Hodoperk

Hodoperk to najmłodszy land w królestwie Hintervoldu, przyłączony w wyniku Szczytu Państw Vuldarskich. Przed inkorporacją był niezależnym państwem vuldarskim, które nie było jednak uznawane na arenie międzynarodowej. Po III Wojnie Amarantu lokalna magnatka, Tatiana Taran, ogłosiła się królową Hodoperku - udało jej się zgromadzić dosyć liczne stronnictwo, jednak miała również wielu przeciwników. Tatiana porozumiała się więc z królową Hintervoldu, Renée Clagon, co doprowadziło do jej małżeństwa z hintervoldzkim szlachcicem, Briantem Janvier, oraz późniejszego wprowadzenia hintervoldzkich wojsk na terytorium Hodoperku. Działania te nie skończyły się dobrze dla Tatiany - wyniku politycznych intryg utraciła władzę i została ścięta, a Hodoperk został przyłączony do Hintervoldu w wyniku Szczytu Państw Vuldarskich, jako jeden z landów.

Obecnie Hodoperk jest hintervoldzkim lennem nadanym przez królową Renée Clagon wyznaczonemu przez nią spośród hodoperkskich magnatów diukowi, Yehorowi Bozhko, na zasadach wieczystego hołdu - czyli landem hintervoldzkim. Diuk Bozhko od początku swoich rządów rozpoczął administracyjną reformę, wzorem Hintervoldu wydzielając w Hodoperku Okręgi Miejskie i obsadzając gubernatorów spośród hodoperkskiej magnaterii. Królowa Renée wyznaczyła również swojego seneszala w Hodoperku - Gillet'a Bourreau. Ród Bourreau przed okupacją drakarańską otrzymał tytuł diuka landu Périppes, w obrębie którego znajdował się Hodoperk. Taki ruch pozwala królowej Renée czerpać z dawnych koneksji, które ród Bourreau zawiązał za czasów panowania jej ojca, Beartona, jednak wprowadza również napięcie w Hodoperku na linii diuk-seneszal.

Historia Hodoperku sięga czasów, gdy region ten był częścią Tzaratu Vuldarskiego. Wówczas ziemie te podlegały Gildii Półwyspu Vuldarskiego, zarządzanej przez rodzinę Yashchuk. Yashchukowie, choć formalnie podlegali Tzaratowi, dążyli do uniezależnienia się, wykorzystując gospodarczą potęgę gildii. Jednak ich plany legły w gruzach, gdy Tzarat Vuldarski podporządkował sobie te tereny w wyniku III Wojny Vuldarskiej., a gildia trafiła w ręce oddanych Kultowi Nekromantów bojarów.

Przełomowym momentem w dziejach Hodoperku była II Wojna Amarantu, po której ziemie te znalazły się pod okupacją Hintervoldu i zostały włączone do landu Périppes. Okupacja hintervoldzka przyniosła ze sobą brutalną politykę zwaną Hintervoldyzacją, której celem było całkowite wykorzenienie vuldarskiej kultury i tożsamości. Mieszkańcy Hodoperku doświadczyli przymusowych wysiedleń, zakazu używania języka vuldarskiego oraz prześladowań wyznawców Starych Bogów. Świątynie zostały zburzone lub przekształcone w ośrodki kultu Goddejki, a lokalna elita została zastąpiona przez lojalnych wobec Hintervoldu urzędników. Mimo represji, vuldarska tożsamość przetrwała w ukryciu, podsycana przez wiejskie społeczności i potajemne kulty.

Po III Wojnie Amarantu sytuacja uległa zmianie – rozbiory Vuldaru zostały uznane za nielegalne, a Hintervold zmuszony był wycofać swoje wojska z zajętych terenów. W tym chaosie lokalna magnatka, Tatiana Taran, wykorzystała okazję i ogłosiła się królową Hodoperku - podając się za potomka rodziny Yashchuk. Choć zyskała poparcie części społeczeństwa, jej rządy od początku były niestabilne. W obliczu zagrożenia ze strony sąsiedniej Velizaryi oraz wewnętrznych sporów, Tatiana zwróciła się o pomoc do królowej Hintervoldu, Renée Clagon. Ta, widząc szansę na odzyskanie wpływów, zgodziła się na sojusz, który szybko przerodził się w skomplikowaną grę polityczną.

Tatiana, chcąc zabezpieczyć swoją pozycję, sprowokowała Velizaryę do ataku, a następnie wezwała na pomoc hintervoldzkie wojska. Dzięki temu Renée zyskała pretekst do interwencji, oficjalnie występując w obronie sojusznika. W międzyczasie Tatiana poślubiła hintervoldzkiego szlachcica, Brianta Janviera, co miało wzmocnić jej więzi z Hintervoldem. Jednak Briant, działając w porozumieniu z Renée, stopniowo osłabiał pozycję Tatiany, zdobywając poparcie lokalnych elit kosztem królowej. Renée celowo dostarczała Hodoperkowi tylko tyle wojsk, by Tatiana mogła utrzymać front, ale nie na tyle, by mogła całkowicie opanować sytuację.

Kulminacją tych wydarzeń był Szczyt Państw Vuldarskich w Anavirze, zorganizowany przez Renée za plecami Tatiany. Na spotkanie zaproszono wszystkie vuldarskie państwa oprócz Kresów, a także Sorokina Fyodorovicha, twórcę Sojuszu Wolnego Vuldaru. Renée wykorzystała szczyt, by potępić działania Tatiany i zaproponować rozwiązanie, w którym Hodoperk stałby się częścią Hintervoldu. W zamian obiecała oficjalne uznanie granic pozostałych państw vuldarskich, co miało ogromne znaczenie po latach niepewności. Mimo sprzeciwu Sorokina, który domagał się obecności arauleńskiego posła jako gwaranta, reszta uczestników przystała na warunki Renée. Sorokin, jako jedyny wyrażający otwarty sprzeciw, został usunięty z obrad.

Po szczycie Renée wróciła do Hodoperku, gdzie na jej rozkaz Tatiana i Briant zostali aresztowani. Tatiana, po krótkim procesie, została skazana na śmierć przez ścięcie, co miało być symbolicznym końcem jej krótkich i burzliwych rządów. Briant natomiast, który od początku był częścią spisku Renée, trafił do komfortowego aresztu domowego w nowej posiadłości, darowanej mu przez królową. W ten sposób Hodoperk oficjalnie stał się częścią Hintervoldu, a Renée osiągnęła swój cel – odzyskała kontrolę nad regionem, jednocześnie zachowując pozory legalności i poparcia ze strony innych vuldarskich państw.

Kultura i społeczeństwo Hodoperku są naznaczone trudnym dziedzictwem represji, jakie dotknęły region w okresie Hintervoldyzacji. Mimo że Hodoperk wyróżnia się dynamicznym rozwojem gospodarczym i względną stabilnością, jego społeczeństwo jest głęboko podzielone, zarówno pod względem kulturowym, jak i politycznym. Procesy związane z Hintervoldyzacją, obejmujące brutalną marginalizację vuldarskiej tożsamości i narzucenie hintervoldzkich wartości, pozostawiły trwałe ślady w świadomości mieszkańców.

Hintervoldyzacja znacząco wpłynęła na kulturę i społeczeństwo Hodoperku. Choć nieliczni, starzy mieszkańcy wciąż pamiętają czas represji i pałają niechęcią do Hintervoldu, to większość społeczeństwa przyzwyczaiła się do nowego stanu rzeczy, a część wręcz urodziła się w nim i wychowała. Poluzowanie działania Hintervoldyzacji przez króla Beartona Odnowiciela wpłynęło na poprawienie relacji Hintervoldu z Hodoperczanami i doprowadziło do jeszcze silniejszego mieszania się kultury hintervoldzkiej z vuldarskimi pozostałościami.

Sprawiło to, że nawet po tym, gdy w wyniku Pierwszego Szczytu Państw Amarantu rozbiory zostały unieważnione, duża część ludności Hodoperku wciąż czuła przynależność do Hintervoldu. Wpłynęło to na powstanie rozłamu w społeczeństwie - część mieszkańców pragnęła niezależności, podczas gdy inni chcieli powrotu do stabilizacji jaką dawały hintervoldzkie rządy.

Ludność wiejska, silniej związana z vuldarskimi tradycjami, jest bardziej sceptyczna wobec Hintervoldu. Wspomnienia o brutalnych wysiedleniach i przymusowych zmianach w sposobie życia są wciąż żywe wśród niektórych mieszkańców wsi. Na wsiach w największym stopniu przetrwała również vuldarska kultura i wiara w Starych Bogów, toteż wielu z mieszkańców wsi nie chce się zgodzić na nieuchronne zmiany kulturowe.

Społeczność miejska, szczególnie ci zatrudnieni przez hintervoldzkie frakcje handlowe, wykazuje większą sympatię do hintervoldzkiej władzy. Dostęp do lepszych miejsc pracy i wyższe wynagrodzenia sprawiają, że życie w mieście jest znacznie łatwiejsze niż na wsi. Jednocześnie kultura miejska jest mocniej zdominowana przez hintervoldzkie wzorce, co prowadzi do erozji vuldarskiej tożsamości.

Jednym z najpoważniejszych skutków Hintervoldyzacji jest stopniowy zanik tradycyjnej vuldarskiej tożsamości w Hodoperku. Język vuldarski jest coraz rzadziej używany, szczególnie w miastach, gdzie dominują hintervoldzkie normy kulturowe. Dawne vuldarskie święta i rytuały są obchodzone głównie na wsiach, podczas gdy w miastach zostały one zastąpione nowymi tradycjami, wprowadzonymi przez Hintervold.

Religia również ucierpiała – dawni bogowie vuldarscy zostali wyparci przez Kościół Goddejki promowany przez Hintervold oraz Bogów Amarantiańskich. Choć w niektórych społecznościach wiejskich wciąż praktykowane są vuldarskie obrzędy, stanowią one jedynie relikt przeszłości i nie mają większego znaczenia dla dominującej narracji kulturowej regionu - są one też skutecznie zwalczane przez Kościół Goddejki.

Paradoksalnie, jednym z najważniejszych elementów współczesnej tożsamości Hodoperku jest kultura pracy. W obliczu represji i ograniczeń, mieszkańcy regionu nauczyli się adaptować do narzuconych warunków, jednocześnie wykorzystując je do maksymalizacji swoich korzyści. Vuldarczycy w Hodoperku wykształcili mentalność opartą na pragmatyzmie i ciężkiej pracy, co pozwoliło im odnosić sukcesy nawet w trudnych warunkach.

Obecnie ten styl życia zbiera swoje owoce w postaci współpracy Hodoperczan z Hintervoldzką Federacją Kupiecką. Zapewniła ona wielu mieszkańcom możliwość zdobycia lepszego standardu życia, co przysporzyło jej w Hodpereku dużego poparcia i sprawiło, że stała się istotnym elementem kultury miejskiej. Dzięki temu Hodoperk jest postrzegany jako region dynamiczny i rozwijający się.

Gospodarka Hodoperku jest jedną z najbardziej dynamicznych na Półwyspie Vuldarskim, co czyni ten region wyjątkiem w porównaniu z sąsiednimi, bardziej zacofanymi terenami. Kluczowym elementem sukcesu jest rolnictwo, oparte na żyznych glebach, które pozwalają na obfite zbiory zbóż, warzyw i owoców. Hodoperk obecnie odgrywa rolę spichlerza dla Hintervoldu, choć oczywiście nie jest w stanie wykarmić całego królestwa. Inwestycje Hintervoldu w systemy irygacyjne i infrastrukturę transportową podczas okupacji przyczyniły się do wzrostu wydajności upraw, dzięki czemu rolnictwo nie tylko zapewnia podstawowe potrzeby mieszkańców, ale też generuje znaczne nadwyżki eksportowe, z których korzystają zarówno lokalne społeczności, jak i zagraniczni inwestorzy.

Dynamicznie rozwijają się również przemysł i górnictwo w Hodoperku. Na północny landu powstały liczne huty, które stanowią zaplecze dla położonej w sąsiednim landzie Ablaincourt Górniczej Doliny. Na południu Hodoperku z kolei otwierane są kopalnie, a także wydobywany jest torf na tamtejszych bagnach. Po wprowadzeniu na tereny Hodoperku Hintervoldzkiego Cechu Rzemieślniczego w regionie zaczęły powstać również warsztaty rzemieślnicze i produkcyjne, dające ludziom pracę.

Rozwój Hodoperku jest również ściśle związany z działalnością Hintervoldzkiej Federacji Handlowej, która po przyłączeniu landu zaczęła szczodrze inwestować w region we współpracy z królową Renée Clagon. Federacja zarabia nie tylko na naturalnych surowcach, ale również na vuldarskiej kulturze, która, ze względu na długotrwałą polityczną i kulturową izolację Półwyspu Vuldarskiego, nie jest popularna w Amarancie. Wyroby luksusowe, takie jak zdobione tkaniny i ceramika, stały się regionalną specjalnością, przyciągając uwagę kupców z całego Amarantu. Lokalna ludność, szczególnie ci zatrudnieni w dobrze płatnych zakładach frakcji handlowych, korzysta z tych zmian, zdobywając wyższe dochody niż ich rodacy w innych częściach Półwyspu Vuldarskiego.

Religia w Hodoperku jest areną silnych napięć, będących wynikiem dziedzictwa Hintervoldyzacji i brutalnego narzucenia kultu Goddejki. Starożytna wiara w Starych Bogów, charakterystyczna dla vuldarskiej tożsamości, została niemal całkowicie stłumiona podczas okupacji Hintervoldu. Zakaz jej praktykowania, egzekwowany z bezwzględnością, sprawił, że wyznawcy przenieśli swoje rytuały do ukrycia, a szeptuchy i wołchowie nadal przekazują tradycje w tajemnicy. Choć Tatiana Taran za swoich rządów wprowadziła zakaz wyznawania Starych Bogów, religia ta przetrwała.

Kult Goddejki zdobył dominację w Hodoperku, szczególnie wśród miejskiej elity i warstw związanych z handlem. Świątynie Goddejki nie tylko umacniają jej wpływy, ale także stają się centrami edukacji i propagandy. Białe Panie wykorzystują obecne przepisy, by zwalczać konkurencyjne wierzenia, skutecznie marginalizując próby odrodzenia kultu Starych Bogów i eliminując przeciwników politycznych pod przykrywką religijną.

W wiejskich społecznością dużo większą popularność niż Goddejka zdobyli inni amarantiańscy bogowie, tacy jak Linka czy Kespion. Dla prostych ludzi są oni dużo lepszym pomostem między starymi a nowymi wierzeniami, z którym łatwiej im się utożsamić.

• Briant Janvier