Wojna Paytonów

Bezpośrednią przyczyną wybuchu Wojny Paytonów była śmierć Marigold var Paytone, wpływowej władczyni Angrealu i hrabiny Dolnego Silmaaroonu. Jej dzieci, Twyla i Ealdred, nie potrafiły dojść do porozumienia w sprawie podziału spadku po matce, co zapoczątkowało długotrwały konflikt.

Spór dotyczył przede wszystkim nierównego podziału dóbr. Twyla otrzymała Angreal wraz z władzą nad hrabstwem Dolnego Silmaaroonu oraz prestiżowy tytuł hrabiowski, który dawał jej miejsce w Radzie Hrabiów. Ealdred natomiast odziedziczył Athelstat z bogatymi złożami bursztynu oraz tytuł lordowski Bursztynowego Wybrzeża. Choć Bursztynowe Wybrzeże było zamożniejsze, to jednak tytuł hrabiński siostry dawał jej większe wpływy polityczne.

Konflikt podsycany był również przez różnice w charakterach rodzeństwa. Twyla reprezentowała bardziej otwarte podejście, typowe dla kupieckiego Silmaaroonu, podczas gdy Ealdred trzymał się tradycyjnych arauleńskich wartości. Spory między nimi narastały jeszcze za życia Marigold, która nie zdołała wprowadzić trwałego porządku w kwestii dziedziczenia.

Dodatkowym zarzewiem konfliktu stał się związek Twyli z Ecgwynn Darkstone. Jako że Ecgwynn była kobietą, Ealdred wykorzystywał fakt, że jego siostra nie mogła mieć dzieci w tym związku, by podważać jej prawo do dziedziczenia. Plotki rozsiewane przez Ealdreda, jakoby Twyla była manipulowana przez swoją partnerkę, która się nad z nią znęcała fizycznie, dodatkowo osłabiały jej pozycję wśród arauleńskiej szlachty.

Ostatecznie wojna wybuchła, gdy Ealdred ogłosił się jedynym prawowitym spadkobiercą Marigold, co poparł jego senior, hrabia Ceawlin var Pathiss. Brak reakcji ze strony królowej Nary Bogobojnej, zajętej przygotowaniami do Drogi Słońca na Alaspar, pozwolił konfliktowi wymknąć się spod kontroli i przerodzić w pełnowymiarową wojnę domową.

Po śmierci Marigold var Paytone, jej syn Ealdred ogłosił się jedynym prawowitym spadkobiercą majątku matki, włączając w to Angreal. Jego roszczenia poparł hrabia Ceawlin var Pathiss, senior Ealdreda. Królowa Nara Bogobojna, zajęta przygotowaniami do Drogi Słońca na Alaspar, zignorowała początkowo narastający konflikt.

Ealdred wykorzystał fakt, że jego siostra Twyla pozostawała w związku z Ecgwynn Darkstone, co uniemożliwiało jej posiadanie potomstwa. Argument ten miał zdyskredytować Twylę w oczach arauleńskiej szlachty, sugerując jej niezdolność do zapewnienia ciągłości rodu.

Ealdred zyskał poparcie rodu Pathissów i ich wasali, w tym lordów Blackwood. Twyla z kolei zwerbowała najemników finansowanych przez przyjazne jej silmaaroońskie rody Sarrattów i Bowenów. Konflikt szybko przybrał charakter wojny proxy między wpływowymi rodami Araulenu.

Ealdred prowadził kampanię propagandową, rozsiewając plotki o rzekomej przemocy Ecgwynn wobec Twyli. Te insynuacje miały przedstawić hrabinę Angrealu jako słabą i manipulowaną, co zaczęło negatywnie wpływać na jej interesy i reputację.

Zdesperowana Twyla przekroczyła granicę Armektu ze swoimi wojskami pod dowództwem Ecgwynn. Hrabia Ceawlin uznał to za akt agresji i wydał bitwę pod wsią Burtoft. Siły Pathissów zepchnęły wojska Angrealu na przełęcz graniczną między Dolnym Silmaaroonem a Armektem.

Front ustabilizował się na przełęczy, paraliżując handel między Araulenem a Silmaaroonem. Rada Hrabiów próbowała mediować, ale obie strony ignorowały wezwania do pokoju, wykorzystując fakt, że większość arauleńskich sił znajdowała się poza królestwem, biorąc udział w Drodze Słońca.

W obliczu narastających plotek i politycznej presji, Twyla var Paytone podjęła decyzję o zawarciu małżeństwa z Cliffem Shepardem. Był to ruch obliczony na odzyskanie reputacji i zdyskredytowanie argumentów Ealdreda dotyczących braku potomka. Ślub odbył się w Angrealu, a rodzina Shepardów zapewniła Twyli znaczące wsparcie finansowe i polityczne.

Warunkiem małżeństwa było zerwanie przez Twylę związku z Ecgwynn Darkstone. Mimo osobistych uczuć, Twyla zgodziła się na ten warunek, widząc w nim jedyną szansę na utrzymanie władzy. Ecgwynn pozostała jednak w otoczeniu Twyli jako naczelna dowódczyni wojsk, co budziło napięcia w nowo zawartym małżeństwie.

Zaledwie trzy miesiące po ślubie Twyla ogłosiła, że jest w ciąży z Cliffem. Ta wiadomość całkowicie podważyła argumenty Ealdreda o braku dziedzica i wzmocniła pozycję Twyli wśród arauleńskiej szlachty. Ciąża stała się ważnym elementem propagandy, przedstawiającym Twylę jako godną następczynię Marigold.

Wykorzystując fundusze od Shepardów, Twyla znacząco powiększyła swoją armię. Ecgwynn nadal dowodziła siłami zbrojnymi, prowadząc skuteczne operacje przeciwko wojskom Pathissów. Przełamanie frontu na przełęczy granicznej otworzyło drogę do inwazji na Armekt.

Wojska Twyli otoczyły Nowy Armekt, izolując miasto od zaopatrzenia. Strategia polegała na powolnym przesuwaniu frontu w kierunku Athelstatu, podczas gdy główne siły utrzymywały oblężenie. Blokada morska, zorganizowana przy użyciu statków Shepardów, całkowicie odcięła południowy Armekt od handlu.

Ealdred var Paytone znalazł się w defensywie. Mimo wsparcia Pathissów, jego pozycja słabła z każdym tygodniem oblężenia. Brak zaopatrzenia i rosnące niezadowolenie mieszczan zmusiły Ceawlina var Pathissa do podjęcia rozmów pokojowych.

W trakcie oblężenia Twyla urodziła syna, Cedrica. To wydarzenie jeszcze bardziej wzmocniło jej pozycję i zmusiło Ealdreda do zmiany taktyki, zwłaszcza że jakiś czas później Twyla ogłosiła drugą ciążę.

Twyla podjęła decyzję o powrocie do Angrealu, a dowództwo nad armią przejął jej mąż Cliff, który miał zakończyć działania wojenne. Dzięki temu to właśnie Cliffowi Shepardowi miał zostać przypisany sukces w kampanii przeciwko Ealdredowi, a Ecgwynn wróciła wraz z Twylą.

Niedługo potem Medwin Shepard, głowa rodu Shepardów, przybył nieoficjalnie do Angrealu, gdzie przyłapał Twylę na zdradzie męża z Ecgwynn. Wściekły na kłamstwa synowej, wycofał wsparcie dla Twyli. W tajemnicy nawiązał również kontakt z Ealdredem, umożliwiając mu przerzucenie wojsk drogą morską.

Ealdred wykorzystał zniesienie blokady i zaatakował praktycznie niebroniony Angreal. Atak był całkowitym zaskoczenim dla Twyli. Miasto zostało splądrowane, a na ludności cywilnej dopuszczono się okrutnych zbrodni. Ealdred osobiście zamordował małego Cedrica, syna Twyli. Twyla zdołała uciec dzięki szybkiej interwencji Ecgwynn, ale strata syna i miasta stała się punktem zwrotnym wojny.

Wieść o upadku Angrealu spowodowała masową dezercję w armii Twyli. Cliff Shepard porzucił wojsko i uciekł do Silmaaroonu, gdzie natychmiast wystąpił o rozwód. Bez wsparcia Shepardów i z rozbitym morale, wojska Twyli zmuszone były do chaotycznego odwrotu.

Twyla, będąc w zaawansowanej ciąży, skupiła się na odbudowie władzy w ocalałych częściach Dolnego Silmaaroonu. Urodziła córkę, Friede, po czym udała się do Silmaaroonu, by formalnie zakończyć małżeństwo z Cliffem. Podczas tej wizyty Medwin Shepard wyjawił, że to Ecgwynn zdradziła ich związek, licząc na rychły koniec małżeństwa.

Wściekła Twyla wróciła do Angrealu, gdzie w brutalnej kłótni zabiła Ecgwynn. Od tego momentu całkowicie poświęciła się wychowaniu córki, tracąc zainteresowanie polityką. Jej hrabstwo popadło w biedę, a sama Twyla stała się cieniem dawnej siebie.

Ealdred, mimo zwycięstwa pod Angrealem, nie zdołał wykorzystać przewagi. Zabójstwo dziecka ściągnęło na niego powszechne potępienie, nawet wśród sojuszników, a jakiekolwiek próby kontynuowania działań wojennych spotkały się ze stanowczą reakcją Shepardów, którzy po śmierci syna Cliffa żałowali, że poparli Ealdreda. Wojna weszła w fazę patową, trwając aż do wybuchu I Wojny Amarantu, kiedy to dzieci obojga przywódców podpisały rozejm.

Wojna Paytonów doprowadziła do trwałego podziału rodu na dwie linie: Paytone z Angrealu oraz Paytone z Athelstatu. Linia z Angrealu, choć osłabiona, zachowała tytuł hrabiowski i wpływy w Dolnym Silmaaroonie, podczas gdy linia z Athelstatu utrzymała kontrolę nad Bursztynowym Wybrzeżem, tracąc jednak prestiż i zaufanie innych rodów.

Podział ten utrwalił się na pokolenia, a obie gałęzie rodu nigdy już nie odzyskały dawnej jedności. Konflikt między nimi stał się przykładem tego, jak wewnętrzne waśnie mogą osłabić nawet najpotężniejsze rody.

Wojna Paytonów sparaliżowała wymianę handlową między Araulenem a Silmaaroonem na długie lata. Blokady morskie, zniszczenia i niestabilność polityczna odbiły się negatywnie na gospodarce obu regionów.

Angreal, które przed wojną było ważnym ośrodkiem handlowym, popadło w biedę i nigdy nie odzyskało swojej dawnej świetności. Straty ponieśli nie tylko Paytonowie, ale także ich sojusznicy, tacy jak ród Sarratt, który całkowicie zerwał współpracę z linią z Athelstatu.

Zamordowanie Cedrica, dziecka Twyli, przez Ealdreda var Paytone, na zawsze naznaczyło linię z Athelstatu piętnem dzieciobójców. Nawet ich sojusznicy, Pathissowie, wycofali się z otwartego poparcia, a rodzina Shepardów publicznie potępiła ten czyn.

Ealdred i jego potomkowie przez dziesięciolecia próbowali zmyć z siebie tę hańbę, ale pamięć o zbrodni przetrwała wśród arystokracji i ludu. To wydarzenie stało się symbolem okrucieństwa, do jakiego mogą doprowadzić wewnętrzne konflikty.

Historycy jednoznacznie wskazują, że królowa Nara Bogobojna ponosi częściową odpowiedzialność za skalę zniszczeń, jakie przyniosła Wojna Paytonów. Jej bierność i skupienie wyłącznie na Drodze Słońca pozwoliły konfliktowi eskalować bez żadnej interwencji korony.

To zaniedbanie stało się jednym z wielu przykładów słabych rządów Nary, które ostatecznie doprowadziły do kryzysu władzy królewskiej i wybuchu I Wojny Amarantu.

Twyla var Paytone, choć formalnie nie przegrała wojny, zapłaciła wysoką cenę za swoje decyzje. Utraciła syna, zniszczono jej miasto, a zdrada Ecgwynn złamała ją emocjonalnie. Jej geniusz zarządzania i dyplomacji zgasł po tych wydarzeniach, a Dolny Silmaaroon popadł w stagnację.

Jedynym jasnym punktem w jej życiu pozostała córka, Friede, którą wychowała samotnie, odsuwając się od polityki. Jej późniejsze pojednanie z Cliffem Shepardem, które nastąpiło po latach, było symbolicznym zamknięciem tego burzliwego rozdziału, ale nie mogło naprawić strat, jakie poniosła.

Po tym jak Friede var Paytone przejęła władzę w Angrealu po śmierci matki, wybudowała w mieście pomnik ku pamięci ofiar masakry w Angrealu z czasów Wojny Paytoneów. Pomnik nosi nazwę Pomnika Czarnej Godziny i jest ważnym elementem architektonicznym miasta oraz miejscem pamięci.