Velizarscy Bogowie

Panteon Bogów Velizarskich skupia się na walce życia i śmierci, która ma kulminować w Kraj Svijeta, wydarzeniu mającym zakończyć losy świata. Bogowie dzielą się na dwie główne grupy: bogów pierwotnych i pozostałych bogów. Bogowie Pierwotni to ci, którzy uczestniczyli w wielkim dziele stworzenia świata, podczas gdy pozostali bogowie są ich potomstwem.

Wierzy się, że świat podzielony jest na dwie połowy. Pierwszą jest Zemlja, którą jest kraina życia. Drugą Noć, która jest krainą śmierci. Dusze rodzą się w Zemlji, aby po śmierci zawędrować do Noci.

Svanterlag jest jednym z trzech Pierwotnych. Stał się panem życia oraz śmierci. Stworzył wszystkie żyjące istoty według swoich upodobań. Jednakże odwrócił się od nich, widząc ich niedoskonałość. Władzę nad życiem przekazał córce, Holce, a nad śmiercią synowi, Kuterlogowi. Sam pogrążył się ws nie, nie mogąc dłużej patrzeć na swoje twory.

Według legendy nadejdzie dzień Kraj Svijeta, kiedy Svanterlag obudzi się ze snu i wypowie wojnę swoim tworom, kończąc wszelkie życie na świecie. Istoty żywe starają się zapobiec jego obudzeniu się, składając codziennie ofiary w kręgach, aby zaspokoić jego potrzeby i utrzymać go we śnie. Svanterlag stworzył ludzi, elfy i krasnoludy, a Ognjen gnomy. Pozostałe rasy nie zotsały stworzone przez bogów Velizarskich.

Kuterlog, syn Svanterlaga, brat Holki, jest władcą śmierci i zamieszkuje krainę zwaną Noć. W tej ponurej krainie znajduje się Szpiczasty Gród, gdzie Kuterlog uroczyście gości dusze tych, którzy za życia osiągnęli swoje cele. Jednak poza Grodem cała Noć jest ponura, a dusze niegodziwców krążą bez celu.

Zazdrosny rolą, która przypadła jej siostrze, Kuterlog stworzył Margolina, Namiestnika Śmierci, który miał zebrać armię niegodziwców i odebrać siostrze, Holce, to, co kocha. W obawie przed tym Holka zbudowała tamę oddzielającą świat żywych od umarłych. Legenda głosi, że podczas Kraj Svijeta Svanterlag zniszczy tę tamę, wywołując chaos w obu światach.

Kuterlog odgrywa istotną rolę w życiu i śmierci. Rodzice proszą go o długie życie dla dziecka lub szybką śmierć, jeśli matka nie przeszła rytuału Holki. Podczas pogrzebów ciała są palone, co uwalnia dusze, a rodzina modli się, aby dusza trafiła do Szpiczastego Grodza. Niektórzy modlą się do Kuterloga w przypadku choroby lub rannych, prosząc o opiekę nad duszą.

Margolin był niegdyś jedną z najbardziej okrutnych dusz błąkających się po Noci, ale Kuterlog przekształcił ją w Boga Wojny. Jako Namiestnik Śmierci, zachęcał istoty żyjące do honorowej walki o swoje racje, a po śmierci zbierał najbardziej honorowe dusze do swojej świty. Margolin dowodził armią dusz niegodziwców, by walczyć z Holką, ale ta z pomocą tamy uniemożliwiła im wejście do Zemlji. Od tamtego czasu Margolin próbuje zniszczyć tę tamę, lecz bezskutecznie.

W ikonografii przedstawiany jest jako starszy, brodaty mężczyzna, a jego oczy płoną ogniem wojny. Trzyma dwa topory skąpane we krwi wrogów. Ludzie modlą się do niego przed bitwą, a dowódcy organizują modlitwy wojska, ofiarowując w ofierze najpotężniejszego wojownika. Po bitwie dusze wędrują do hali Szpiczastego Grodu, gdzie Margolin organizuje pojedynek między nimi, przyjmując duszę zwycięzcy do swojej świty.

Holka, córka Svanterlaga, jest boginią płodności, życia i rodzin. Przedstawiana jest z trzema białymi gołębiami na głowie, symbolizującymi porządek w rodzinach i pomoc w rozwiązywaniu trudności. Jej wizerunek często znajduje się na obrazach, ścianach i rzeźbach, a sama nosi błękitne włosy i przewiewne białe tuniki. W jednej ręce trzyma dziecko, a w drugiej chleb.

Była bardzo skromna i nie chciała konfliktów z bratem, Kuterlogiem. Pomimo jej starań wojna była nieunikniona, co zmusiło ją do zbudowania tamy oddzielającą świat żywych od zmarłych, obawiając się, że Kuterlog zniszczy ją lub że Svanterlag obudzi się ze snu. Wiedząc, że tama nie zapewni wiecznego pokoju wybrała najszlachetniejszego człowieka spośród szlachetnych, który stał się Bogiem i obrońcą życia.

Radomir, po przeprowadzeniu rytuału namaszczenia przez boginię życia, przekształcił się w Obrońcę. Jego ciało otrzymało olśniewającą zbroję i miecz większy od niego samego, a jego oczy zaczęły świecić błękitnym blaskiem. Na jego hełmie wygrawerowane zostały trzy białe gołębie, symbole wyboru przez Holkę i drogi, którą przeszedł w rytuale stając się bogiem.

Modlą się do niego rycerze, oficerowie i giermkowie, którzy choć nie są wojownikami, posiadają szlachetne serca i chcą bronić ojczyzny, rodziny i bliskich. Jego przysłowie, "Cel wojny może być sprawiedliwy, ale środki nigdy", przypomina im o etyce wojennej i wartościach, które powinni reprezentować.

W przyszłości Radomir ma być tarczą istot żywych, gdy Svanterlag obudzi się ze snu, a tama zostanie zniszczona. Legenda głosi, że polegnie w dniu Kraj Svijeta, pokonany w pojedynku przez Kuterloga, po tym jak pokona Margolina w bitwie między żywymi a umarłymi.

Zvonka, drugi z Bogów Pierwotnych, jest personifikacją Natury i Żywiołów. Jest patronką rolnictwa i rolników, którzy zgodnie z zasadami natury uprawiają plony i korzystają z darów, jakie bogini sprowadza do Zemlji. Jej postać często jest utożsamiana z kwiatami, które symbolizują piękno i siłę życia.

W przeciwieństwie do Svanterlaga, Zvonka dostrzega w istotach żywych potencjał i wierzy, że potrzebują one jedynie nauki, aby korzystać ze świata w harmonii. Pomagała ludziom i innym istotom poprzez naukę magii, rolnictwa i polowania. Jest pod ogromnym wrażeniem dokonań Holki i bezgranicznie ją wspiera.

Zvonka kocha się w Kuterlogu romantycznie, jednak ich przynależność do dwóch różnych światów uniemożliwia im bycie razem, co nie przeszkodziło im mieć wspólne dziecko - Ognjena. Według legendy, w czasie Kraj Svijeta Zvonka zabije ukochanego, aby w końcu sama zostać pożartą przez Svanterlaga.

Kadar, trzeci z Bogów Pierwotnych, jest postacią wyjątkowo enigmatyczną. Jest patronem wiedzy tajemnej, ale także oszustw i złodziejstwa. Pod różnymi przebraniami podróżuje po Zemlji i Noci, angażując się w różne zakłady i wygrywając zawsze dzięki swojej sprytnej manipulacji.

Jego działania często mają charakter zaskakujący i podstępny. W przeszłości udało mu się nawet wygrać podstępem zakład z Margolinem, który w ramach przegranej musiał ujawnić mu ukrytą drogę do Szpiczastego Grodu. Wykorzystując tę wiedzę, Kadar pod różnymi postaciami podburzał Kuterloga do konfliktu z siostrą. Jego manipulacje przyczyniły się do wielu ważnych wydarzeń w historii Zemlji i Noci.

Ognjen, syn Zvonki i Kuterloga, był owocem tajemniczego związku między Boginią Natury a Panem Śmierci. Zvonka zawsze ukrywała prawdę o jego ojcostwie, obawiając się konsekwencji i chcąc uchronić syna przed rozczarowaniem oraz potencjalnym zagrożeniem ze strony Radomira. Jednakże Ognjen odziedziczył po obu rodzicach niezwykłe moce i zdolności.

Mimo że urodził się niski, Ognjen wykorzystał swoje zdolności do tworzenia, aby stworzyć nowe istoty - gnomów, które były do niego podobne. Nauczył ich rzemiosła i wspólnie z nimi wznosili imponujące budowle. Jego pracowitość i talent zostały docenione przez społeczność, która zaczęła oddawać mu cześć jako bogu rzemieślników i ciężko pracujących.

Gdy pojawiło się zagrożenie ze strony Kuterloga, Holka poprosiła Ognjena o stworzenie tamy, która miała powstrzymać istoty Nocy przed wtargnięciem do świata żywych.

Podczas Kraj Svijeta, Svanterlag ujawnia Ognjenowi prawdę o jego ojcostwie, co wywołuje burzę emocji w sercu boga. W przypływie gniewu i żalu niszczy tamę, co prowadzi do wybuchu wojny między światem żywych a martwych. Śmierć rodziców Ognjena pogrąża go w nieopisanym smutku i rozpaczy, a jego serce pęka na pół. Z żalu i cierpienia zamienia się w kamień, stając się jednym z symboli tragedii Kraj Svijeta.

Kraj Svijeta to mityczne wydarzenie w świecie Velizarskich Bogów, które odnosi się do czasu, gdy Svanterlag, Śpiący Bóg, przebudzi się ze snu i zmieni bieg historii Zemlji, czyli świata, w którym żyją istoty żywe.

Legenda głosi, że Kraj Svijeta nadejdzie w momencie, gdy Svanterlag wyjdzie ze snu, by ocenić swoje stworzenia i zadecydować o ich losach. Według przekazu ludowego, w dniu Kraj Svijeta Svanterlag wyzwoli chaos i unicestwi wszelkie życie na Zemlji, co oznaczać będzie koniec świata, takiego jakiego znają jego mieszkańcy.

W trakcie Kraj Svijeta ludzie i istoty żywe starają się przetrwać lub przeciwdziałać nieuniknionemu końcowi. Dla wielu wiernych Svanterlagowi jest to czas modlitw i ofiar, w których próbują przekonać boga do oszczędzenia ich lub ich bliskich. Niektórzy wierzą, że Kraj Svijeta może być odroczony lub złagodzony poprzez zbiorową akcję lub pokutę za grzechy.

To wydarzenie jest pełne dramatycznych opowieści, mitycznych symboli i emocji. Wielu wierzy, że losy całego świata zależą od decyzji Svanterlaga podczas Kraj Svijeta, co czyni tę legendę jednym z najważniejszych mitów w kulturze Velizarów.

Religia bogów Velizarskich przez wiele lat była uznawana za pozostałe otaczające religię na Amarancie za herezję ze względu na mnogość praktyk religijnych, które uchodzą za barbarzyńskie, a czasami nieludzkie, wliczając w to krwawe ofiary ze zwierząt oraz ludzi. Największym przeciwnikiem bogów velizarskich byli wyznawcy Aglosa, którzy ogłosili przeciwko nim Drogę Słońca w czasie III Wojny Arauleńskiej. Wyznawanie Kuterloga lub Margolina było bardzo popularne za czasów rządów nekromantów w Vuldarze.

Dopiero po wielu latach religia została powszechnie zaakceptowana.

Szeptuchy stanowią ważny element kultu Starych Bogów, pełniąc rolę pośredników między ludźmi a boską mocą. Ich tajemnicze umiejętności oraz niezwykłe zdolności magiczne budzą szacunek i respekt w społecznościach, w których działają. Jednakże ich praktyki są często otoczone kontrowersjami i tajemnicą, co buduje ich reputację jako postaci niebezpiecznych i potężnych.

Szeptuchy nie tylko oferują pomoc w rozwiązywaniu problemów ludzi, ale również wymagają odpowiedniej zapłaty za swoje usługi. Cena, którą wyznaczają, jest proporcjonalna do trudności problemu i musi być uregulowana, aby uniknąć konsekwencji związanych z niezaspokojeniem żądania szeptuchy. Istnieje jednak pewne ryzyko, które towarzyszy odwiedzinom u szeptuchy, a to, co się daje w zamian, może również zostać odebrane, jeśli umowa nie zostanie spełniona.

Jednym z najbardziej kontrowersyjnych aspektów praktyk szeptuch jest prośba o pierwszą córkę w zamian za udzieloną pomoc. To niezwykłe żądanie, które może wydawać się krzywdzące i moralnie wątpliwe, budzi wiele pytań i wątpliwości. Jednak uczennice wybierane spośród tych dziewcząt mają szansę na zdobycie potężnych zdolności magicznych i kontynuację dziedzictwa szeptuchy, co przyciąga wiele osób gotowych poddać się takiemu wymogowi.

Proces wyboru następczyni szeptuchy jest otoczony tajemnicą, co sprawia, że jest to jeszcze bardziej enigmatyczne i fascynujące dla społeczności. Brak jasnych informacji na ten temat buduje atmosferę tajemnicy i magii wokół praktyk szeptuch, co dodatkowo wzmacnia ich pozycję jako postaci zasługujących na szacunek i czci w społeczności.

Wołchowie różnią się od Szeptuch w jednym znaczącym aspekcie: władają oni wyjątkowym rodzajem magii, który umożliwia im zaglądanie w przyszłość. Przepowiednie, jakie otrzymują, są jednak często niejasne i mylące, dlatego potrzebują one pomocy kobiety, która została wyszkolona przez Szeptuchę, aby móc trafniej przewidywać przyszłość. Zazwyczaj są to młode dziewczyny, które także posiadają dar jasnowidzenia. Wołch odbywa stosunek seksualny ze swoją kobietą, podczas którego oboje doświadczają wizji, które są znacznie bardziej wyraźne i dokładne.

Każdy Wołch musi znaleźć swoją przeznaczoną kobietę - kiedy udaje się do Szeptuchy, ta przedstawia mu wszystkie dziewczęta, a następnie musi nadejść moment, kiedy jedna z nich musi uznać Wołcha za swego partnera. Zdarza się, że Wołch odchodzi od Szeptuchy z pustymi rękami. Kapłani ci nie szkolą swoich następców, gdyż wybieraniem Wołchów zajmują się sami bogowie. Aby poznać ich wyrok przy narodzinach dziecka, odprawiany jest obrzęd mający na celu przewidzenie przeznaczenia dziecka. Wtedy modlono się do Holki oraz składano im specjalne ofiary przygotowane przez rodziców dziecka. Wtedy to, w wizji jednego z kapłanów, ukazywał się znak obwieszczający, że to dziecko należy do bogów i będzie w przyszłości Wołchem.

Wołchowie często pełnią służbę na dworach szlacheckich. Co ciekawe, Wołchowie są częścią Srebrnomarchijskiego odłamu wiary w Aglosa jako element zapożyczony w religii Velizarskich Bogów.

Noc Kupały w religii bogów Velizarskich jest jednym z najważniejszych i najbardziej uroczystych świąt obchodzonych przez wyznawców tej wiary. To święto obchodzone jest zazwyczaj na przełomie czerwca i lipca, w czasie letniego przesilenia, kiedy noc jest najkrótsza, a dzień najdłuższy. Noc Kupały jest czasem pełnym magii, radości oraz obrzędów mających na celu przyciągnięcie obfitości, ochrony i płodności.

Podczas Nocy Kupały, ludność zwykle zbiera się na polach, w lesie lub nad rzeką, gdzie przygotowuje wielkie ogniska. Ogniska te mają symbolizować siłę Słońca, które w tym dniu osiąga swoje szczytowe ciepło i siłę. Ludzie tańczą wokół ogniska, śpiewają pieśni, a czasem wykonują obrzędy o charakterze magicznym.

Jednak dla obcych spoza kręgu kulturowego, święto to może wyglądać bardziej jak orgia niż obrządki. Ludzie uprawiają seks na potęgę, dosłownie każdy z każdym, co jest integralną częścią rytuału. Wierzono, że akty miłosne podczas Nocy Kupały mają szczególną moc, przynoszącą płodność, szczęście i ochronę przed złem.

Ważnym aspektem obchodów Nocy Kupały jest również skakanie przez ogień. Wierzono, że przechodzenie przez płomienie zapewni oczyszczenie z grzechów, ochronę przed złymi duchami oraz przyniesie szczęście w nadchodzącym roku. Większość osób wierzyła, że odwaga i determinacja w skakaniu przez ogień przyczyniają się także do siły i zdrowia w przyszłości.

Oprócz tego, podczas Nocy Kupały odbywają się różnego rodzaju obrzędy wróżebne, mające przewidzieć przyszłość, szczególnie w kwestiach miłosnych. Ludzie także wspólnie spożywają posiłki przygotowane z plonów rolnych, aby podziękować bogom za obfitość.

Noc Kupały w religii bogów Velizarskich jest więc czasem radości, wspólnoty oraz kontaktu z naturą i siłami nadprzyrodzonymi, mającymi wpływ na ludzkie życie i losy, choć dla obcych może jawić się jako wyrazita orgia seksualna.

Hangarok to jedno z najważniejszych świąt obchodzonych w kulcie velizarskich bogów. To uroczystość, która symbolizuje nowy rok oraz nadchodzące zmiany. Święto to jest okazją do świętowania, wspólnego biesiadowania i refleksji nad mijającym rokiem, a także przyszłymi wyzwaniami.

Podczas Hangaroku ludność zbiera się na wielkich biesiadach organizowanych na polach lub w wielkich salach, bogato nakrytych stołach. Spożywane są wykwintne posiłki, a kielichy wina krążą wesoło między uczestnikami. Muzyka, taniec i śpiew tworzą radosną atmosferę, w której ludzie cieszą się z nowych początków i nadziei na przyszłość.

Jednak zwieńczeniem Hangaroku jest grupowa kołysanka, która ma głębokie znaczenie symboliczne. W trakcie tego symbolicznego obrzędu wszyscy uczestnicy spotkania zatrzymują się na chwilę z biesiadowaniem, by stanąć w okręgu i zacząć wspólnie śpiewać kołysankę. Ta kołysanka ma przypominać o przyszłym dniu, który według legendy oznaczać będzie Kraj Svijeta, czyli dzień, w którym Svanterlag obudzi się ze snu, a świat dobiegnie końca. Jest to moment refleksji nad nietrwałością życia i przypomnienie o potrzebie zachowania pokory wobec sił nadprzyrodzonych.

Hangarok jest więc nie tylko okazją do radości i świętowania nowego roku, ale również czasem głębszej refleksji nad przemijaniem i znaczeniem życia w kontekście mitycznych wierzeń velizarskich bogów.

Święto Boskiego Narodzenia, obchodzone w środku lipca, jest jednym z najważniejszych świąt w kulturze velizarskiej. To dzień, w którym według legendy narodził się Radomir Obrońca, bóg stworzony przez boginię Holkę w celu ocalenia ludzkości podczas nadchodzącego Kraj Svijeta.

Obchody rozpoczynają się zazwyczaj od uroczystej ceremonii w świątyniach poświęconych Starym Bogom, gdzie kapłani i wierni modlą się i składają ofiary dla bogów, dziękując za dar życia i nadzieję na przyszłość. Następnie odbywają się uroczyste procesje, w których ludzie śpiewają hymny ku czci Radomira oraz innych bogów.

Podczas tego święta społeczności zwykle organizują wspólne ucztowanie i biesiadowanie, na którym podawane są wykwintne potrawy i napoje. To czas, gdy rodziny zbierają się razem, aby celebrować narodziny Radomira i wspólnie cieszyć się z obecności swoich bliskich.

W niektórych regionach Boskiego Narodzenia to również czas wyjątkowych widowisk teatralnych, tańców i przedstawień, które opowiadają historie związane z życiem Radomira i jego bohaterskimi czynami.

Ogólnie rzecz biorąc, Boskie Narodzenie jest dniem radości, nadziei i wspólnoty, gdy ludzie celebrują narodziny Obrońcy i wierzą, że jego przybycie przynosi im nadzieję na lepszą przyszłość i ochronę przed nadchodzącym Kraj Svijeta.

• Bogowie Velizarscy inspirowani są bogami słowiańskimi;

• Boskie Narodzenie inspirowane jest bożym narodzeniem.