Welaria

Welaria to niska roślina o grubych, mięsistych liściach w kolorze popielatozielonym, pokrytych lepkim nalotem. Z jej łodyg wyrastają ciemnofioletowe kwiaty, które otwierają się jedynie nocą. Cała roślina emanuje charakterystycznym, cierpkim zapachem przypominającym kadzidło – zapach ten intensyfikuje się po uszkodzeniu liści.

Substancje czynne Welarii działają szybko i skutecznie, blokując sygnały bólu wysyłane przez układ nerwowy. Z tego powodu wykorzystywana jest głównie w dekoktach do leczenia ciężkich urazów, operacji oraz stanów skrajnego wyczerpania. Już niewielka dawka przynosi wyraźne ukojenie, ale zbyt częste stosowanie prowadzi do silnego uzależnienia, otępienia i apatii.

Welaria rośnie wyłącznie w glebach o wysokiej wilgotności i dużym stężeniu popiołu organicznego. To czyni ją rośliną niezwykle rzadką i trudną do uprawy poza środowiskiem naturalnym.

Najczęściej spotykana jest w podziemiach świątyń Aglosa, gdzie – zgodnie z obrzędami tej religii – ciała zmarłych są spalane, a ich popioły zakopywane w ziemi. Taka ziemia staje się idealnym środowiskiem dla Welarii, która od pokoleń porasta święte krypty i okolice grobowców. Wierni Aglosa wierzą, że roślina ta czerpie siłę z ofiary i czystości ducha zmarłego.

W religii Świętej Trójcy, szczególnie w kulcie Aglosa, Welaria uznawana jest za symbol opieki zmarłych nad żywymi. Jej pojawienie się w miejscu pochówku traktowane bywa jako znak, że duchy przodków czuwają nad rodziną. Uważa się, że to właśnie dzięki ich obecności roślina może kiełkować, a jej działanie niesie ukojenie niczym błogosławieństwo z zaświatów.

Kapłani często umieszczają zasuszoną Welarię w amuletach, traktując ją jako talizman ochronny, który ma zapewnić spokój duszy i ulgę w cierpieniu.

Z liści i kwiatów Welarii pozyskuje się lepki wyciąg, który przetwarza się głównie w formie dekoktów. Roślina jest trudna do przechowywania i wyjątkowo podatna na skażenie – dlatego przed użyciem należy ją dokładnie oczyścić i precyzyjnie odważyć.

Ze względu na ryzyko uzależnienia, preparaty zawierające Welarię są ściśle reglamentowane przez organnizacje alchemiczne i objęte zakazem wolnej sprzedaży w wielu regionach Angvalionu.

Mimo restrykcji, Welaria znajduje zastosowanie w czarnym rynku jako nielegalny narkotyk, szczególnie w postaci suszu, ekstraktów lub domowych wywarów.

Najczęściej sięgają po nią:

• weterani wojenni, którzy nie są w stanie poradzić sobie z chronicznym bólem pourazowym,

• robotnicy, żyjący z ciężkiej pracy fizycznej,

• osoby cierpiące na trwałe schorzenia, dla których Welaria bywa jedyną ulgą.

Jej długotrwałe stosowanie prowadzi do silnej psychicznej i fizycznej zależności – użytkownik staje się apatyczny, ospały, a jego ciało stopniowo odwyka od naturalnych reakcji bólowych, co czyni każdy kontakt z rzeczywistością jeszcze trudniejszym.

W skrajnych przypadkach notowano przypadki śmierci z powodu zatrzymania oddechu, jeśli użytkownik przyjął zbyt dużą dawkę w stanie wyczerpania.