Läcri'Is'nel, Księżycowe Elfy

Księżycowe Elfy wyróżniają się smukłą, wręcz wychudzoną budową ciała, która w połączeniu z ich niskim wzrostem (150–170 cm) nadaje im niezwykłą sylwetkę. Ich rysy twarzy są ostre i wyraziste, z wyraźnie zarysowanymi kośćmi policzkowymi, co sprawia, że ich wygląd może wydawać się innym rasom surowy, a nawet złowrogi.

Ich cera ma charakterystyczny, blady, srebrzysty odcień, który w świetle księżyca zdaje się lekko połyskiwać. Często nosi ślady defektów skórnych, wynikających z chorób i eksperymentów alchemicznych. Ich włosy, zwykle w odcieniach bieli, srebra lub popielatego blondu, są cienkie i proste, idealnie współgrając z ich eteryczną urodą.

Oczy Księżycowych Elfów przyciągają uwagę swoim nietypowym wyglądem – duże, migdałowe, o intensywnych odcieniach srebra lub bladego błękitu, zdają się odbijać światło, co dodaje im tajemniczości. Ich białka oczne, ze względu na ich połączenie z demonem, przybrały głęboki, czarny kolor. Ich długie, wąskie, zaostrzone uszy dodatkowo podkreślają elficki rodowód, choć ich wygląd różni się od bardziej delikatnych cech innych elfów.

Kobiety tej rasy mają subtelne kobiece cechy, jednak ich wychudzone sylwetki i surowe twarze nadają im ostry, niemal posągowy wygląd. Mężczyźni są równie smukli i delikatni, co sprawia, że różnice między płciami są trudne do zauważenia. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni są całkowicie pozbawieni zarostu.

Wygląd Księżycowych Elfów, choć pełen elegancji, budzi respekt i dystans, a ich ostre rysy i wyniszczona sylwetka dodatkowo potęgują aurę złowieszczości, która towarzyszy tej rasie.

Psychika Księżycowych Elfów jest kształtowana przez wieki życia w izolacji, strachu przed klątwą i brutalnych warunkach życia. Są oschli, pragmatyczni i pozbawieni sentymentalizmu, co sprawia, że relacje z innymi rasami często są trudne lub wrogie. Nie przywiązują dużej wagi do życia, moralności czy empatii, skupiając się na przetrwaniu i wypełnianiu roli w społeczeństwie. Podporządkowani zasadom Drogi, odrzucają indywidualizm na rzecz wspólnotowego dobra, co wzmacnia ich społeczną spójność, ale jednocześnie ogranicza ich kreatywność i wolność. Odporność psychiczna, będąca wynikiem Klątwy Księżyca, czyni ich niemal niemożliwymi do zmanipulowania, lecz jednocześnie wzmacnia ich nieufność wobec innych.

Księżycowe Elfy posiadają niezwykłą odporność psychiczną, która zapewnia im częściową ochronę przed wszelkimi próbami manipulacji i kontroli umysłu. Mimo fizycznej słabości są zwinne, precyzyjne i doskonale radzą sobie w sytuacjach wymagających skrytobójczej taktyki czy przetrwania w trudnych warunkach. Wystawienie na działanie pełni księżyca Zümer-Zemlin aktywuje w nich Klątwę Księżyca, która zmienia ich w Cienie – bezrozumne istoty popychane przez zew destrukcji. Ich zdolności alchemiczne, rozwijane przez pokolenia, pozwalają im na tworzenie unikalnych mikstur i mutacji, choć często są one wyniszczające dla użytkowników.

Jako elfy, Läcri’Is’nel są naturalnie magiczną rasą, a wśród nich często rodzą się jednostki o wysokim potencjale magicznym. Jednak społeczny nacisk na kontrolę, surowe zasady Drogi i brak powszechnego dostępu do edukacji magicznej sprawiają, że wiele Księżycowych Elfów z potencjałem nigdy nie rozwija swoich zdolności. Niewykorzystany talent często prowadzi do frustracji, a niekiedy do tragicznych skutków – spontanicznego wybuchu magii lub utraty zdrowia psychicznego. Ci, którzy mimo ograniczeń zostają magami, płacą wysoką cenę za korzystanie ze swoich mocy – na ich twarzach pojawiają się trwałe blizny, a ich ciała ulegają wyniszczeniu, czyniąc ich jednocześnie symbolem potęgi i ofiarą własnej magii.

Księżycowe Elfy, podobnie jak inne rasy elfów, są długowieczne i biologicznie nie umierają ze starości. Ich ciała, mimo genetycznych słabości, zachowują młodość przez setki lat, choć wyniszczenie wywołane chorobami czy trudnymi warunkami życia na Naggathorze często skraca ich aktywne życie. Dojrzewanie kończą w wieku około 15 lat, po czym przez dziesiątki lat utrzymują niemal niezmienny wygląd. Jednak z czasem, szczególnie u starszych osobników, delikatnie uwidacznia się oznaka wieku w postaci zmęczonej skóry i nieznacznego osłabienia.

Proces rozmnażania Księżycowych Elfów jest trudny i ograniczony ich słabą płodnością, co jest wynikiem genetycznych deformacji i chorób. W ich kulturze współżycie traktowane jest jako codzienny sposób na spędzanie czasu, wolny od emocjonalnych więzi czy zobowiązań. Z tego względu, mimo niskiej płodności, rasa ta rozmnaża się w zaskakująco szybkim tempie. Ciąża u Księżycowych Elfów jest jednak rzadkim wydarzeniem i wiąże się z dużym ryzykiem zarówno dla matki, jak i dziecka.

Księżycowe Elfy mogą zajść w ciążę z przedstawicielami ludzi, jednak ich genetyka jest zbyt niestabilna, by takie potomstwo mogło przeżyć. Próby krzyżowania z innymi rasami kończą się niepowodzeniem, a ciąża zazwyczaj zostaje przerwana na bardzo wczesnym etapie.

Księżycowe Elfy są podzielone na kilka szczepów, które różnią się nie tylko stylem życia, ale również podejściem do Klątwy Księżyca oraz społeczeństwa. Każdy szczep ma własną historię i cele, a ich podziały odzwierciedlają różnorodność życia na Naggathorze:

Najbardziej radykalny i agresywny z wszystkich szczepów. To z tej grupy wywodzi się När’iaran, obecny dyktator Księżycowych Elfów. Szczep Nocy wyróżnia się bezwzględnością i kultem siły, co czyni ich głównym filarem militarnym Imperium Zmierzchu. Ich bezkompromisowe podejście do Klątwy Księżyca oraz Drogi czyni ich zagorzałymi przeciwnikami współpracy z innymi rasami.

Uważany za najbardziej otwarty spośród wszystkich szczepów, Szczep Świtu wyróżnia się swoim pragmatyzmem i rozwiniętą kulturą. Byli głównymi współpracownikami Odrodzonych Elfów podczas ich misji humanitarnej na Naggathorze, co pozwoliło im zdobyć dostęp do lepszych technologii i wsparcia w walce z Klątwą Księżyca. Są najlepiej rozwinięci spośród szczepów Księżycowych Elfów, a ich członkowie często pełnią funkcje dyplomatyczne i naukowe.

Grupa skoncentrowana na badaniach nad Klątwą Księżyca i magią. Szczep Księżyca jest stosunkowo neutralny w konfliktach politycznych, skupiając się na poszukiwaniu sposobów złagodzenia wpływu klątwy na ich społeczeństwo. Ich członkowie często pracują jako magowie, alchemicy i badacze, choć ich izolacja od głównego nurtu społeczeństwa sprawia, że są mniej zaangażowani w codzienne życie Imperium Zmierzchu.

Najbardziej wyizolowana grupa Księżycowych Elfów, prowadząca koczowniczy styl życia na peryferiach Naggathoru. Szczep Zapomnianych Krain unika zarówno politycznych napięć, jak i kontaktu z innymi rasami, skupiając się na przetrwaniu w surowym środowiski. Ich autonomia i niezależność sprawiają, że pozostają na marginesie konfliktów i ambicji pozostałych szczepów.

Społeczeństwo Księżycowych Elfów jest zorganizowane wokół zasad Drogi – filozoficzno-społecznego kodeksu narzuconego przez När’iaran. Droga podkreśla znaczenie kolektywizmu, porządku i podporządkowania jednostki dobru wspólnoty. Każda osoba w społeczeństwie ma przypisaną rolę, zgodnie z jej zdolnościami i potencjałem, a wyłamywanie się z tych zasad jest surowo karane.

Społeczeństwo to ma ściśle hierarchiczną strukturę, z När’iaran na czele jako boskim władcą. Jego prawa są niepodważalne i stanowią fundament codziennego życia. Pod nim stoją przywódcy poszczególnych szczepów oraz wyspecjalizowani liderzy, odpowiedzialni za edukację, magię, wojsko i alchemię.

Księżycowe Elfy odrzucają indywidualizm, uważając, że jedność i dyscyplina są kluczem do przetrwania. Relacje między jednostkami są formalne i pragmatyczne, co sprawia, że brakuje w nich głębszych emocji czy osobistego zaangażowania. Więzy rodzinne są postrzegane jako drugorzędne wobec obowiązków wobec społeczeństwa.

Mimo surowości życia w ramach Drogi, Księżycowe Elfy zachowują silne poczucie wspólnoty i lojalności wobec własnej rasy. Zewnętrzny świat jest traktowany z dystansem i wrogością, a relacje z innymi rasami są ograniczone do minimum. Ta izolacja, choć zapewnia im przetrwanie, jednocześnie czyni ich społeczeństwo podatnym na wewnętrzne napięcia i radykalizm.

Księżycowe Elfy, znane jako Läcri’Is’nel, wywodzą się z Leśnych Elfów, które w wyniku Nocy Długich Ostrzy opuściły Imperium Kalladańskie, uciekając przed represjami i zagrożeniami. Po długiej wędrówce osiedliły się na Naggathorze, nieprzyjaznym kontynencie pełnym dzikiej zwierzyny i surowych warunków. Pomimo niebezpieczeństw, elfy szybko zaadaptowały się do nowego środowiska i założyły dobrze prosperujące królestwo. W krótkim czasie stworzyły niemal utopijną społeczność, która dzięki swojej izolacji była wolna od konfliktów zewnętrznych i cieszyła się dobrobytem.

Życie w izolacji oraz unikalny klimat Naggathoru stopniowo zmieniały ich ciała, przyzwyczajając je do specyficznych warunków kontynentu. Stworzenie utopii sprawiło jednak, że Leśne Elfy porzuciły swoje Dziedzictwo i dawne tradycje, w tym głęboki związek z naturą i filozofię harmonii, która definiowała ich przodków. Nowy styl życia, choć pełen innowacji i dostosowany do wyzwań, stopniowo oddalał ich od korzeni.

Złoty wiek ich królestwa zakończył się, gdy na Naggathor zaczęły napływać fale bolgów i orków. Najazdy przyniosły nie tylko zniszczenia, ale i nieznane wcześniej choroby, które szybko zaczęły wyniszczać elfów. Osłabione ciała i słabnąca genetyka w połączeniu z izolacją utrudniały przetrwanie. Te trudne czasy doprowadziły do Wojny Księżycowych Łez z ludzkim Hintervoldem, której katastrofalne skutki zmieniły życie Leśnych Elfów na zawsze.

Rytuał przywołania demona Lysmaretha, przeprowadzony podczas wojny, doprowadził do powstania Klątwy Księżyca, która ostatecznie przekształciła Leśne Elfy w Księżycowe. Klątwa nie tylko zmieniła ich fizycznie, ale także wpłynęła na ich psychikę, czyniąc ich bardziej oschłymi, brutalnymi i nieufnymi wobec innych. Tragedie, których doświadczyli, ukształtowały ich dzisiejszą tożsamość – pełną bólu, pragmatyzmu i determinacji, by przetrwać w niesprzyjających warunkach.

Te bolesne wydarzenia, od stworzenia utopijnego królestwa po jego upadek, pozostawiły trwały ślad w kulturze i mentalności Księżycowych Elfów, czyniąc ich jedną z najbardziej skomplikowanych i tragicznych ras w historii Angvalionu. Misja humanitarna Odrodzonych Elfów przyniosła im chwilową stabilizację i pomoc w postaci żywności oraz technologii, lecz nie zapobiegła wewnętrznym napięciom. Wydarzenia te doprowadziły do wojny z Odrodzonymi Elfami, gdy Eldaran, samozwańczy król wszystkich elfów, zjednoczył Księżycowe Elfy pod swoim sztandarem, tworząc Imperium Zmierzchu i obwołał się bogiem, När’iaran.

Księżycowe Elfy żyją obecnie pod rządami Eldarana Ertha Cälatier, znanego też jako När’iaran, który zjednoczył ich szczepy w Imperium Zmierzchu. Choć ich społeczeństwo funkcjonuje dzięki zasadom Drogi, wielu członków tej rasy wciąż zmaga się z codziennym przetrwaniem w surowych warunkach Naggathoru.

Klątwa Księżyca nadal stanowi poważne zagrożenie, które kładzie się cieniem na ich życiu, ograniczając ich rozwój i wymuszając nieustanne badania nad sposobami jej kontrolowania. Szczep Świtu, najlepiej rozwinięty spośród szczepów, współpracuje z innymi rasami, ale radykalne działania Szczepu Nocy, lojalnego wobec När’iaran, powodują eskalację konfliktów, zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych.

Wojna z Odrodzonymi Elfami o miasto Ringar’ialda trwa, a Księżycowe Elfy walczą o dalszą ekspansję i dominację na Naggathorze. Pomimo tych trudności, pod rządami När’iaran osiągnęły względną jedność, co pozwala im przetrwać jako odrębna i wciąż rozwijająca się rasa.

Niektórzy uważają Księżycowe Elfy za zagrożenie dla całego świata Angvalion.

Kultura Księżycowych Elfów jest całkowicie podporządkowana zasadom Drogi, narzuconej przez När’iaran. Ten filozoficzno-społeczny system reguluje każdą sferę życia – od codziennych obowiązków po fundamentalne wartości moralne. Droga nie tylko definiuje tożsamość Księżycowych Elfów, ale również umożliwia im przetrwanie w trudnym świecie, zapewniając porządek i jedność.

Podstawą Drogi jest przekonanie o boskości När’iaran, który uznawany jest za Boga Zmierzchu i najwyższego przewodnika. Jego nauki, traktowane jako absolutna prawda, nakazują jednostkom całkowite podporządkowanie woli wspólnoty. Każdy członek społeczeństwa ma przypisaną rolę, odkrytą przez przywódców Drogi, która odpowiada jego zdolnościom i potencjałowi. Wypełnianie tej roli jest postrzegane jako najwyższy cel życia.

W kulturze Księżycowych Elfów potrzeby jednostki są drugorzędne wobec dobra kolektywu. Indywidualizm, choć nie zabroniony wprost, jest traktowany jako potencjalne zagrożenie dla harmonii społecznej. Dyscyplina i posłuszeństwo zasadom Drogi stanowią fundament codziennego życia. Wszelkie działania mają na celu eliminację chaosu i konfliktów, nawet jeśli oznacza to rezygnację z osobistych pragnień i wolności.

Cierpienie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne, postrzegane jest jako część Drogi, która hartuje jednostkę i wzmacnia całe społeczeństwo. Księżycowe Elfy wierzą, że ich przetrwanie w trudnych warunkach jest możliwe tylko dzięki akceptacji bólu i wyrzeczeń.

Kultura Księżycowych Elfów pielęgnuje tradycje, które wzmacniają więź jednostki z Drogą. Wśród najważniejszych praktyk znajduje się rytuał inicjacji, który formalnie włącza młodych członków w struktury społeczeństwa, nadając im określoną rolę. Ta ceremonia, pełna symboliki i odniesień do nauk När’iaran, jest kluczowym momentem w życiu każdego Księżycowego Elfa.

Codzienna medytacja i refleksja nad własnym miejscem w społeczeństwie stanowią istotny element kultury. Dzięki nim Księżycowe Elfy umacniają swoją więź z Drogą, ucząc się dyscypliny i samokontroli. Szkolenie bojowe jest również powszechne, nawet wśród tych, którzy nie pełnią roli wojowników, ponieważ przygotowanie do walki jest postrzegane jako niezbędne w niebezpiecznym świecie Naggathoru.

Droga, choć surowa i opresyjna, daje Księżycowym Elfom poczucie stabilności w ich chaotycznym świecie. Dzięki jej zasadom, społeczeństwo funkcjonuje w pozornej harmonii, choć tłumienie indywidualizmu i emocji często prowadzi do wewnętrznych napięć.

Dla Księżycowych Elfów Droga jest nie tylko narzędziem przetrwania, ale również symbolem ich jedności i determinacji. Chociaż inne rasy postrzegają ten system jako represyjny, Księżycowe Elfy wierzą, że wierność Drogi jest jedynym sposobem na przetrwanie w świecie pełnym zagrożeń.

Księżycowe Elfy, choć biologicznie przystosowane do roślinożerności, musiały dostosować swoje nawyki żywieniowe do trudnych warunków Naggathoru. Ich naturalna dieta opiera się na trawach, ziołach oraz Elfickiej Trawie, będącej głównym źródłem składników odżywczych i białka. Owoce i warzywa, choć stanowią przysmak, są rzadkością ze względu na ograniczony dostęp i trudności w uprawie.

W obliczu niedoborów żywności, Księżycowe Elfy niejednokrotnie zmuszone są do jedzenia owadów oraz mięsa, mimo że ich organizmy nie są przystosowane do trawienia takich produktów. W niektórych społecznościach kanibalizm stał się akceptowaną praktyką, a nawet zyskał zwolenników, którzy postrzegają go jako racjonalne wykorzystanie dostępnych zasobów w czasach kryzysu. Większość Księżycowych Elfów podchodzi do tej kwestii z charakterystyczną dla siebie obojętnością moralną, nie widząc w kanibalizmie niczego godnego potępienia.

Takie odchylenia od naturalnej diety pogłębiają problemy zdrowotne i genetyczne Księżycowych Elfów, przyczyniając się do wyniszczenia ich ciał. Mimo to, przetrwanie pozostaje dla nich najwyższym priorytetem, a wszelkie sposoby jego zapewnienia są uznawane za uzasadnione.

Księżycowe Elfy, ukształtowane przez wieki izolacji, tragedii i walki o przetrwanie, postrzegają świat jako miejsce wrogie i zdradzieckie. Ich światopogląd opiera się na głębokiej paranoi, przekonaniu, że każda inna rasa pragnie ich wykorzystać, zdradzić lub zniszczyć. Ta nieufność, granicząca z obsesją, czyni Księżycowe Elfy wyjątkowo wrogimi wobec innych, co znajduje odzwierciedlenie w ich kulturze oraz podejściu do dyplomacji i relacji międzyrasowych.

Księżycowe Elfy nienawidzą większości ras, traktując je z chłodną pogardą lub otwartą wrogością. Uważają, że ich cierpienie jest wynikiem działań innych i widzą siebie jako ofiary, które muszą walczyć o przetrwanie w świecie pełnym wrogów. Jedynym wyjątkiem były stosunki z Odrodzonymi Elfami, które przez pewien czas układały się pomyślnie. Odrodzeni Elfy zapewniły im pomoc humanitarną i technologiczną, co dawało nadzieję na przyszłą współpracę i poprawę ich sytuacji. Niestety, te rokowania zostały zaprzepaszczone za sprawą Eldarana, który wykorzystał ich paranoję i brak zaufania, by przekonać Księżycowe Elfy, że Odrodzeni chcieli ich podporządkować i wykorzystać.

W rezultacie Księżycowe Elfy powróciły do swojej wrogiej postawy, traktując wszelkie próby nawiązania kontaktu jako zagrożenie. To poczucie oblężenia, połączone z przekonaniem o własnej wyjątkowości, wzmacnia ich izolacjonizm i determinację do przetrwania za wszelką cenę. Wierzą, że tylko dzięki sile, jedności i wierności zasadom Drogi mogą zabezpieczyć swoją przyszłość w świecie, który, według nich, pragnie ich upadku.

Religia Księżycowych Elfów przeszła liczne przemiany, od wiary w Ashę jako Leśne Elfy, przez kult księżyca Zümer-Zemlin, aż po obecną dominującą wiarę w När’iaran.

Jako Leśne Elfy czcili Ashę, boginię harmonii i natury, co odzwierciedlało ich dawny związek z otaczającym światem. Jednak w czasie izolacji na Naggathorze porzucili tę wiarę, uznając, że harmonia i opieka Ashy nie mają miejsca w brutalnym świecie, w którym przyszło im żyć. Po powstaniu Klątwy Księżyca ich duchowość przeszła kolejny zwrot – zaczęli czcić księżyc Zümer-Zemlin, lecz nie jako opiekuńczego boga, lecz jako despotycznego tyrana, którego wola zmieniła ich losy na zawsze. Księżyc był zarówno źródłem ich klątwy, jak i siły, co wzbudzało w nich jednocześnie strach i respekt.

Obecnie dominującą religią Księżycowych Elfów jest kult När’iaran, znanego także jako Eldaran, Boga Zmierzchu. Księżycowe Elfy wierzą, że När’iaran jest wcieleniem boskiej potęgi, jedynym zdolnym poprowadzić ich ku przetrwaniu i dominacji. W oczach swoich wyznawców När’iaran nie jest jedynie władcą, lecz także istotą o boskim pochodzeniu, która przyniosła im zasady Drogi – jedynej prawdziwej filozofii, zdolnej uchronić ich przed chaosem i upadkiem.

W religii Księżycowych Elfów, När’iaran jest absolutem, a jego wola jest traktowana jako boskie prawo. Utrzymuje on, że ich cierpienie jest próbą, a klątwa – wyzwaniem, które hartuje ich jako rasę. Kult När’iaran nie zna litości wobec herezji ani buntu, a każda próba podważenia jego boskości lub zasad Drogi kończy się surowymi karami.

Obecna religia Księżycowych Elfów łączy elementy duchowości i polityki, czyniąc z wiary w När’iaran narzędzie jednoczenia i kontroli społeczeństwa. W ich oczach to on, a nie księżyc, jest teraz najwyższym bytem, którego należy czcić i na którego woli opiera się ich przyszłość.

Alchemia Naggathor to unikalna i kontrowersyjna dziedzina nauki rozwijana przez Księżycowe Elfy, znana z tworzenia mikstur, które na stałe mutują ciało, przekształcając je w sposób umożliwiający przetrwanie w trudnych warunkach Naggathoru. Choć pierwotnym celem tej sztuki była ochrona przed chorobami, wzmocnienie organizmów i zapewnienie przetrwania, obecnie Alchemia Naggathor stała się narzędziem politycznym i militarnym, wykorzystywanym jako broń w rękach När’iaran.

Mikstury te umożliwiają trwałe zmiany w ciele, takie jak zwiększenie siły do poziomu trolla, odporność na obrażenia czy ekstremalną wytrzymałość. Jednak te korzyści mają swoją cenę – mutacje często prowadzą do deformacji ciała, poważnych problemów psychicznych oraz skrócenia życia. Te wyniszczające efekty są akceptowane przez Księżycowe Elfy jako konieczne ofiary, zgodne z zasadami Drogi i ich wiarą w När’iaran.

Pod rządami När’iaran Alchemia Naggathor zyskała nowe zastosowania – jest używana nie tylko do wzmocnienia jednostek, ale także jako broń w szeroko zakrojonych planach ekspansji Imperium Zmierzchu. Mutacje tworzone w ramach tej dziedziny pozwalają na tworzenie potężnych wojowników, zdolnych do siania zniszczenia w imieniu Boga Zmierzchu. Dzięki tej technologii Księżycowe Elfy zyskały przewagę nad przeciwnikami, a także wzmocniły swoją pozycję jako nieprzewidywalnej i niebezpiecznej rasy.

Pomimo krytyki ze strony innych ras, Księżycowe Elfy traktują Alchemię Naggathor jako symbol swojej determinacji i wyjątkowości. Szczep Nocy uznaje ją za świętą sztukę, będącą wyrazem boskiej woli När’iaran. Wiedza ta jest ściśle strzeżona i nigdy nie została udostępniona innym rasom, co czyni ją jednym z najcenniejszych i najbardziej kontrowersyjnych osiągnięć Księżycowych Elfów.

• Eldaran Ertha Cälatier