawy istnienia.

Ostatecznym celem tej niekończącej się walki jest przywrócenie świata do stanu pierwotnej czystości, gdy Stwórca powróci, by dokończyć swe dzieło. Wówczas Ład zatriumfuje ostatecznie, a Chaos zostanie na zawsze wyparty poza granice rzeczywistości. Do tego czasu świat pozostaje areną nieustannego zmagania, a każdy wyznawca Stwórcy jest żołnierzem w tej odwiecznej wojnie. Klęska oznaczałaby nie tylko upadek cywilizacji, ale całkowity rozpad rzeczywistości. Dlatego obowiązkiem wiernych jest czujność i nieustanna praca na rzecz Ładu, by świat mógł przetrwać do dnia ostatecznego zwycięstwa.

Wyznawcy Stwórcy kierują się przede wszystkim zasadą Ładu, który postrzegają jako najwyższą wartość, fundament istnienia świata i przeciwwagę dla niszczycielskiego Chaosu. Ład rozumieją jako harmonię, porządek i stabilność we wszystkich aspektach życia – od struktur społecznych po wewnętrzną dyscyplinę jednostki. Wierzą, że każdy ich czyn, nawet najmniejszy, ma wpływ na równowagę świata, dlatego przykładają ogromną wagę do konsekwencji i odpowiedzialności. Ich moralność opiera się na przekonaniu, że zaniedbanie obowiązków czy pobłażliwość wobec nieporządku otwiera furtkę Chaosowi, który stopniowo koroduje rzeczywistość.

Kolejną kluczową wartością jest doskonałość rozumiana jako dążenie do ideału w każdej dziedzinie. Inspirując się Stwórcą-artystą, który precyzyjnie kształtował świat, wyznawcy starają się naśladować tę dbałość o szczegóły w swoim życiu. Przejawia się to zarówno w rzemiośle, gdzie każdy przedmiot musi być wykonany z najwyższą starannością, jak i w codziennym funkcjonowaniu, gdzie niedbalstwo uważane jest za grzech. Doskonałość to także ciągłe samodoskonalenie – walka z własnymi słabościami postrzegana jest jako forma służby Ładowi.

Surowa sprawiedliwość stanowi kolejny filar ich systemu wartości. W przeciwieństwie do miłosierdzia czy wyrozumiałości, które mogą prowadzić do pobłażliwości chaosowi, sprawiedliwość wyznawców Stwórcy jest nieugięta i bezstronna. Wierzą, że tylko konsekwentne egzekwowanie prawa gwarantuje utrzymanie porządku. Kara za wykroczenia przeciw Ładowi musi być adekwatna i nieuchronna, gdyż każde pobłażanie osłabia struktury społeczeństwa. Jednocześnie ich sprawiedliwość nie jest okrutna – ma służyć przywróceniu równowagi, a nie zemście.

Wyznawcy cenią też dyscyplinę i pokorę, postrzegając je jako broń przeciw chaosowi drzemiącemu w każdej istocie. Wierzą, że to właśnie przesadna duma i zbyt duża wiara w swoje możliwości są furtką, przez którą Chaos do serca wdziera się najłatwiej i najciszej. Nie oznacza to, że wyznawcy Stwórcy nie potrafią docenić swoich dokonań, czy że brakuje im pewności siebie - to właśnie poprzez pokorę znajdują w sobie najwięcej siły.

Choć ich doktryna wydaje się zimna i racjonalna, wyznawcy Stwórcy pielęgnują też głębokie poczucie wspólnoty i odpowiedzialności za innych. Wierzą, że jako osoby obdarzone szczególną misją mają obowiązek strzec Ładu nie tylko dla siebie, ale dla całego świata. To poczucie misji nadaje sens ich surowemu życiu i pozwala znosić trudy służby. Wspólnota wiernych jest dla nich jak żywy organizm, gdzie każdy element musi funkcjonować harmonijnie dla dobra całości.

Wiara w Stwórcę narodziła się wraz z objawieniami Gregora Ridermarcha, który ogłosił się pierwszym Prorokiem Stwórcy. Przed jego wizjami bóstwo to było całkowicie nieznane w świecie Angvalionu, nie posiadając żadnych wcześniejszych kultów czy tradycji religijnych. Gregor Ridermarch, dotknięty boskimi wizjami, zaczął głosić nową wiarę, która szybko znalazła oddanych wyznawców.

Założony przez Ridermarcha Zakon Gregoriański stał się głównym narzędziem szerzenia kultu Stwórcy. Dzięki militarnej sile i żelaznej dyscyplinie zakonnicy w krótkim czasie zdołali wprowadzić nową wiarę w Devronie, czyniąc ją dominującą religią regionu. Doktryna głoszona przez Gregorian trafiła na podatny grunt wśród ludności zmęczonej nieustannymi konfliktami i chaosem.

Ekspansja wiary w Stwórcę postępowała wraz z kolejnymi działaniami Zakonu Gregoriańskiego. Kolejnymi terenami, gdzie zagościł nowy kult, stały się Revnar i Irdal. W tych regionach Gregorianie budowali potężne klasztory-twierdze, które pełniły rolę zarówno ośrodków religijnych, jak i militarnych bastionów. Kapłani zakonu prowadzili intensywną działalność misyjną, nawracając miejscową ludność.

Wiara w Stwórcę zyskała szczególną pozycję w Federacji Państw Gregoriańskich, gdzie stała się religią państwową. Święte teksty - Księga Słowa, Księga Miecza i Księga Woli - zostały spisane przez zakonników i stały się fundamentem doktrynalnym. Kult Stwórcy zdominował życie duchowe i polityczne federacji, a jego wpływy sięgały najdalszych zakątków Śródmorza.

Kult ten miał również swoje mroczne strony. Podejście Gregorian do religii, które zakładało wyższość ludzkiej rasy, dyskryminowało przedstawicieli innych ras, którzy byli w Federacji Państw Gregoriańskich prześladowani i niewoleni. Zakon znany był również z agresywnej polityki względem użytkowników magii, którzy na terytoriach pod jurysdykcją zakonu byli wyjęci spod prawa - karą za magiczne praktyki prawie zawsze była śmierć.

Upadek Zakonu Gregoriańskiego w 3:177 roku nie oznaczał końca kultu Stwórcy. Choć główna struktura religijna rozpadła się, wiara przetrwała wśród rozproszonych grup wiernych. Najważniejszymi spadkobiercami tradycji stały się dwa zakony: zreformowany Zakon Lauriański, który złagodził niektóre doktryny, oraz Zakon Balthariański, który jeszcze bardziej rozwinął militarne aspekty swoich poprzedników.

Kult Stwórcy jest ściśle związany z zakonami i wiarą w słuszność podążania za Prorokiem. U swoich początków skupiał się wokół Zakonu Gregoriańskiego, który stanowił główną strukturę religijną i militarną poświęconą szerzeniu jego wiary, i wokół postaci Proroka Gregora Ridermarcha. Głównym ośrodkiem kultu było Państwo Zakonne na Wyspach Żółwich, gdzie wzniesiono twierdzę Ihr Waldan, służącą zarówno jako siedziba zakonu, jak i miejsce modlitw. Równie ważna była ziemia święta, czyli położone w Devronie miasto Ihr Dagra, w którym po swojej śmierci pochowany został Prorok Gregor Ridermarch. Obydwa te miejsca są obecnie celem Zakonu Balthariańskiego, który pragnie odzyskać spuściznę swoich przodków.

Świątynie Stwórcy budowane są w stylu surowym i funkcjonalnym, odzwierciedlając ideę porządku i dyscypliny. Centralnym miejscem każdej świątyni jest ołtarz, na którym składane są ofiary od wiernych oraz zakonników - głównie złoto i kosztowności, ale również pożywienie i przedmioty codziennego użytku. Wszystkie ofiary gromadzone są przez zakon, który w imieniu Stwórcy robi z nich użytek. Ołtarzowi zawsze towarzyszy kunsztownie wykonany posąg Stwórcy, a całe świątynie, choć pozbawione tradycyjnych ozdób, znane są z nielicznych, ale wyjątkowo pięknych posągów.

Rytuały ku czci Stwórcy opierają się na recytacji fragmentów świętych tekstów, które przeplatane są psalmami i wspólnymi medytacjami. Wśród wyznawców Stwórcy niezwykle istotną rolę pełni wspólnota. Za czasów gregoriańskich życie miast było bezpośrednio powiązane z życiem świątyni Stwórcy, a częstym widokiem były procesje oraz publiczne kazania, które miały utrwalać wiarę społeczeństwa w nieomylność i wszechwiedzę zakonu. Wyjątkowymi wydarzeniami były triumfalne procesje w Ihr Dagra następujące po zakończeniu Marszu Oczyszczenia - zakonnicy przeprowadzali ulicami miasta łupy i jeńców, z których część trafia do Czyśćców, a część była zabijana dla przykładu - procesje te miały budować wizerunek potęgi zakonu i jednocześnie przypominać wszystkim, co czeka tych, którzy przeciwstawiają się gregoriańskiemu ładowi.

Zakon Gregoriański, założony przez Proroka Gregora Ridermarcha, był pierwszą i najbardziej wpływową organizacją religijno-militarną kultu Stwórcy. Łączył surową teologię z militaryzacją życia, głosząc absolutną wyższość Ładu nad Chaosem i szczególną rolę ludzi jako jedynej rasy nieskażonej Chaosem. Gregorianie budowali potężne twierdze-klasztory, takie jak Ihr Waldan i Ihr Dagra, które służyły jako ośrodki kultu i bazy ekspansji. Ich doktryna opierała się na trzech świętych tekstach: Księdze Słowa, Księdze Miecza i Księdze Woli, określających zasady wiary i prawa.

Zakon prowadził agresywną politykę nawracania i podboju, ustanawiając Federację Państw Gregoriańskich, gdzie ich wiara stała się religią państwową. Byli znani z prześladowań innych ras i użytkowników magii, uważanych za nosicieli Chaosu. Rządy Gregorian charakteryzowały się surowymi karami i publicznymi egzekucjami. Choć Zakon upadł, jego dziedzictwo przetrwało w dwóch odłamach: Lauriańskim i Balthariańskim, które kontynuowały jego tradycje w zmodyfikowanej formie.

Zakon Lauriański powstał jako bezpośredni spadkobierca Zakonu Gregoriańskiego, choć jego doktryna uległa znaczącym przekształceniom pod wpływem Prorokini Läúriell Theabul - o jego odmienności może świadczyć już sam fakt, że Prorokini Läúriell jest Elfką Półkrwi. Po przejęciu władzy Läúriell zrozumiała, że skrajny fanatyzm i rasizm Gregorian prowadziły jedynie do niekończącego się konfliktu, dlatego postanowiła zreformować zakon, zachowując jednak jego militarne i ideologiczne podstawy. Najważniejszą zmianą było odrzucenie ludzkiej supremacji – w przeciwieństwie do Gregorian, Laurianie przyjmują do swoich szeregów przedstawicieli wszystkich ras, uznając, że Słowo Stwórcy jest uniwersalne i dostępne dla każdego, kto pragnie służyć ładowi.

Zakon Balthariański to radykalna kontynuacja tradycji Zakonu Gregoriańskiego, odrodzona przez Proroka Balthara Freya po upadku Federacji Państw Gregoriańskich. Balthar, potomek zdetronizowanej dynastii, zgromadził ocalałych Gregorian w górzystym Irdalu, tworząc zhierarchizowaną strukturę militarno-religijną.

Jako Król-Protektor Państwa Zakonnego Irdalu, Balthar zjednoczył region pod sztandarem Stwórcy, tworząc teokratyczną monarchię. Jego władza łączy kult jednostki z religijnym fanatyzmem - dla wyznawców jest żywym narzędziem woli Stwórcy, dla wrogów - postacią owianą grozą. Głównym celem militarnym zakonu jest odzyskanie gregoriańskich twierdz, szczególnie Ihr Waldan na Wyspach Żółwich, co miałoby symboliczne znaczenie dla legitymizacji władzy Balthara.

Czempioni Stwórcy są wybrańcami bóstwa, obdarzonymi fragmentem jego boskiej mocy. Stwórca wybiera ich spośród wiernych, by prowadzili innych ku Ładowi i walczyli z przejawami Chaosu. Czempioni przejawiają zwykle nadnaturalne zdolności otrzymane w darze od bóstwa.

Wyjątkowym rodzajem Czempionów Stwórcy, będącym kimś w rodzaju jego wybrańców, są Prorocy Stwórcy - wyróżniają się oni niezwykłymi zdolnościami bojowymi, przywódczymi oraz ogromną charyzmą, która pozwala im jednoczyć wokół siebie rzesze wyznawców.

Głównym darem Proroków jest zdolność do komunikowania się ze Stwórcą poprzez wizje. Boskie objawienia kierują ich krokami, wskazując drogę, jaką powinni podążać, by służyć Ładowi. Wizje te często mają charakter proroczy, ukazując przyszłe wydarzenia lub zagrożenia, które mogą zakłócić porządek świata.

Do tej pory znani są trzej Czempioni Stwórcy. Pierwszym z nich był Gregor Ridermarch, który założył Zakon Gregoriański i stał się fundamentem wiary w Stwórcę. Druga, Läúriell Theabul, Elfka Półkrwi, przejęła dziedzictwo gregoriańskie, reformując je w Zakon Lauriański. Trzecim Prorokiem jest Balthar Frey, który zdecydował się kontynuować dziedzictwo gregoriańskie w jego surowej formie, tworząc ponury Zakon Balthariański. Pomimo różnic między sobą nowi Prorocy czerpią z nauk pierwszego Proroka, adaptując je do zmieniających się czasów.

• Balthar Frey
• Läúriell Theabul