Światło i Mrok - Księga 2 Arauleńska

Po ustaniu wielkiej powodzi, gdy wody opadły, wyznawcy Aglosa zaczęli wędrować w głąb Królestwa, szukając nowego miejsca do życia, lecz drogi odnaleźć nie mogli. Wśród nich znajdował się Jalaal, przepełniony mocą Aglosa, który nieustraszenie stanął na czele ludu. Widząc jego wierność i niezachwiane serce, Aglos przemówił do niego we śnie. We śnie tym Jalaal ujrzał płomienny okrąg słońca, a w jego środku ścieżkę prowadzącą do wielkiej jabłoni, lśniącej najczystszym światłem. O poranku Jalaal powiódł lud drogą, którą objawił mu Aglos, a oni szli za nim przez dziesięć lat. Przez te długie lata wędrowali przez nieprzebrane pustynie, a wielu, którzy stracili wiarę, odłączyło się i pomarło w rozpalonym piasku.

Po dziesięciu latach dotarli pod wielką górę, której szczyt krył się wśród chmur, a na wierzchołku tej góry rosła Słoneczna Jabłoń, z której każdy owoc pełen był mocy światła. Jalaal wspiął się na szczyt, a Aglos przemówił do niego z wnętrza drzewa:

Oto daję ci Ognistą Włócznię, abyś prowadził lud mój i zbudował u stóp tej góry miasto, które stanie się ostoją moich wiernych. I daję ci dwa owoce z tej jabłoni: jeden dla ciebie, drugi dla kobiety, którą wybierzesz na swoją małżonkę. Wasze dzieci narodzą się z mojego światła i będą rządzić Królestwem w moim imieniu. A wiedz, iż nikt więcej nie postawi swej stopy na tej świętej górze, gdyż moc, którą kryją te owoce, jest zbyt wielka dla niepowołanych rąk”

Jalaal uczynił, jak mu polecił Aglos, i u stóp góry zbudował wielkie miasto, Stolicę Słońca. Wziął też nazwisko Khadra, co oznacza Pomazańca, i rządził ludźmi w imieniu Aglosa. Z grona wiernych wybrał sobie małżonkę, z którą skosztował owoców ze Słonecznej Jabłoni, a ich ciała i dusze przepełnił blask Aglosa. Wśród wyznawców zaczęła się jednak szerzyć zazdrość wobec Jalaala i darów, które otrzymał, a ci, którzy zazdrościli jego błogosławieństwa, odwrócili się od Aglosa, odchodząc na pustynię, aby tam szukać własnej potęgi.

Żona Jalaala wydała na świat dwóch synów: starszego Rafiego i młodszego Amina. Kiedy dorośli, Jalaal podarował Słoneczną Włócznię starszemu synowi, czyniąc go dziedzicem Królestwa. Amin, przepełniony zazdrością, stał się łatwą zdobyczą dla Elfrit, która z chciwością przyglądała się Królestwu od dawna. Ukazała mu się w jego komnatach i przemawiała słodkimi słowy, pochlebiając mu i przekonując, że to jemu należy się władza, jako silniejszemu i mądrzejszemu z braci. Ofiarowała mu dwa Księżycowe Ostrza, przepełnione mrokiem, aby wypełniła się sprawiedliwość, której, jak rzekła, był godzien.

Amin, zarażony słowami Elfrit, zwrócił się przeciw własnej rodzinie. Zabił swego ojca Jalaala i rzucił wyzwanie starszemu bratu. Rozpętała się wtedy Wojna Słońca i Księżyca, która rozdarła Królestwo na dwie wrogie strony. Ci, którzy wcześniej opuścili ludy Aglosa, stanęli po stronie Amina, wierząc, że mrok Elfrit da im moc i potęgę. Królestwo tonęło w bratobójczej wojnie, a Barahir, nie mogąc patrzeć, jak jego dzieło się rozpada, uniósł się gniewem. Z otchłani powstały wielkie wody, potężniejsze niż kiedykolwiek przedtem, pochłaniając obie armie, ich miasta i dorobek. Ziemia zadrżała, wody się wzniosły, a wszyscy mieszkańcy świata w strachu krzyczeli, aż nastała martwa cisza.

Aglos, widząc zniszczenie i rozpacz, wpadł w wielki smutek, a jego łzy płynęły przez trzy tysiąclecia. Z jego smutku powstał deszcz, który nawodnił pustynię, a pustkowie zakwitło bujną roślinnością. Ujrzawszy to, Aglos napełnił się nadzieją i jego serce znowu zajaśniało. Z tej nadziei zrodziło się nowe życie, a wyznawcy Aglosa ponownie zasiedlili Królestwo i rozeszli się na wszystkie strony świata. Barahir, widząc odrodzenie, pokochał dzieło Aglosa i przysiągł, że nigdy więcej nie sprowadzi potopu na świat, aby dać mu szansę trwania we własnej równowadze.