Przepowiednia o Dziecku Śniegu

Gdy dzień straci blask, a noc się przedłuży,

Narodzi się dziecko, co mrok w świat wpuści.

Włosy białe, jak niemy cień,

Przyniosą na ziemię ostatni dzień.

Gdy wicher ucichnie, a woda zastygnie,

Świat spowije swe dawne wspomnienie.

Drzewa bez liści i rzeki bez ruchu,

Ziemia zamilknie w wiecznym bezdechu.

Nie czas się zatrzyma, lecz życie ustanie,

Nie w ogniu, lecz w zimie nadejdzie konanie.

Świat zamarznięty w bezdźwięcznym stanie,

Będzie czekał na swe rozstanie.

Jednak nie śmierć tu przyszła, lecz wieczne więzienie,

Gdzie wolne dusze stracą swe istnienie.

Z białymi włosami w dziecku ta siła,

Co losy światów w kamień przemieniła.

Nie patrz na piękno, nie patrz na wiek,

To, co uśpione, obudzi gniew.

A gdy śnieg spadnie w letni dzień,

Wiedz, że świat zamknie swój święty sen.