Przeznaczenie i Potencjał Dzieci Śniegu

W świecie pełnym przesądów, gdzie mroki lasów skrywają tajemnice przeszłych wieków, a żywioły wciąż rozbrzmiewają echem pradawnych pieśni, zjawisko Dzieci Śniegu jawi się jako jeden z największych paradoksów leśnoelfickiej egzystencji. Imię to, nadane elfom, które wbrew naturalnemu porządkowi noszą włosy białe jak śnieg, wzbudza lęk i niepokój pośród ich pobratymców. Przepowiednia Múirë, owiana mroczną tajemnicą i naznaczona fatum upadku, stała się niczym nieodgadniony szept, który od wieków odbija się echem w sercach Leśnych Elfów, każąc im unikać tych, którzy wedle jej słów mają sprowadzić koniec znanego świata.

A jednak, gdyby porzucić zabobonną mgłę, która przesłania trzeźwe spojrzenie na owo zjawisko, jawi się przed nami obraz zgoła odmienny, a być może i przełomowy. Przez dziesiątki lat w świetle lamp alchemicznych i przy dźwięku szeptanych formuł badaliśmy naturę Dzieci Śniegu, kierując się rozumem, logiką i metodą naukową. W naszych badaniach uczestniczyły zarówno Dzieci Śniegu, jak i Leśne Elfy, które zachowują pierwotne cechy swoich rodowodów. Dzięki współpracy z nimi udało się nam zgromadzić bogaty materiał badawczy, który pozwolił na zrewidowanie wcześniejszych założeń i naświetlenie prawdy skrytej pod płaszczem przesądów i uprzedzeń.

Múirë, elfia wieszczka, której wizje z czasem uznano za majaki szaleństwa, przewidziała wiele zdarzeń, które w swoim czasie wydawały się niemożliwe. Upadek Eldëvir – wydarzenie, które ostatecznie stało się rzeczywistością, choć Eldëvir, w swej nadętej pysze, zignorowali słowa wieszczki. Tak więc przepowiednia o Dziecku Śniegu, ta pełna zgrozy pieśń o końcu świata, którą Eldëvir odrzucili jako brednie, zyskała nowe znaczenie w oczach nas, Aspińczyków, którzy zasięgnęli po rozum, by ocenić jej wartość.

Badania nad Dziećmi Śniegu wykazały, iż ich kolor włosów nie jest wynikiem żadnej klątwy, jak to głoszą leśnoelfickie legendy, lecz stanowi spuściznę po Eldëvir – dawnej rasie elfów, której majestat został zmieciony z powierzchni świata przez ich własną pychę i zamknięcie się na rzeczywistość. Gen Eldëvir, ukryty w każdym Leśnym Elfie, w niektórych jednostkach budzi się do życia, objawiając się bielą włosów – kolorem, który dawni Eldëvir nosili dumnie jako znak swego rodowodu i połączenia z najczystszą formą magii.

Nasze badania, oparte na latach obserwacji i analizie magicznej struktury Dzieci Śniegu, wykazały, iż narodziny elfiego dziecka z białymi włosami to znak, iż magia Eldëvir znów przetacza się przez jego żyły z siłą, która w innych dawno wygasła. Owo połączenie z magią jest na tyle potężne, iż wypiera połączenie z żywiołami – Dzieci Śniegu są mniej wrażliwe na harmonię żywiołów, ale za to ich talent magiczny przewyższa wszelkie oczekiwania. Potęga ich umysłów i zdolności kontrolowania magicznej esencji czyni ich jednostkami niemal genialnymi – tym bardziej tragicznym jawi się fakt, iż ich potencjał jest tłumiony przez uprzedzenia i zabobony ich własnych pobratymców.

Leśne Elfy, które odrzucają Dzieci Śniegu jako przeklęte, same sobie szkodzą. W strachu przed fatum, o którym mówiła Múirë, wypierają się tych, którzy mogliby być ich największą nadzieją. Nasze obserwacje, przeprowadzone z udziałem licznych Dzieci Śniegu, jak i Leśnych Elfów, które kultywują swe rodowody, jasno wykazały, iż owe dzieci, zamiast być zwiastunami zniszczenia, są jednostkami obdarzonymi talentami, których potencjał jest nieporównywalny. Jednakże to właśnie ta magia, w połączeniu z brakiem zrozumienia ze strony własnego ludu, może stać się katalizatorem tragedii.

Czy przepowiednia Múirë miała ostrzegać przed samymi Dziećmi Śniegu, czy raczej przed tym, jak społeczność Leśnych Elfów może ich odtrącić, popychając tym samym ku zgubie? Czyż nie jest bardziej prawdopodobne, iż owe fatum, o którym mówiła wieszczka, zrodzi się z desperacji i bólu tych, których umysły są niepojęte, a dusze odrzucone?

Nie sposób zaprzeczyć, że przepowiednia Múirë zawiera w sobie ziarno prawdy – bowiem jej wizje, choć pokrętne i zagmatwane, miały zwyczaj realizować się w sposób, którego nikt nie był w stanie przewidzieć. Należy jednak zachować trzeźwość umysłu i pamiętać, iż samo narodzenie Dziecka Śniegu nie jest jeszcze znakiem spełnienia przepowiedni. Múirë, w swych wizjach, posługiwała się językiem zawiłym, pełnym sprzeczności, a niejednokrotnie jej słowa zyskiwały sens dopiero wtedy, gdy przyszłość stała się teraźniejszością.

Dlatego też, my, Aspińczycy, zalecamy ostrożność, lecz nie uprzedzenie. Dziecko Śniegu, choć nosi piętno Eldëvir i bielą włosów przypomina upadłych elfów, jest jednocześnie nośnikiem magii o niepojętej potędze. To, co stanie się z ową mocą, zależy od tego, jak społeczeństwo podejdzie do tych jednostek – czy przyjmie ich z otwartymi ramionami, czy odtrąci jako potwory, które w swej rozpaczy mogą zwrócić swą moc przeciwko światu. Bowiem prawdziwą tragedią jest nie fakt narodzin Dziecka Śniegu, lecz to, co z tym darem uczynią jego pobratymcy.