Dziedzictwo

Izolacja Leśnych Elfów jest ważną częścią ich drogi do zachowania Dziedzictwa. Wywodzi się ona z potrzeby ochronienia tradycji elfów, które przez wiele lat były celem prześladowań z różnych kierunków. Aby ratować swoje tradycje, a także życia, Leśne Elfy zaczęły tworzyć zamknięte społeczności - często żyjące w odosobnieniu, w głębi lasów, które były dla elfów bezpieczne. Leśne Elfy nauczyły się funkcjonować samodzielnie, wszystko co im potrzebne do życia zdobywając własną pracą, działając jedynie w najbliższym otoczeniu swojego klanu i nie zadając się ze światem zewnętrznym. Z tego powodu leśnoelfickie klany stały się bardzo samodzielnymi społecznościami - elfy na własną rękę zapewniają sobie pożywienie, odzienie, miejsce do spania, a także rozrywkę. Co prawda taki styl życia jest dużo skromniejszy niż ten charakteryzujący wielkie miasta, jednak dla elfów, które najbardziej cenią własne tradycje i rodzinę, jest aż nadto wystarczający.

Na przestrzeni lat potrzeba izolacji Leśnych Elfów coraz bardziej malała - zmieniająca się sytuacja na świecie sprzyjała ustawaniu prześladowań, pozwalając im bezpiecznie wychodzić na spotkanie innym rasom oraz cywilizacjom. Część Leśnych Elfów dostrzegła w tym szansę, naginając zasady związane z izolacją i otwierając się na zewnętrzny świat. Sytuacja ta wprowadziła lekki podział między Leśnymi Elfami - niektóre uważały, że jest to dla nich szansa, podczas gdy inne twardo trzymały się dawnych tradycji związanych z całkowitym odcinaniem się od innych ras. Sprawiło to, że wśród Leśnych Elfów wykształciły się różnice światopoglądowe - początkowo dotyczyły jedynie stopnia izolacji, jednak później rozwinęły się o inne elementy, dając początek elfickim Aspektom Harmonii. W skrócie są one różnymi ścieżkami dążącymi do osiągnięcia Harmonii. Pod kątem izolacji aspekty prezentują się następująco:

• Aspekt Wilka - to dosyć rygorystyczna postawa zakładająca całkowitą izolację od świata zewnętrznego. Przewiduje on wręcz wrogość w stosunku do tych, którzy naruszają elfickie granice.

• Aspekt Jelenia - to postawa, która mówi, że najlepsze jest spędzanie dużej części czasu w odosobnieniu, tak jak czynili to przodkowie, przy jednoczesnym, częściowym otwarciu się na inne społeczności. Aspekt Jelenia zezwala na tworzenie pewnych relacji ze światem zewnętrznym - takich jak na przykład handel, czy wymiana wiedzy.

• Aspekt Lisa - postawa ta dominuje u miejskich elfów. Dopuszcza ona częściową asymilację z inną społecznością i życie w sąsiedztwie innych ras. Elfy żyjące według Aspektu Lisa mają większe predyspozycje do częściowego lub całkowitego odrzucania Dziedzictwa, dlatego jest on na pograniczu kultury, a niektóre, mocno tradycjonalistyczne Leśne Elfy w ogóle go nie uznają.

Życie romantyczne Leśnych Elfów jest bardzo rozbudowane. Typowa dla ich społeczeństwa jest poligamia, która ma swoje korzenie zarówno w Dziedzictwie, jak i w samym pragnieniu wolności Leśnych Elfów. Leśne Elfy mają zwykle wielu partnerów i partnerek - niczym niezwykłym nie jest u nich łączenie się w pary tej samej płci, jako że miłość w ich mniemaniu nie powinna być niczym ograniczana.

Główną przyczyną takiego stylu życia jest bardzo niska dzietność u Leśnych Elfów. Ze względów biologicznych Leśnym Elfom bardzo trudno jest zajść w ciążę, a kiedy już się to uda, to trwa ona dosyć długo, bo aż 15 miesięcy - sprawia to, że dużo łatwiej u nich o poronienie spowodowane brakiem dogodnych warunków do życia lub walką. Chociaż Leśne Elfy żyją bardzo długo, to rzuca to cień na przetrwanie ich rasy. Z tego powodu posiadanie wielu partnerów zwiększa szanse na poczęcie dziecka, a także umożliwia lepszą troskę o kobietę w ciąży. Ma to również jednak swoją drugą stronę. W elfickich społecznościach kładzie się dość duży nacisk na założenie rodziny i staranie się o dzieci - poszukiwania partnera Leśne Elfy rozpoczynają niedługo po swoim Rytuale Dojrzewania. Samotny, dorosły elf, nie jest może czymś piętnowanym i wytykanym palcami, jednak to raczej niecodzienny widok w elfickich klanach - nie tylko ze względu na presję społeczną, ale również na wrodzoną potrzebę tworzenia bliskich więzi, która charakteryzuje Leśne Elfy.

Aby zachować cechy nadane im przez Pramatkę podczas ich ewolucyjnej przemiany Leśne Elfy zwykle wiążą się w ramach rodowodów. Prowadzi to często do sytuacji, w której w pary łączą się członkowie jednej rodziny - bliżsi lub dalsi, w zależności od wielkości klanu. Wśród Leśnych Elfów jest to jednak coś całkowicie naturalnego - zachowywanie cech charakterystycznych dla danego rodowodu w ich niezmienionej formie jest nadrzędną zasadą Dziedzictwa.

Sytuację ułatwia fakt, że u ich rasy nie występują typowe chociażby dla ludzi zagrożenia związane z poczęciem dzieci przez osoby blisko ze sobą spokrewnione - zauważono wręcz, że przy bliskim pokrewieństwie szansa na zajście w ciążę przez Leśne Elfy wręcz wzrasta. Z tego powodu dosyć popularnym jest łączenie się w pary na przykład z kuzynami. Chociaż dobieranie sobie partnerów w teorii nie jest w żaden sposób ograniczone, to raczej nie zdarza się, aby rodzice łączyli się w pary z własnymi dziećmi, co nie jest społecznie dobrze odbierane. Rzadko też występują przypadki łączenia się w parę rodzonego rodzeństwa.

Poligamia na tak dużą skalę sprawia, że elfickie rodziny są często bardzo duże - mniejsze klany mogą się wręcz składać z jednej rodziny. Z przyczyn praktycznych wszyscy partnerzy w elfickim związku nie mieszkają cały czas razem. Zwykle elf mieszka z jednym lub dwoma partnerami, a pozostałych odwiedza lub co jakiś czas pomieszkuje u nich. Pozwala to Leśnym Elfom prowadzić swobodne życie poza związkiem, a żaden z partnerów nie czuje się w ten sposób pomijany. Warto zaznaczyć, że Leśne Elfy charakteryzują się nieco inną emocjonalnością i podejściem do związków niż inne rasy. Bardzo rzadko przejawiają zazdrość i są bardzo otwarte na zawiązywanie więzi z innymi partnerami swoich partnerów.

Leśne Elfy nie biorą typowego dla wielu ludzkich kultur ślubu, który miałby być przypieczętowaniem ich związku. Zawieranie więzi pomiędzy dwójką kochanków jest w ich przypadku jednocześnie mniej i bardziej zobowiązujące. Mniej, ponieważ nie jest ona zawierana w żaden oficjalny sposób - nie wymaga dokumentów ani obecności urzędnika lub kapłana. Więź taką zawiera się jednak na całe życie przed obliczem Pramatki bez jakiejkolwiek możliwości jej zerwania. Związane ze sobą elfy przysięgają więc sobie na zawsze, co w przypadku ich długiego życia znaczy naprawdę dużo.

Leśnoelficki rytuał przysięgania sobie miłości nazywany jest Przysięgą Wiecznej Wędrówki - nazwa ta jest symboliczna, jako że elfy przysięgają sobie, że już zawsze będą iść razem przez życie i być dla siebie oparciem, nieważne co ich czeka i czy świat ich rozdzieli. Nawet jeśli będą z dala od siebie, ich serca będą pamiętać o sobie nawzajem. Sposób składania sobie tej przysięgi jest dowolny - elfy mogą zrobić to w samotności, zaprosić z tej okazji najbliższych lub też wyprawić huczne przyjęcie dla całego klanu. Słowa przysięgi kochankowie wymyślają samodzielnie i mówią sobie na ucho, tak że tylko oni wiedzą, co sobie obiecują. Następnie wykonują oni wspólnie tatuaż, który ma być fizycznym odzwierciadleniem ich przysięgi - tatuaż wykonywany jest na ramionach i przedstawia wychodzące od karku na prawe i lewe ramię gałęzie drzewa. Tatuaż ten wykonuje się przy pierwszym partnerze, a następnie na gałęzi dodawany jest kolejny w formie pąku z niej wychodzącego - może od przedstawiać dowolny symbol, który wybrali kochankowie i który ma reprezentować ich miłość.

Koczowniczy tryb życia Leśnych Elfów jest nie tylko sposobem na przetrwanie, ale również na zachowywanie kultury przodków. Wszędzie gdzie się udadzą, starają się gromadzić wiedzę na temat swojej historii, a także badać otaczającą ich naturę. Badacze Leśnych Elfów często uznawani są za autorytety w dziedzinach dotyczących fauny oraz flory, a także żywiołów i związanej z nimi magii - w szczególności powstałych w sposób samoistny magicznych anomalii.

Leśne Elfy gromadzą również wiedzę dotyczącą Eldëvir - głownie tę mówiącą o ich historii i zwyczajach. Chociaż nie identyfikują się oni ze sposobem życia Starożytnych Elfów, to nadal uznają pozostałości po ich królestwie za część swojej przeszłości, z której można wyciągać naukę.

Wyjątkowo ważną osobą w klanach, jeśli chodzi o zachowanie elfickich tradycji, są Archiwiści. Archiwista Leśnych Elfów zasiada w Radzie Klanu, a jego głównym zadaniem jest gromadzenie wiedzy dotyczącej historii, religii oraz zwyczajów Leśnych Elfów. Archiwiści są zwykle skarbnicą wiedzy dotyczącej Leśnych Elfów - nie tylko posiadają wiele ksiąg oraz zwojów opisujących elfickie zwyczaje, ale przede wszystkim sami z niezwykłą uwagą przyglądają się życiu elfów. Archiwista nie tylko gromadzi więc wiedzę dotyczącą przeszłości oraz tradycji, ale również spisuje dzieje swojego klanu, zachowując jego historię dla przyszłych pokoleń. To właśnie od niego można dowiedzieć się wszystkiego o specyficznych zwyczajach jego klanu, a także o zadaniach i aspiracjach poszczególnych elfów z klanu, które często przychodzą do Archiwisty, rozmawiać o swoich zainteresowaniach oraz planach.

Rytuał Dojrzewania to kluczowy moment w życiu każdego Leśnego Elfa, symbolizujący przejście z dzieciństwa w dorosłość. Odbywa się on w dniu szesnastych urodzin elfa, stanowiąc zarówno osobiste, jak i społeczne wydarzenie o ogromnym znaczeniu. W trakcie ceremonii młody elf staje przed najważniejszą decyzją swojego życia – wyborem roli, jaką będzie pełnił w klanie. Rytuał rozpoczyna się od modlitwy przy Drzewie Dziedzictwa, gdzie elf prosi Pramatkę Ashę o wskazówki i błogosławieństwo. Wierzy się, że w tym momencie Asha przemawia do serca elfa, dając mu subtelne znaki co do ścieżki, którą powinien podążać. Jednak ostateczna decyzja zawsze należy do samego elfa – Leśne Elfy cenią bowiem wolność wyboru i indywidualne zrozumienie własnych predyspozycji.

Wiele elfów rozpoczyna przygotowania do przyszłej roli na długo przed rytuałem, ucząc się od starszych członków klanu i zgłębiając tajniki wybranych zajęć. Wyjątkiem są role przywódcze, takie jak Matka Opiekunka czy członek Rady Klanu – aby móc je pełnić, elf musi najpierw uzyskać zgodę obecnego sprawującego tę funkcję, a następnie przejść długi okres nauki. Rytuał Dojrzewania jest więc nie tylko osobistym przeżyciem, ale też aktem potwierdzenia przynależności do wspólnoty i zobowiązania się do służenia jej zgodnie z wybraną ścieżką.

Rytuał Pożegnania to uroczystość pełna melancholii i szacunku, odprawiana przez Leśne Elfy w momencie, gdy klan zmuszony jest opuścić swoje dotychczasowe siedlisko. Decyzja o wędrówce nigdy nie jest lekka – podejmuje się ją tylko wtedy, gdy ziemia przestaje być gościnna, czy to z powodu wyczerpania zasobów, zagrożenia ze strony wrogów, czy też utraty przychylności lokalnych społeczności. Rytuał ten jest wyrazem wdzięczności za schronienie, które natura ofiarowała elfom, oraz próbą pozostawienia po sobie śladu, który nie zakłóci równowagi przyrody.

Pierwszym etapem ceremonii jest rozebranie wszystkich struktur klanu – szałasów, warsztatów czy miejsc zgromadzeń. Leśne Elfy dbają, by po ich odejściu nie pozostały żadne ślady, które mogłyby zaburzyć naturalny porządek. Drewno, liście i inne materiały organiczne są rozrzucane w lesie, by służyły jako pokarm dla gleby lub schronienie dla mniejszych stworzeń. W miejscach, gdzie stały niegdyś elfickie domostwa, sadzone są młode drzewa i krzewy – symbol odrodzenia i nadziei, że ziemia ta znów stanie się żyzna i gościnna dla kolejnych pokoleń.

Szczególnym momentem Rytuału Pożegnania jest pożegnanie z Drzewem Dziedzictwa, które przez lata było duchowym centrum klanu. Leśne Elfy gromadzą się wokół niego, śpiewając Kołysankę – modlitwę w formie pieśni skierowaną do Pramatki, proszącą o opiekę nad tym miejscem. W trakcie modlitwy drzewo zostaje uśpione – traci większość swoich boskich właściwości, lecz jego aura wciąż wzmacnia okoliczną przyrodę, sprawiając, że rośliny rosną bujniej, a zwierzęta znajdują tu spokój. Przed odejściem elfy delikatnie pobierają z Drzewa Dziedzictwa młodą sadzonkę, którą zabierają ze sobą, by zasadzić ją w nowym domu.

Ostatnia Podróż u Leśnych Elfów to rytuał przejścia, który odprawiają dla tych, którzy czują zbliżający się kres swojego życia. W przeciwieństwie do innych ras, które często walczą ze śmiercią do ostatniego tchu, Leśne Elfy podchodzą do niej z godnością i spokojem, traktując ją jako naturalną część cyklu istnienia. Choć ich długowieczność sprawia, że rzadko umierają z przyczyn naturalnych, to choroby, śmiertelne rany lub po prostu utrata woli życia mogą skłonić elfa do podjęcia decyzji o odejściu. Leśne Elfy, podobnie jak zwierzęta, wyczuwają, kiedy ich czas dobiega końca – ich ciała słabną, a dusza zaczyna tęsknić za spokojem.

Gdy elf oznajmi swoim bliskim, że pragnie odbyć Ostatnią Podróż, klan przygotowuje dla niego miejsce w głębi lasu – w lokalizacji, która była dla niego szczególnie ważna za życia. Może to być polana, na której spędzał dzieciństwo, brzeg jeziora, gdzie poznał pierwszą miłość, lub wzgórze, z którego podziwiał wschody słońca. Tam, z pomocą rodziny i przyjaciół, budowany jest szałas, który stanie się jego grobowcem. Konstrukcja ta, wykonana z drewna i kamienia, jest zarówno schronieniem, jak i symbolicznym pomostem między światem żywych a krainą duchów. Wokół szałasu sadzone są rośliny i pnącza, które z czasem oplatają konstrukcję, tworząc żywy, zielony grobowiec – miejsce, gdzie natura przyjmuje elfie ciało z powrotem w swoje objęcia.

Wewnątrz szałasu umierający elf znajduje wszystko, czego potrzebuje, by spędzić ostatnie dni w spokoju i komforcie Nikt nie narusza tego świętego czasu – umierający Leśny Elf spędza go w samotności, aby w spokoju i ciszy odnaleźć Harmonię, do której zmierza.

Gdy elf w końcu umrze, jego ciało pozostaje w szałasie, by stać się częścią przyrody. Dzikie zwierzęta, mogą skorzystać z tego daru, żywiąc się jego ciałem lub wykorzystując szałas jako schronienie. W ten sposób Leśny Elf wciąż służy swojemu otoczeniu nawet po śmierci, a jego istnienie stapia się z rytmem natury. Jednocześnie, by zapewnić, że jego duch nie zostanie zapomniany, na gałęzi Drzewa Dziedzictwa zawieszany jest amulet – często wykonany przez samego elfa lub jego najbliższych. Wewnątrz tego amuletu umieszczana jest kropla krwi zmarłego, symbolicznie wiążąc jego duszę z klanem na zawsze. Dzięki temu, nawet gdy jego ciało wróciło do ziemi, jego pamięć trwa wśród żywych, a przyszłe pokolenia mogą czcić jego imię.

Leśne Elfy to bardzo radosna i społeczna rasa, która chętnie oddaje się wspólnym ceremoniom i świętowaniu. Każdy z leśnoelfickich klanów ma swoje własne, mniejsze święta, które związane są bezpośrednio z jego historią i mają za zadanie ją upamiętniać. Poniżej przedstawione zostały najbardziej znane i największe święta Leśnych Elfów związane z Dziedzictwem.

Święto Poświęcenia odbywać się może jedynie raz na trzy lata - w noc Koniunkcji Zbawienia, kiedy moc księżyca Ash’ëi jest najsilniejsza. To właśnie światło Ash’ëi pozwala na przemienienie drzewa, czyniąc je Drzewem Dziedzictwa. Przygotowania do Święta Poświęcenia trwają wiele tygodni - w ich trakcie elfy nie tylko przygotowują całą społeczność do świętowania i wspólnego radowania się, ale przede wszystkim wybierają odpowiednie drzewo i pieczołowicie je pielęgnują.

Samo święto rozpoczyna się wraz z ostatnimi promieniami słońca, kiedy to wschodzą księżyce. Opiekunka rozpoczyna modły do Pramatki, w trakcie których cały klan prosi ją o poświęcenie drzewa. Cała ceremonia odbywa się nad wodą, która jest niezbędna do wykonania rytuału poświęcenia - woda w kulturze Leśnych Elfów jest bowiem żywiołem życia i Harmonii. Z tego powodu do przeprowadzenia rytuału wybierane jest zawsze drzewo rosnące nad wodą. W trakcie ceremonii Opiekunka wraz z pozostałymi kapłankami i kapłanami zanurzają się do pasa w wodzie. Osoby towarzyszące Opiekunce muszą być magami - panując nad wodą tworzą one bowiem z jej pomocą Zwierciadło Ashy, które jeszcze bardziej skupia światło Ash’ëi. Aby to zrobić zażywają oni wcześniej specjalne specyfiki, które pobudzają ich talent magiczny w taki sposób, że dopasowuje się on do magii księżyca, nadając wodzie pożądanych właściwości.

Kiedy Zwierciadło Ashy jest już gotowe, sama Opiekunka podchodzi do drzewa, dotykając go i rozpoczynając główną część modłów. Jeśli bogini jej wysłucha, skupione przez zwierciadło światło księżyca Ash’ëi przemienia drzewo, czyniąc je Drzewem Dziedzictwa - drzewo w magiczny sposób rośnie, przybierając ogromne rozmiary i staje się świetliste, roztaczając wokół siebie silnie wyczuwalną, boską aurę spokoju.

W przypadku niepowodzenia rytuału drzewo usycha w przeciągu kilku dni - jest to zły omen dla Leśnych Elfów, znak, że ich klan w jakiś sposób obraził Pramatkę.

Święto Lasu odbywa się raz do roku w Letnie Przesilenie - najdłuższy dzień w roku. Dla Leśnych Elfów jest to bardzo radosne święto, wiążące się z rozkwitającą, żywą naturą. W czasie Święta Lasu Leśne Elfy czczą dary natury, sadząc nowe rośliny i pomagając zwierzętom. Elfy urządzają również ogromne przyjęcia, które trwają cały dzień i noc - elfy bawią się od świtu do świtu, następnego dnia odpoczywając po radosnym świętowaniu. Na przyjęcia takie często zjeżdża się kilka klanów, aby zjednoczyć się w tak radosny dzień na wspólnym świętowaniu i modlitwie.

Święto Lasu wyjątkowo hucznie obchodzone jest przez Eldicoa. Ogromna społeczność Wędrujących Elfów porywa do świętowania cały region, w którym akurat się znajduje, często włączając do świętowania okolicznych mieszkańców - nie tylko klany Leśnych Elfów, ale również przedstawicieli innych ras zamieszkujących pobliskie miasta i wioski. Święto Lasu w Eldicoa to ogromny festyn pełen tańców, radości, modlitwy, dobrego jadła oraz zawierania nowych znajomości. Elfy radują się, świętują, bawią i kochają - wszystko ku czci natury, którą tak cenią.

Święto Przebudzenia obchodzone jest w Vaernir, pierwszy dzień wiosny – czas, gdy natura budzi się do życia, odradzając się po mroźnych i trudnych miesiącach zimy. Dla Leśnych Elfów to nie tylko celebracja przyrody, lecz również symboliczne odzwierciedlenie ich własnej siły i zdolności do przetrwania trudności, by odrodzić się silniejszymi i pełnymi nadziei.

Obchody Święta Przebudzenia rozpoczynają się o brzasku, kiedy mrok nocy ustępuje pierwszym promieniom słońca. Cały klan zbiera się nad pobliską rzeką, by wspólnie obserwować pierwszy wiosenny wschód słońca, który w Vaernir jest wyjątkowo zjawiskowy. Elfy modlą się do Pramatki, prosząc o pomyślność dla swoich bliskich oraz siłę do przetrwania kolejnego roku.

Święto Przebudzenia to czas refleksji i wspomnień – Leśne Elfy oddają hołd tym, którzy zginęli, broniąc ich Dziedzictwa lub padli ofiarami prześladowań. To moment, by przypomnieć sobie o przodkach, których ofiara pozwoliła przetrwać kolejnym pokoleniom.

Dziecko Śniegu, w wierzeniach Leśnych Elfów, to postać, której los przygniata okrutne fatum. Według przepowiedni Dziecko Śniegu pewnego dnia przyczyni się do sprowadzenia końca świata i zniszczenia wszystkiego. Miano Dziecka Śniegu otrzymują Leśne Elfy, które urodziły się z białym kolorem włosów - jest to nienaturalny dla ich rasy kolor, a Leśne Elfy wierzą, że taki elf nie posiada połączenia z żadnym z żywiołów, co czyni go anomalią w planie Pramatki.

Choć Aspińczycy już wiele lat temu udowodnili, że biały kolor włosów jest spowodowany większą dominacją genu Eldëvir u tych elfów, to Leśne Elfy pozostają w tej kwestii przesądne, widząc w Dzieciach Śniegu zagrożenie. Choć zwykle nie są one traktowane gorzej od innych członków klanu, to przylega do nich łatka czarnej owcy - często czują się obco wśród swoich. Niestety niekiedy zdarza się, że wyjątkowo przesądne klany porzucają nowonarodzone Dzieci Śniegu, czasami wraz z ich rodzicami, aby odciąć się od złego losu.

Strażnicy Harmonii to postacie uosabiające najwyższe ideały kultury i duchowości Leśnych Elfów. Tytuł ten nadawany jest wyjątkowym jednostkom – zarówno elfom, jak i przedstawicielom innych ras – które poprzez swoje czyny w niezwykły sposób przyczyniły się do tworzenia i ochrony Harmonii w świecie Angvalion. W wierzeniach Leśnych Elfów Strażnicy Harmonii są żywymi pomostami między światem śmiertelników a sferą boską, narzędziami w rękach Pramatki Ashy, jej boskimi czempionami.

Proces uznania kogoś za Strażnika Harmonii nie jest sformalizowany – nie istnieją żadne oficjalne procedury czy rytuały nominacyjne. To raczej spontaniczne uznanie ze strony społeczności elfów, które rozprzestrzenia się jak echo po lesie, od klanu do klanu. Zwykle zaczyna się od opowieści o niezwykłym czynie - gdy wieść o takich czynach dotrze do uszu elfów, ci zaczynają rozpoznawać w ich sprawcy boskie piętno, znak wybrania przez Pramatkę. Sprzyja temu fakt, iż Strażnicy Harmonii, pobłogosławieni przez Pramatkę, zwykle wykazują wyjątkowe zdolności.

Status Strażnika Harmonii niesie ze sobą ogromny prestiż i autorytet wśród Leśnych Elfów. W hierarchii klanowej przewyższają oni nawet Matki Opiekunki, choć rzadko korzystają z tej władzy w sposób bezpośredni. Strażnicy rzadko ingerują w wewnętrzne sprawy klanów, preferując rolę wędrownych mentorów i mediatorów. Ich obecność na zgromadzeniach Rady Klanu jest zawsze mile widziana, a głos – wysłuchiwany z największą uwagą.

Większość Strażników Harmonii prowadzi życie wędrowców, przemierzając świat w poszukiwaniu miejsc, gdzie ich umiejętności i mądrość mogą przysłużyć się ochronie życia. W przeciwieństwie do zwykłych Leśnych Elfów, Strażnicy często celowo wkraczają w sprawy świata zewnętrznego, widząc w tym swój boski obowiązek. Ich podróże rzadko są bezpieczne – wielu Strażników zginęło, próbując chronić przyrodę oraz Harmonię świata.

Sol'Veanor, według mitologii Leśnych Elfów, to smocze dziecię Pramatki Ashy. Jego imię, oznaczające Białe Słońce, jest odniesieniem do świętego blasku życia, z którego jest stworzony. Sol'Veanor to uśpiony smok - według mitologii śpi w sercu świata, który stworzony jest na skorupie jego jaja. Duchowe narodziny Sol'Veanor zwiastować będą nadejście pełnej Harmonii - dla niektórych wyznawców jest więc on symbolem zmian w świecie.

W wierzeniach Leśnych Elfów Sol'Veanor stanowi przeciwwagę dla Dziecka Śniegu. To pierworodne dziecię Pramatki ma przebudzić się w godzinie, kiedy Harmonia stanie przed największą próbą. Niejasnym jest, jak to się stanie, ani w jakiej formie zamanifestuje się Sol'Veanor, jednak dla elfów jest on nadzieją na to, że kiedy ze świata zacznie znikać Harmonia, to nie wszystko będzie stracone.

Chociaż Dziedzictwo niewątpliwie ma wiele dobrych stron, pozwalając Leśnym Elfom na ochronę ich kultury, to ma ono również swoje mroczne oblicze. Ze względu na to, jak mocno jego zasady wryte są w mentalność Leśnych Elfów, jakiekolwiek odstępstwo od Dziedzictwa spotyka się ze społecznym stygmatem - czasem niewielkim, jednak czasem naprawdę odczuwalnym. Najwyrazistszym przykładem tego są Dzieci Śniegu oraz Leśne Elfy Półkrwi.

Dzieci Śniegu są jeszcze stosunkowo łagodnym przykładem owego wykluczenia - ze względu na swoją naturę są zwykle czarnymi owcami swojego klanu i chociaż nadal są traktowane jak jego część, to zdecydowanie zwracają uwagę - niektóre elfy współczują im, podczas gdy inne mogą się wręcz ich obawiać. Powoduje to, że Dziecku Śniegu nie jest łatwo żyć we własnym klanie i czuje się ono często wyobcowane - z tego powodu wiele z nich decyduje się na życie poza elfickimi klanami.

Jeszcze bardziej wyróżniają się Leśne Elfy Półkrwi, które są owocem związku Leśnego Elfa z przedstawicielem innej rasy. O ile same takie nie wzbudzają u Leśnych Elfów zbyt dużych emocji, a jedynie mogą być uznane za marnowanie czasu w kwestii zasad Dziedzictwa, to urodzenie dziecka półkrwi nie jest zbytnio aprobowane, jako że wprost łamie to zasady Dziedzictwa, nie przyczyniając się do zachowywania rodowodów. Z tego powodu dzieci półkrwi mają często problem ze znalezieniem partnerów w elfickim klanie, ze względu na swoje, w ich mniemaniu, gorsze geny. Niektóre Leśne Elfy patrzą nieprzychylnie lub wręcz wrogo zarówno na takie dziecko, jak i jego elfickiego rodzica, który porzucił Dziedzictwo - stanowią oni jednak mniejszość, a dzieci półkrwi są przez większość elfów akceptowane jako część społeczności, w której jednak niewątpliwie czują się odmienne.

Wątek odrzucania Dziedzictwa nie dotyczy jednak tylko wiązania się z przedstawicielami innych ras. Niektóre Leśne Elfy decydują się na życie bez przestrzegania części lub wszystkich zasad - w większości są to miejskie elfy, które asymilują się ze społecznościami dużych miast, całkowicie zmieniając swój styl życia. Takim elfom trudno jest znaleźć wspólny język z pobratymcami - Leśne Elfy przestrzegające zasad Dziedzictwa postrzegają elfy, które je odrzucił jako takie, które dobrowolnie przestały być częścią ich społeczności, ich rodziny. Z tego powodu ich relacje są raczej chłodne, nie przekraczające poziomu tych z innymi rasami - w niektórych rejonach świata Leśne Elfy unikają wręcz kontaktu z elfami, które porzuciły Dziedzictwo, traktując ich jak pewnego rodzaju zdrajców.