Alwaía Lina'sila'ta Cenwulf

Alwaía Lina'sila'ta Cenwulf to postać o złożonej osobowości, ukształtowanej przez liczne doświadczenia życiowe. Początkowo jako księżycowa elfka żyjąca w trudnych warunkach na Naggathorze, była osobą niepewną siebie, pozbawioną wiary we własne siły. Jej spotkanie z Norvellą var Faqua i późniejsze wydarzenia znacząco wpłynęły na jej charakter, czyniąc z niej silną i zdecydowaną kobietę.

Jej determinacja i chęć pomocy innym stały się cechami charakterystycznymi. Widoczne to było w jej decyzji o wsparciu Braci Krwi, mimo początkowych obaw. Alwaía zawsze starała się być lojalna wobec tych, którzy okazali jej dobroć, co przejawiało się w jej przyjaźniach z Aurelią, Cypherem Clagonem czy później z Acealdo Cenwulfem.

Przeżycia związane z utratą bliskich, takich jak Aiden czy Wilhelm, pozostawiły w niej głębokie ślady. Alwaía często zmagała się z poczuciem winy i strachem przed kolejnymi stratami. Jej odkrycie psionicznych mocy początkowo wywołało w niej przerażenie i poczucie bycia potworem, co doprowadziło ją do kryzysu tożsamości.

Przemiana w leśną elfkę podczas rytuału u Drzewa Dziedzictwa była punktem zwrotnym w jej życiu. Odnalazła wówczas spokój i poczucie przynależności, co wpłynęło na jej późniejsze decyzje. Mimo to, zawsze pozostawała osobą refleksyjną, skłonną do analizowania swoich uczuć i motywacji.

Jako matka i żona, Alwaía była oddana swojej rodzinie. Starała się zapewnić Jimmy'emu i Naomi stabilne życie, choć późniejsze wydarzenia pokazały, że nie zawsze potrafiła zrozumieć potrzeby syna. Jej relacja z Acealdo była pełna miłości i wzajemnego wsparcia, a jego śmierć pozostawiła w niej trwały ślad.

W późniejszych latach, jako doradczyni Jimmy'ego, Alwaía starała się łagodzić jego decyzje, choć często czuła się bezsilna wobec jego działań. Jej charakter ewoluował od osoby niepewnej siebie do kobiety, która mimo wszystko starała się naprawiać błędy przeszłości i wspierać tych, których kochała.

Alwaía Lina'sila'ta Cenwulf została wyszkolona przez samego Cyphera Clagona, króla Hintervoldu i mistrza walki dwoma mieczami. Jej specjalnością stała się walka dwoma sztyletami, którą opanowała do perfekcji. Trening u Cyphera był wyjątkowo wymagający, ale pozwolił jej rozwinąć niezwykłą zwinność i precyzję w walce.

Styl walki Alwaíi charakteryzuje się szybkością i finezją, wykorzystując jej elfycką zręczność. Jest w stanie wykonywać serie błyskawicznych ciosów, które dezorientują przeciwnika. Jej technika walki została dodatkowo wzbogacona o elementy szkolenia Krewniaków, co czyni ją jeszcze bardziej nieprzewidywalną w starciu.

Alwaía jest naturalnie uzdolnioną Psioniczką, co odkryto podczas jej pobytu w Arauleńskiej Kapitule. Ten rzadki dar magiczny pozwala jej czytać myśli innych istot oraz manipulować ich uczuciami poprzez dotyk. Jej moce są dziedziczne - przekazała je swojemu synowi, Jimmy'emu Cenwulfowi.

Mimo posiadania tych niezwykłych zdolności, Alwaía przez całe życie nie skorzystała ze swoich psionicznych mocy, uważając je za nieetyczne.

Alwaía nauczyła się od Aidena tajemnej techniki Krewniaków zwanej Wołaniem. Ta unikalna umiejętność pozwala na komunikację na duże odległości za pomocą wiatru. Krewniacy strzegą tej sztuki przed obcymi, ale Aiden złamał tę zasadę, ucząc Alwaíę tego sposobu porozumiewania się.

Wołanie stało się dla Alwaíi ważnym narzędziem, szczególnie podczas wypraw i misji. Pozwalało jej utrzymywać kontakt z sojusznikami nawet w trudnym terenie. Technika ta wymaga jednak skupienia i odpowiednich warunków atmosferycznych.

Świadoma swoich słabości w konfrontacjach z magami, Alwaía dołączyła czasowo do Srebrnych Ostrzy - najemników specjalizujących się w polowaniu na apostatów. Tam nauczyła się podstaw Magii Rozpraszania, która pozwalała jej neutralizować zaklęcia przeciwników.

Choć nie osiągnęła mistrzostwa w tej dziedzinie, zdobyta wiedza pozwoliła jej skuteczniej bronić się przed magicznymi atakami. Umiejętność ta okazała się szczególnie przydatna podczas bitwy pod Azmarin, gdzie musiała stawić czoła kalladańskim magom.

Alwaía Lina'sila'ta urodziła się na kontynencie Naggathor jako księżycowa elfka, należąca do Szczepu Świtu. Jej wczesne lata upłynęły w cieniu Klątwy Księżyca, która kształtowała życie wszystkich Läcri'Is'nel. Jako młoda elfka trafiła do jednej z obskurnych karczm w Bal Isra, gdzie pracowała jako kurtyzana. To surowe środowisko nauczyło ją przetrwania, ale także pozostawiło głębokie blizny na jej psychice.

Przełomem w jej życiu okazało się spotkanie z Norvellą, która pracowała jako kurierka dla tamtejszego kręgu magów. Norvella wciągnęła Alwaíę w konflikt między dwoma kalladańskimi elektorami - Calinanem Thaoreusem a Rydicem Tesserusem. Obaj przybyli na Naggathor, by badać Klątwę Księżyca, lecz ich rywalizacja szybko przerodziła się w otwarty konflikt. Alwaía znalazła się w samym środku tych wydarzeń, gdyż Norvella pracowała dla Rydica, podczas gdy Bracia Krwi, z którymi Alwaía miała później związać swoje losy, służyli Thaoreusowi.

Kiedy Almadrius Sestius, mistrz Rydica, przybył na Naggathor i zamordował swojego ucznia, Alwaía wraz z Norvellą i Revanem Reitzem musieli uciekać z Bal Isra. Wspólnie z ocalałymi Braćmi Krwi, którzy wcześniej służyli Thaoreusowi, zdołali wydostać się z miasta i dotrzeć do statku płynącego do Amarantu. Ta dramatyczna ucieczka stała się początkiem nowego rozdziału w życiu Alwaíi, który miał ją zaprowadzić daleko od mrocznego Naggathoru.

Po śmierci Rydica Tesserusa i ataku Almadriusa Sestiusa, Alwaía wraz z Norvellą i Revanem Reitzem znaleźli się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. W desperacji połączyli siły z niedawnymi wrogami – Braćmi Krwi, którzy również byli celem prześladowań ze strony Kalladańczyków. Wspólnie opuścili Bal Isra, ukrywając się na statku płynącym do Silmaaroonu. Podczas podróży Alwaía poznała historię Daranisa Clagona i jego towarzyszy – dawnych Krewniaków, którzy zostali oszukani przez demona Meferata i związani krwawym paktem. Ich tragiczne losy oraz bezsilność wobec własnego przeznaczenia wzbudziły w elfce głębokie współczucie.

Alwaía, która sama doświadczyła wykluczenia jako Księżycowa Elfka, postanowiła pomóc Braciom Krwi w uwolnieniu się od klątwy. Widziała w nich ofiary, a nie potworów, co zbliżyło ją szczególnie do Daranisa. Jej determinacja wynikała również z osobistych doświadczeń – po latach życia na marginesie społeczeństwa pragnęła dać innym szansę na odmianę losu. W Silmaaroonie spotkali kolejną grupę Braci Krwi, prowadzoną przez Cyphera Clagona, brata Daranisa. Pomimo dawnych konfliktów, bracia zjednoczyli się, by wspólnie stawić czoło Meferatowi.

Podróż ta stała się dla Alwaíi punktem zwrotnym – po raz pierwszy w życiu nie była tylko obserwatorką, ale aktywną uczestniczką wydarzeń, zdolną wpływać na losy innych. Jej decyzja o pomocy Braciom Krwi wynikała zarówno z empatii, jak i pragnienia znalezienia własnego miejsca w świecie, gdzie mogłaby być kimś więcej niż tylko kurtyzaną czy uciekinierką.

Alwaía szybko zaprzyjaźniła się z córką Cyphera, Aurelią, oraz jej narzeczonym Wilhelmem. To właśnie Aurelia przekonała ojca, by ten zaczął szkolić Alwaíę w sztukach walki, widząc w niej potencjał i chęć zmiany swojego życia.

Trening u Cyphera okazał się niezwykle wymagający - był surowym nauczycielem, ale jego metody przyniosły rezultaty. Alwaía opanowała walkę dwoma sztyletami, styl idealnie pasujący do jej zwinności i elfickiej budowy ciała. Cypher uczył ją nie tylko technik walki, ale także strategii, taktyki i przetrwania w trudnych warunkach. W miarę upływu czasu Alwaía stała się biegłą wojowniczką, zdolną stawić czoła nawet doświadczonym przeciwnikom.

Alwaía poznawała kolejnych członków drużyny Cyphera, stopniowo stając się pełnoprawną częścią ich społeczności. Wśród nich szczególną uwagę zwrócił na siebie Aiden - młody, ale już doświadczony wojownik o łagodnym usposobieniu, który potrafił rozświetlić nawet najciemniejsze chwile swoim poczuciem humoru. Z czasem ich wspólne treningi, nocne rozmowy przy ognisku i niebezpieczne misje przerodziły się w głębsze uczucie.

Aiden, widząc w Alwaíi nie tylko towarzyszkę broni, ale i kobietę, którą pokochał, złamał tradycje Krewniaków, ucząc ją sekretnej sztuki Wołania. Ta wyjątkowa umiejętność, pozwalająca na komunikację na odległość za pomocą wiatru, stała się symbolem ich więzi - zarówno bojowej, jak i emocjonalnej. Dla Alwaíi, która przez większość życia czuła się wyobcowana, ta relacja była pierwszym prawdziwym dowodem, że może być nie tylko akceptowana, ale i szczerze kochana.

Po odkryciu przez Norvellę sposobu na zerwanie paktu z demonem Meferatem, Alwaía wraz z Cypherem Clagonem, Daranisem Clagonem i ich towarzyszami rozpoczęli przygotowania do ostatecznej konfrontacji. Norvella opracowała skomplikowany rytuał, który miał przenieść ich do Sfery, gdzie przebywał demon. W międzyczasie doszło do konfliktu między różnymi frakcjami Braci Krwi - część pod wodzą Daranisa pragnęła uwolnić się od klątwy, podczas gdy inni, postanowili pozostać lojalni wobec Meferata. Wybuchła krwawa walka, w której zginął między innymi Bearton, syn Daranisa, który nigdy nie przeszedł inicjacji na Brata Krwi.

Po pokonaniu przeciwników ocalała grupa, zdecydowała się kontynuować misję. Norvella przeprowadziła rytuał, przenosząc ich do demonicznej Sfery. Walka z Meferatem okazała się niezwykle wyczerpująca - demon wykorzystywał każdą słabość swoich przeciwników, manipulując ich wspomnieniami i emocjami. W krytycznym momencie Daranis i Wilhelm poświęcili swoje życie, by umożliwić pozostałym zadanie śmiertelnego ciosu. Ich ofiara pozwoliła Cypherowi pokonać demona, co ostatecznie zerwało pakt.

Po powrocie do Angvalionu ze Sfery, ocalali stanęli przed trudną decyzją co do dalszych losów. Cypher, widząc ciążę Aurelii, postanowił wrócić do rodzinnego Hintervoldu, by zapewnić córce bezpieczeństwo. Alwaía, choć początkowo rozważała podróż na własną rękę, ostatecznie zdecydowała się towarzyszyć Cypherowi i Aurelii, czując moralny obowiązek opieki nad przyjaciółką po śmierci Wilhelma. Rozstanie grupy było pełne smutku, ale też nadziei - każdy z nich miał przed sobą nowy rozdział życia, wolny od demonicznej klątwy. Aiden wyruszył wraz z ukochaną.

Po zwycięskiej walce z Meferatem, Alwaía oraz Aiden wraz z Cypherem Clagonem i jego córką Aurelią postanowili udać się do Hintervoldu, by zapewnić spokojne życie ciężarnej Aurelii. Podróż okazała się jednak pełna niespodzianek. W trakcie pobytu w Hintervoldzie Alwaía została porwana przez Achillé'a, byłego Brata Krwi, który pragnął zemsty za śmierć swoich towarzyszy. Achillé, choć początkowo wrogo nastawiony, w trakcie niewoli opowiedział Alwaíi swoją tragiczną historię, co stopniowo złagodziło jej nastawienie do niego.

Z opresji uwolnili ją Krewniacy, którzy rozpoznali w Achillé'u jednego z dawnych Braci Krwi. Krewniacy, choć nieufni wobec Achillé'a ze względu na jego przeszłość, oszczędzili go i odprowadzili Alwaíę z powrotem do Cyphera. W trakcie rozmów między Krewniakami a Cypherem wyjaśniły się dawne nieporozumienia, a sam Achillé, choć początkowo traktowany jak wróg, z czasem zyskał zaufanie zarówno Alwaíi, jak i jej towarzyszy.

Mimo że Achillé i Alwaía zaczęli się przyjaźnić, ich relacja wzbudziła zazdrość u Aidena, ówczesnego partnera Alwaíi. Elfka uspokoiła go, zapewniając, że ich więź ma charakter wyłącznie platoniczny. Achillé, choć wciąż nosił w sobie ból po przeszłych wydarzeniach, znalazł w Alwaíi osobę, która potrafiła go zrozumieć, co zapoczątkowało ich trwałą przyjaźń.

Alwaía odkryła swój niezwykły talent magiczny w najmniej spodziewanym momencie – zaczęła mimowolnie słyszeć myśli osób w swoim otoczeniu. To niepokojące zjawisko wywołało w niej głęboki lęk, zwłaszcza że nie potrafiła kontrolować tej zdolności. Zaniepokojony Cypher Clagon wysłał ją wraz z Aidenem do Donvauye, stolicy regionu, gdzie Białe Panie – kapłanki Goddejki – miały udzielić im pomocy. Tam Alwaía poznała Livinę z Veulettes, która rozpoznała w jej przypadku coś więcej niż zwykłą magię i zasugerowała, że prawdziwą pomoc znajdzie dopiero w Arauleńskiej Kapitule w Starym Armekcie.

Podróż do Starego Armektu okazała się tragicznym przełomem w życiu Alwaíi. W trakcie wyprawy grupa została zaatakowana przez vuldarskich bandytów, którzy zabili Aidena, pozostawiając elfkę pogrążoną w rozpaczy. Strata ukochanego, połączona z narastającą paranoją spowodowaną niekontrolowanymi mocami, niemal złamała Alwaíę. Tylko obecność i wsparcie Liviny, która otoczyła ją opieką i nie pozwoliła się poddać, pozwoliły jej dotrzeć do celu.

W Starym Armekcie spotkała dawną przyjaciółkę Norvellę, która skierowała ją do swojego mistrza – Ralpha var Faqua.

Badania Kapituły ujawniły szokującą prawdę: Alwaía była Psioniczką, obdarzoną rzadkim darem czytania myśli i manipulowania emocjami innych poprzez dotyk. To odkrycie napełniło ją przerażeniem – jej moce nie tylko czyniły z niej potencjalne narzędzie zniewolenia, ale także oznaczały, że jako Psioniczka może mieć dzieci wyłącznie z osobami, które wcześniej psychicznie podporządkuje swojej woli. Ta wiedza pogrążyła ją w głębokim kryzysie tożsamości, zmuszając do konfrontacji z własną naturą i etycznymi dylematami, które będą ją prześladować przez resztę życia.

Kryzys tożsamości Alwaíi pogłębił się, gdy dowiedziała się, że Psionicy mogą mieć dzieci tylko z osobami, które wcześniej podporządkują swojej woli. Norvella, chcąc pomóc przyjaciółce, zaprowadziła ją do Acealdo, byłego Brata Krwi, który zmagał się z demoniczną przeszłością. Wspólnie z Liviną, Białą Panią z Hintervoldu, starali się wesprzeć Alwaíę duchowo. Punktem zwrotnym stała się wizyta u Thäriel Fäíel’ty, Opiekunki Drzewa Dziedzictwa, która wyjaśniła Alwaíi jej prawdziwe pochodzenie – jako Księżycowa Elfka była w istocie Leśną Elfką dotkniętą Klątwą Księżyca. Rytuał w sokach Drzewa Dziedzictwa przemienił ją fizycznie i duchowo, przywracając jej prawdziwą naturę i pozwalając odnaleźć spokój w wierze w Pramatkę Ashę. Alwaía w ten sposób stała się Leśną Elfką.

Chcąc wzmocnić swoje umiejętności, Alwaía dołączyła na krótko do Srebrnych Ostrzy, elitarnej formacji tropiącej apostatów. Dzięki tej służbie opanowała podstawy Magii Rozpraszania, a za rozwiązanie sprawy wampirów została odznaczona przez króla Henry'ego Wielkiego. W Starym Armekcie zbudowała trwałe więzi z przyjaciółmi – wspólne wypady do karczm i długie rozmowy zbliżyły ją szczególnie do Acealdo, z którym z czasem połączyło ją głębsze uczucie.

Relacja Alwaíi z Acealdo rozwijała się stopniowo od momentu, gdy poznali się w Silmaaroonie. Początkowo łączyła ich przyjaźń i wspólne doświadczenia z czasów walki z Meferatem, jednak w Starym Armekcie z czasem między nimi narastało głębsze uczucie. Przełomem stała się noc, gdy po wspólnym wyjściu z przyjaciółmi do karczmy oboje ulegli emocjom i przespali się. Choć początkowo oboje czuli się niezręcznie - Acealdo z powodu lojalności wobec zmarłego Aidena, a Alwaía z powodu poczucia winy za szybkie zakończenie żałoby - z czasem zaakceptowali swoje uczucia.

Ślub Alwaíi i Acealdo odbył się w pośpiechu, pod wpływem świadomości niepewnego losu, jaki czekał wojowników w tamtych czasach. Oboje postanowili, że nie chcą tracić ani chwili i pragną zalegalizować swój związek, zanim los ich rozdzieli. Ceremonia była skromna, w obecności najbliższych przyjaciół: Norvelli, Liviny i Ralpha. Acealdo, jako wyznawca Barahira, chciał, aby ślub odbył się zgodnie z rytuałem Błękitnych Kapłanów, podczas gdy Alwaía, która odnalazła spokój w wierze w Ashę, zaakceptowała ten wybór.

Alwaía i Acealdo dołączyli do ekspedycji Ralpha var Faqua na prośbę Norvelli, która potrzebowała ich wsparcia w misji związanej z Kamieniem z Thraegu. Wraz z Revanem Reitzem, Liviną z Veulettes i Wulfstanem var Hardwickiem udali się do podziemnego świata Nurra, w okolice Thraegu, gdzie mieli odnaleźć i zabezpieczyć niebezpieczny artefakt. Nieświadomi śledzenia przez oddział Kalladańczyków pod dowództwem Marcusa Cloeliusa, eksplorowali podziemia, aż w końcu natrafili na Kamień. W krytycznym momencie Marcus przechwycił artefakt i uciekł, pozostawiając kompanię w poczuciu porażki.

Dzięki mniejszemu fragmentowi Kamienia, Kapituła zlokalizowała główną część artefaktu w pobliżu Azmarin, gdzie miała się rozegrać najważniejsza bitwa II Wojny Amarantu. W trakcie walk Alwaía i Acealdo spotkali Cyphera Clagona, który w międzyczasie został królem Hintervoldu. Cypher zaproponował im osiedlenie się w jego królestwie po zakończeniu ekspedycji, obiecując ziemię i możliwość rozwoju handlu dla Acealdo. Podczas bitwy para broniła wejścia do Wieży Kapituły, gdzie Marcus zamierzał użyć Kamienia przeciwko siłom Amarantu. W zaciętej walce Acealdo został śmiertelnie ranny, lecz dzięki szybkiej interwencji Cyphera udało się go ewakuować w bezpieczne miejsce.

Mimo ciężkich ran Acealdo przeżył, choć już nigdy nie odzyskał pełni sił. Walka w wieży zakończyła się śmiercią Norvelli i Marcusa, a Kamień został zniszczony. Po bitwie Alwaía i Acealdo udali się do Hintervoldu, gdzie osiedlili się w landzie Ablaincourt, rozpoczynając nowy etap życia z dala od niebezpiecznych przygód. Cypher dotrzymał obietnicy, zapewniając im ziemię i wsparcie w rozwoju interesów handlowych Acealdo, co pozwoliło parze skupić się na budowaniu rodzinnego szczęścia.

Po zwycięskiej bitwie pod Azmarin, Alwaía i Acealdo Cenwulfowie przyjęli propozycję króla Cyphera Clagona i osiedlili się w landzie Ablaincourt w Hintervoldzie. Cypher, wdzięczny za ich lojalność podczas wojny, ofiarował im ziemię w Górniczej Dolinie - żyznej okolicy znanej z bogactwa surowców i dostępu do szlaków handlowych. Para początkowo zamieszkała w skromnym drewnianym domu, który z czasem rozbudowali w okazałą posiadłość otoczoną ogrodami.

Acealdo, wykorzystując swoje doświadczenie handlowe zdobyte podczas podróży z Revanem Reitzem, założył kompanię handlową specjalizującą się w przewozie towarów między Hintervoldem a Araulenem. Zaczął też zajmować się wydobywaniem stali oraz hutnictwem, co pozwoliło mu zbić majątek na zaopatrywaniu armii Cyphera. Jego przedsiębiorstwo szybko zyskało renomę dzięki uczciwości i solidności, a zyski pozwoliły rodzinie na dostatnie życie. Alwaía poświęciła się prowadzeniu domu i uprawie ziół, które sprzedawała lokalnym zielarzom i aptekarzom.

Po zakończeniu II Wojny Amarantu i osiedleniu się w Hintervoldzie, Alwaía i Acealdo postanowili założyć rodzinę. Ralph var Faqua przekazał im informację, że Kapituła opracowała specjalny rytuał, który pozwoliłby im mieć dzieci bez konieczności wykorzystywania psionicznych mocy Alwaíi. Warunkiem było jednak oddanie potomstwa pod opiekę Kapituły, gdyby odziedziczyło zdolności matki. Para zdecydowała się na przeprowadzenie rytuału dwukrotnie, w wyniku czego na świat przyszli Jimmy i Naomi Cenwulf.

Wychowanie dzieci stało się centrum życia małżonków. Acealdo intensywnie rozwijał rodzinny interes handlowy, pragnąc zapewnić byt przyszłym pokoleniom. Kiedy okazało się, że Jimmy odziedziczył psioniczne zdolności po matce, zgodnie z umową został wysłany na szkolenie do Starego Armektu. Decyzja ta nie była łatwa dla Alwaíi, która obawiała się wpływu Kapituły na syna, ale Acealdo nalegał, wierząc w korzyści z formalnego wykształcenia magicznego.

Tymczasem Naomi wykazała niezwykły talent do zarządzania, przejmując stopniowo kontrolę nad rodzinnym przedsięwzięciem. Acealdo, widząc w córce godną następczynię, stopniowo wycofywał się z aktywności zawodowej, pozwalając jej na samodzielne kierowanie interesem. Alwaía obserwowała z mieszanymi uczuciami, jak jej mąż starzeje się, podczas gdy ona - dzięki elfickiej długowieczności - pozostaje w pełni sił. Świadomość nieuchronnej straty ukochanego stała się źródłem cichego cierpienia, które pogłębiało się wraz z każdym rokiem.

Katastrofa w Starym Armekcie wstrząsnęła Alwaíą na wielu poziomach. Wieść o zniszczeniu miasta, w którym spędziła tak wiele szczęśliwych lat, gdzie poznała przyjaciół i gdzie jej syn rozpoczął naukę w Kapitule, była dla niej ogromnym ciosem. Jeszcze większym szokiem okazała się jednak wiadomość, że to właśnie Jimmy ogłosił powstanie Drakarii i objął władzę jako Najwyższy Król. Alwaía, która przez całe życie obawiała się własnych psionicznych mocy i starała się ich nie używać, z przerażeniem obserwowała, jak jej syn wykorzystuje ten sam dar do kontrolowania niektórych poddanych.

Śmierć Acealdo w tym samym okresie całkowicie załamała Alwaíę. Straciła nie tylko ukochanego męża, ale także ostatnią osobę, która mogła wpłynąć na Jimmy'ego. Przez kolejne lata żyła w izolacji w rodzinnym domu w Ablaincourt, pogrążona w żałobie i poczuciu winy. Tylko obecność córki Naomi powstrzymywała ją przed całkowitym poddaniem się rozpaczy. W tym czasie Alwaía zaczęła dostrzegać, że choć metody Jimmy'ego były okrutne, niektóre z wprowadzanych przez niego reform - jak zniesienie niewolnictwa czy równouprawnienie ras - przynosiły rzeczywiste dobro.

Po latach samotności Alwaía podjęła decyzję o pomocy synowi. Udała się do Dragmaaroonu, stolicy Drakarii, gdzie zajęła miejsce przy boku syna jako jego cicha doradczyni. Unikała wystąpień publicznych, skupiając się na łagodzeniu najgorszych zapędów Jimmy'ego i przekonywaniu go do bardziej humanitarnych rozwiązań. Choć nigdy nie zaakceptowała metod syna, starała się zrozumieć jego motywacje i naprawić błędy, które - jak sądziła - popełniła jako matka.

Po latach rozłąki, Achillé niespodziewanie powrócił do życia Alwaíi, gdy został schwytany przez Smoczy Korpus w Drabove i przetransportowany do Dragmaaroonu. Choć jego przeszłość była obciążona licznymi zbrodniami, Jimmy – wiedząc o dawnej przyjaźni między Achillém a swoją matką – postanowił okazać łaskę. Zamiast wyroku, pozwolił mu ocalić życie i mianował go osobistym gwardzistą Alwaíi.

Dla niej to spotkanie okazało się czymś więcej niż powrotem starego znajomego – było odzyskaniem jedynego prawdziwego przyjaciela, który jej jeszcze pozostał. W świecie, w którym wszyscy jej dawni towarzysze już odeszli, obecność Achillé’a stała się kotwicą i schronieniem. Był nie tylko jej ochroniarzem, ale również powiernikiem – milczącym świadkiem jej zmagań, smutków i trudnych decyzji.

Choć ich relacja opierała się na głębokim zaufaniu i wspólnej historii, nie była wolna od napięć. Achillé nigdy nie ukrywał, że wciąż darzy ją uczuciem, które nie przeminęło z czasem ani rozłąką. Alwaía, choć ceniła go ponad wszystkich, nie potrafiła odwzajemnić tej miłości, co bywało źródłem cichego bólu i nieporozumień. Mimo to Achillé pozostał u jej boku do samego końca – wierny, lojalny i gotów zginąć za nią, nawet jeśli jego serce nigdy nie zaznało spełnienia.

Gdy III Wojna Amarantu osiągnęła punkt kulminacyjny, a wojska rebeliantów obległy Dragmaaroon, Alwaía Lina'sila'ta Cenwulf znalazła się w niebezpieczeństwie. Jako matka i doradczyni Jimmy'ego Cenwulfa, była postrzegana przez buntowników jako współodpowiedzialna za zbrodnie Drakarii. Achillé, jej dawny przyjaciel i gwardzista, zorganizował desperacką ucieczkę z miasta, wykorzystując chaos bitewny. Przedarli się przez oblężenie i skierowali na północ, do Gwiezdnego Lasu, gdzie znajdowało się państwo leśnych elfów Hränil Múr'i.

Śniąca Túrnith Mäev'Lom'i, władczyni elfów, początkowo niechętna przyjmowaniu ludzi w swoich granicach, zgodziła się udzielić im azylu. Jako istota obdarzona zdolnością badania przeszłości, rozpoznała w Alwaíi ważną postać, której losy splotły się z wieloma kluczowymi wydarzeniami Amarantu. Achillé, choć człowiek, został tolerowany ze względu na swoją lojalność wobec Alwaíi i brak wrogich zamiarów wobec elfów. Oboje zamieszkali w odosobnionej części lasu, pod opieką jednego z klanów.

Obecnie Alwaía żyje w spokoju, oddając się medytacjom i pomagając elfom w zrozumieniu świata zewnętrznego. Jej wiedza o historii Amarantu i magii jest cenna dla Túrnith, która regularnie zasięga jej rad. Achillé pełni rolę strażnika i towarzysza, choć ich relacja pozostaje skomplikowana ze względu na jego nieodwzajemnione uczucia. Oboje unikają wspomnień o upadku Drakarii, skupiając się na codziennym życiu w harmonii z naturą, zgodnie z filozofią Harmonii Ashy.

Alwaía Lina'sila'ta Cenwulf odegrała kluczową rolę w życiu swojego syna Jimmiego, choć ich relacja była pełna napięć i trudnych momentów. Jako matka starała się zapewnić mu bezpieczne dzieciństwo, ale jego psioniczne zdolności i późniejsze decyzje sprawiły, że ich drogi często się rozchodziły.

Kiedy Jimmy odziedziczył po Alwaí psioniczne moce, rodzice zdecydowali się oddać go pod opiekę Arauleńskiej Kapituły w Starym Armekcie. Alwaía miała nadzieję, że Kapituła pomoże mu zrozumieć i kontrolować jego niezwykły talent, ale z czasem Jimmy zaczął oddalać się od rodziny, wpadając w złe towarzystwo i tracąc z nią kontakt.

Po katastrofie w Starym Armekcie i powstaniu Drakarii, Alwaía z przerażeniem obserwowała, jak jej syn wykorzystuje swoje moce do sprawowania władzy, stając się tym, czego ona sama najbardziej się obawiała – osobą, która manipuluje innymi. Śmierć Acealdo i upadek ich rodzinnego szczęścia jeszcze bardziej pogłębiły jej rozczarowanie i ból.

Dopiero po latach Alwaía zrozumiała, że Jimmy, choć popełniał błędy, działał z przekonaniem, że zmienia świat na lepsze. Uświadomiła sobie, że jako matka zawiodła go w chwili, gdy najbardziej potrzebował jej wsparcia. Postanowiła wówczas opuścić Hintervold i udać się do Dragmaaroonu, by zająć miejsce u boku syna jako jego cicha doradczyni.

Choć unikała życia publicznego, jej wpływ na Jimmiego był znaczący. Wielokrotnie udawało jej się odwieść go od złych decyzji, łagodząc jego autorytarny styl rządów. Mimo że ich relacja pozostawała trudna, Alwaía starała się naprawić błędy przeszłości, ofiarując synowie wsparcie i zrozumienie w ostatnich latach jego panowania.

Alwaía Lina'sila'ta Cenwulf odkryła swoje psioniczne moce w trudnym okresie życia, gdy większość bliskich jej osób zginęła. Początkowo talent ten budził w niej głęboki niepokój i strach. Zdolność czytania w myślach innych oraz manipulowania ich uczuciami poprzez dotyk wydawała się jej przekleństwem, a nie darem. Obawiała się, że stanie się potworem, który zniewala umysły.

Większość życia spędziła w przekonaniu, że jej moce są niebezpieczne i nieetyczne. Po poznaniu prawdy o naturze Psioników, którzy mogą mieć dzieci tylko z osobami wcześniej poddanymi ich woli, popadła w głęboki kryzys tożsamości. Uważała, że jej zdolności czynią z niej narzędzie zniewolenia, co było sprzeczne z jej wartościami.

Postanowiła całkowicie zrezygnować z używania swoich mocy, traktując to jako osobiste wyrzeczenie. Nawet w sytuacjach zagrożenia życia wolała polegać na umiejętnościach walki wręcz i magii rozpraszania, której nauczyła się w Srebrnych Ostrzach. Jej decyzja wynikała zarówno z obawy przed skrzywdzeniem innych, jak i przed utratą kontroli nad własną duszą.

Dopiero po latach, gdy jej syn Jimmy zaczął nadużywać psionicznych zdolności do sprawowania władzy, Alwaía zrozumiała, że sama poprzez całkowitą rezygnację z mocy nie nauczyła go odpowiedzialnego ich używania. To pogłębiło jej poczucie winy jako matki. W późniejszych latach, już jako doradczyni Jimmy'ego, nadal rezygnowała z aktywnego korzystania ze swoich zdolności, skupiając się na perswazji i doświadczeniu życiowym.