Earnmund Zjednoczyciel, z rodu Fyre

Earnmund Zjednoczyciel był władcą o niezwykłym poczuciu odpowiedzialności wobec swojego księstwa. Jego decyzje zawsze kierowały się dobrem Birchton, nawet gdy wymagało to osobistych poświęceń. W polityce wykazywał się dalekowzrocznością, rozumiejąc, że stabilność wewnętrzna jest fundamentem siły państwa. Jego umiejętność łagodzenia konfliktów między earlami po latach wzajemnych sporów przyniosła mu przydomek Zjednoczyciela.

W relacjach z podwładnymi był sprawiedliwy i konsekwentny, co zjednywało mu szacunek nawet wśród dawnych przeciwników. Choć potrafił być stanowczy w swoich przekonaniach, nigdy nie działał pochopnie, zawsze rozważając długofalowe skutki swoich decyzji. Jego lojalność wobec seniora, króla Araulenu, była niezachwiana, mimo osobistej niechęci do króla Henry'ego Wielkiego, którego otwarcie krytykował za rozwiązły tryb życia.

Earnmund cechował się praktycznym podejściem do rządzenia, koncentrując się na inwestycjach wzmacniających gospodarkę i bezpieczeństwo księstwa. Jego reforma dotycząca bękartów świadczyła o głębokim zrozumieniu problemów społecznych i chęci znalezienia konstruktywnych rozwiązań. Wspólnie z żoną Mildonią tworzył zgrany tandem władzy, gdzie jej wsparcie i rady odgrywały znaczącą rolę w kształtowaniu polityki księstwa.

Jako strateg wykazywał się rozwagą, unikając niepotrzebnych konfliktów, ale gotowy do działania gdy wymagały tego interesy Birchton. Jego niechęć do Zakonu Gregoriańskiego była głęboko zakorzeniona, jednak potrafił oddzielić osobiste uprzedzenia od racji stanu. Mimo że nigdy nie polubił króla Henry'ego, zawsze wypełniał swoje wasalskie obowiązki z najwyższą starannością.

Earnmund Zjednoczyciel wykazywał się wybitnymi umiejętnościami wojskowymi, które pozwoliły mu skutecznie odbić Dolinę Zbożową z rąk Zakonu Gregoriańskiego. Jego zdolności strategiczne przejawiały się w umiejętnym dowodzeniu połączonymi siłami Araulenu, Birchton i Casterville, co doprowadziło do wypędzenia wroga poza granice księstwa. Współpracował w tych działaniach ze swoim ojcem Rodericiem var Fyre, który również dowodził podczas ataku, co świadczy o rodzinnych tradycjach wojskowych.

Jego umiejętności militarne obejmowały nie tylko prowadzenie bitew, ale także długoterminowe planowanie obronne. Rozbudował fort Westburh w Dolinie Zbożowej, przekształcając go w warowne miasto, które pełniło zarówno funkcję bramy przeciwko gregorianom, jak i ważnego węzła handlowego. Ta inicjatywa była największym przedsięwzięciem obronnym w centralnym Amarancie tamtych czasów i świadczyła o jego dalekowzroczności w zakresie bezpieczeństwa księstwa.

Earnmund posiadał niezwykłe zdolności polityczne, które pozwoliły mu zjednoczyć skłócone rody Birchton po okresie Wojny Earlów. Jego umiejętność łagodzenia konfliktów i znajdowania kompromisów sprawiła, że mimo wcześniejszych waśni między arystokracją, udało mu się zapewnić stabilność wewnętrzną księstwa. Szczególnym przykładem jego talentów dyplomatycznych było zaręczenie nienarodzonego jeszcze pierworodnego syna Ethbina z córką rodu Waye, Aelflaed var Waye, co zakończyło groźbę kolejnego konfliktu.

Jego żona Mildonia aktywnie wspierała go w tych działaniach, współtworząc politykę księstwa. Earnmund utrzymywał również dobre relacje z Radą Regencyjną Araulenu, popierając jej pomysły, jednocześnie dbając o interesy Birchton. Mimo osobistej niechęci do króla Henry'ego Wielkiego, zachowywał niezachwianą lojalność wobec swojego seniora, co świadczyło o jego politycznej dojrzałości i umiejętności oddzielania osobistych uprzedzeń od obowiązków wasala.

Książę wykazywał się wybitnymi umiejętnościami administracyjnymi, prowadząc liczne inwestycje rozwojowe w całym księstwie. Jego działania gospodarcze skupiały się szczególnie na odbudowie zniszczonych podczas wojen wsi i miast, co przywracało stabilność regionom dotkniętym konfliktami. Rozbudowa portu rzecznego we Flodwudu oraz birchtońskiego odcinka Zielonego Szlaku świadczyła o jego zrozumieniu znaczenia infrastruktury komunikacyjnej dla rozwoju gospodarczego.

W dziedzinie rolnictwa Earnmund prowadził intensywne inwestycje w Dolinie Zbożowej, dążąc do zapewnienia Birchton niezależności żywnościowej. Choć nigdy nie osiągnął pełnej samowystarczalności, za jego rządów księstwo produkowało najwięcej żywności w swojej historii. Jego żona Mildonia uczestniczyła w tych przedsięwzięciach, wspierając go w zarządzaniu gospodarką księstwa i realizacji ambitnych planów rozwojowych.

Earnmund wykazywał się niezwykłą wrażliwością społeczną i zdolnością do wprowadzania reform. Dostrzegł problem bękartów w Birchton i wraz z ojcem Rodericiem stworzył system opieki nad dziećmi z nieprawego łoża. Jego innowacyjnym pomysłem było utworzenie elitarnej formacji Strażników Jutrzenki, która dawała bękartom szansę na godne życie i służbę księstwu. Szkoła Strażników Jutrzenki szybko zyskała prestiż, a sami bękarci zaczęli cieszyć się szacunkiem w społeczeństwie.

W dziedzinie edukacji książę wykazał się wizją tworząc pierwszą w Birchton akademię magiczną pod patronatem Arauleńskiej Kapituły. Dzięki współfinansowaniu przez ród Winfielde, szkoła powstała w Eldhamstede, stanowiąc ścisłe centrum księstwa. Chociaż poziom nauczania nie był najwyższy, akademia była przystępna dla mniej zamożnych obywateli, co świadczyło o dbałości Earnmunda o dostępność edukacji dla różnych warstw społecznych.

Po zakończeniu Wojny Earlów, gdy tron księstwa Birchton pozostał nieobsadzony, na kandydata do władzy wysunięto Roderica var Fyre – doświadczonego dowódcę i głowę rodu Fyre. Jednak Roderic, będąc już w podeszłym wieku, dobrowolnie zrezygnował z ubiegania się o tron, argumentując, że przyszłość księstwa należy do młodszego pokolenia. W zamian zaproponował kandydatury swoich trzech synów, spośród których Witenagemot miał wybrać.

Po dokładnej ocenie umiejętności i kompetencji wszystkich braci, Witenagemot ogłosił, że nowym księciem Birchton zostanie najmłodszy syn Roderica – Earnmund var Fyre. Decyzję uzasadniono jego wybitnymi zdolnościami przywódczymi, strategicznym myśleniem i charakterem, który najlepiej predestynował go do zjednoczenia rozdartego wewnętrznymi konfliktami księstwa. Wybór spotkał się z aprobatą Rady Regencyjnej Araulenu.

Dla umocnienia swojej pozycji i zabezpieczenia sojuszy, Earnmund poślubił Mildonię z domu Maravel, najmłodszą siostrę panującej księżnej Casterville Linley var Maravel. To małżeństwo miało kluczowe znaczenie polityczne – zacieśniało więzi między Birchton a potężnym sąsiadem, zapewniając stabilność granic i współpracę gospodarczą. Mildonia, która po ślubie przyjęła nazwisko var Fyre, aktywnie wspierała męża w rządach, stając się ważną postacią w birchtońskiej polityce.

Wojna z Zakonem Gregoriańskim stanowiła kluczowy moment w panowaniu Earnmunda Zjednoczyciela. Połączone siły Araulenu, Birchton i Casterville podjęły wspólną ofensywę mającą na celu odbicie strategicznej Doliny Zbożowej, która znajdowała się pod kontrolą gregoriańskich najeźdźców. Earnmund koordynował działania militarne swojej armii, ściśle współpracując z sojusznikami, co pozwoliło na skuteczne wypieranie wroga z terytorium księstwa.

Jedną z kluczowych postaci podczas tej kampanii był Roderic var Fyre, ojciec Earnmunda, który dowodził częścią sił birchtońskich podczas decydującego ataku. Jego doświadczenie wojskowe i znajomość terenu Doliny Zbożowej okazały się nieocenione dla powodzenia operacji. Wspólne działania trzech państw pozwoliły na systematyczne wypieranie Zakonu Gregoriańskiego, aż wreszcie udało się ich całkowicie usunąć poza granice Birchton.

Wypędzenie Zakonu Gregoriańskiego miało fundamentalne znaczenie dla bezpieczeństwa księstwa. Earnmund nie poprzestał jednak na samym wyparciu wroga, lecz zarządził rozbudowę fortu Westburh w warowne miasto, które odtąd pełniło podwójną funkcję – zarówno bramy zabezpieczającej przed ewentualnym powrotem gregorian, jak i ważnego węzła handlowego. Te działania militarne i fortyfikacyjne, przy wsparciu Mildonii, zapewniły Birchton długotrwały pokój na granicach i umocniły pozycję księstwa w regionie.

Po przejęciu władzy przez dynastię Fyre, ród Waye wyrażał otwarte niezadowolenie z nowego układu sił. Groźby ze strony tego potężnego rodu sięgały tak daleko, że rozważali oni dobrowolne wpuszczenie Zakonu Gregoriańskiego do Doliny Zbożowej i przejście na gregoriańską wiarę, co stanowiłoby poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa całego księstwa. Powodem tak radykalnych planów rodu Waye był fakt, że w czasie Wojny Earlów przez pokolenia walczyli z Fyrami o władzę i nie potrafili zaakceptować ich na tronie.

W obliczu tego kryzysu, książę Earnmund var Fyre podjął strategiczną decyzję mającą na celu zabezpieczenie pokoju. Wiedząc, że jego żona Mildonia jest w ciąży z ich pierworodnym dzieckiem, zaręczył nienarodzonego jeszcze syna Ethbina z córką rodu Waye – Aelflaed. Ta decyzja, wspierana przez Mildonię, miała na celu stworzenie trwałego sojuszu między zwaśnionymi rodami.

Zaręczyny Ethbina var Fyre z Aelflaed var Waye okazały się skutecznym posunięciem dyplomatycznym. Dzięki temu małżeństwu politycznemu udało się zażegnać konflikt i zapewnić długotrwały pokój między rodami Fyre i Waye, stabilizując sytuację wewnętrzną w księstwie po okresie niepokojów.

Earnmund Zjednoczyciel dostrzegł poważny problem społeczny związany z dziećmi z nieprawego łoża. Bękarty, których żaden z rodziców nie zdecydował się przyjąć do rodu, były często pozostawiane samym sobie i skazywane na trudny los bez perspektyw. Ta sytuacja skłoniła księcia i jego ojca do wprowadzenia serii dekretów mających na celu rozwiązanie tego problemu i zapewnienie tym dzieciom godnej przyszłości.

Centralnym elementem reformy było stworzenie specjalnej formacji rycerskiej składającej się wyłącznie z bękartów – Strażników Jutrzenki. Nazwa formacji nawiązywała do nazwiska nadawanego bękartom w Birchton – Dawnward. Zgodnie z nowymi przepisami, każdy bękart po osiągnięciu dziesiątego roku życia miał być zabierany ze świątyni, w której się wychowywał, i kierowany do szkoły Strażników Jutrzenki. Tam przechodził surowe szkolenie rycerskie, które przygotowywało go do służby w elitarnej formacji.

Strażnicy Jutrzenki szybko zdobyli uznanie i szacunek w całym Księstwie Birchton, stając się jedną z najbardziej prestiżowych formacji. Po śmierci Roderica var Fyre, książę Earnmund postanowił uhonorować pamięć ojca, nadając pierwszej szkole Strażników Jutrzenki jego imię. Szkoła Strażników Jutrzenki imienia Roderica var Fyre stała się symbolem tej udanej reformy, która nie tylko rozwiązała problem porzucanych dzieci, ale także wzbogaciła księstwo o nową, szanowaną elitę wojskową.

Earnmund Zjednoczyciel podjął inicjatywę utworzenia pierwszej w Birchton akademii magicznej, która powstała pod patronatem Arauleńskiej Kapituły. Projekt ten został w większości sfinansowany przez ród Winfielde, earlów Doliny Altwid, co zadecydowało o lokalizacji szkoły w stolicy ich regionu – mieście Eldhamstede, które dodatkowo stanowiło geograficzne centrum księstwa.

Akademia otrzymała nazwę Birchtońskiej Akademii Magicznej imienia księcia Camdyna var Ainsleya, który był jedynym w historii Birchton księciem posiadającym zdolności magiczne. Chociaż poziom nauczania w szkole nie należał do najwyższych, jej powstanie miało kluczowe znaczenie dla rozwoju edukacji w księstwie, ponieważ umożliwiło dostęp do nauki magii mniej zamożnym obywatelom.

Utworzenie akademii stanowiło ważny krok w rozwoju systemu edukacyjnego Birchton, oferując przystępną alternatywę dla elitarnych instytucji magicznych. Szkoła przyczyniła się do ułatwienia dostępu do wiedzy magicznej, co w dłuższej perspektywie wpłynęło na podniesienie poziomu wykształcenia mieszkańców księstwa.

Okres panowania księcia Earnmunda Zjednoczyciela charakteryzował się ambitnym programem inwestycji gospodarczych i infrastrukturalnych, mających na celu odbudowę księstwa po zniszczeniach Wojny Earlów oraz zapewnienie jego długoterminowej stabilności. Głównym celem strategicznym było osiągnięcie niezależności żywnościowej, co zaowocowało intensywnymi inwestycjami w Dolinę Zbożową. Książę przeznaczał znaczne środki na rozwój rolnictwa, co zaowocowało najwyższą w historii księstwa produkcją żywności, choć pełna samowystarczalność nigdy nie została osiągnięta.

W zakresie infrastruktury transportowej Earnmund rozbudował birchtoński odcinek Zielonego Szlaku, kluczowego szlaku handlowego, co ułatwiło wymianę towarową wewnątrz księstwa i z sąsiadami. Równolegle przeprowadzono rozbudowę portu rzecznego we Flodwudu, wzmacniając pozycję miasta jako centrum handlu i komunikacji śródlądowej. Odbudowa wsi i miast zniszczonych podczas Wojny Earlów była kolejnym priorytetem, co pozwoliło na przywrócenie normalnego życia mieszkańcom i odtworzenie lokalnych gospodarek.

Najważniejszym przedsięwzięciem militarno-gospodarczym było przekształcenie fortu Westburh w potężne, warowne miasto. Ta strategiczna inwestycja, największa tego typu w centralnym Amarancie tamtych czasów, pełniła podwójną funkcję: stanowiła bramę obronną przeciwko ewentualnym powrotom Zakonu Gregoriańskiego oraz ważny węzeł handlowy. Mimo prób sabotażu ze strony gregorian, budowa zakończyła się sukcesem, znacząco wzmacniając bezpieczeństwo granic i pobudzając gospodarkę regionu.

Earnmund Zjednoczyciel prowadził politykę ścisłej współpracy z Radą Regencyjną Araulenu, popierając niemal wszystkie jej inicjatywy i decyzje. Jego lojalność wobec seniora była niezachwiana, co przejawiało się w aktywnym uczestnictwie w arauleńskich przedsięwzięciach politycznych i militarnych. Mimo tego pełnego zaangażowania, książę Birchton nigdy nie zaniedbywał interesów własnego księstwa, umiejętnie balansując między obowiązkami wasala a dbałością o dobro swoich poddanych.

Wewnętrzna polityka Earnmunda skupiała się na umacnianiu pozycji księcia i łagodzeniu konfliktów między skłóconymi earlami. Po okresie Wojny Earlów, która pozostawiła głębokie podziały w birchtońskiej arystokracji, książę podjął się trudnego zadania pojednania zwaśnionych rodów. Dzięki umiejętnym negocjacjom, strategicznym małżeństwom swojego potomstwa oraz pokazowym inwestycjom we wszystkie regiony księstwa, zdołał zjednać sobie earlów i przywrócić stabilność władzy centralnej.

Kluczową rolę w tych działaniach odgrywała żona Earnmunda, Mildonia, która jako siostra księżnej Casterville wniosła cenne doświadczenie dyplomatyczne i wspierała męża w zarządzaniu księstwem. Dzięki ich wspólnym wysiłkom Birchton odzyskało wewnętrzną harmonię, a pozycja księcia została wzmocniona jak nigdy dotąd. Earnmund zdołał przekonać earlów, że silna, zjednoczona władza książęca służy interesom całego księstwa, zapewniając mu zarówno bezpieczeństwo, jak i rozwój gospodarczy.

Earnmund var Fyre jako książę wasalny uczestniczył w wyborach na króla Araulenu, gdzie stanął po stronie Roswithy var Maravel, która po śmierci matki była członkinią Rady Regencyjnej. Jego poparcie wynikało nie tylko z więzów rodzinnych – Roswitha była siostrzenicą jego żony Mildonii – ale także z głębokiego przekonania o jej lepszych kwalifikacjach do sprawowania władzy. Earnmund otwarcie krytykował drugiego kandydata, Henry'ego var Langvera, nazywając go rozwiązłym i przepowiadając, że będzie fatalnym władcą. Jego żona Mildonia wspierała go w tych poglądach, dzieląc obawy co do charakteru rywala.

Gdy okazało się, że Henry var Langver wygrał wybory, co było spowodowane nagłą zmianą głosu księcia Däë Gor, Earnmund zareagował gwałtownym rozczarowaniem. Plotka, jakoby żona Henry'ego, Atia var Langver, miała romans z księciem Däë Gor w zamian za zmianę jego decyzji wyborczej, tylko utwierdziła Earnmunda w negatywnej opinii o nowym królu. Mimo że nie miał na to dowodów, często powtarzał tę historię za plecami monarchy, co pogłębiało wzajemną niechęć.

Pomimo osobistej antypatii i ciągłych drwin pod adresem Henry'ego, Earnmund zachował niezachwianą lojalność jako wasal. Paradoksalnie, imponujące rządy Henry'ego Wielkiego tylko spotęgowały frustrację Earnmunda, który nie mógł pogodzić sukcesów monarchy z własnym negatywnym wyobrażeniem o nim. Mildonia towarzyszyła mężowi w tych trudnych relacjach, wspierając go w utrzymaniu lojalności wobec korony pomiędzy osobistymi urazami.

Earnmund Zjednoczyciel początkowo stanowczo odmawiał zaangażowania Birchton w II Wojnę Amarantu, pomimo inwazji Imperium Kalladańskiego na Zakon Gregoriański. Jako książę, który osobiście doświadczył konfliktów z gregorianami, uważał, że lepiej obserwować, jak ich dawny wróg jest niszczony przez najeźdźców. Jego stanowisko kontrastowało z decyzją sąsiedniego Księstwa Casterville, rządzonego przez księżną Linley var Maravel, która postanowiła wspierać Zakon Gregoriański dostawami sprzętu wojskowego i żywności, zachowując jednak dystans poprzez nie wysyłanie własnych żołnierzy.

Stanowisko księcia zmieniło się radykalnie, gdy nowo wybrany król Araulenu, Henry Wielki, wydał bezpośredni rozkaz udziału w konflikcie. Pomimo osobistej niechęci do Henry'ego, której nie krył publicznie i która pogłębiła się po wyborach królewskich, Earnmund wykazał się niezachwianą lojalnością wobec swojego seniora. Jego żona, Mildonia var Fyre, wspierała go w tych trudnych decyzjach, pomagając utrzymać spójność polityki księstwa wobec wymagań królestwa.

Choć Earnmund nigdy nie pogodził się z osobą Henry'ego Wielkiego i w prywatnych rozmowach wyrażał swoją niechęć, w służbie wojskowej i politycznej był całkowicie oddany. Jego lojalna postawa podczas II Wojny Amarantu umocniła pozycję Birchton jako wiernego wasala Araulenu, nawet w sytuacjach, gdy osobiste przekonania księcia stały w sprzeczności z polityką królestwa.

Earnmund Zjednoczyciel, zgodnie z tradycyjnym birchtońskim prawem, abdykował w wieku czterdziestu pięciu lat, przekazując tron następcy. Ta decyzja stanowiła zwieńczenie jego długiego i owocnego panowania, podczas którego Birchton doświadczyło okresu stabilności i rozwoju. Abdykacja była aktem głęboko przemyślanym, zgodnym z prawem i obyczajem, który podkreślał dojrzałość polityczną księcia.

W kwestii sukcesji Earnmund stanął przed trudnym wyborem między swoimi synami – pierworodnym Ethbinem a młodszym Waegstanem. Od najmłodszych lat między braćmi istniała rywalizacja, przy czym Waegstan powszechnie uchodził za dużo mądrzejszego i bardziej poukładanego, choć miał pod górkę ze względu na faworyzowanie Ethbina przez rodziców. Podczas gdy Ethbin otrzymywał najlepsze dostępne wykształcenie i przygotowanie do roli władcy, Waegstan kończył gorsze studia i był gorzej traktowany, gdyż Earnmund i Mildonia utwierdzili się w przekonaniu, że to Ethbin ma zostać następcą tronu.

Paradoksalnie, mimo tych utrudnień, Waegstan zyskał szersze kontakty i głębsze zrozumienie realiów księstwa, co czyniło go – w oczach wielu – idealnym kandydatem na władcę. Problemem okazało się strategiczne małżeństwo Ethbina z Aelflaed var Waye, zaręczone jeszcze przed jego narodzinami jako ruch dyplomatyczny ojca, które sprawiło, że ród Waye uczynił sobie punkt honoru z wyniesienia Ethbina na tron, wykorzystując swoje wpływy w Witenagemocie.

Gdy odbyło się głosowanie, choć większość zgadzała się, że Waegstan obiektywnie lepiej nadawał się na księcia dzięki inteligencji i szerszemu poparciu społecznemu, to decydujące okazało się poparcie earlów z rodu Waye – w tym brata żony Ethbina – oraz fakt, że Ethbin jako doświadczony dowódca mógł zapewnić ciągłość dowodzenia w trakcie trwającej II Wojny Amarantu. Earnmund, choć zdawał sobie sprawę z kwalifikacji młodszego syna, zaakceptował wynik głosowania, ufając w mądrość Witenagemotu i lojalnie wspierając wybór Ethbina jako następcy, co stanowiło ostatni akt jego służby na rzecz stabilności Birchton.

Rządy Earnmunda Zjednoczyciela charakteryzowały się głębokimi reformami społecznymi i odbudową księstwa po okresie konfliktów. Jednym z najważniejszych osiągnięć księcia było rozwiązanie problemu bękartów, które dotychczas były pozostawiane samym sobie. Wraz ze swoim ojcem Rodericiem var Fyre wprowadził dekrety tworzące elitarną formację Strażników Jutrzenki, złożoną wyłącznie z bękartów noszących nazwisko Dawnward. Każde dziecko po osiągnięciu dziesiątego roku życia było zabierane ze świątyni i kierowane do specjalnej szkoły rycerskiej, gdzie przechodziło surowe szkolenie. Ta inicjatywa nie tylko zapewniła bękartom godne życie, ale także stworzyła szanowaną formację wojskową, a pierwszą szkołę nazwano imieniem Roderica var Fyre.

Książę Earnmund prowadził liczne inwestycje infrastrukturalne i gospodarcze, mając na celu zapewnienie Birchton niezależności żywnościowej. Choć nigdy w pełni nie osiągnął tego celu, za jego panowania księstwo produkowało najwięcej żywności w swojej historii. Rozbudował port rzeczny we Flodwudu oraz birchtoński odcinek Zielonego Szlaku, co znacząco poprawiło komunikację i handel. Odbudował również wsie i miasta zniszczone podczas Wojny Earlów, a największą inwestycją była transformacja fortu Westburh w warowne miasto, które stało się zarówno bramą przeciwko Zakonowi Gregoriańskiemu, jak i ważnym węzłem handlowym. Te działania były wspierane przez jego żonę Mildonię, która aktywnie uczestniczyła w zarządzaniu księstwem.

W dziedzinie edukacji Earnmund stworzył pierwszą w Birchton akademię magiczną pod patronatem Arauleńskiej Kapituły. Szkoła, znana jako Birchtońska Akademia Magiczna imienia Księcia Camdyna var Ainsleya, została zbudowana w Eldhamstede dzięki finansowaniu rodu Winfielde. Chociaż poziom nauczania nie był najwyższy, akademię uczyniono dostępną dla mniej zamożnych obywateli. Książę angażował się również we współpracę z Radą Regencyjną Araulenu, popierając jej inicjatywy, ale zawsze dbając o interesy Birchton. Wspierał swoją siostrę Emmę w dążeniach do stanowiska głowy kościoła Aglosa, choć ostatecznie przegrała z Humphreyem, który został Wielebnym Ojcem. Emma ostatecznie została hierarchinią Birchton.

Podczas II Wojny Amarantu Earnmund stanowczo odmówił wsparcia Zakonu Gregoriańskiego, uważając go za największego wroga Birchton. Jednak gdy jego senior król Henry Wielki nakazał mu udział w konflikcie, książę wykazał się niezachwianą lojalnością mimo osobistej niechęci do monarchy. Earnmund nigdy nie pogodził się z wyborem Henryego na króla, wierząc że Roswitha var Maravel byłaby lepszym władcą, i często powtarzał plotki o rzekomym romansie żony króla z księciem Däë Gor. Mimo tych napięć politycznych, rządy Earnmunda oceniane są jako okres stabilizacji i umocnienia pozycji księcia, który zdołał pogodzić zwaśnione rody i zapewnić księstwu pokój oraz rozwój.

Earnmund Zjednoczyciel poślubił Mildonię var Maravel, najmłodszą siostrę księżnej Linley var Maravel z Casterville. Małżeństwo to miało znaczący wpływ na dynastię Fyre, szczególnie pod względem cech fizycznych ich potomstwa. Dzieci Earnmunda i Mildonii odziedziczyły po matce charakterystyczne ciemnoczerwone włosy rodu Maravel, tracąc rudą barwę typową dla Fyrów. Rysy twarzy potomstwa również uległy zmianie, stając się delikatniejsze, choć zachowały pewną wyważoność odziedziczoną po ojcu.

Małżeństwo Earnmunda okazało się nie tylko politycznie korzystne, ale również harmonijne, z Mildonią odgrywającą kluczową rolę w utrzymaniu stabilności rodziny książęcej. Mildonia var Fyre aktywnie wspierała męża we wszystkich jego przedsięwzięciach, zarówno w zarządzaniu księstwem, jak i w życiu rodzinnym. Para miała liczne potomstwo, w tym dwóch synów, z których pierworodnym był Ethbin var Fyre. W strategicznym posunięciu Earnmund zaręczył jeszcze nienarodzonego Ethbina z Aelflaed z domu Waye, co doprowadziło do zakończenia konfliktu między rodami i zapoczątkowało okres pokoju w Birchton.

Para miała jeszcze jednego syna, Waegstana, który wychowywał się w cieniu Ethbina, jednak motywowało go to do stawania się coraz lepszym. Choć po abdykacji Earnmunda, przez wielu Weagstan był uznawany za lepszego kandydata na księcia to ostatecznie przegrał ze starszym bratem Ethbinem.