Złota Midra

Och Midro, ma piękna Midro,

ty złote masz włosy i oczy jak diament,

Och Midro, dlaczego porzucasz rybaka,

co czyste jak niebo swe serce ci daje.

Dawno temu nad Midrem rosły

kwiaty o płatkach jak z ametystu,

zbierał codziennie je rybak rosły,

aż dnia pewnego nad rzeką przysnął.

Tak go znalazła rzeki bogini

o złotych włosach jak słońca fale,

za kwiaty dała mu żar pustyni,

za serce nic mu nie dała wcale.

Och Midro, ma piękna Midro,

ty złote masz włosy i oczy jak diament,

Och Midro, dlaczego porzucasz rybaka,

co czyste jak niebo swe serce ci daje.

On chodził za nią trzy długie lata,

dając i kwiaty, i ametysty,

dla Midry poświęcił był resztę świata,

bo jego miłość rak była czystą.

Lecz żadne kwiaty i żaden kamień,

i nawet serce to szczerozłote,

nie mogły przebłagać zimnej Midry,

jak rzeka była skuta lodem.

Och Midro, ma piękna Midro,

ty złote masz włosy i oczy jak diament,

Och Midro, dlaczego porzucasz rybaka,

co czyste jak niebo swe serce ci daje.

Nadeszła wiosna z nią nadzieja,

lecz jeden nie miał jej rybak młody,

co serce całkiem sponiewierał

i rzucił się w grzmiące Midru wody.

Wciąż rosną kwiaty jak ametysty

na brzegu głaskanym przez lśniące wody

i patrzy Midra pod tonią szklistą,

jak zbiera je wiosną farmer młody.