Värn'asan'i, Odrodzone Elfy

Chociaż Odrodzone Elfy wywodzą się bezpośrednio od Leśnych Elfów, to po Przebudzeniu ich wygląd zaczął dosyć mocno odbiegać od tego leśnoelfickiego, skłaniając się bardziej w stronę charakterystycznych cech Starożytnych Elfów. Värn'asan'i są zwykle sporo wyżsi od Leśnych Elfów - ich wzrost oscyluje zwykle w okolicach 180-190 cm, chociaż oczywiście zdarzają się też niżsi. Skóra Odrodzonych Elfów jest jeszcze ciemniejsza od tej leśnoelfickiej i wchodzi w bardziej oliwkowe tony. Charakteryzują ich również złociste oczy oraz włosy, który zwykle mają czarny kolor.

Odrodzone Elfy w swoim wyglądzie stawiają na prezencję - zawsze są eleganckie oraz piękne, jednak osiągają to bez przesadnego emanowania nagością tak popularną u Leśnych Elfów. W ich strojach przeważają proste, jednak wysokiej jakości, jasne materiały, które uzupełnione są dużą ilością biżuterii oraz złotych ozdób. Odrodzone Elfy pasjonuje również sztuka makijażu, który jest u nich zwykle bardzo odważny i zjawiskowy - korzystają z niego zarówno kobiety, jak i mężczyźni.

Odrodzone Elfy to rasa znana ze swojego zamiłowania do dyplomacji oraz pokojowego rozwiązywania konfliktów. Często pojawiają się na arenie międzynarodowej jako mediatorzy rozstrzygający spory innych państw - w tej dziedzinie znani są ze swojego profesjonalizmu oraz niezależności. Odrodzone Elfy, wzorem Eldëvir, starają się zaprowadzić na świecie Harmonię poprzez pokój, jednak nie narzucają go innym królestwom, a bardziej próbują je na niego naprowadzić ich własnymi siłami, nie ingerując w ich niezależność. W relacjach z innymi państwami Odrodzone Elfy zachowują przyjazne oraz otwarte usposobienie, jednak nie należy zapominać, iż są oni wykwintnymi graczami politycznymi których nie należy lekceważyć.

Pomimo zamiłowania do pokoju Odrodzone Elfy mają ogromne problemy z konfliktami wewnętrznymi. Chociaż doskonale dogadują się ze światem zewnętrznym, to w stosunku do swoich własnych pobratymców są mocno konfliktowi. Polityka wewnętrzna Inis Gäënor jest przez to bardzo burzliwa - częstym widokiem są spory pomiędzy książętami, które niekiedy rozwijają się wręcz do skali wojen domowych. Sytuacja ta nie ogranicza się jedynie do najwyższych szczebli władzy, a konfliktowość i oportunizm Odrodzonych Elfów można dojrzeć również w dziedzinach takich jak handel czy religia. Można więc powiedzieć, że w pewnym sensie Odrodzone Elfy mają dwa oblicza - to reprezentacyjne i to, które odsłaniają tylko wśród swoich.

Odrodzone Elfy cechuje naturalna bystrość oraz ciekawość świata. Są bardzo spostrzegawcze i pomysłowe, co pozwala im stawać się doskonałymi naukowcami oraz badaczami. To właśnie te cechy sprawiają, że królestwo Odrodzonych Elfów znane jest z tworzenia licznych zakonów, których zadaniem jest pogłębianie wiedzy oraz badanie innych miejsc oraz kultur.

Odrodzone Elfy po Przebudzeniu genetycznie mocno zbliżyły się do Starożytnych Elfów, co wpłynęło na wzrost ich naturalnego potencjału magicznego. W porównaniu do innych ras, znacznie większa ilość dzieci rodzi się tutaj z wysokim talentem magicznym - o wiele prostszy jest również dla nich jego rozwój, dzięki czemu poznawanie prostszych form magii przechodzi im z łatwością. Przebudzenie wpłynęło również na dorosłe już elfy - u wielu z nich połączone było ono z manifestacją magiczną i przebudzeniem się ich talentu magicznego. Było to wydarzenie niezwykle interesujące dla nauki, jako że część z nowo powstałych Odrodzonych Elfów była już w wieku, w którym manifestacje magiczne jest bardzo rzadka. Elfy, które natomiast były już magami, odnotowały gwałtowny wzrost swojego talentu magicznego, który z czasem jednak unormował się na poziomie nieco wyższym niż przed Przebudzeniem.

Odrodzone Elfy są długowieczną rasą, która nie umiera ze starości. Ich ciała pozostają młode i pełne sił przez setki lat. Dojrzewanie kończą w wieku 15 lat, ale młodość ich wyglądu utrzymuje się przez dziesiątki, a nawet setki lat. Starzenie u Odrodzonych Elfów jest subtelnym procesem – zamiast znacznych zmian fizycznych pojawia się jedynie delikatna oznaka upływu czasu, a starość w rozumieniu innych ras u elfów nie istnieje. Ta wyjątkowa cecha pozwala im w pełni korzystać z długiego życia, jednak wiąże się również z wyzwaniami wynikającymi z niskiej dzietności.

Proces rozmnażania u Odrodzonych Elfów jest skomplikowany i rzadki. Ze względu na bardzo niską płodność, poczęcie dziecka to niezwykle rzadkie wydarzenie. Ciąża trwa aż 15 miesięcy, co czyni ją szczególnie wymagającą, a ryzyko poronienia zwiększa się w trudnych warunkach. Odrodzone Elfy dojrzewają w wieku 15 lat, co oznacza, że już w młodym wieku mogą założyć rodzinę, jednak decyzja o staraniach o potomstwo jest zawsze głęboko przemyślana.

W odróżnieniu od Leśnych Elfów, które przykładają bardzo dużą wagę do sprawdzenia na świat potomstwa, Odrodzone Elfy podchodzą do tematu z większą dozą spokoju. Oczywiście przedłużenie gatunku jest dla nich ważne, jednak mocniej skupiają się na tu i teraz, pragnąc przede wszystkim rozwijać swoją kulturę i korzystać z darów długowieczności. Dla Odrodzonych Elfów, które obecnie żyją w o wiele stabilniejszym środowisku niż Leśne Elfy, walka o przetrwanie przestała być kluczową wartością.

Mimo to Odrodzone Elfy zachowały leśnoelficką tradycję poligamii, którą kultywują jednak dla urozmaicenia własnego życia i tworzenia więzi między sobą. Ich poligamiczne związki nie cechują się aż tak dużą otwartością jak u Leśnych Elfów, a ciąża jest zwykle przede wszystkim tematem zainteresowania rodziców, a nie pozostałych partnerów.

Odrodzone Elfy mogą rozmnażać się z innymi elfami lub ludźmi. Owocem związków z ludźmi są Elfy Półkrwi, zwane Półelfami, które łączą cechy obu rodziców. Półelfy dziedziczą urodę, zwinność i magiczne zdolności elfów, a także większą odporność fizyczną i wytrzymałość charakterystyczną dla ludzi. Odrodzone Elfy podchodzą naturalnie do Elfów Półkrwi, nie traktując ich inaczej niż inne elfy.

Domem Odrodzonych Elfów jest Archipelag Inis Gäënor położony na wschodzie świata Angvalion. To właśnie tam udało się stworzyć królestwo Leśnych Elfów, które później przekształciło się w silnie zbudowane państwo Odrodzonych Elfów. Państwo to jest unią współpracujących ze sobą księstw - na czele unii stoi rada złożona ze wszystkich książąt z Inis Gäënor.

Każde z księstw wnosi znaczący wkład w wypełnianie wspólnych potrzeb Unii Inis Gäënor - unia prowadzi również politykę międzynarodową jako jeden organizm.

Społeczeństwo Odrodzonych Elfów charakteryzuje się dużą indywidualnością i nastawieniem na rozwój jednostek. Odrodzone Elfy mają dość lekkoduszne podejście do życia - przez długowieczność cechuje ich nastawienie, że na wszystko mają jeszcze czas, więc na codzień skupiają się na samorozwoju i spełnianiu własnych ambicji. Oczywiście elfy te wiążą się między sobą, jednak związki te zwykle mają luźny, nieformalny charakter, a ich główną rolą rozrywka i zapewnienie poczucia bliskości - co oczywiście nie oznacza, że brakuje w nich uczuć.

Odrodzone Elfy rzadko formalizują swoje związki i odrzuciły też świętą dla Leśnych Elfów tradycję Przysięgi Wiecznej Wędrówki. Oficjalnie wiążą się ze sobą jedynie elfy pochodzące z rodów Välorów i te zaangażowane w politykę - jest to dla nich sposób na poszerzenie sieci wpływów i podkreślenie swojego statusu.

Ze względu na takie podejście Odrodzonych Elfów do zakładania rodziny, dzieci są obecnie rzadko widywane na Inis Gäënor - co ciekawe Odrodzone Elfy są jedną elficką rasą, która w dużej mierze korzysta ze środków kontroli poczęcia, aby przeciwdziałać posiadaniu potomstwa i skupiać się na rozwoju osobistym.

Cywilizacja Odrodzonych Elfów powstała najpierw jako królestwo Leśnych Elfów, kiedy to w 3:110 roku Cäel'Bläthan zgromadziła kilkanaście leśnoelfickich klanów na Archipelagu Inis Gäënor i za jej przewodnictwem powstały tam księstwa, które połączyły się w unię, aby wspólnie tworzyć elfickie państwo. W wyniku trudnej wojny z Czarnym Kręgiem i mającego w jej trakcie miejsce Przebudzenia, elfy z Inis Gäënor z Leśnych Elfów przekształciły się Odrodzone Elfy - umocniło to w nich poczucie właściwości tego, co robią i pchnęło ich ku dalszemu działaniu.

Unia Inis Gäënor zaczęła się dynamicznie rozwijać - zarówno na archipelagu jak i poza nim, albowiem elfy zaczęły tworzyć liczne kolonie skupione na prowadzeniu badań oraz handlu. Dały się również poznać światu jako doskonali politycy i mediatorzy na arenie międzynarodowej, chociaż wewnątrz ich własnej unii nie brakowało napięć i konfliktów pomiędzy poszczególnymi księstwami, które czasami potrafiły przeradzać się wręcz w pełnowymiarowe działania zbrojne.

Ogromnym wyzwaniem dla Inis Gäënor stała się wojna domowa, która wstrząsnęła archipelagiem w wyniku pojawienia się tam Eldarana Ertha Cälatier - jego historia, a przede wszystkim odniesienia do Przepowiedni Päradisaí Minesan podzieliły książąt, doprowadzając do najbardziej krwawej, bratobójczej wojny w historii elfów. Chociaż ostatecznie Eldarana udało się wyprzeć z Inis Gäënor, to wojna pozostawiła wiele blizn, a odbudowa po niej zajęła wiele lat. Samo zagrożenie nie zniknęło jednak na dobre i odrodziło się w formie Wojny Zdrady, którą Odrodzone Elfy toczą po dzisiejszy dzień.

Historia Odrodzonych Elfów naznaczona jest licznymi konfliktami, które ukształtowały ich społeczeństwo. Są one ważnym elementem ich tożsamości.

Wojna Czarnego Kręgu była pierwszym, dużym konfliktem zbrojnym, w którym wzięły udział Odrodzone Elfy, które przez większość czasu jej trwania były jeszcze Leśnymi Elfami. Wybuchła zaledwie półtora roku po przybyciu elfów na Inis Gäënor w wyniku zetknięcia się elfów z Czarnym Kręgiem - organizacją zrzeszającą nekromantów, która przybyła na wyspy wcześniej, aby po cichu prowadzić eksperymenty. Czarny Krąg opracował Spaczenie wysysające życie ze wszystkiego, znajdzie się w jego zasięgu - stało się to realnym zagrożeniem dla formującego się państwa elfów. W wyniku Wojny Czarnego Kręgu Unia Inis Gäënor ukształtowała się w swojej obecnej formie oraz miało miejsce Przebudzenie, które dało początek rasie Odrodzonych Elfów.

Wielka Wojna Domowa Inis Gäënor to największy z wewnętrznych konfliktów, które wstrząsnęły Unią Inis Gäënor. Miała ona miejsce w wyniku pojawienia się samozwańczego króla, Eldaran Ertha Cälatiera, którego roszczenia do tronu Króla Wszystkich Elfów wstrząsnęły Inis Gäënor, powodując rozłam pomiędzy książętami. Roszczenia Eldarana poparte były słowami przepowiedni Päradisaí Minesan - Podniebnym Królu Wszystkich Elfów, który ma zasiąść na tronie w chmurach i zjednoczyć Wędrujące Elfy. Wagi jego słowom dodawał fakt, iż dosłownie przybył on z niebios na smoku o imieniu Irthil. W wyniku działań niektórych książąt rozłam ten eskalował do rangi pełnoprawnej wojny, która zapisała się w historii jako jeden z najbardziej krwawych konfliktów wewnętrznych na świecie. Zakończyła się ona porażką Eldarana, który obecnie nosi na Inis Gäënor miano Upadłego Króla, a jego prawdziwe imię jest wręcz tematem tabu i jest bardzo rzadko wymawiane przez Odrodzone Elfy - wojna ta była bowiem również największym upokorzeniem w ich historii.

Wojna Zdrady wybuchła w 3:233 roku i jest ona bezpośrednią konsekwencją ucieczki Upadłego Króla po zakończeniu Wielkiej Wojny Domowej. Zaszył się on na Naggathorze, na którym po cichu przejął władzę, budując ogromną siłę militarną. Dla Odrodzonych Elfów, które zainwestowały ogromne ilości czasu oraz nakładów finansowych w pomoc Księżycowym Elfom z Naggathoru oraz w ich rozwój, był to ogromny cios. Wojna bardzo szybko eskalowała, prowadząc do zajmowania kolejnych terenów przez Eldarana. Obecnie główne walki toczą się w okolicach miasta Ringar'ialda, które jest ostatnią kolonią Odrodzonych Elfów na Naggathorze, będącą jeszcze częściowo w strefie ich wpływów - może się to jednak zmienić w każdej chwili, a walki na Naggathorze są groźbą bezpośredniej agresji Eldarana na Inis Gäënor.

Wielka Wojna Domowa Inis Gäënor była największym, jednak nie jedynym konfliktem wewnętrznym Odrodzonych Elfów. Ze względu na ich konfliktową naturę względem siebie nawzajem ich wewnętrzne spory polityczne niekiedy przekształcały się w mniejsze wojny domowe pomiędzy konkretnymi księstwami unii. Poniżej przedstawione zostały konflikty wewnętrzne Odrodzonych Elfów:

Wojna Thilliońska (3:149 rok) - wojna pomiędzy księstwami Eíl Ash'när oraz Eíl Sol'afaín, wywołana w wyniku miłosnego impasu pomiędzy księżniczkami Glädhril Mirtą oraz Aharien Ileívialven, które pragnęły poślubić tego samego mężczyznę. Można ją nazwać również wojną o wpływy i zaznaczenie swojego miejsca na arenie politycznej.

Wojna Dwóch Książąt (3:171 rok) - wojna pomiędzy księstwami Cäël'Mäcil oraz Däri'välar, wywołana w wyniku zniewagi księcia Silvena Ve'näreäsila względem księcia Rhaígara. Wojna zakończyła się stosunkowo szybko i bezkrwawo w wyniku ingerencji księżniczki Sol'mällë, Noriel Aíeda'shi.

Wojna Dziedzictwa (3:178 rok) - wojna pomiędzy księstwami Múr'saíra i Tir'brissë, wywołana w wyniku różnic światopoglądowych pomiędzy księżniczką Alyą Múr'saírą oraz Bliźniaczymi Książętami. Ze wszystkich mniejszych wojen domowych ta przybrała najbardziej gwałtowny przebieg, zmuszając w pewnym momencie inne księstwa do ingerencji zbrojnej.

Wojna Rodzeństwa (3:221 rok) - wojna pomiędzy dziećmi księcia Faírora Däl'Nurra o przejęcie władzy w księstwie Coa'Esgal. Zakończyła się ona podziałem księstwa na trzy mniejsze, w którym każde z dzieci księcia objęło władzę - rozwiązanie to nie było idealne, jednak konieczne w obliczu trwającego kryzysu Unii Inis Gäënor.

Obecnie sytuacja na Inis Gäënor jest dosyć niepewna i dynamicznie się rozwija. Chociaż Odrodzonym Elfom udało się pokonać konsekwencje wojny domowej, to wciąż trwająca Wojna Zdrady nie pozwala zaleczyć starych ran - Eldaran z każdym dniem rośnie w siłę, stając się coraz większym zagrożeniem dla unii.

Sytuacji nie poprawiają wewnętrzne, polityczne napięcia pomiędzy członkami unii. Zgodnie z Przepowiednią Päradisaí Mine'san Unia Inis Gäënor powinna zostać zjednoczona przez jednego władcę, za którego uważany jest Etherion Cäel'Däl'bläth'san. Wielkimi krokami zbliża się moment, kiedy będzie on gotowy przejść swoją Próbę Korony Niebios, która ujawni, czy jego przeznaczeniem jest rządzić, jednak już teraz książęta Inis Gäënor są podzieleni - wielu z nich liczyło, że Etherion będzie władcą prostym do zmanipulowania, jednak on twardą ręką odciął się od gier Rady Książęcej, zaznaczając swoją niezależność.

Wydaje się więc, że Unia Inis Gäënor może wisieć na skraju kolejnego konfliktu wewnętrznego, który w obecnej sytuacji może być ich ostatnim.

Elfy, choć z wyglądu przypominają ludzi, mają unikalną dietę wynikającą z ich roślinożerności. Nie trawią mięsa, więc ich dieta opiera się głównie na trawach i ziołach. Najważniejszym składnikiem jest Elficka Trawa, która dostarcza im niezbędnych składników odżywczych i białka.

Kuchnia Odrodzonych Elfów jest zbliżona do tej leśnoelfickiej, jednak stawiają oni na bardziej intensywne smaki - mocne przyprawy i bogaty aromat potraw. Ważny elementem tej kuchni są kiszonki, a także intensywne w smaku wina - często z dodatkiem lubianych przez Odrodzone Elfy substancji psychoaktywnych. Potrawy przygotowywane przez Odrodzone Elfy oddają ich zamiłowanie do wykwintności oraz estetyki.

Odrodzone Elfy wierzą, że Harmonia na świat przybyć może jedynie wraz z pokojem pomiędzy wszystkimi istotami rozumnymi. Z tego powodu stawiają siebie w roli mediatorów, którzy często próbują pogodzić zwaśnione strony - zwykle osiągając w tym mniejsze bądź większe sukcesy. Pomimo że są orędownikami pokoju Odrodzone Elfy przymykają jednak oczy na swoje wewnętrzne waśnie, postrzegając je jako cenę swoich starań.

Odrodzone Elfy wyznają zasadę, że każda jednostka powinna przede wszystkim dążyć do własnego rozwoju - tylko poprzez ulepszanie siebie można ulepszać świat. W swoich dążeniach są bardzo ambitne i zdeterminowane. Wiele Odrodzonych Elfów cechuje wysoka erudycja, która niestety przekłada się na fakt, że lubią patrzeć na inne rasy nieco z góry - uważają się za lepszych, aczkolwiek nigdy nie przyznają tego wprost, co w niektórych kręgach nadaje im łatkę dwulicowych.

Odrodzone Elfy wierzą w wolność jednostki do decydowania o sobie - przejawia się to nie tylko w ich pragnieniu samorozwoju i wybieraniu swojej ścieżki, ale również w luźnym podejściu do rzeczy takich jak związki, seks, czy używki. Choć zwykle elokwentne i prawdomówne, znane są z naginania zasad i znajdowania sprytnych rozwiązań, które często balansują na granicy prawdy i kłamstwa.

Religia Odrodzonych Elfów, znana jako Harmonia Patronów, jest odłamem Harmonii Ashy, który powstał na Inis Gäënor po wykształceniu się rasy Odrodzonych Elfów. Inspirując się kulturą starożytnych Eldëvir, elfy te dążą do Harmonii poprzez budowanie zrozumienia i współpracy między rasami oraz państwami. Wyznawcy wierzą w panteon Pierwotnych Patronów – postacie wzorowane na wielkich Eldëvir, które uosabiają różne idee i wartości, stanowiąc most między elfami a Pramatką Ashą, najwyższą boginią panteonu.

Religia Odrodzonych Elfów łączy duchowe przewodnictwo władcy z systemem świątyń Patronów, którym przewodzi Najwyższy Dom Pramatki na Inis Itranor. Modlitwy mają często charakter wizjonerski, wzmacniany za pomocą substancji wprowadzających w trans, a kontemplacja wizji odgrywa kluczową rolę w praktykach religijnych.

Kultura Odrodzonych Elfów jest mocno powiązana z ich indywidualistyczną naturą. Skupiona jest ona mocno na jednostce i jej rozwoju - odbija się to również w podziale unii na księstwa, które, choć współpracują ze sobą, to dobrze dbają o własne interesy.

Kultura Odrodzonych Elfów jest silnie związana z wiarą w działanie boskiej opatrzności oraz przepowiednie. Stanowi to istotny element ich życia - do tego stopnia, że w oczach innych ras Odrodzone Elfy niekiedy uchodzą za przesądne lub wręcz łatwowierne. Odrodzone Elfy podchodzą jednak bardzo poważnie do przepowiedni - badanie i interpretowanie ich jest na Inis Gäënor jedną z gałęzi nauki, która dostarcza im szczegółowej wiedzy na temat proroctw i rzeczy z nimi związanych.

Odrodzone Elfy mają bardzo luźne pojęcie do rzeczy, mogących uchodzić za rozrywkę. Podobnie do Starożytnych Elfów mają bardzo luźne podejście do seksu, który jest dla nich sposobem nie tylko na zaznanie bliskości, ale przede wszystkim na odczuwanie przyjemności. Dla Odrodzonych Elfów czymś zupełnie zwyczajnym jest przygodny seks z osobami, z którymi nie łączą ich bliższe relacje.

Elfy te mają również bardzo luźne podejście do stosowania wszelkiego rodzaju używek - lubią zabawy przy dobrych winach, a także z wykorzystaniem różnorodnych substancji psychoaktywnych, które są również częścią ich rytuałów religijnych. Wiele używek stosowanych na Inis Gäënor jest nielegalnych w innych częściach świata, w tym ich słynne Ogniste Wino.

Nauka pełni ważną rolę w kulturze Odrodzonych Elfów, jako że stanowi doskonałe pole do rozwoju elfów jako jednostek. Wielu z Odrodzonych Elfów cechuje ambicja i ciekawość świata, która pcha ich do odkrywania tego co nieznane i poszerzania swojej wiedzy oraz zdolności.

Większość badań na Inis Gäënor skupiona jest wokół zagadnień magicznych, do których elfy mają naturalny talent, oraz wokół odzyskiwania wiedzy zaginionej wraz z upadkiem Królestwa Eldëvir. Odrodzone Elfy przodują w takich dziedzinach jak arkana magiczne, tworzenie magicznych zwojów, a także astronomia i interpretowanie snów oraz proroctw.

Centrum nauki Odrodzonych Elfów jest Biała Wieża w księstwie Del'gälis, która jest akademią oraz centrum badawczym docenianym na całym świecie.

• Hira'estel Nino Ileív'inärel

• Długowieczność Elfów Półkrwi
• Necronomicon VI: Tarasha i Czarny Krąg
• Przepowiednia o Dziecku Śniegu
• Zatrzymania w Minas Veanor