Ród Pathiss

Ród Pathissów wywodził się od Eohrica var Pathissa, ludzkiego egzekutora działającego u schyłku królestwa Eldëvir. Eohric zasłynął z bezwzględności i zimnej kalkulacji, stając się symbolem ludzkiego oporu przeciwko elfickiemu matriarchatowi. Jego życie splotło się z elfką Lämią Mithr’väliyą, która wykorzystywała go jako narzędzie do zdobywania władzy w Armeíl Aíanor. Po śmierci Eohrica władzę w rodzie przejął jego siostrzeniec, Cenfrith var Pathiss.

Cenfrith kontynuował dziedzictwo rodu, zapisując się jako twórca potęgi arauleńskiej kawalerii. Jego rządy były okresem militarnej ekspansji i kształtowania tożsamości księstwa Armekt. To za jego panowania hodowla Armekckich Koni Bojowych osiągnęła perfekcję, stając się podstawą siły księstwa.

W okresie Heptarchii Arauleńskiej ród Pathissów utrzymywał silną pozycję jako władcy Księstwa Armektu. Huxley var Pathiss, drugi książę Armektu, kontynuował dzieło przodków, budując sieć sojuszy i wprowadzając struktury feudalne. Jego polityka małżeńska i gospodarcza umocniła pozycję rodu, choć spotkała się z oporem części szlachty.

Niestety, późniejsze pokolenia nie zawsze dorównywały osiągnięciom przodków. Coenhelm var Pathiss, książę Armektu w czasach I Wojny Arauleńskiej, okazał się nieudolnym władcą, którego decyzje militarne niemal przypieczętowały klęskę Heptarchii. Jego panowanie doprowadziło do upadku potęgi księstwa, a jego niekompetencja stała się źródłem szyderstw wśród poddanych.

Odzyskanie świetności rodu Pathissów zawdzięczano Aethelflaed var Ect z domu Pathiss, córce Coenhelma. Wsparła ona Henry'ego Założyciela w zjednoczeniu Heptarchii Arauleńskiej w królestwo Araulenu, a jej małżeństwo z Henrym połączyło rody Pathissów i Ectów. Aethelflaed odbudowała potęgę rodu, przywracając Armektowi pozycję bogatej i silnej militarne prowincji.

Jej dzieci: Diggory odziedziczył nazwisko Ect i tron Araulenu, a Eanwin – nazwisko Pathiss i hrabstwo Armektu. To właśnie od Eanwin wywodziły się późniejsze pokolenia Pathissów, które przez wieki utrzymywały silną pozycję w królestwie.

W kolejnych stuleciach ród Pathissów utrzymywał się wśród najpotężniejszych rodzin Araulenu. Hildred var Pathiss był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli rodu. Służył jako Wicekról Araulenu, odgrywając kluczową rolę w odbudowie potęgi królestwa po Wielkiej Inwazji Hazardu. Jego umiejętności dowódcze i pragmatyzm uczyniły go legendą arauleńskiej polityki i wojskowości.

Dervo var Pathiss, hrabia Armektu, zasłynął jako jeden z przywódców Wojny Czterech Sztandarów, która obaliła króla Erysa Tyrana. Jego rządy w Armekcie cechowały się sprawiedliwością i dbałością o dobro prowincji.

Atia var Langver z domu Pathiss, córka Dervo, była wpływową królową-żoną Henry'ego Wielkiego i Wicekrólową Araulenu. Jej syn, Beornwulf var Pathiss, został hrabią Armektu, ale jego rządy przypadły na czas kryzysu wywołanego przez króla Alberta Zawodnego.

Ostateczny upadek rodu nastąpił podczas katastrofy w Starym Armekcie. Aedelric var Pathiss, ostatni przedstawiciel rodu, zginął z rąk chorążego Pathissów, Harolda var Paytone podczas Wojen Drakarańskich. Jego śmierć oznaczała koniec rodu Pathiss, a Paytone'owie przejęli kontrolę nad Armektem.

Ród Pathissów przez wieki cieszył się ogromnym szacunkiem na dworze królewskim oraz wśród szlachty Araulenu. Ich pozycja była niepodważalna, a wpływy sięgały najwyższych szczebli władzy. Pathissowie postrzegani byli jako filar królestwa, ród o niezwykłej sile charakteru, militarnych zdolnościach i politycznej przenikliwości. Ich lojalność wobec dynastii Ectów była niepodważalna, a małżeństwa między tymi rodami tylko umacniały ich pozycję.

Wśród szlachty Pathissowie budzili mieszane uczucia – z jednej strony podziw dla ich osiągnięć i bogactwa, z drugiej zaś pewną nieufność wynikającą z ich bezkompromisowości. Znani byli z twardych rządów w Armekcie, gdzie ich słowo było prawem, a wszelkie próby buntu spotykały się z szybką i stanowczą reakcją. Mimo to wielu szlachciców marzyło o sojuszu z tym rodem, widząc w nim gwarancję bezpieczeństwa i prestiżu.

Na dworze królewskim Pathissowie odgrywali kluczową rolę, często pełniąc funkcje doradców, dowódców wojskowych czy nawet wicekrólów. Ich opinia miała ogromne znaczenie, a królowie rzadko podejmowali ważne decyzje bez konsultacji z przedstawicielami tego rodu. Szczególnie ceniono ich za umiejętności wojskowe – arauleńska kawaleria, której trzon stanowili żołnierze z Armektu, była chlubą królestwa.

Jednak nie wszyscy patrzyli na Pathissów przychylnym okiem. Niektórzy zarzucali im zbytnią surowość i bezwzględność, a także nadmierne skupienie na własnych interesach. Kontrowersje budziły również ich metody rządzenia, które czasem graniczyły z tyranią, jak w przypadku Scarlett Krwawej. Mimo to nawet ich przeciwnicy musieli przyznać, że Pathissowie byli niezastąpieni w utrzymaniu stabilności królestwa.

Po katastrofie w Starym Armekcie i śmierci Aedelrica var Pathissa, ród ten przeszedł do historii jako jeden z najpotężniejszych i najbardziej wpływowych w dziejach Araulenu. Ich dziedzictwo przetrwało w pamięci szlachty i ludu, a imię Pathissów wciąż budzi respekt, nawet po ich upadku.

Ród Pathissów, niegdyś jeden z najpotężniejszych w Araulenie, ostatecznie upadł w wyniku serii tragicznych wydarzeń i błędów strategicznych. Główną przyczyną była katastrofa w Starym Armekcie, która zdziesiątkowała rodzinę i pozbawiła ją większości majątku.

Kolejnym czynnikiem była stopniowa utrata wpływów na dworze królewskim. Podczas gdy wcześniej Pathissowie zajmowali kluczowe stanowiska, w tym Wicekrólów Araulenu, późniejsze pokolenia nie potrafiły utrzymać tej pozycji. Szczególnie dotkliwa okazała się utrata kontroli nad arauleńską kawalerią, która przez wieki była domeną rodu. Zaniedbanie hodowli Armekckich Koni Bojowych, stanowiących podstawę potęgi militarnej, osłabiło pozycję Pathissów w hierarchii feudalnej.

Wojny Drakarańskie stały się ostatecznym ciosem dla rodu. Zdrada Harolda vara Paytone, który wykorzystał osłabienie Pathissów po katastrofie, doprowadziła do utraty Nowego Armektu - ostatniego bastionu rodziny. Młody Aedelric var Pathiss, ostatni członek rodu, zginął w nierównej walce, nie pozostawiając następców. Buława Egzekutor, symbol władzy Pathissów, została zagarnięta przez Paytone'ów, co przypieczętowało koniec dynastii.

Buława Egzekutor była legendarną relikwią rodu Pathissów, wykonaną z ebonu i zdobioną złotem. Przechodziła z pokolenia na pokolenie, stanowiąc symbol władzy oraz nieugiętej sprawiedliwości. Według podań, pierwotnie należała do Eohrica var Pathissa, który otrzymał ją od elfickiej kochanki Lämi Mithr’väliyi jako narzędzie egzekucji.

Przez wieki Egzekutor służył jako insygnium władzy hrabiów Armektu, a jego posiadanie legitymizowało rządy rodu. Zaginął po śmierci ostatniego członka rodu, Aedelrica var Pathissa, gdy został zagarnięty przez zdradzieckich Paytone'ów podczas Wojen Drakarańskich. Jego utrata stała się symbolicznym końcem potęgi Pathissów.

Ród Pathissów początkowo charakteryzował się ciemniejszymi odcieniami włosów, przeważnie w kolorze brązowym lub kasztanowym. Było to typowe dla pierwszych pokoleń rodu, wywodzących się od Eohrica var Pathissa i jego rodziny. Ich rysy twarzy były ostre, o wyraźnie zarysowanych kościach policzkowych i mocnej szczęce, co nadawało im surowy, władczy wygląd.

Przełomem w genetyce rodu stało się małżeństwo Aethelflaed var Pathiss z Henrym var Ectem. Wpływ krwi dynastii Ectów radykalnie zmienił wygląd kolejnych pokoleń Pathissów. Włosy rodu stopniowo rozjaśniały się, przybierając najpierw odcień jasnego, niemal złocistego siana, by w końcu przejść w charakterystyczny, rzadko spotykany platynowy blond. Ta metamorfoza utrwaliła się już w drugim pokoleniu po Aethelflaed.

Oprócz włosów, Pathissowie odziedziczyli po Ectach wysokie, smukłe sylwetki i delikatniejsze rysy twarzy. Ich oczy najczęściej przybierały odcienie szarości lub jasnego błękitu, czasem z lekkim zielonkawym odcieniem. Skóra miała naturalnie jasną, ale zdrową karnację, łatwo pokrywającą się rumieńcem przy silnych emocjach.

Charakterystyczną cechą fizyczną późniejszych Pathissów była także specyficzna gracja ruchów, łącząca wojowniczą pewność siebie z arystokratyczną elegancją. Ta cecha, wraz z ich niezwykłą urodą, czyniła ich natychmiast rozpoznawalnymi na każdym dworze Araulenu.

Wingraedan, zwani Skrzydlatymi Ostrzami, byli dumą i chwałą rodu Pathissów, stanowiąc ich najpotężniejszą militarną wizytówkę. Hildred var Pathiss, wicekról Araulenu i hrabia Armektu, stworzył tę formację w okresie odbudowy królestwa po Wielkiej Inwazji Hazardu, łącząc tradycje rycerskie z nowoczesną taktyką. Wingraedan stali się żywym ucieleśnieniem potęgi Pathissów – ich skrzydlate zbroje budziły zarówno podziw, jak i trwogę na polach bitew całego Araulenu. Każda ich szarża była nie tylko aktem wojennym, ale także spektaklem dyscypliny i bezwzględnej determinacji, odzwierciedlającym charakter samego rodu.

Dla Pathissów Wingraedan byli czymś więcej niż tylko oddziałem wojskowym – stanowili materialny wyraz ich władzy i prestiżu. Formacja ta, ściśle związana z rodem przez pokolenia, służyła jako narzędzie zarówno militarne, jak i polityczne, umacniając pozycję Pathissów w hierarchii feudalnej. Po upadku rodu i przejęciu władzy przez Paytone'ów, Wingraedan zachowali swoją tożsamość, choć zmienili patronów na ród Elwyne, stając się świadectwem trwałego dziedzictwa Pathissów.

Blaskorożni byli jednym z najcenniejszych militarnych dziedzictw rodu Pathissów, formacją, której początki sięgały jeszcze czasów Królestwa Eldëvir. Jako elitarne oddziały lekkiej jazdy stanowili trzon sił zbrojnych Armektu, doskonale łącząc mobilność stepowych jeźdźców z dyscypliną i taktycznym wyczuciem charakterystycznym dla arauleńskiej sztuki wojennej. Pathissowie rozwinęli tę formację do perfekcji, wykorzystując ją zarówno do zwiadu, szybkich rajów, jak i decydujących manewrów w otwartym polu. Ich legendarne umiejętności łucznicze z konia oraz zdolność do błyskawicznych szarż włóczniami czyniły z nich postrach wrogów na wszystkich pograniczach królestwa. W czasach świetności rodu, Blaskorożni nosili szaroniebieskie i zielone płaszcze z wyszytymi rodowymi symbolami, a ich oficerowie dumnie prezentowali miniaturowe rogi jednorożca, nawiązujące do dawnej legendy o założycielu formacji.

Po katastrofie w Starym Armekcie i śmierci ostatniego z Pathissów, Aedelrica, Blaskorożni znaleźli się w trudnej sytuacji – pozbawieni swego naturalnego patrona, musieli wybrać między rozwiązaniem formacji a służbą u nowych władców Armektu, rodu Paytone. Ku zaskoczeniu wielu, zachowali spójność i lojalność wobec ziemi, którą przez wieki strzegli, przyjmując nowe barwy, ale zachowując dawne tradycje. Paytone'owie, zdając sobie sprawę z wartości tej jednostki, pozwolili jej zachować część dawnych przywilejów i symboliki, choć usunęli najbardziej oczywiste odwołania do Pathissów.

• Aedelric var Pathiss
• Aethelflaed var Ect
• Atia var Langver
• Beornwulf var Pathiss
• Ceawlin var Pathiss
• Cenfrith var Pathiss
• Coenhelm var Pathiss
• Dervo var Pathiss
• Eanwin var Pathiss
• Eawyn var Pathiss
• Eohric var Pathiss
• Hildred var Pathiss
• Huxley var Pathiss
• Marley var Paytone
• Scarlett var Pathiss

• Corliss var Paytone

• Blacwin Sunrider