Vuldarowie

Vuldarowie to grupa etniczna wywodząca się z Velizarów, którzy osiedlili się na Półwyspie Vuldarskim. Ich kultura i tożsamość zostały ukształtowane przez surowe warunki życia na tych ziemiach oraz wpływ wielkich wydarzeń historycznych, takich jak władza nekromantów, konflikty zewnętrzne i wewnętrzne przemiany polityczne.

Religia Starych Bogów wywodzi się z wiary Velizarskich Bogów, która towarzyszyła Velizarom podczas ich wędrówki na Półwysep Vuldarski. W nowym środowisku, pod wpływem odmiennych warunków i doświadczeń, wiara ta uległa ewolucji, tworząc odrębny kult Starych Bogów. Wraz z upływem czasu Velizarowie zamieszkujący półwysep przekształcili się w Vuldarów – nową grupę etniczną, której tożsamość nierozerwalnie wiąże się z wiarą w Starych Bogów.

Język vuldarski wywodzi się z języka velizarskiego, będąc jego rozwiniętą i odrębną odmianą, wzbogaconą o wpływy kulturowe i historyczne, jakie pojawiły się w regionie Półwyspu Vuldarskiego.

Kultura Vuldarów jest silnie zakorzeniona w tradycjach wojennych i feudalnych. Ludność Półwyspu Vuldarskiego charakteryzuje się butnością, odwagą i niezłomnością, wynikającymi z długiej historii konfliktów oraz trudnych warunków życia. Społeczeństwo vuldarskie ceni honor, lojalność oraz gotowość do walki w obronie swojej ziemi i wartości.

Pomimo surowej natury, Vuldarowie są również znani z gościnności i silnego poczucia wspólnoty. Tradycja nakazuje przyjmowanie gości z otwartymi ramionami, zwłaszcza tych, którzy przybywają w pokoju. Wspólne uczty, często obfitujące w lokalne potrawy i trunki, są ważnym elementem życia społecznego.

Kuchnia Vuldarów wywodzi się z tradycji velizarskiej i opiera się na prostych, sycących potrawach, które mają dostarczać energii w trudnych warunkach życia. Dominuje w niej mięso, warzywa korzeniowe oraz chleb pieczony na zakwasie. Popularne są także kiszonki i sery, a napoje alkoholowe, takie jak wódka i miód pitny, odgrywają istotną rolę w uroczystościach i spotkaniach towarzyskich.

Społeczeństwo Vuldarów jest silnie zhierarchizowane, z dominującą rolą szlachty, która odgrywa kluczową rolę w zarządzaniu ziemią i prowadzeniu wojen. Magnateria, stanowiąca najbogatszą i najbardziej wpływową warstwę, kontroluje rozległe majątki ziemskie i zamki, a także kształtuje politykę wewnętrzną regionu. Mieszczaństwo zajmuje się handlem i rzemiosłem, choć jego wpływy polityczne są ograniczone. Chłopi stanowią większość społeczeństwa i często są związani pańszczyzną.

Mniejszości etniczne, w tym leśne elfy, także zamieszkują Półwysep Vuldarski, jednak nie posiadają odrębnych przywilejów.

Brutalność Vuldarów wynika z ich surowego stylu życia i długiej historii konfliktów. Wychowywani w duchu twardości i bezkompromisowości, nie uznają zasad honorowej walki, jeśli nie przynosi to przewagi. Zasadzki, okaleczanie przeciwników i bezwzględna taktyka to standardowe metody vuldarskich wojowników, a ich bezlitosna reputacja często prowadzi do poddaństwa wrogów ze strachu przed zemstą.

Podczas konfliktów Vuldarowie słyną z pacyfikacji opornych miast i osad, paląc wsie i mordując ludność cywilną. Ich kultura gloryfikuje siłę i okrucieństwo – rytuały przejścia często testują odporność na ból, a brutalne egzekucje zdrajców są codziennością.

Choć ich metody bywają ekstremalne, Vuldarowie postrzegają brutalność jako konieczność wynikającą z realiów ich świata, a nie cel sam w sobie. Dla nich przetrwanie jest najważniejsze – zarówno w walce, jak i w życiu codziennym, a bezwzględność stanowi nieodłączny element ich tożsamości.

Tzarat Vuldarski był państwem, które miało zjednoczyć rozdrobnione księstwa vuldarskie pod jednym sztandarem i zapewnić stabilność regionowi. Jego założycielem był książę Trokhym Yanchuk, który po zwycięstwie w Wielkiej Wojnie Vuldarskiej ogłosił się tzarem i stworzył silnie scentralizowaną monarchię absolutną. Początkowo państwo przeżywało okres względnego rozwoju i reform wojskowych, jednak ambitne plany ekspansji zakończyły się porażkami, co osłabiło pozycję władców.

Wkrótce realną władzę w Tzaracie przejął Kult Nekromantów, który zdominował politykę i społeczeństwo, a rządząca dynastia Zakharovów stała się ich marionetką. Tzarat stopniowo przekształcił się w państwo terroru, gdzie propaganda gloryfikowała śmierć, a nieumarli byli wykorzystywani jako siła robocza i wojskowa. Choć nekromanci przez pewien czas umacniali pozycję Vuldaru, ich rządy doprowadziły do izolacji międzynarodowej, a brutalne represje wobec ludności wewnętrznie osłabiły państwo. Ostatecznie Tzarat upadł w trakcie II Wojny Amarantu.

Nekromanci odegrali kluczową rolę w historii Vuldaru, wpływając zarówno na jego politykę, społeczeństwo, jak i kulturę. Początkowo byli tajemniczą i marginalną grupą, lecz z czasem ich rosnące wpływy doprowadziły do przekształcenia Tzaratu Vuldarskiego w państwo zdominowane przez nekromantyczną elitę. Ród Zakharovów, który przejął władzę nad Tzaratem, stał się marionetką Kultu Nekromantów, co skutkowało centralizacją władzy, terrorem wobec ludności oraz niemal religijnym kultem śmierci. Propaganda nekromantów głosiła, że śmierć nie jest końcem, lecz początkiem nowej egzystencji, a zmarli powinni nadal służyć Vuldarowi jako nieumarli żołnierze i robotnicy.

Pod rządami nekromantów Tzarat Vuldarski stał się jednym z najbardziej izolowanych i znienawidzonych państw Amarantu. Wykorzystanie nieumarłych jako siły roboczej i żołnierzy sprawiło, że sąsiednie mocarstwa, takie jak Araulen i Hintervold, traktowały go jako zagrożenie, dążąc do jego osłabienia. Wewnętrzna sytuacja również uległa destabilizacji – choć elita magnacka czerpała korzyści z rządów nekromantów, ludność Vuldaru cierpiała pod jarzmem tyranii i ciągłych represji. Zwykli mieszkańcy żyli w strachu przed wcieleniem do armii nieumarłych lub poświęceniem w rytuałach, a każda forma buntu była brutalnie tłumiona.

Upadek Kultu Nekromantów w wyniku Okupacji Arauleńskiej nie oznaczał jednak końca ich wpływów. Po rozbiorach Vuldaru nekromanci zeszli do podziemia, lecz ich idee przetrwały wśród ludności, zwłaszcza w regionach dotkniętych hazardzkimi czystkami etnicznymi. Współczesna Vuldarska Burza umożliwiła im powrót na scenę polityczną – w Volokinie narodził się nowy przywódca, Nekrokról, który twierdzi, że płynie w nim krew dawnych tzarów. Dzięki nieustannie rosnącej armii nieumarłych nekromanci ponownie stali się jedną z najpotężniejszych sił na Półwyspie Vuldarskim, co jeszcze bardziej zaostrzyło i tak już chaotyczną sytuację polityczną regionu.

Vuldarska Burza to trwający do dziś okres nieustannych konfliktów, chaosu politycznego i walk o władzę na Półwyspie Vuldarskim, który rozpoczął się po upadku Tzaratu Vuldarskiego. Rozpad centralnej władzy i rozbiory Vuldaru, dokonane przez Hintervold i Hazard, doprowadziły do podziału regionu na liczne frakcje, z których każda dąży do realizacji własnych ambicji politycznych, religijnych i terytorialnych. Podziały te zostały dodatkowo pogłębione przez ingerencję zagranicznych mocarstw, które wykorzystały niestabilność regionu do prowadzenia własnej polityki.

Sytuacja jeszcze bardziej skomplikowała się po III Wojnie Amarantu, kiedy Vuldarczycy, korzystając z Hintervoldzkiej Rewolucji, odzyskali część ziem i uzyskali pewną niezależność. Pierwszy Szczyt Amarantu w Silmaaroonie uznał rozbiory Vuldaru za nielegalne, lecz brak silnej władzy centralnej doprowadził do powstania wielu konkurencyjnych państw i frakcji, takich jak Hodoperk, Velizariya, Sojusz Wolnego Vuldaru czy Trójrzecze.

Dodatkowo w Volokinie odrodził się Kult Nekromantów, który pod wodzą tajemniczego Nekrokróla ponownie zdobył wpływy i stał się jednym z głównych graczy w konflikcie. Vuldarska Burza nie jest jedynie wojną domową – to także arena rywalizacji między większymi mocarstwami, w tym Hintervoldem, Araulenem i Hazardem, które starają się wpłynąć na przebieg wydarzeń. Chaos i walki na półwyspie trwają do dzisiaj, a każda ze stron wciąż walczy o swoją wizję przyszłości Vuldaru, co sprawia, że region pozostaje jednym z najbardziej niestabilnych miejsc w Amarancie.

Systemy polityczne Vuldarów opierają się głównie na monarchii feudalnej i absolutnej, gdzie lokalne państwa i księstwa są zarządzane przez władców utrzymujących swoje rządy dzięki rozbudowanemu systemowi lennemu. Władza w regionie jest silnie hierarchiczna, a lojalność wasali odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu stabilności. Wojna, spiski i rywalizacja między rodami są powszechnymi zjawiskami, które często prowadzą do konfliktów o ziemię, tytuły i wpływy polityczne.

W czasach Tzaratu Vuldarskiego, najwyższą władzę sprawowali Tzarowie, którzy formalnie rządzili jako absolutni monarchowie. Ich pozycja była wzmacniana przez kult religijny, który przedstawiał ich jako wybrańców Starych Bogów. W rzeczywistości jednak, zwłaszcza pod rządami rodu Zakharov, Tzarowie stali się marionetkami Kultu Nekromantów, który faktycznie kontrolował politykę państwa. Nekromanci zarządzali krajem w sposób brutalny i despotyczny, skupiając się na własnych interesach, podczas gdy społeczeństwo coraz bardziej pogrążało się w biedzie i analfabetyzmie.

Magnateria, która kontroluje ogromne majątki ziemskie i zamki, żyje w luksusie, podczas gdy reszta społeczeństwa zmaga się z nędzą. Chłopi, drobni rzemieślnicy i mieszkańcy miast są przytłoczeni wysokimi podatkami, przymusową służbą wojskową i uciskiem ze strony możnych. Vuldarskie społeczeństwo jest w większości skrajnie niewyedukowane, ponieważ przez wieki władcy celowo ograniczali dostęp do nauki, obawiając się, że bardziej świadomi poddani mogliby zagrozić ich rządom. Szkoły i uniwersytety to rzadkość, a umiejętność czytania i pisania jest przywilejem wyłącznie elit.

Mimo dążeń do centralizacji władzy, magnateria nadal posiada znaczące przywileje i wpływy, często konkurując z monarchami o kontrolę nad poszczególnymi regionami. Wielu Vuldarów ceni autorytet silnych przywódców, co sprawia, że polityczna scena regionu jest pełna intryg, zdrad, zmieniających się sojuszy i brutalnych walk o władzę. Nawet w miastach, gdzie rozwija się życie intelektualne i artystyczne, polityka pozostaje areną nieustannej rywalizacji między frakcjami i stronnictwami, dążącymi do przejęcia kontroli nad kolejnymi obszarami Półwyspu Vuldarskiego.

Religia odgrywa kluczową rolę w życiu Vuldarów, kształtując ich światopogląd, zwyczaje oraz strukturę społeczną. Większość Vuldarów wyznaje kult Starych Bogów, który jest bezpośrednim spadkobiercą dawnej wiary Velizarskich Bogów. To religia silnie związana z wojną, honorem i naturą, odzwierciedlająca brutalne realia życia na Półwyspie Vuldarskim.

W czasach Tzaratu Vuldarskiego Kult Nekromantów stał się oficjalną religią państwową, brutalnie narzucając swoje dogmaty i eliminując przeciwników. Po jego upadku kult ten osłabł, ale nigdy nie został całkowicie zniszczony.

Współczesny Vuldar jest religijnie podzielony – w zachodnich regionach rozpowszechnił się kult Świętej Trójcy, a w Hodoperku, kontrolowanym przez Hintervold, dominuje kult Goddejki, stanowiący część szerszego systemu wierzeń Bogów Amarantiańskich.

Religia Starych Bogów, wywodząca się z wiary Velizarskich Bogów, jest głęboko zakorzeniona w życiu Vuldarów. Jej podstawą jest cykliczny konflikt życia i śmierci, który kulminuje w Kraj Svijeta – ostatecznym końcu świata. Panteon składa się z bogów pierwotnych i ich potomków, a centralną postacią jest Svanterlag, Śpiący Bóg, który według wierzeń kiedyś obudzi się i zniszczy świat. Kult Starych Bogów w Vuldarze przetrwał liczne represje i próby jego wykorzenienia, a rytuały, ofiary i święta odgrywają kluczową rolę w podtrzymywaniu jego mocy.

Religia ta przez wieki była uznawana za brutalną i archaiczną przez otaczające ją cywilizacje, zwłaszcza przez wyznawców Aglosa, którzy w przeszłości prowadzili przeciwko niej wojny religijne. Jej wyznawcy składają ofiary w kręgach, aby utrzymać Svanterlaga we śnie, a wojownicy modlą się do Margolina, Namiestnika Śmierci, aby zapewnić sobie chwalebną śmierć i miejsce w Szpiczastym Grodzie. Kultura religijna Vuldarów jest pełna mistycyzmu, a kapłani, tacy jak Szeptuchy i Wołchowie, pełnią rolę pośredników między światem ludzi a bogami.

Mimo prób przekonwertowania Vuldarów przez Araulen i Hintervold, kult Starych Bogów nigdy nie został całkowicie wyparty. Na wschodzie półwyspu pozostaje dominującą religią, a nawet w regionach pod wpływem obcych kultur wielu Vuldarów wciąż oddaje cześć dawnym bóstwom w ukryciu.

Kult Nekromantów narodził się w czasach Tzaratu Vuldarskiego, gdy nekromanci przejęli władzę i uczynili śmierć narzędziem politycznym i społecznym. Opierał się na wierze, że Kuterlog, Pan Śmierci, oraz jego Namiestnik Margolin powinni rządzić światem, a życie jest jedynie etapem przed służbą w wiecznej armii zmarłych. Kult ten uzasadniał okrutne praktyki, takie jak tworzenie nieumarłych, składanie ofiar z ludzi oraz systematyczne podporządkowywanie żywych martwym.

Pod panowaniem nekromantów religia ta stała się oficjalnym kultem państwowym, a jej kapłani, nekromanci, sprawowali realną władzę nad społeczeństwem. Ludność była indoktrynowana propagandą, a władcy Tzaratu prezentowali się jako boscy namiestnicy śmierci. Mimo brutalności kult miał wielu zwolenników wśród najuboższych warstw społeczeństwa, które wierzyły, że po śmierci dostąpią zaszczytu służby w nieumarłych armiach Kuterloga.

Choć okupacja arauleńska oficjalnie zdelegalizowała kult i zniszczyła jego struktury, nekromanci nie zniknęli. Po upadku Tzaratu część jego wyznawców przeszła do podziemia, a w Volokinie odrodził się jako ruch oporu przeciwko władcom Vuldaru. Dziś nekromanci walczą o odzyskanie półwyspu, a wielu Vuldarów, w obliczu chaosu i biedy, znów zwraca się ku ich naukom, widząc w nich szansę na odbudowę dawnej potęgi.

Obce kulty na Półwyspie Vuldarskim pojawiły się na skutek ekspansji Araulenu i Hintervoldu, które próbowały zaszczepić na półwyspie swoją religię. Na zachodzie Vuldaru osiedlili się misjonarze Świętej Trójcy, a w Hodoperku Hintervold narzucił kult Goddejki, związany z porządkiem, bogactwem i manipulacją. Mimo że te religie nie wyparły całkowicie kultu Starych Bogów, zyskały wielu wyznawców, szczególnie wśród elit i mieszczan.

Święta Trójca, z Barahirem jako bogiem równowagi, Aglosem jako symbolem sprawiedliwości i Elfrit jako uosobieniem mroku, przyjęła się zwłaszcza w miastach niegdyś kontrolowanych przez Araulen. Władcy, którzy dążyli do centralizacji i podporządkowania sobie magnaterii, często wspierali Kościół Aglosa, widząc w nim narzędzie do legitymizacji swojej władzy. Podobnie w Hodoperku, który pozostaje pod silnym wpływem Hintervoldu, kult Goddejki stał się oficjalną religią i odgrywa kluczową rolę w polityce państwa.

Mimo obecności obcych religii, Vuldarowie pozostają nieufni wobec ich dogmatów i często łączą je z własnymi wierzeniami. Święta Trójca i Goddejka są postrzegane bardziej jako systemy polityczne niż duchowe, a wielu Vuldarów traktuje je jako narzędzie dominacji obcych mocarstw. W regionach pod wpływem tych kultów nadal praktykuje się stare obrzędy, a kościoły i świątynie często istnieją obok dawnych miejsc kultu Starych Bogów.

• Hodoperk
• Kresy
• Legiomorze
• Trójrzecze
• Tzarat Vuldarski
• Velizariya

• Król Verisław Vovkiv
• Książę Yaropełk Vovkiv
• Sorokin Fyodorovich
• Yakiv Zakharov
• Zaran