Arno Jean Stoneblade

Arno to człowiek niezwykle ambitny i zdeterminowany, którego życie ukształtowała ciężka praca oraz nieustanne dążenie do rozwoju. Od młodości kierował się zasadą, że prawdziwa wartość tkwi w wiedzy i umiejętnościach, a nie w odziedziczonych przywilejach. Dzięki temu stał się osobą niezwykle pragmatyczną, potrafiącą dostrzegać szanse tam, gdzie inni widzieli jedynie przeszkody. Nie bał się ryzyka i często podejmował odważne decyzje, które przynosiły mu sukces, ale też wymagały konsekwencji i chłodnej kalkulacji.

Mimo że jego działania często podporządkowane były interesom i rozwojowi, Arno nie był wyzuty z emocji. Cenił lojalność i ufał jedynie nielicznym, jednak wobec tych, którzy zyskali jego szacunek, pozostawał wierny i gotów do daleko idących poświęceń. W relacjach międzyludzkich był opanowany i małomówny, ale jego słowa zawsze miały wagę – nie lubił pustych rozmów i niepotrzebnego blichtru. Cechowała go również pewna surowość, wynikająca z lat spędzonych w górnictwie, gdzie liczyła się konkretność i skuteczność.

Arno potrafił doskonale odnaleźć się w świecie polityki i biznesu, ale nie był człowiekiem, który czerpał satysfakcję jedynie z władzy. Cenił ludzi utalentowanych i pracowitych, chętnie wspierał tych, którzy wykazywali inicjatywę i pomysłowość. Jednocześnie nie miał litości dla niekompetencji, zdrady czy marnotrawstwa – dla niego każdy musiał wnosić wartość do wspólnego przedsięwzięcia. W jego podejściu do życia dominowała filozofia działania – nie czekał na okazje, lecz sam je tworzył.

Pod twardą i zdystansowaną powierzchownością krył się jednak człowiek o silnym poczuciu obowiązku wobec rodziny i bliskich. Jego miłość do Lily była szczera i głęboka, a ich związek stanowił dla niego kotwicę w świecie pełnym wyzwań i niebezpieczeństw. Choć życie nauczyło go ostrożności i nieufności, wciąż kierował się pewnym kodeksem honorowym, który nie pozwalał mu porzucać tych, na których mu zależało. Arno był człowiekiem czynów, który budował swoją pozycję nie na pięknych słowach, lecz na realnych dokonaniach.

Arno Jean Stonebalde to człowiek o wyrazistej i szlachetnej aparycji, która od razu przyciąga uwagę. Ma oliwkowy kolor skóry, charakterystyczny dla Aspińczyków Sumerskich. Arno ma gęste, ciemnobrązowe włosy, starannie ułożone, co podkreśla jego dbałość o wygląd.

Jego twarz ma delikatne, ale wyraziste rysy, z prostym nosem, pełnymi ustami i wyraźnymi kośćmi policzkowymi. Jego oczy, ciemne i przenikliwe, wyrażają inteligencję i bystrość umysłu. Uśmiech, który często gości na jego twarzy, dodaje mu uroku i przyjaznego wyglądu.

Arno ubrany jest w elegancki strój, który łączy w sobie elementy zarówno praktyczności, jak i wyrafinowania. Nosząc bogato zdobioną tunikę w kolorach zieleni i burgunda, podkreśla swój status i pochodzenie. Jego ubiór jest dopełniony złotymi akcentami, które dodają mu prestiżu i wskazują na jego wysoką pozycję społeczną. Na ramionach ma narzuconą pelerynę, która swobodnie opada, nadając mu jeszcze bardziej majestatycznego wyglądu.

Jego postawa jest pełna pewności siebie, z lekkim uśmiechem na twarzy, który sugeruje, że jest osobą towarzyską i otwartą na innych.

Obok Arno zawsze stoi duży pies, Hugo, jego wierny towarzysz. Zwierzę jest dobrze zbudowane i emanuje spokojem oraz lojalnością. To dodatkowo podkreśla przyjazną i zrównoważoną naturę Arno, który dba nie tylko o siebie, ale również o swoich towarzyszy.

Całość jego wyglądu wskazuje na osobę, która jest zarówno wykształcona, jak i praktyczna. Arno Jean Stonebalde łączy w sobie cechy inteligencji, elegancji i przyjazności, co czyni go wyjątkowym i cenionym członkiem swojej społeczności. Jego oliwkowa skóra, ciemne włosy i elegancki strój doskonale odzwierciedlają jego aspińskie pochodzenie oraz wysoki status.

Arno od młodych lat wykazywał się smykałką do interesów, dostrzegając potencjalne okazje tam, gdzie inni widzieli tylko przeszkody. Jego umiejętność przewidywania trendów gospodarczych oraz znajdowania innowacyjnych rozwiązań pozwoliła mu stworzyć rozległe imperium handlowe obejmujące górnictwo, hutnictwo, jubilerstwo i transport. Doskonale rozumiał mechanizmy rynku, umiejętnie negocjował warunki umów i potrafił maksymalizować zyski, przy jednoczesnym minimalizowaniu ryzyka. Jego zdolność do adaptacji i wychodzenia poza utarte schematy sprawiła, że stał się jednym z najpotężniejszych przedsiębiorców Międzygórza.

Posiadając liczne przedsiębiorstwa, Arno musiał wykształcić w sobie zdolności zarządcze, dzięki którym skutecznie koordynował swoje interesy. Wiedział, jak dobierać odpowiednich ludzi, delegować obowiązki i kontrolować kluczowe procesy, aby zapewnić stabilny rozwój swoich przedsięwzięć. Jego decyzje były oparte na analizie danych, pragmatyzmie i doświadczeniu, a jego styl zarządzania łączył w sobie dyscyplinę z elastycznością. Potrafił motywować swoich pracowników i jednocześnie wymagać od nich pełnego zaangażowania, co czyniło jego przedsięwzięcia jednymi z najlepiej prosperujących w regionie.

Chociaż Arno nie brał udziału w żadnej bitwie, to sprawnie posługuje się bronią jednoręczną, zwłaszcza rapierem. Umiejętność posługiwania się tym orężem nabył jeszcze w czasach swojej nauki na Uniwersytecie Aspińskim, wówczas Ci, którzy obserwowali jego pojedynki, jednogłośnie stwierdzali że jego ruchy są precyzyjne i można wręcz odnieść wrażenie, że Arno tańczy dzierżąc broń. Jednak zanim dojdzie w pojedynku do zwarcia, Arno stara się osłabić przeciwnika wykorzystując do tego broń dystansową: pistolety, bomby.

Będąc w Międzygórzu dostrzegł drzemiący potencjał w nowej broni i postanowił zamienić noże na krótki pistolet.

Żyjąc życiem awanturnika, wielokrotnie znajdował się w sytuacjach, w których musiał obozować w dziczy, z dala od cywilizacji. Niejednokrotnie zmuszony był przygotowywać posiłki z tego, co udało mu się upolować, zebrać lub znaleźć w okolicy. Dzięki temu miał okazję wprawiać się w sztuce kulinarnej, dostosowując się do surowych warunków i eksperymentując z lokalnymi składnikami – jadalnymi korzeniami, dzikimi ziołami czy różnymi rodzajami mięsa. Chociaż jego dania nie są perfekcyjne, to jednak pozwalają zaspokoić głód i przetrwać w trudnych okolicznościach. W jego potrawach wyczuwa się ducha survivalu: są proste, sycące i praktyczne. Nabyte doświadczenia rozbudziły w nim ukryta pasję kulinarną którą pragnie poszerzać.

Urodził się w górniczym mieście Empfigen, gdzie jego rodzina od pokoleń zajmowała się górnictwem. Mimo silnych związków z kopalniami, rodzice nie ograniczali się jedynie do tej działalności – jego matka wytwarzała tkaniny najwyższej jakości, które zdobyły renomę zarówno w Empfigen, jak i poza nim. Jej warsztat, pełen precyzyjnych narzędzi i misternych wzorów, przyciągał wielu, a jej prace stały się symbolem rzemieślniczego mistrzostwa.

W dzieciństwie był pod czułą opieką matki, która przekazywała mu nie tylko techniczne tajniki swojej pracy, ale przede wszystkim zasady, którymi sama się kierowała. Często powtarzała mu, że prawdziwym skarbem jest wiedza i umiejętności – dobra niezniszczalne, które pozwalają osiągnąć wszystko, nawet w najtrudniejszych czasach. Ta mądrość stała się jego fundamentem i źródłem inspiracji.

Kiedy skończył sześć lat, rodzice postanowili zapewnić mu edukację w stolicy, w jednej z najbardziej renomowanych szkół – Uniwersytecie Aspińskim. Wiedzieli, że nauka otworzy przed nim nowe horyzonty i da możliwości. Lata spędzone w mieście pozwoliły mu zdobyć szeroką wiedzę ogólną, opanować podstawy kilku języków oraz rozwijać różnorodne zainteresowania – od historii regionu i losów Eldëvir, które fascynowały go od dziecka, po bardziej praktyczne umiejętności, takie jak szermierka. Z czasem szermierka stała się dla niego nie tylko sportem, ale i filozofią, uczącą go dyscypliny, cierpliwości i strategicznego myślenia.

Po dziewięciu latach nauki, w wieku piętnastu lat, ukończył uniwersytet jako jeden z najlepszych uczniów na roku. Mimo sukcesu w stolicy, wiedział że to dopiero początek jego drogi. Po powrocie do Empfigen oznajmił rodzinie, że chce poznać fach od podstaw, u boku ojca, jako konstruktor kopalń. Przez kolejne cztery lata zdobywał doświadczenie w sztuce budowy i zabezpieczania kopalń, ucząc się praktycznych umiejętności, które były kluczem do rozwoju górnictwa w regionie. Fascynowały go zarówno mechanizmy techniczne, jak i surowość tego świata – surowe piękno skalnych korytarzy, zapach ziemi, oraz potęga natury, z którą mierzyli się górnicy.

Po czterech latach doszedł do wniosku, że jego edukacja jeszcze się nie zakończyła. Pragnął podróżować i poznawać metody pracy innych konstruktorów oraz mistrzów rzemiosła z innych części kraju. Wyruszył więc w podróż, chcąc poszerzyć swoją wiedzę i doświadczenie, by pewnego dnia wrócić z umiejętnościami, które mogłyby przysłużyć się zarówno jemu jak i jego rodzinie.

Arno spędził dwa intensywne lata w podróży, przemierzając różne krainy, wioski i miasta, w poszukiwaniu wiedzy i inspiracji. Miał okazję przyglądać się pracy najlepszych konstruktorów i górników, poznając nowe techniki oraz innowacyjne podejścia do budowy kopalń. Wędrując od warsztatu do warsztatu, zbierał bezcenne doświadczenia, które wzbogaciły jego własne umiejętności. Zafascynowany sztuką górniczą i konstrukcyjną, studiował zarówno mechaniczne aspekty budowy szybów, jak i sposoby wzmacniania ścian, dzięki czemu stał się jednym z nielicznych młodych konstruktorów z tak rozległą wiedzą.

Po dwóch latach wędrówki osiadł w Orcières, mieście leżącym w sercu Nebrazzy, które słynęło z bogatych złóż surowców i zaawansowanych kopalni. Jego reputacja oraz umiejętności sprawiły, że szybko zaoferowano mu posadę przy rozbudowie nowo odkrytej kopalni. Praca była wymagająca, ale fascynująca – nowe złoża stanowiły wyzwanie zarówno logistyczne, jak i techniczne, a Arno miał szansę nadzorować cały proces budowy, co stanowiło wyjątkowy krok w jego karierze.

To właśnie w Orcières poznał Lily, młodą kobietę o niesamowitej energii i inteligencji, która pracowała w lokalnej administracji. Ich drogi skrzyżowały się przypadkiem, gdy Lily, odpowiedzialna za zarządzanie dostawami do kopalni, musiała skonsultować się z Arno w sprawie nowych transportów materiałów. Już po pierwszej rozmowie zauważył, że Lily nie jest zwykłą urzędniczką – miała wyjątkowy zmysł organizacyjny i rozległą wiedzę o regionie, co przyciągało go coraz bardziej.

Jego zafascynowanie Lily rosło od pierwszego spotkania, był gotów podjąć każde wyzwanie, by zdobyć jej serce. Dowiedział się jednak, że pochodzi ona z rodu Królewskiego Nebrazy, a to znacząco komplikowało dostępne ścieżki. Chcąc zyskać jej uwagę i uznanie, Arno podczas turnieju rzucił wyzwanie najlepszemu rycerzowi w mieście, który okazał się być również członkiem tego rodu, Sir Damiano. Pojedynek, który wielu uznało za szaleństwo, przyciągnął tłumy i wzbudził niemałe emocje. Choć Arno nie miał rycerskiego doświadczenia, walczył z determinacją i zwinnością, jednak to nie wystarczyło, aby zwyciężyć nad pierwszym ostrzem Orcières. Przegrał spektakularnie, chociaż osiągnął zamierzony cel. Jego odwaga i upór zaimponowały Lily.

Po tym wydarzeniu ich znajomość nabrała tempa. Arno i Lily spędzali ze sobą coraz więcej czasu, a uczucie między nimi zaczęło rozkwitać. Podczas jednej z ich schadzek, w pięknym leśnym zakątku Orcières, Lily podarowała mu szczeniaka – uroczego, pełnego energii psa, którego nazwali Hugo. Hugo stał się ich wiernym towarzyszem i niemym świadkiem rodzącej się miłości. Przez kolejne miesiące Arno wiódł w Orcières życie pełne spokoju i szczęścia. Praca przy kopalni dawała mu satysfakcję, a wieczory z Lily wypełniały mu serce radością, jakiej wcześniej nie znał.

Jednak sielanka nie trwała długo. Pewnego ranka Arno otrzymał list z Aspin, przynoszący wiadomość o pogarszającym się stanie zdrowia matki. Bez chwili wahania spakował najpotrzebniejsze rzeczy, pożegnał Lily i ruszył w stronę domu, wiedząc, że musi zdążyć, nim będzie za późno. Droga była długa i trudna, ale napędzała go myśl o spotkaniu z matką.

Dotarł do rodzinnych stron niemal w ostatniej chwili. Stan matki gwałtownie się pogarszał, a miejscowi medycy nie potrafili określić przyczyny jej choroby. Arno czuwał przy niej dzień i noc, ale niestety nie zdążył nacieszyć się jej obecnością – zmarła niedługo po jego powrocie, pozostawiając go w głębokim żalu. Ojciec, Jean, załamał się po stracie żony. Niezdolny do przeżywania żałoby w pełni, rzucił się w wir pracy, niemal całkowicie zamykając się w szybie, którym zarządzał, unikając ludzi i skupiając się na swoim bólu.

Arno, choć sam pogrążony w smutku, musiał załatwić wszystkie formalności związane z pochówkiem, a także podjąć decyzję o dalszych losach rodzinnego majątku. Sprzedał warsztat matki i nie widząc już dla siebie miejsca w rodzinnym Aspin, postanowił odejść, szukając nowego początku. Przypadek sprawił, że w jednej z portowych karczm usłyszał od wędrownego trubadura opowieść o tajemniczym Międzygórzu – miejscu, o którym krążyły legendy pełne magii i nieodkrytych możliwości. Pod wpływem impulsu postanowił wyruszyć właśnie tam, gotów na nowy rozdział w życiu i pełen nadziei, że w Międzygórzu odnajdzie coś, co pomoże mu zapełnić pustkę po stracie matki oraz zrozumieć, kim naprawdę pragnie być.

Po zwycięstwie sił Międzygórza i umocnieniu swojej pozycji jako jednego z kluczowych graczy w regionie, Arno został oficjalnie uznany za Huncwotę – członka elitarnej grupy doradców i wpływowych osób kształtujących politykę Międzygórza. Jego pozycja pozwalała mu aktywnie uczestniczyć w decyzjach dotyczących rozwoju gospodarczego, inwestycji oraz relacji zewnętrznych, co sprawiło, że zyskał realny wpływ na wewnętrzną sytuację państwa.

Z początkiem kolejnego lata Arno i Lily stanęli na ślubnym kobiercu w Rivennie, stolicy Nebrazzy. Ceremonia była wydarzeniem wielkiej wagi, gromadząc liczne osobistości zarówno z Nebrazzy, jak i Międzygórza. Małżeństwo to nie tylko scementowało ich osobistą więź, ale również wzmocniło polityczne relacje między tymi dwoma regionami, czyniąc Arna częścią jednej z najbardziej wpływowych rodzin Amarantu.

Po ślubie Arno skupił się na dalszym rozwijaniu swoich interesów w Holoponi, czyniąc z niej swoje centrum logistyczne. Dzięki sprytnej polityce handlowej oraz umiejętności budowania sojuszy, zdołał zawrzeć korzystne dla siebie i Międzygórskiego Związku Górniczego umowy handlowe z innymi regionami Amarantu. Jego przedsiębiorczość oraz zdolności organizacyjne sprawiły, że Holoponia stała się strategicznym ośrodkiem górniczym, przyciągającym kupców, inwestorów i rzemieślników.

Chcąc podkreślić swoją pozycję i przygotować się na ewentualne wizyty rodziny królewskiej z Nebrazzy, Arno postanowił wybudować nową rezydencję w pobliżu dawnej Posiadłości Rodu Schreier, która zyskała nową nazwę – Księżycowy Dwór. Posiadłość ta została zaprojektowana zgodnie ze standardami arystokratycznymi, oferując luksusowe warunki oraz zapewniając odpowiednią oprawę dla dyplomatycznych spotkań i wizyt najznamienitszych gości. Stała się również symbolem jego sukcesu – miejscem, które łączyło w sobie zarówno majestat królewskiego rodu, jak i ducha ciężkiej pracy oraz determinacji, które zawsze napędzały Arna do działania.

Z czasem Arno stał się jednym z najważniejszych graczy politycznych i gospodarczych Międzygórza, umacniając swoją władzę i wpływy. Jego historia, zaczynająca się w górniczym mieście Empfigen, stała się inspiracją dla wielu młodych rzemieślników i inżynierów, którzy widzieli w nim przykład człowieka, który dzięki determinacji i wiedzy potrafił wspiąć się na sam szczyt.

Arno, jako jeden z ojców założycieli Międzygórskiego Związku Górniczego, zasiadał w jego radzie i miał bezpośredni wpływ na rozwój przemysłu wydobywczego. Posiada własne huty w Veldenstead przetwarzające rudę, głównie z Nurry, co pozwalało mu kontrolować cały proces od wydobycia po sprzedaż metali. Z czasem rozszerzył swoją działalność, skupując dobra od lokalnych rzemieślników i sprzedając je w innych częściach Amarantu oraz poza kontynentem.

Handel stał się jednym z filarów jego imperium, a liczne karawany przewoziły metale, broń, rzemiosło i towary luksusowe między największymi rynkami. Wzmocnił swoją pozycję, angażując się w reformy Poczty Międzygórskiej, gdzie obsadził na kluczowym stanowisku jednego ze swoich ludzi, co usprawniło logistykę i transport w regionie. Jednocześnie założył folwark w Północnej Bruździe, produkujący sery eksportowane do arystokracji Nebrazzy, Araulenu i Isureanu.

Inwestował także w strategiczne branże, posiadając udziały w zakładach produkujących proch, co zapewniło mu kontakty w środowiskach wojskowych i najemniczych. W Redpool i Grondzie otworzył warsztaty jubilerskie, gdzie przetwarzano kamienie szlachetne i metale wydobywane w Międzygórzu. Dzięki dostępowi do surowców jego jubilerzy dostarczali biżuterię na najważniejsze dwory Amarantu.

Aby chronić swoje inwestycje, stworzył własną kompanię najemną, zajmującą się ochroną posiadłości, transportów i operacji Międzygórskiego Związku Górniczego. Jego ludzie byli dobrze wyszkoleni i lojalni, co zapewniało mu stabilność nawet w burzliwych czasach.

Z biegiem lat Arno stał się jednym z najpotężniejszych przedsiębiorców Międzygórza. Jego imperium obejmowało kopalnie, huty, zakłady produkcyjne, folwarki, warsztaty i sieci handlowe. Dzięki swoim interesom miał wpływ na gospodarkę całego regionu, a z każdym kolejnym rokiem umacniał swoją władzę, tworząc potęgę trudną do podważenia.

• Początkowo Arno miał być częścią drużyny Kręgu Powierników w Sadze Kamieni Świata, lecz ostatecznie jego miejsce zajęła nowa postać - Reinar Stoneheart.